Οι Συνταγματικές πομφόλυγες και η στάση του λαού
Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄ Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημέρωσης για τα Εθνικά Θέματα
Είναι παγκοινως γνωστό, λόγω της πολιτικής και κοινωνικής εμπειρίας, ότι το ελληνικό σύνταγμα αποτελεί τον πολιτικό μπερντέ πίσω από τον οποίο κρύβεται ένας δύσοσμος πολιτικός κόσμος, που έχοντας ως οδηγό την αρπαχτή και το βόλεμα βυσσοδομεί προβάλλοντας πλείστες όσες κενολόγες διατάξεις του.Μία απ’ αυτές τις πομφόλυγες είναι και η διάταξη του άρθρου 25, που κατοχυρώνει την «αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, η οποία τελεί υπό την εγγύησή του».Δεν χρειάζονται περισπούδαστες συνταγματικές αναλύσεις για να διαπιστώσει κάποιος το πόσο κενολόγος είναι αυτή η διάταξη, η οποία συμπληρώνεται και από το άρθρο 21, το οποίο υποχρεώνει το κράτος «να μεριμνά για την υγεία των πολιτών και να παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας».
Πιο πέρα, το άρθρο 22, ορίζει ότι: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος…».
Από τα όσα βιώνει ο «κυρίαρχος» λαός όλα ετούτα τα χρόνια της εκφυλισμένης δημοκρατίας, αποδεικνύεται το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο σύνταγμα και στη ζωή των Ελλήνων, η πλειοψηφία των οποίων ταυτίζονται με τους θύτες τους.Τους στηρίζουν, τους ψηφίζουν, τους χειροκροτούν ζώντας τον ατομικό τους μαζοχισμό. Η πολιτική ψυχιατρική έχει το λόγο. Πρόκειται για ένα ομολογουμένως ακατανόητο κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο, το οποίο επισημαίνει και ο γνωστός ιστορικός-φιλόλογος Α. Αντωνάκος, γράφοντας ότι «η Ελλάς είναι πράγματι γεμάτη από απλούς τρελούς μέχρι φρενοβλαβείς μαζοχιστές που τους ξεσχίζουν τις σάρκες οι κυβερνήτες και αυτοί χειροκροτούν. Που ανοίγουν το στόμα τους, όχι για να μιλήσουν με θάρρος για σοβαρά θέματα αλλά για να γλείψουν» (βλ. το μηνιαίο περιοδικό «Ελληνόραμα», τεύχ. Νοεμβρίου 2009, όπου το κείμενό του: «Η υποκρισία των πολιτικών και ο λαϊκός μαζοχιστικός μιθριδατισμός»).
Το νοσηρό αυτό φαινόμενο είναι τόσο πανάρχαιο ώστε να προκαλέσει την οργή του Πλάτωνος, ο οποίος αναδεικνύοντας το θέμα έγραφε και τα εξής: «Οι περισσότεροι δεν δυσκολεύονται να μακαρίζουν και να τιμούν και κατ’ ιδίαν και δημόσια τους φαύλους εκείνους που έχουν τα πλούτη και τη δύναμη, ενώ απεναντίας ελεεινολογούν και περιφρονούν τους άλλους, όταν τύχει να είναι αδύνατοι και πτωχοί, όσο και αν παραδέχονται πως είναι καλύτεροι από τους αδίκους» (βλ. «Πολιτεία», Βιβλίον Β΄).
Νόμος πανάρχαιος και οικουμενικός: Ο άνθρωπος, κατά κανόνα, λατρεύει τη δύναμη, έστω κι αν αυτή είναι βοθροποιημένη.Το ιστορικό και κοινωνικό ευτύχημα είναι το γεγονός ότι υπάρχουν πάντοτε και οι λίγοι που αρνούνται να βοθροποιηθούν.Είναι αυτοί που αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής εξέλιξης, όπως διδάσκει και η πολιτική κοινωνιολογία λέγοντας: «Αν δεν υπήρχε η μειοψηφία, οι άνθρωποι θα ζούσαν στην εποχή των σπηλαίων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου