Ο Συναξαριστής
Το πολίτευμα της χώρας περιγράφεται στο Σύνταγμα ως Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στην πράξη όμως εφαρμόζεται υπό τη μορφή της «Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας» με την κατάργηση στο στάδιο της εφαρμογής της «Διάκρισης των Εξουσιών» και την υπαγωγή νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, όπερ μεθερμηνεύεται στην «ενός ανδρός αρχή», τουτέστιν του πρωθυπουργού!
Ο τελευταίος, τουλάχιστον τη μεταπολιτευτική περίοδο, αναφύεται μέσω των μεθοδευμένων ενεργειών του «Συστήματος» (κόμματα, διαπλοκή συμφερόντων, εξωχώριες παρεμβάσεις, έλεγχος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οικογενειοκρατία, η οποία επεκτείνεται σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής της χώρας κ.ά.) με βάση την κλίμακα όχι της Αξιοκρατίας, αλλά της «Καταγωγής»…
Τα κόμματα κατά τη διάρκεια της μετακατοχικής περιόδου εμφανίζονται ως «Οικογενειακές Επιχειρήσεις», κυρίως των τριών «Φαμελιών» (Παπανδρέου - Καραμανλή - Μητσοτάκη), που επικυριαρχούν στο πολιτικό γίγνεσθαι, κληροδοτούμενα στους επιγόνους ή κλώνους της «Οικογένειας»…
Είναι χαρακτηριστική, εν προκειμένω, του κλίματος της «Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας», που έχει οδηγήσει στη διαστροφή του ισχύοντος στη θεωρία Συνταγματικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος, η δήλωση της κ. Μάργκαρετ Παπανδρέου: «Υπήρξα νύφη πρωθυπουργού, σύζυγος πρωθυπουργού, γιατί να μην υπάρξω και μητέρα πρωθυπουργού;»!
Όπως και της αντίληψης που διέπει, ανερυθριάστως, τις τρεις «Φαμίλιες», ότι ο τόπος αυτός, όπου «θάλλει η ελαία και ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα», είναι υπόχρεος να εξασφαλίζει διά βίου πλουσιοπάροχο σίτιση των ανεπάγγελτων μελών τους στο Δημόσιο Πρυτανείο!
Οι «Κληρονόμοι», προκειμένου να διαχειρίζονται επωφελώς και διά τους ιδίους και τη συνέχεια της «Φαμίλιας» την εξουσία, κομματική και κυρίως κυβερνητική, συγκροτούν κλειστές «κάστες» συνεργατών, που, ενώ διαχειρίζονται την εξουσία, δεν υπόκεινται στον Λαϊκό Έλεγχο, όπως επιτάσσει ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας.
Το κύκλωμα «κάστες», ή επί το ευηχότερο «συνεργάτες», ενεργεί στο ημίφως προς ποδηγέτηση κομματικών ή κυβερνητικών μηχανισμών, εξωραϊσμό των ενεργειών των «Οικογενειών», συγκρότηση μηχανισμών παραπλάνησης της Κοινής Γνώμης, εξουδετέρωση των «απείθαρχων» ή των αντιτιθέμενων στους αλλότριους σκοπούς των. Και, βεβαίως, διαμεσολάβηση προς αποτελεσματική έκβαση στον τομέα της σύγκρουσης συμφερόντων!
Η συγκρότηση του πρωθυπουργικού γραφείου, με την πληθώρα των 150 συμβούλων ή συνεργατών και τις 13.000 ώρες υπερωριών, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα για τις «κάστες» εξουσίας και τα συναφή.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η κ. Ρεγγίνα Βάρτζελη, διευθύντρια του πρωθυπουργικού γραφείου, κατʼ αυτάς, αποτελεί κατά κοινή ομολογία τον κεντρικό άξονα διαχείρισης της εξουσίας κατά το δοκούν, χωρίς λαϊκό έλεγχο, ως το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα επιτάσσει…
Το αυτό παρατηρείται και στις στενές «κάστες» συνεργατών ή συμβούλων που περιβάλλουν τις ηγεσίες, τόσο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και των υπόλοιπων κομμάτων. Η έννοια «Αρχηγός» στα κόμματα, με εξαίρεση τη μείζονα και ελάσσονα Αριστερά, τριάντα επτά χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας των Συνταγματαρχών, συνταυτίζεται, λόγω απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών στους κομματικούς σχηματισμούς, με μια ιδιότυπη μορφή «κομματικών δικτατόρων».
Απουσιάζει από τη ζωή των κομμάτων θεσπισμένη δημοκρατική λειτουργία, ενώ σʼ ένα Κοινοβουλευτικό Καθεστώς, όπου έχει καθιερωθεί η χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν είναι νοητό ο «Αρχηγός» να παραμένει εκτός πεδίου, ουσιαστικού, λαϊκού ελέγχου. Η ελληνική εμπειρία μαρτυρεί ότι οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων έχουν μεταβληθεί σε χειροκροτητές της «πανσοφίας» των «Αρχηγών» και οι «συνοπτικές διαδικασίες», σε μια μορφή στρατοδικείων, αποκεφαλίζουν τους «αντιρρησίες» ή «αντιλέγοντες», ενώ η ουσία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στηρίζεται στην αρχή του «Λέγοντος και Αντιλέγοντος»…
Βεβαίως, από το γενικό κλίμα παρακμής και έκπτωσης αξιών δεν διαφορίζεται, δυστυχώς, και ο τρόπος λειτουργίας της Βουλής των Ελλήνων. Μετά τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις των Κανονισμών του Κοινοβουλίου και την πολυδιάσπασή της σε τμήματα η Ολομέλεια του Σώματος απώλεσε την ουσιώδη σημασία της, ο δε κοινοβουλευτικός έλεγχος περιορίζεται σε «κορώνες» εντυπωσιασμού. Παραλλήλως, η αδιαφορία των patres patriae να προσέρχονται στις συνεδριάσεις του υπέρτατου οργάνου του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος έχει υποβαθμίσει τον καίριο αυτό θεσμό με ανυποληψία στη Λαϊκή Συνείδηση…
Τέλος, οι γόνοι και οι κλώνοι των «Φαμιλιών» –και η πράξη το έχει αποδείξει– ουδόλως στοχεύουν ως διαχειριστές της εξουσίας «στην αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας της χώρας αυτής. Δεν επιθυμούν ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως ενεργούς πολίτες, με θέληση, ικανότητα και δυνατότητα επηρεασμού της δημόσιας ζωής και με την κριτική ικανότητα που απαιτείται ώστε να τεκμηριώνουν τις σκέψεις τους και τις δράσεις τους. Να καλλιεργούνται και να αναπτύσσονται στους νέους οι άριστες από τις υπάρχουσες παραδόσεις κοινωνικής συμμετοχής. Να τους εμφυσηθεί η αυτοπεποίθηση που είναι αναγκαία ώστε να αναζητήσουν νέες φόρμες συμμετοχής και δράσης…».
Οι «εισαγωγείς καινών δαιμονίων» εξορκίζονται και μεθοδεύεται η εξώθησή τους στο «πυρ το εξώτερον»… Οι «Φαμίλιες» και οι «κάστες» που τις περιβάλλουν αγρυπνούν…
Πηγή : http://www.paron.gr/
Το πολίτευμα της χώρας περιγράφεται στο Σύνταγμα ως Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στην πράξη όμως εφαρμόζεται υπό τη μορφή της «Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας» με την κατάργηση στο στάδιο της εφαρμογής της «Διάκρισης των Εξουσιών» και την υπαγωγή νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, όπερ μεθερμηνεύεται στην «ενός ανδρός αρχή», τουτέστιν του πρωθυπουργού!
Ο τελευταίος, τουλάχιστον τη μεταπολιτευτική περίοδο, αναφύεται μέσω των μεθοδευμένων ενεργειών του «Συστήματος» (κόμματα, διαπλοκή συμφερόντων, εξωχώριες παρεμβάσεις, έλεγχος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οικογενειοκρατία, η οποία επεκτείνεται σε όλο το εύρος της δημόσιας ζωής της χώρας κ.ά.) με βάση την κλίμακα όχι της Αξιοκρατίας, αλλά της «Καταγωγής»…
Τα κόμματα κατά τη διάρκεια της μετακατοχικής περιόδου εμφανίζονται ως «Οικογενειακές Επιχειρήσεις», κυρίως των τριών «Φαμελιών» (Παπανδρέου - Καραμανλή - Μητσοτάκη), που επικυριαρχούν στο πολιτικό γίγνεσθαι, κληροδοτούμενα στους επιγόνους ή κλώνους της «Οικογένειας»…
Είναι χαρακτηριστική, εν προκειμένω, του κλίματος της «Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας», που έχει οδηγήσει στη διαστροφή του ισχύοντος στη θεωρία Συνταγματικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος, η δήλωση της κ. Μάργκαρετ Παπανδρέου: «Υπήρξα νύφη πρωθυπουργού, σύζυγος πρωθυπουργού, γιατί να μην υπάρξω και μητέρα πρωθυπουργού;»!
Όπως και της αντίληψης που διέπει, ανερυθριάστως, τις τρεις «Φαμίλιες», ότι ο τόπος αυτός, όπου «θάλλει η ελαία και ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα», είναι υπόχρεος να εξασφαλίζει διά βίου πλουσιοπάροχο σίτιση των ανεπάγγελτων μελών τους στο Δημόσιο Πρυτανείο!
Οι «Κληρονόμοι», προκειμένου να διαχειρίζονται επωφελώς και διά τους ιδίους και τη συνέχεια της «Φαμίλιας» την εξουσία, κομματική και κυρίως κυβερνητική, συγκροτούν κλειστές «κάστες» συνεργατών, που, ενώ διαχειρίζονται την εξουσία, δεν υπόκεινται στον Λαϊκό Έλεγχο, όπως επιτάσσει ο Συνταγματικός Χάρτης της χώρας.
Το κύκλωμα «κάστες», ή επί το ευηχότερο «συνεργάτες», ενεργεί στο ημίφως προς ποδηγέτηση κομματικών ή κυβερνητικών μηχανισμών, εξωραϊσμό των ενεργειών των «Οικογενειών», συγκρότηση μηχανισμών παραπλάνησης της Κοινής Γνώμης, εξουδετέρωση των «απείθαρχων» ή των αντιτιθέμενων στους αλλότριους σκοπούς των. Και, βεβαίως, διαμεσολάβηση προς αποτελεσματική έκβαση στον τομέα της σύγκρουσης συμφερόντων!
Η συγκρότηση του πρωθυπουργικού γραφείου, με την πληθώρα των 150 συμβούλων ή συνεργατών και τις 13.000 ώρες υπερωριών, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα για τις «κάστες» εξουσίας και τα συναφή.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η κ. Ρεγγίνα Βάρτζελη, διευθύντρια του πρωθυπουργικού γραφείου, κατʼ αυτάς, αποτελεί κατά κοινή ομολογία τον κεντρικό άξονα διαχείρισης της εξουσίας κατά το δοκούν, χωρίς λαϊκό έλεγχο, ως το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα επιτάσσει…
Το αυτό παρατηρείται και στις στενές «κάστες» συνεργατών ή συμβούλων που περιβάλλουν τις ηγεσίες, τόσο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και των υπόλοιπων κομμάτων. Η έννοια «Αρχηγός» στα κόμματα, με εξαίρεση τη μείζονα και ελάσσονα Αριστερά, τριάντα επτά χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας των Συνταγματαρχών, συνταυτίζεται, λόγω απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών στους κομματικούς σχηματισμούς, με μια ιδιότυπη μορφή «κομματικών δικτατόρων».
Απουσιάζει από τη ζωή των κομμάτων θεσπισμένη δημοκρατική λειτουργία, ενώ σʼ ένα Κοινοβουλευτικό Καθεστώς, όπου έχει καθιερωθεί η χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν είναι νοητό ο «Αρχηγός» να παραμένει εκτός πεδίου, ουσιαστικού, λαϊκού ελέγχου. Η ελληνική εμπειρία μαρτυρεί ότι οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων έχουν μεταβληθεί σε χειροκροτητές της «πανσοφίας» των «Αρχηγών» και οι «συνοπτικές διαδικασίες», σε μια μορφή στρατοδικείων, αποκεφαλίζουν τους «αντιρρησίες» ή «αντιλέγοντες», ενώ η ουσία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στηρίζεται στην αρχή του «Λέγοντος και Αντιλέγοντος»…
Βεβαίως, από το γενικό κλίμα παρακμής και έκπτωσης αξιών δεν διαφορίζεται, δυστυχώς, και ο τρόπος λειτουργίας της Βουλής των Ελλήνων. Μετά τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις των Κανονισμών του Κοινοβουλίου και την πολυδιάσπασή της σε τμήματα η Ολομέλεια του Σώματος απώλεσε την ουσιώδη σημασία της, ο δε κοινοβουλευτικός έλεγχος περιορίζεται σε «κορώνες» εντυπωσιασμού. Παραλλήλως, η αδιαφορία των patres patriae να προσέρχονται στις συνεδριάσεις του υπέρτατου οργάνου του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος έχει υποβαθμίσει τον καίριο αυτό θεσμό με ανυποληψία στη Λαϊκή Συνείδηση…
Τέλος, οι γόνοι και οι κλώνοι των «Φαμιλιών» –και η πράξη το έχει αποδείξει– ουδόλως στοχεύουν ως διαχειριστές της εξουσίας «στην αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας της χώρας αυτής. Δεν επιθυμούν ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως ενεργούς πολίτες, με θέληση, ικανότητα και δυνατότητα επηρεασμού της δημόσιας ζωής και με την κριτική ικανότητα που απαιτείται ώστε να τεκμηριώνουν τις σκέψεις τους και τις δράσεις τους. Να καλλιεργούνται και να αναπτύσσονται στους νέους οι άριστες από τις υπάρχουσες παραδόσεις κοινωνικής συμμετοχής. Να τους εμφυσηθεί η αυτοπεποίθηση που είναι αναγκαία ώστε να αναζητήσουν νέες φόρμες συμμετοχής και δράσης…».
Οι «εισαγωγείς καινών δαιμονίων» εξορκίζονται και μεθοδεύεται η εξώθησή τους στο «πυρ το εξώτερον»… Οι «Φαμίλιες» και οι «κάστες» που τις περιβάλλουν αγρυπνούν…
Πηγή : http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου