Του Χρήστου Πασαλάρη
Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΞΗΡΟΣ, αυτός ο εξάκις ισοβίτης-εκτελεστής, αυτός ο «πολιτικός δραπέτης» (όπως αθωωτικά τον αποκαλεί ο συνήγορός του), αυτός ο πολύπειρος ινστρούκτορας των «Πυρήνων της φωτιάς», έγινε με τη μυστηριώδη φυγή του το Νο1 πρόσωπο της επικαιρότητας. Πότε όμως; Ακριβώς τις ημέρες που η επίσημη Ελλάδα ξεκίνησε την 5η προεδρία της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με επιδεικτικώς απόντα τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης - κηρυγμένο εν τούτοις υπέρ της παραμονής στην ευρωπαϊκή «στρούγκα» και υποψήφιο... τσέλιγκά της!
ΜΠΑΙΝΩ σήμερα στον πειρασμό να γυρίζω 70 χρόνια πίσω. Και ανατριχιάζω με την ιδέα ότι λίγο έλειψε να γίνω και του λόγου μου ένας «Ξηρός» της τότε γερμανικής Κατοχής. Ημουν εκείνα τα χρόνια γραμματέας της ΕΠΟΝ στις ανατολικές συνοικίες. Στην ομάδα μου ήταν, μεταξύ άλλων, η -άγνωστη τότε- Ελένη Γλύκατζη (Αρβελέρ σήμερα), ο μαθητής τότε του Ωδείου Αθηνών Μάνος Χατζηδάκης και η αριστούχος του 4ου θηλέων Αννα Συνοδινού. Γράφαμε στους τοίχους, βγάζαμε χωνί, κατεβαίναμε στις διαδηλώσεις. Αργότερα όμως τα πράγματα αγρίεψαν. Μετατέθηκα από το Παγκράτι στον Υμηττό επικεφαλής διμοιρίας της ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣ.
ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ του Γενάρη 1944 κατέβηκε «γραμμή από πάνω» να συλλάβουμε και να τιμωρήσουμε με εκτέλεση έναν ταγματασφαλίτη που τρομοκρατούσε τους κατοίκους πυροβολώντας με την αραβίδα του καθώς περπατούσε από το τάγμα Μακρυγιάννη ώς το σπίτι του στη Χαραυγή. Τι να κάνουμε; Του στήσαμε ενέδρα, τον συλλάβαμε και τον ανεβάσαμε στον Υμηττό, όπου ο τόπος εκτέλεσης των «προδοτών» από την... τιμωρό ΟΠΛΑ. Την εκτέλεση έπρεπε να κάνω εγώ, ως επικεφαλής. Σαν πρωτάρης στη «δουλειά», τον έστησα γονατιστό μπροστά μου και όπλισα νευρικά το πιστόλι μου. Κάτι, όμως, με εμπόδιζε να τραβήξω τη σκανδάλη. Αναζητούσα δικαιολογίες για να κερδίσω χρόνο:
-Γιατί, ορέ παιδί, τρομοκρατείς τον κόσμο;
-Δεν το θέλω, συναγωνιστή, απλώς… ανοίγω δρόμο! Κάθε τέτοια ώρα φέρνω το συσσίτιό μου στη μανούλα μου, που είναι βαριά άρρωστη. Αυτό είναι όλο... Θα με σκοτώσετε;
-Αν σου χαρίσουμε τη ζωή, θα μας φέρεις αύριο στις 12 στον Βύρωνα όσα όπλα καταφέρεις να κλέψεις από το τάγμα σου; Θα ενωθείς μαζί μας στην
αντίσταση;
ΤΙ ΝΑ ΕΚΑΝΕ; Συμφώνησε απνευστί. Και αφού άκουσε το «φύγε», τινάχτηκε σαν ελατήριο, πήρε τον κατήφορο και κοιτούσε συνεχώς πίσω, αμφιβάλλοντας ότι του τη χαρίσαμε. Οι σύντροφοί μου φοβήθηκαν ότι έκανα μεγάλο λάθος και θα το πλήρωνα ακριβά… Ομως ο «γερμανοτσολιάς» ήλθε την άλλη μέρα ακριβώς στην ώρα του σέρνοντας ένα καροτσάκι με τέσσερις αραβίδες και αρκετές χειροβομβίδες… «Πάρτε τα και από σήμερα να με θεωρείτε δικό σας»!..
ΠΕΡΑΣΑΝ αρκετές μέρες. Στις 28 Απριλίου του 1944, τρία παιδιά της διμοιρίας μου (ο Μήτσος Αυγέρης, ο Κώστας Φολτόπουλος και ο Θάνος Κιοκμενίδης) έπεφταν νεκροί σε μια «γιάφκα» του ΕΛΑΣ Υμηττού, μετά από οκτάωρη μάχη με τους Γερμανούς. Οι δύο σκοτώθηκαν μέσα στη γιάφκα. Τελευταίος, ο τραυματισμένος Μήτσος Αυγέρης, άνοιξε την πόρτα, έβαλε το πιστόλι του στον κρόταφο, φώναξε «Σας νικήσαμε - Ζήτω η Ελλάδα»! Και έπεσε νεκρός.
ΘΑ ΜΑΝΤΕΨΑΤΕ ίσως ότι ο Μήτσος Αυγέρης ήταν ακριβώς ο «ταγματασφαλίτης» που παρά λίγο να εκτελέσουμε «εκεί ψηλά στον Υμηττό»!.. Το ίδιο βράδυ γράψαμε ένα σωρό συνθήματα στους τοίχους αυτού του σπιτιού, που έμεινε στην ιστορία ως «Κάστρο του Υμηττού». Και για το οποίο η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη έγραψε τους ωραιότερους στίχους της.
ΤΑ ΔΙΗΓΟΥΜΑΙ αυτά για να δείξω ότι ούτε ο Ξηρός ούτε οι όμοιοί του είναι φτιαγμένοι για παρόμοιες αποκοτιές. Ενεργούν εκ του ασφαλούς. Ξέρουν ότι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους ούτε να σαπίσουν στη φυλακή. ΚΑΠΟΙΟΙ τους εκπαιδεύουν για να πυροβολούν προαποφασισμένους «στόχους», σε σημαδιακές ημέρες. Δεν είναι καν αναρχικοί. Από την Αντιγόνη του Αισχύλου μέχρι τον Ροδοκανάκη, τον Δαδάογλου και την Πανταζή οι εκ πεποιθήσεως Ελληνες αναρχικοί ουδέποτε έβαψαν τα χέρια τους με αίμα...
ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ πολίτες ξέρουν σήμερα ότι η τρομοκρατία είναι ένα κρυφό κλαδευτήρι του Συστήματος (κάποτε και των μυστικών υπηρεσιών του) που το χρειάζεται για… κλαδέματα όποτε αρρωσταίνει. «Κλαδευτήρια» του Συστήματος είναι και οι Ξηροί και οι πολυώνυμες οργανώσεις που ξεφυτρώνουν όποτε τα πράγματα δυσκολεύουν…
ΤΩΡΑ που κάποιες τολμηρές δικαστίνες σηκώνουν μία-μία τις πέτρες με τα σκουλήκια όπως αυτή του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (και μακάρι μια δικαστίνα να είναι η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας), τώρα που ο βούρκος ξεχύνεται από πολύ ψηλά, τώρα που η τρομοκρατία δεν έχει πέραση (και ας τη λοξοκοιτάζουν ο Αντόνιο Νέγκρι με τον Τατσόπουλο), η σωτηρία της πατρίδας περνάει οριστικά στα χέρια του λαού, που εν ψυχρώ θα «εκτελέσει» με την ψήφο του ή με γενικό ξεσηκωμό σύσσωμο το φαύλο πολιτικό σύστημα.
Οπότε μια άλλη μέρα θα ανατείλει!..
www.real.gr
Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΞΗΡΟΣ, αυτός ο εξάκις ισοβίτης-εκτελεστής, αυτός ο «πολιτικός δραπέτης» (όπως αθωωτικά τον αποκαλεί ο συνήγορός του), αυτός ο πολύπειρος ινστρούκτορας των «Πυρήνων της φωτιάς», έγινε με τη μυστηριώδη φυγή του το Νο1 πρόσωπο της επικαιρότητας. Πότε όμως; Ακριβώς τις ημέρες που η επίσημη Ελλάδα ξεκίνησε την 5η προεδρία της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με επιδεικτικώς απόντα τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης - κηρυγμένο εν τούτοις υπέρ της παραμονής στην ευρωπαϊκή «στρούγκα» και υποψήφιο... τσέλιγκά της!
ΜΠΑΙΝΩ σήμερα στον πειρασμό να γυρίζω 70 χρόνια πίσω. Και ανατριχιάζω με την ιδέα ότι λίγο έλειψε να γίνω και του λόγου μου ένας «Ξηρός» της τότε γερμανικής Κατοχής. Ημουν εκείνα τα χρόνια γραμματέας της ΕΠΟΝ στις ανατολικές συνοικίες. Στην ομάδα μου ήταν, μεταξύ άλλων, η -άγνωστη τότε- Ελένη Γλύκατζη (Αρβελέρ σήμερα), ο μαθητής τότε του Ωδείου Αθηνών Μάνος Χατζηδάκης και η αριστούχος του 4ου θηλέων Αννα Συνοδινού. Γράφαμε στους τοίχους, βγάζαμε χωνί, κατεβαίναμε στις διαδηλώσεις. Αργότερα όμως τα πράγματα αγρίεψαν. Μετατέθηκα από το Παγκράτι στον Υμηττό επικεφαλής διμοιρίας της ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣ.
ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ του Γενάρη 1944 κατέβηκε «γραμμή από πάνω» να συλλάβουμε και να τιμωρήσουμε με εκτέλεση έναν ταγματασφαλίτη που τρομοκρατούσε τους κατοίκους πυροβολώντας με την αραβίδα του καθώς περπατούσε από το τάγμα Μακρυγιάννη ώς το σπίτι του στη Χαραυγή. Τι να κάνουμε; Του στήσαμε ενέδρα, τον συλλάβαμε και τον ανεβάσαμε στον Υμηττό, όπου ο τόπος εκτέλεσης των «προδοτών» από την... τιμωρό ΟΠΛΑ. Την εκτέλεση έπρεπε να κάνω εγώ, ως επικεφαλής. Σαν πρωτάρης στη «δουλειά», τον έστησα γονατιστό μπροστά μου και όπλισα νευρικά το πιστόλι μου. Κάτι, όμως, με εμπόδιζε να τραβήξω τη σκανδάλη. Αναζητούσα δικαιολογίες για να κερδίσω χρόνο:
-Γιατί, ορέ παιδί, τρομοκρατείς τον κόσμο;
-Δεν το θέλω, συναγωνιστή, απλώς… ανοίγω δρόμο! Κάθε τέτοια ώρα φέρνω το συσσίτιό μου στη μανούλα μου, που είναι βαριά άρρωστη. Αυτό είναι όλο... Θα με σκοτώσετε;
-Αν σου χαρίσουμε τη ζωή, θα μας φέρεις αύριο στις 12 στον Βύρωνα όσα όπλα καταφέρεις να κλέψεις από το τάγμα σου; Θα ενωθείς μαζί μας στην
αντίσταση;
ΤΙ ΝΑ ΕΚΑΝΕ; Συμφώνησε απνευστί. Και αφού άκουσε το «φύγε», τινάχτηκε σαν ελατήριο, πήρε τον κατήφορο και κοιτούσε συνεχώς πίσω, αμφιβάλλοντας ότι του τη χαρίσαμε. Οι σύντροφοί μου φοβήθηκαν ότι έκανα μεγάλο λάθος και θα το πλήρωνα ακριβά… Ομως ο «γερμανοτσολιάς» ήλθε την άλλη μέρα ακριβώς στην ώρα του σέρνοντας ένα καροτσάκι με τέσσερις αραβίδες και αρκετές χειροβομβίδες… «Πάρτε τα και από σήμερα να με θεωρείτε δικό σας»!..
ΠΕΡΑΣΑΝ αρκετές μέρες. Στις 28 Απριλίου του 1944, τρία παιδιά της διμοιρίας μου (ο Μήτσος Αυγέρης, ο Κώστας Φολτόπουλος και ο Θάνος Κιοκμενίδης) έπεφταν νεκροί σε μια «γιάφκα» του ΕΛΑΣ Υμηττού, μετά από οκτάωρη μάχη με τους Γερμανούς. Οι δύο σκοτώθηκαν μέσα στη γιάφκα. Τελευταίος, ο τραυματισμένος Μήτσος Αυγέρης, άνοιξε την πόρτα, έβαλε το πιστόλι του στον κρόταφο, φώναξε «Σας νικήσαμε - Ζήτω η Ελλάδα»! Και έπεσε νεκρός.
ΘΑ ΜΑΝΤΕΨΑΤΕ ίσως ότι ο Μήτσος Αυγέρης ήταν ακριβώς ο «ταγματασφαλίτης» που παρά λίγο να εκτελέσουμε «εκεί ψηλά στον Υμηττό»!.. Το ίδιο βράδυ γράψαμε ένα σωρό συνθήματα στους τοίχους αυτού του σπιτιού, που έμεινε στην ιστορία ως «Κάστρο του Υμηττού». Και για το οποίο η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη έγραψε τους ωραιότερους στίχους της.
ΤΑ ΔΙΗΓΟΥΜΑΙ αυτά για να δείξω ότι ούτε ο Ξηρός ούτε οι όμοιοί του είναι φτιαγμένοι για παρόμοιες αποκοτιές. Ενεργούν εκ του ασφαλούς. Ξέρουν ότι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους ούτε να σαπίσουν στη φυλακή. ΚΑΠΟΙΟΙ τους εκπαιδεύουν για να πυροβολούν προαποφασισμένους «στόχους», σε σημαδιακές ημέρες. Δεν είναι καν αναρχικοί. Από την Αντιγόνη του Αισχύλου μέχρι τον Ροδοκανάκη, τον Δαδάογλου και την Πανταζή οι εκ πεποιθήσεως Ελληνες αναρχικοί ουδέποτε έβαψαν τα χέρια τους με αίμα...
ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ πολίτες ξέρουν σήμερα ότι η τρομοκρατία είναι ένα κρυφό κλαδευτήρι του Συστήματος (κάποτε και των μυστικών υπηρεσιών του) που το χρειάζεται για… κλαδέματα όποτε αρρωσταίνει. «Κλαδευτήρια» του Συστήματος είναι και οι Ξηροί και οι πολυώνυμες οργανώσεις που ξεφυτρώνουν όποτε τα πράγματα δυσκολεύουν…
ΤΩΡΑ που κάποιες τολμηρές δικαστίνες σηκώνουν μία-μία τις πέτρες με τα σκουλήκια όπως αυτή του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (και μακάρι μια δικαστίνα να είναι η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας), τώρα που ο βούρκος ξεχύνεται από πολύ ψηλά, τώρα που η τρομοκρατία δεν έχει πέραση (και ας τη λοξοκοιτάζουν ο Αντόνιο Νέγκρι με τον Τατσόπουλο), η σωτηρία της πατρίδας περνάει οριστικά στα χέρια του λαού, που εν ψυχρώ θα «εκτελέσει» με την ψήφο του ή με γενικό ξεσηκωμό σύσσωμο το φαύλο πολιτικό σύστημα.
Οπότε μια άλλη μέρα θα ανατείλει!..
www.real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου