ΠΕΡΙ ΑΛΗΘΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΟΜΕΝΟΙ (Αρχαία Ελληνική και Καποδιστριακή Ελβετική Δημοκρατία)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού-Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού-Συγγραφέως

Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Πολλά έχουν λεχθεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, για την δημοκρατία. «Ειδικοί» αλλά  και άσχετοι ομιλούν για την αρχαία Ελλάδα, που έδωσε την δημοκρατία στον κόσμο, παραβλέποντας όμως και εντέχνως αποσιωπώντας ότι η δημοκρατία τών προγόνων μας δεν έχει καμμία σχέση με την νοσηρή σημερινή κατάσταση, που λέγεται «κοινοβουλευτισμός» αφ’ ενός, ο οποίος στην πράξη είναι ολιγαρχία χειρίστου είδους με τάσεις δικτατορίας «κοινοβουλευτικού τύπου»!

Και ως προς το ότι είναι ολιγαρχία η θέση αυτή, το ερώτημα απαντάται γρήγορα, αν αναρωτηθούμε πόσες οικογένειες κυβερνούν μεταπολεμικά την Ελλάδα. Πέντε, δέκα οικογένειες πολιτικών τζακιών και άλλες τόσες οικογένειες εφοπλιστών και τραπεζιτών! Για το ότι όμως έχουμε δικτατορία δημοκρατικού τύπου, η πράξη υπερέχει της θεωρίας, μιας και οι κοινοβουλευτικές αποφάσεις λαμβάνονται διά της «κομματικής πειθαρχίας», μέσω «πράξεων νομοθετικού περιεχομένου».

Πέραν αυτών, τα οποία θα αναλύσω αμέσως παρακάτω, ο καθένας διαπιστώνει ότι ελλείπει πλέον από τους βουλευτές το "κοινοβουλευτικόν ήθος", η πολιτική αξιοπρέπεια, η ευθιξία και πολλά άλλα, τα οποία προ ολίγων δεκαετιών εθεωρούντο αυτονόητα. Το κοινοβούλιο πλέον έχει μετατραπεί σε «κυνοβούλιο» (εκ του "κύων", γεν. του "κυνός" = ο σκύλος). Και τούτο, διότι οι πολιτικοί σκυλοκαυγάδες δίνουν και παίρνουν. Η λέξη καυγάς προέρχεται εκ του «γαυγάς», δηλαδή εκ του γαυγίσματος των σκύλων κατά τις κυνομαχίες. Και πολλοί βουλευτές έχουν αποκτήσει προσωνύμια εξ αιτίας αυτών των χαρακτηριστικών, που τους προσδιορίζουν τόσο στην αίθουσα της βουλής, όσο και στα τηλεοπτικά παράθυρα των διαύλων. Ο "τσιρίδας", ο "μοτεράκιας", ο "μπουρμπούρης", είναι μερικά μόνο από τα προσωνύμια των τηλεοπτικών "πολιτικών μαϊντανών", που κατά σύμπτωση λέγονται "πολιτικοί".

Η δημοκρατία αναμφισβήτητα είναι ελληνικό δημιούργημα. Αλλά και η αληθής σύγχρονη δημοκρατία είναι ελληνικό δημιούργημα, το οποίο οφείλεται στον μεγάλο Έλληνα Ιωάννη Καποδίστρια. Κάποιοι, που κάνουν τους «ειδικούς» στην πολιτική, λένε ότι η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί σήμερα να εφαρμοσθεί λόγω πληθυσμού. Μέγα ψέμα. Το λένε αυτό για να κρύψουν ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα ελέγχον τον λαό και ταυτόχρονα ένα μη ελεγχόμενο από τον λαό αλλά μόνον από τους εξουσιαστές σύστημα. Και αυτό το διεπίστωσα με την βοήθεια τού καλού μου φίλου και εξαίρετου επιστήμονος και συγγραφέως, του ιατρού Θέμου Γκουλιώνη. Έπειτα από μία κοπιαστική δεκαετία έρευνας, μελέτης του και πολύωρων συζητήσεών μας, ο Θέμος Γκουλιώνης εξέδωσε ένα βιβλίο, μοναδικό κατά την γνώμη μου, στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Τίτλος του: «Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη» (Εκδόσεις Αρμός)!

Όποιος δεν είναι υποψιασμένος και κυρίως, όποιος πελαγοδρομεί ανερμάτιστος στον ωκεανό τού μνημονίου (με την παραδοχή από τους δανειστές τών λαθών τους), δεν μπορεί να ψάξει, να μάθει, και να δει κάποια πράγματα. Ο Θ. Γκουλιώνης το έκανε για λογαριασμό όλων τών "πολιτών". Όχι των "υπηκόων", των "πολιτικών προβάτων", των "πολιτικών υποζυγίων", που τα σέρνουν από την μύτη οι πολιτικάντηδες, αλλά των "συνειδητοποιημένων πολιτών".

Τι διαπιστώνει, λοιπόν, μέσα από το βιβλίο αυτό ο κάθε αναγνώστης; Ότι η άμεση δημοκρατία εφαρμόζεται σήμερα σε ένα από τα πλουσιώτερα κράτη τής Ευρώπης, το οποίο ίδρυσε ο Έλλην Ιωάννης Καποδίστριας. Την Ελβετία. Πράγματι ρωτώντας κάποιον ευρωπαίο, ακόμη και Ελβετό, "ποιος είναι ο πρωθυπουργός τής Ελβετίας", το πιο πιθανό είναι ότι δεν γνωρίζει να σας απαντήσει. Και τούτο, διότι η Ελβετία δεν έχει πρωθυπουργό.

«Στην Ελβετία», αναφέρει ο συγγραφεύς, «έγινε ένα μοναδικό, ένα υπέροχο πείραμα: Επιχειρήθηκε να ξαναζωντανέψει η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία είχε σβήσει το 322 π.Χ. Ο σπόρος είχε επιμελώς φυλαχθεί επί 21 αιώνες άγνωστο πώς, άγνωστο από ποιους, κάπου με πλήρη ασφάλεια. Είχαν περάσει όμως τόσοι αιώνες και κανείς δεν γνώριζε αν θα διατηρούσε ακόμη την ικανότητα να βλαστήσει.

Συγκεντρώθηκαν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι στις αρχές του 19ου αιώνος και σε  λίγα χρόνια, το πρώτο Δημοκρατικό Σύνταγμα του Κόσμου είχε συνταχθεί στην κυριολεξία κάτω από την μύτη των ανύποπτων ηγετών όλων των γειτονικών κρατών τιθέμενο σε εφαρμογή. Και το μεγάλο πείραμα πέτυχε! Στην χώ­ρα αυτή φτιάχτηκε μια κοινωνία ανοικτή, εύρωστη και γεμάτη αξιοπρέπεια.

Οι ηγεσίες όμως όλων των γειτονικών (και όχι μόνο) χωρών έντρομες μόλις αντελήφθησαν τι είχε συμβεί, φρόντισαν να πε­ριτειχίσουν με αόρατα τείχη αυτή την χώρα, αποκλείοντας την διάδοση αυτών των ιδεών. Πουθενά δεν συζητείται το Σύστημα της Ελβετίας. Ούτε λόγος δεν γίνεται σε κανένα κράτος για το γεγονός ότι αυτή η χώρα ευημερεί χωρίς να έχει υπουργούς και πρωθυπουργό. Απεκρύβη με επιμέλεια το κυριαρχικό δικαίωμα αυτού του λαού να διενεργεί δημοψηφίσματα δεσμευτικά για την «εξου­σία» Δημοψηφίσματα επί οιουδήποτε θέματος, το οποίο ο ίδιος ο λαός κρίνει σκόπιμο και σοβαρό.

Αυτό το κατοχυρωμένο, αδιαφιλονίκητο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του λαού να διατάζει τους ανθρώπους οι οποίοι τον εκπροσωπούν, δεν συζητείται πουθενά και από κανέναν! Τους προστάζει να πράττουν ο,τιδή­ποτε αυτός αποφασίσει, με αμέτρητα Δημοψηφίσματα, θεωρώ­ντας τους εκπροσώπους του ως δικούς του υπηρέτες, χωρίς πρόθεση να τους προσβάλλει, δεδομένου ότι ουδείς τους υποχρέωσε να διεκδικήσουν αυτή την θέση.

Εξ αντιθέτου, εάν ποτέ γίνει δημοψήφισμα από κοινοβου­λευτικό καθεστώς, το ερώτημα προς τον εξ ορισμού υποτελή και άβουλο λαό, επιλέγεται από τον ίδιο τον παντοδύναμο πρω­θυπουργό (για να εμπεδωθεί η πεποίθηση ότι μόνο αυτός έχει την ικανότητα και το δικαίωμα να σκέπτεται και να αποφασίζει), οπότε και τα προσχήματα της δημοκρατικότητας τηρού­νται και η αναισχυντία παραμένει στην θέση της χλευάζοντας όλους όσους προσέρχονται στις κάλπες εξ ίσου με εκείνους, οι οποίοι δεν καταδέχονται αυτόν τον εξευτελισμό και απέχουν. Και αν ποτέ συμβεί το αποτέλεσμα κάποιου τέτοιου στημένου «δημοψηφίσματος» να μην είναι αρεστό στον αδιαμφισβήτητο απόλυτο άρχοντα, απλώς δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν και αφήνεται να διαδοθεί εντέχνως από τα απολύτως ελεγχόμενα ΜΜΕ, ότι ο λαός δεν ήταν ακόμη ώριμος ή όσο έπρεπε «πληροφορημέ­νος» (διάβαζε «παραπλανημένος»). Με τον τρόπο αυτό καταρρακώνονται και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας που διαθέτει καθένας από τους υποτελείς αυτού του συστήματος.

Το Πολιτικό Σύστημα της Ελβετίας, που αναλύεται στο βιβλίο του professor Jurg Martin Gabriel (Ζυρίχη, έκδοση στα Γερμανικά), αναφέρει ότι οι Ελβετοί δύνανται να προσθέσουν στον κατάλογο των ονομάτων ενός εκλογικού συνδυασμού, έναν υποψήφιο από άλλον συνδυασμό στην θέση κάποιου, τον οποίο «πετούν έξω από την λίστα», όπως γράφει χαρακτηριστικά το βιβλίο. Με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να εκλεγούν οι υποψήφιοι ενός συνδυασμού με επικεφαλής τον αρχηγό ενός άλλου συνδυασμού! Ούτε υπουργοί αλλά ούτε και Πρωθυπουργός υπάρχει. Από το σύνολο των κομμάτων, εκλέγονται 7 εκπρόσωποι των οποίων δουλειά είναι να υλοποιούν τις εντολές τις οποίες λαμβάνουν από τις δύο Βουλές. Αυτός ο «διακομματικά εκλεκτός», αναλαμβάνει να εκπρο­σωπεί την Ελβετία στο εξωτερικό, αντικαθιστάμενος σε 12 μήνες από κάποιον άλλον από τους υπολοίπους 6, μέχρι τις επόμενες εκλογές οι οποίες διενεργούνται κάθε 4 χρόνια.

Το σύνολο του λαού, με την λειτουργία των δύο Βουλών αλ­λά και με τα συχνά Δημοψηφίσματα, ελέγχει την άσκηση της κάθε εξουσίας επιβάλλοντας σε κάθε περίπτωση την θέ­ληση του. Κατ’ αντίθεση στον κοινοβουλευτισμό οι εκπρόσωποι των ηττημένων ελέγχουν (τύποις, χωρίς να έχουν καμμία ουσιαστική δυνατότητα να εισακουσθούν) τους εκ­προσώπους των νικητών, του λαού απολύτως απόντος.

Όλοι οι εκπρόσωποι είναι άμεσα υπό του λαού εκλεγμένοι πλην των «7» οι οποίοι εκλέγονται εμμέσως υπό των μελών των δύο Βουλών και συγκροτούν αυτό που στα κοινο­βουλευτικά καθεστώτα ονομάζουν Κυβέρνηση, μόνο που εδώ η εξουσία αυτών των ανθρώπων είναι πολύ περιορισμέ­νη και κατ’ ουσίαν διεκπεραιωτική τών εντολών τού λαού. Δια της μεθόδου αυτής το σύνολο του λαού εκλέγει 7 υπηρέτες του Δημοσίου Συμφέροντος, οι οποίοι υποχρεούνται, εάν θέλουν να κάθονται σ’ αυτές τις καρέκλες, να εκτελούν κατά γράμμα τίς εντολές ενός ολόκληρου λαού, ο οποίος τους επέ­τρεψε να είναι εκεί».

Ύστερα λοιπόν από την ανάλυση αυτής της σύγχρονης αρχαιοελληνικής δημοκρατίας, ας έλθει κάποιος να μιλήσει για κοινοβουλευτισμό, ο οποίος συμπεριφέρεται σαν καρτέλ. Ακόμη δηλαδή κι αν δεν υπάρχει πλειοψηφία, κόμματα διαφορετικής ιδεολογίας συνασπίζονται, συγκυβερνούν και αποφασίζουν ερήμην των συμφερόντων τού ελληνικού λαού, αντίθετα και προς την θέλησή του και προς την ψήφο του. Έπεται, όμως, συνέχεια...