Γενική απεργία

Tου Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Από τη μεταπολίτευση και δώθε, γίνονται πάρα πολλές απεργίες, οι οποίες βασικά δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους ή υλοποιούνται μόνο για συντεχνιακούς λόγους, δηλαδή για να κατοχυρώσουν κάποια δικαιώματα και προνόμια οι εργατοπατέρες ή οι πολιτικοί φορείς, που τις εφαρμόζουν και στόχο συνειδητό ή υποσυνείδητο έχουν, να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή, για άδικα μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Έγιναν κατά τη μεταπολίτευση άπειρες απεργίες και διαδηλώσεις, οι οποίες σε τελευταία ανάλυση υπηρετούσαν το σύστημα ή στενά συντεχνιακά συμφέροντα, που έρχονταν τις περισσότερες φορές, για να μην πούμε πάντοτε, σε αντίθεση με τα συμφέροντα του συνόλου.

Δεν χρειάζεται επιχειρήματα για να αποδείξουμε το αυτονόητο και αυταπόδεικτο. Απλώς θα τονίσουμε ότι, αν οι απεργίες αυτές είχαν κάποιο νόημα, τότε δεν θα φτάναμε στη σημερινή κατάσταση. Γιατί χειρότερη κατάσταση από τη σημερινή και αυτή που θα ακολουθήσει, αν δεν αντιδράσουμε σωστά, δεν υπήρξε έως τώρα στο ελληνικό στερέωμα.

Όλες οι συντεχνίες και κυρίως των εξαρτημένων από τα κόμματα συνδικάτων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και άλλων παραγόντων, γίνονταν απλώς για να δικαιολογήσουν οι εργατοπατέρες τα πλουσιοπάροχα κεκτημένα τους, ενάντια στους εργαζόμενους ή για να υπηρετήσουν κομματικές σκοπιμότητες.

Συνήθως, και χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν ενταγμένες στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές, τις οποίες στήριζαν τα διάφορα συνδικάτα.

Δυστυχώς δεν υπήρξαν κάποιες καινούργιες ιδέες και πάντοτε ενεργούσαμε ως ηλίθιοι, με το γνωστό και ατελέσφορο παραδοσιακό τρόπο.

Παρ’ όλο που δεν είχαν κανένα νόημα και καμία επιτυχία, εντούτοις εφαρμόζονταν ανελλιπώς κάθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Μια κοροϊδία η οποία επαναλαμβανόταν συνεχώς και μάλιστα όχι ακριβώς χωρίς αποτέλεσμα, αλλά με αποτέλεσμα την παραλυσία και τον αποπροσανατολισμό των εργατικών διεκδικήσεων.

Σκέτη απάτη από τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που στήριζαν και τα εφάρμοζαν

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: Αφού όλες αυτές οι καθοδηγούμενες απεργίες και διαμαρτυρίες δεν υπηρετούσαν τον πραγματικό σκοπό για τον οποίον διεξάγονταν, τότε ποια μπορεί να είναι η πιο ενδεδειγμένη και αποτελεσματική αντίδραση των εργαζομένων, δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων, που υφίστανται τα εκάστοτε αντιλαϊκά μέτρα;
Η δική μου άποψη στο πρόβλημα αυτό είναι η εξής:

Μόνο μια πανελλαδική γενική απεργία, όπου θα πάρουν μέρος οι πάντες θα μπορέσει να έχει αποτέλεσμα. Και όταν λέμε οι πάντες εννοούμε ότι δεν θα λειτουργήσει καμία απολύτως δημόσια και ιδιωτική επιχείρηση. Θα πρέπει να νεκρώσουν τα πάντα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να απεργήσουν στις δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις, στα εργοστάσια και τα μαγαζιά, στις συγκοινωνίες, στα σχολεία, τα Νοσοκομεία κ.λπ.

Τίποτε απολύτως να μη κινείται βασικά. Μόνο, αν παραλύσουν τα πάντα και τίποτε δεν κινείται, μόνο τότε μια απεργία θα έχει νόημα, γιατί θα υπηρετεί το γενικό συμφέρον.

Τότε και τότε μόνο μπορεί να υπάρχει άμεσο αποτέλεσμα. Αν δηλαδή μπορούμε να παραλύσουμε το κράτος για όσο χρονικό διάστημα είναι απαραίτητο. Μία ημέρα, δύο ημέρες, περισσότερες ημέρες; Βασικά όσες ημέρες χρειαστούν.

Δυστυχώς τα κομματικά και συνδικαλιστικά συντεχνιακά συμφέροντα μπλόκαραν έως τώρα και μπλοκάρουν ακόμη μια τέτοια διαδικασία, βάζοντας το συντεχνιακό συμφέρον υπεράνω του γενικού, κοινωνικού συμφέροντος.

Αυτό πρέπει να σταματήσει με τον ακόλουθο τρόπο; Να μην κατεβαίνει κανείς σε απεργίες και διαδηλώσεις, όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν στενά συντεχνιακά συμφέροντα είτε κομμάτων είτε συνδικαλιστικών οργανώσεων είτε οποιονδήποτε άλλων παραγόντων που δεν έχουν ένα γενικό ενδιαφέρον και δεν εξυπηρετούν την κοινωνία συνολικά.

Η έκκληση για απεργία πρέπει να έχει αφετηρία μια γενική αποδοχή και να εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων.

Να υπάρχει δηλαδή ένα γενικό πρόσταγμα από όλους τους φορείς που πρέπει να συνεργαστούν με μία φωνή και μία έκκληση, για ένα κοινό αποτέλεσμα.

Αλλιώς θα συνεχίζουμε να δρούμε με τον ίδιο τρόπο, κοροϊδεύοντας και τον εαυτό μας και τους άλλους.

Οι απεργίες δεν πρέπει να οργανώνονται και καθοδηγούνται ούτε από τα κόμματα ούτε από συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Αν υπήρχε ένα ρωμαλέο Λαϊκό Κίνημα, έπρεπε αυτό να έχει την πρωτοβουλία. Το Ε.ΛΑ.Δ.Α ως Πανεθνικό - Παλλαϊκό Μέτωπο, θα μπορούσε να αποτελέσει το πρόπλασμα προς αυτή την κατεύθυνση; Θα δείξει αυτή την ωριμότητα ή τελικά πάλι θα αποτελέσει ένα άλλο αποτυχημένο εγχείρημα; Η πράξη θα δείξει.

Υποσημείωση: Ποτέ πια δεν πρόκειται να κατέβω σε απεργία που υπηρετεί στενά συντεχνιακά συμφέροντα που υπηρετούν σε τελευταία ανάλυση το σύστημα!

Τα συνδικάτα, με τη έως τώρα δράση τους, ήταν ο δεύτερος ακρογωνιαίος λίθους στήριξης του συστήματος. Ο τρίτος είναι σαφώς τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης και Αποχαύνωσης. Τα κόμματα βέβαια έχουν την πρώτη ευθύνη! Προσοχή: Όχι μόνο τα κυβερνητικά.

Ποιοι οδήγησαν το Λαϊκό Κίνημα σε πλήρη υποχώρηση και ήττα;

Την Κυριακή βασικά πρέπει να κατέβουν πάνω από τρία εκατομμύρια στο Σύνταγμα, γιατί είναι οι άμεσα θιγόμενοι  από τις παράνομες κυβερνητικές επιλογές και τα κόμματα που τις στηρίζουν.

Η Ελλάδα είναι ήδη σε χρεοκοπία. Να τελειώνουμε με το παραμύθι της «εθνικής σωτηρίας» που μας υπόσχονται με κροκοδείλια δάκρυα οι εθνοκάπηλοι και υπόλογοι εσχάτης προδοσίας

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Πέτρες και ραδίκια να τρώμε είναι προτιμότερο από τη δική τους «σωτηρία», αρκεί να καθαρίσουμε μια δια παντός την κόπρο του Αυγείου.

Ο έχων νουν νοείτω και έχων ώτα ακούειν ακουέτω!