Ανακύκλωση σκουπιδιών: Η συνειδητή αλληλοκοροϊδία.Το τρίπτυχο της εξαπάτησης

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Εδώ και δεκάδες χρόνια η Ελλάδα της παρακμής δεν κολυμπά μόνο στα βαλτόνερα της διαφθοράς αλλά βιώνει ολημερίς και στους κοινωνικούς οχετούς της άφατης υποκρισίας, με πρωταγωνιστές το συμμοριακό κράτος, τη διεφθαρμένη αυτοδιοίκηση και το φαύλο λαό σ' ό,τι αφορά τη διαχείριση των σκουπιδιών.

Όλοι αυτοί οι... κοινωνικοί εταίροι γνωρίζουν πολύ καλά εδώ και χρόνια ότι το πρόβλημα της ανακύκλωσης των σκουπιδιών δεν πρόκειται να βρει λύση με τα δεδομένα αυτών των χρόνων. Το επικαλούνται όμως και υποτίθεται ότι ασχολούνται μ' αυτό, γνωρίζοντας ότι αλληλοκο­ροϊδεύονται, όπως και σε άλλο κοινωνικά προβλήματα.

Έρχομαι στο θέμα της επίπεδης αλληλοεξαπάτησης: Πρώτος και καλύτερος απατεών το κράτος, το νεοελληνικό κράτος, το οποίο, για λόγους κομματικής πελατείας και πολιτικής επιρροής, δεν έστερξε στη συγκρότηση μιας αληθινής και αποτελεσματικής αυτοδιοίκησης.

Πέραν όλων των άλλων εφάρμοσε τον πνιγερό εναγκαλισμό των τοπικών αρχόντων από τους κομματικούς μηχανισμούς της κάθε εξουσίας, η οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος των ΟΤΑ.

Εσκεμμένως, λοιπόν, το κράτος εξαπατά εαυτό και την κοινωνία διακηρύσσοντας τη δημιουργία ισχυρής αυτοδιοίκησης. Με τα δεδομένα αυτά, το δεύτερο επίπεδο, η τοπική αυτοδιοίκηση παραλαμβάνει τη σκυτάλη της πραγμάτωσης του κοινωνικού της ρόλου και στον τομέα των σκουπιδιών. Εδώ το πρόβλημα της ανακύκλωσης γίνεται πολύ σύνθετο έχοντας πολλές εκφάνσεις.

Το πρώτο πρακτικό πρόβλημα που ανακύπτει είναι ο αριθμός των κάδων και η χωροθέτησή τους μέσα στους δήμους. Όλα αυτά τα χρόνια, όλοι οι φορείς της αυτοδιοίκησης γνώριζαν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι διατιθέμενοι "μπλε κάδοι είναι προδήλως ανεπαρκείς. Συνεπώς, όταν οι δήμαρχοι διακηρύσσουν την αναγκαιότητα της ανακύκλωσης έχουν πλήρη συνείδηση ότι αυτή δεν γίνεται. Απλά την αναφέρουν. Κοροϊδεύοντας το Κράτος και τον λαό, που δέχονται σιωπηρά την απάτη.

Γνωρίζουν πολύ καλά οι δήμαρχοι ότι τα τεχνικά μέσα που διαθέτουν για τη συλλογή των σκουπιδιών δεν επαρκούν. Δεν διαθέτουν τα κατάλληλα αυτοκίνητα συλλογής και γι' αυτό οι κάδοι -πράσινοι και μπλε- ρίχνονται στις ίδιες χοάνες χωρίς διάκριση.

Πιο πέρα, η ανεπάρκεια των κάδων διαπαιδαγώγησε έτσι τους δημότες -πολίτες έστω να μην κάνουν στο σπίτι τους την απαραίτητη πρώτη επιλογή. Γνωρίζουν οι δημότες ότι όταν θα βγουν στη γωνία να εναποθέσουν τα σκουπίδια τους οι πράσινοι κάδοι είναι υπερφορ­τωμένοι και αναγκάζονται να τα εναποθέτουν στον μπλε, χωρίς φυσικά να έχουν προβεί στο χωρισμό των σκουπιδιών.

Το γεγονός αυτό το γνωρίζουν όλοι οι δήμαρχοι και όλοι οι δημοτικοί υπάλληλοι που είναι οι πιο αρμόδιοι να προτείνουν πρακτικές λύσεις.

Όμως, παρ' όλα αυτά, λειτουργεί η σιωπηρή συνενοχή και σιωπή αυτοδιοίκησης και δημοτών, οι οποίοι γνωρίζουν ότι η ανακύκλωση είναι απάτη, για τους λόγους που σημειώθηκαν.

Αυτή είναι η εμπειρία του γράφοντος από το κέντρο της Αθήνας (Μπενάκη), από την Καλλιθέα (οδός Λυκούργου και Καρνέζη) και από το Κάτω Χαλάνδρι (Τριπόλεως).

Ουδέποτε ο γράφων έκανε διαλογή σκουπιδιών γιατί πάντα οι υπερφορτωμένοι κάδοι δεν επέτρεπαν την πολυτέλεια της επιλογής. Αυτά ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι περίφημοι "μπλε" κάδοι σπανίζουν και πολλές φορές τα σκουπίδια πετάγονται στο δρόμο. Το φαινόμενο αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις σε περιόδους απεργιών των δημοτικών υπαλλήλων.

Και ενώ όλα αυτά είναι γνωστά στου δημοτικούς παράγοντες, ουδέποτε κάποια υπηρεσία του δήμου δεν προέβη στην αποστολή κάποιας επιστολής στους δημότες που να εξηγεί την αναγκαιότητα της διαλογής και να προτείνει λύσεις ζητώντας και τη γνώμη των δημοτών.

Γνωρίζουν οι δήμαρχοι ότι το θέμα αυτό δεν μπορούν να το λύσουν και απλά και μόνο το αντιμετωπίζουν λεκτικά και ευκαιριακά "για τα μάτια του κόσμου", ο οποίος παίζει το δικό του παιχνίδι της αδιαφορίας και αλληλοκοροΐδιας.

Έτσι φθάνουμε στο τρίτο επίπεδο εξαπάτησης που διαπράττουν οι δημότες, που, με τη σειρά τους, οικοδομούν μία πλαστή δημοτική και κοινωνική συνείδηση γύρω από αυτό το ζήτημα.

Επειδή όμως το πώς και το γιατί διαμορφώνεται αυτή η πλαστή, αυτή η ερζάτς δημοτική συνείδηση απαιτεί πολύ χώρο, σταματώ εδώ με την επισήμανση ότι αυτά τα μαθήματα θα πρέπει να αρχίσουν πρώτα από τους δεκάδες χιλιάδες άσχετους τοπικούς άρχοντες.

Αυτή όμως η υπόθεση προϋποθέτει επίπονη, καθημερινή εμπειρική και επιστημονική προσπάθεια, ώστε να προκύψει η απαραίτητη γνώση "που δεν βγαίνει ξαφνικά, όπως η σφαίρα από την κάννη του όπλου", αλλά είναι προϊόν μόχθου, όπως διδάσκει η Διαλεκτική Λογική.