Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...
Η Ιστορία διδάσκει, αλλά οι Έλληνες πολιτικοί ελάχιστα την ακροώνται, και ειδικότερα αυτοί της «Εποχής του Μνημονίου»…
Η «στροφή στη Δύση», ακόμη από την εποχή του Β' Αποικισμού, εδώ και 2.500 χρόνια, με τη δημιουργία της «Μεγάλης Ελλάδας» στην Κάτω Ιταλία και Σικελία, στο βάθος της ιστορικής διαδρομής υπονόμευσε το «Κέντρο», τη Μητρόπολη. Αρκεί να ενθυμηθεί κανείς την καταστροφή της Αθηναϊκής Ηγεμονίας, με την περιλάλητη «Εκστρατεία της Σικελίας» των Αθηναίων το 413 π.Χ.
Το οδυνηρό αποτέλεσμα για τον Ελληνισμό επαναλήφθηκε βαθμιαίως, από το 168 π.Χ. ως το μοιραίο 146 π.Χ., με την υπαγωγή της ελεύθερης Ελλάδας, ως Provincia Achaia, στο Ρωμαϊκό Ιμπέριουμ.
Η Δύση, περιέργως, για τις ιστορικές συμπτώσεις, αντιμετώπισε τον Ελλαδικό Χώρο ως εμπόδιο το οποίο έπρεπε να «εξουδετερωθεί» προκειμένου να κυριαρχήσει και στη συνέχεια να εκμεταλλευθεί την Ανατολή.
Η διαδρομή του Βυζαντίου επί μία χιλιετία είναι, ίσως, η μόνη ιστορική περίπτωση κατά την οποία η «καθ' ημάς Ανατολή» περιθωριοποιεί τη Δύση, αλλά η τελευταία υπονομεύει με τις Σταυροφορίες, κυρίως τη Δ' (1204 μ.Χ.), την Ανατολή. Eξαντλεί το Βυζάντιο και με τη Φραγκοκρατία προετοιμάζει το έδαφος για την περιαγωγή του τελευταίου στον Ασιατικό Δεσποτισμό, την Οθωμανοκρατία.
Άλλωστε κι ενώ το Βυζάντιο ψυχορραγεί, η ομόδοξος Δύση προσφέρεται να βοηθήσει (;) και πάλι με αντίτιμο την υπαγωγή της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στον Πάπα!
Το περιλάλητο σύνθημα των Ανθενωτικών («κάλλιον να ίδωμεν εις την Πόλιν τουρκικόν φακιόλιον παρά παπικήν τιάραν») δεν πιστοποιεί άλλο παρά την καχυποψία της Ανατολής στις διαθέσεις της Δύσης απέναντί της.
Τη μακρά νύχτα της Οθωμανοκρατίας μία και μόνη αναλαμπή σχίζει τον σκοτεινό ουρανό της Ανατολής, η Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571 μ.Χ.), αλλά και στην περίπτωση αυτή ο Ελληνισμός καταβάλλει σκληρό αντίτιμο: Η πλειοψηφία των θυμάτων της σύγκρουσης είναι Έλληνες, οι οποίοι είτε έχουν βιαίως στρατολογηθεί στις οθωμανικές γαλέρες είτε έχουν προσφύγει εθελοντές στον χριστιανικό στόλο υπό τον Δουν Ζουάν τον Αυστριακό, με την προσδοκία της απελευθέρωσης της πατρίδας από τον ζυγό των αλλοπίστων.
Παράλληλα η υποκριτική Δύση στο πρόσωπο του Γάλλου αυτοκράτορα Φραγκίσκου Αʼ συνάπτει, στον βωμό των οικονομικών συμφερόντων του τελευταίου στο Λεβάντε (Ανατολή), αγαστές σχέσεις με τον Σουλτάνο, ενώ οι Μισιονάριοι, απεσταλμένοι της Δύσης στην Ανατολή, επιδιώκουν να εκμεταλλευθούν τη δυστυχία των Ραγιάδων και να τους αποσπάσουν στο «Δυτικό Δόγμα».
Ακόμη και όταν η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση επανατοποθετεί τις σχέσεις ατόμου - Εξουσίας στις αρχές του Ορθού Λόγου και οι στρατιές των Γάλλων «αβράκωτων» διασαλπίζουν σε κάθε γωνιά της Ευρωπαϊκής Ηπείρου το τρίπτυχο Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφότητα, ο Μέγας Ναπολέων, ναι μεν, με τους αδελφούς Στεφανόπολι, διεγείρει τις ελπίδες των Ρωμιών για την εθνική τους απελευθέρωση, στη συνέχεια όμως προσανατολίζεται σε «εγκάρδιο συνεννόηση» με τον Σουλτάνο!
Η Γαλλική και η Αγγλική Εξουσία την περίοδο του πολυαίμακτου Αγώνα της Ανεξαρτησίας, σε αντίθεση με τη δημοκρατική συνείδηση των λαών τους, που στον Αγώνα των Ελλήνων βλέπουν και τη δική τους απολύτρωση από την απολυταρχία, διαγκωνίζονται πώς και με ποίο τρόπο θα διεισδύσουν στους κόλπους των Ελλήνων Επαναστατών και θα τους προσεταιρισθούν για τα ίδια συμφέροντά τους!
Το κρατίδιο του 1832 είναι δημιούργημα των Δυτικών διαγκωνισμών και σε βάρος των αμέτρητων θυσιών των Αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Η Μεγάλη Ιδέα, από την εποχή (1844) που τη συνέλαβε και τη διατύπωσε ο Ιωάννης Κωλέττης, απετέλεσε κάρφος στον οφθαλμό της Δύσης. Αρκεί να ενθυμηθεί κανείς πώς την αντιστρατεύτηκε η τελευταία στις εξάρσεις του Ανατολικού Ζητήματος (Κριμαϊκός Πόλεμος, Αγγλογαλλική Κατοχή της Ελλάδας, Βερολίνειο Συνέδριο, «Δόγμα ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κ.λπ.), με αποκορύφωση την υπονόμευση της Ελλάδος την περίοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας (Φιλοκεμαλική στάση Ιταλίας, Σύμφωνο Μπουγιόν - Ατατούρκ κ.λπ.).
Αλλά και στην πρόσφατη εποχή του Βʼ Παγκοσμίου Πολέμου, η Δύση, στο πρόσωπο της κυριαρχούσης γηραιάς Αλβιώνος, διαπραγματευόταν με τον Επιτήδειο Ουδέτερο, την Τουρκία, τα ιμάτια της αιμασσούσης Ελλάδας (υπόσχεση Τσώρτσιλ στην Άγκυρα για παραχώρηση των Δωδεκανήσων και άλλα τινά), διαλογιζόταν τον διαμοιρασμό των ιματίων της πλέον εντίμου συμμάχου της στον αντιναζιστικό αγώνα.
Η ιστορία του Κυπριακού Ζητήματος είναι το πλέον αποτρόπαιο παίγνιο της Δύσης σε βάρος των πανανθρώπινων αξιών.
Η επταετής τυραννία των Συνταγματαρχών διακινήθηκε στο πλαίσιο υποκίνησης, και στη συνέχεια προστασίας και ανοχής από τις κρατικές εξουσίες της Δύσης, και μάλιστα σε ευθεία αντίθεση με τις διαθέσεις των ευρωπαϊκών λαών!
Ο Ελληνικός Λαός πρόκοψε όταν διακινήθηκε στην «καθ' ημάς Ανατολή», από τους κλασικούς χρόνους μέχρι και τις ημέρες μας.
Η ευημερία των Ελλήνων σημειώνεται από τη δεκαετία του 1950 και εντεύθεν -είναι η μόνη περίοδος όπου η ελληνική πολιτική ηγεσία συμβαδίζει με το όραμα της «καθ' ημάς Ανατολής»- παρά τις δυσχέρειες που προκαλεί το κλίμα του Ψυχρού Πολέμου. Οι εμπορικές σχέσεις της χώρας μας με τη ΝΑ Ευρώπη εξισορροπούν την ανάπτυξη στην πόλη και το χωριό και η Ελλάδα αποτινάσσει τον μανδύα της Ψωροκώσταινας!
Καθ' ιστορική επιβεβαίωση σε δύο περιόδους η οικονομική ακμή και ευημερία του Ελληνισμού συμπίπτει με τη στροφή του στην «καθ' ημάς Ανατολή»:
• Μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), όταν καθίσταται κυρίαρχος στο εμπόριο Βαλκανικής, ΝΑ Μεσογείου και συσσωρεύει πλούτο που χρηματοδότησε τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Και,
• Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν η δραχμή είναι το ισχυρότερο νόμισμα στη ΝΑ Ευρώπη και πραγματοποιείται η Μεγάλη Οικονομική Έξοδος στα Βαλκάνια και από τη Μόσχα μέχρι και Νοτιοανατολικότερα, στην περιοχή του Καυκάσου (Γεωργία, Ουκρανία, Αρμενία, Καζακστάν κ.λπ.).
Η ανιστορησία των Ελλήνων πολιτικών, και δη του κ. Κ. Σημίτη, την περίοδο αυτή της οικονομικής άνθησης του Ελληνισμού και της εξωστρεφούς δραστηριότητάς του στη ΝΑ Ευρώπη, συμβάλλει ώστε το μέγα και μοναδικό αυτό πλεονέκτημα ν' απεμποληθεί ελαφρά τη καρδία και να ενταχθεί (το πώς είναι γνωστό) η Ελλάδα στο ευρώ και μάλιστα με τριπλάσια σχεδόν ισοτιμία απ' ό,τι τα άλλα ευρωπαϊκά νομίσματα.
Αποτέλεσμα: Τα ελληνικά εξαγώγιμα προϊόντα να προσφέρονται σε τιμές τριπλάσιες απ' ό,τι τα παραπλήσια προϊόντα των άλλων χωρών. Το αυτό να παρατηρείται και στον χώρο του τουρισμού.
Οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών στο εσωτερικό της χώρας να εκτινάσσονται στα ύψη. Η χώρα βαθμιαίως οδηγείται στη νέκρωση του παραγωγικού ιστού της και οι Ανεπάγγελτοι Επαγγελματίες Πολιτικοί παραπλανούν τον λαό με τις πομφόλυγες των επιδοτήσεων!
Και σήμερα, λόγω των γόνων και των κλώνων των Φαμελιών, η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχει μετατραπεί σε Κληρονομική Κοινοβουλευτική Μοναρχία και η χώρα διολισθαίνει καθημερινώς στην οικονομική, λόγω Μνημονίου, υποτέλεια και τίθεται υπό καθεστώς μειωμένης Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Πηγή : http://www.paron.gr/
Η Ιστορία διδάσκει, αλλά οι Έλληνες πολιτικοί ελάχιστα την ακροώνται, και ειδικότερα αυτοί της «Εποχής του Μνημονίου»…
Η «στροφή στη Δύση», ακόμη από την εποχή του Β' Αποικισμού, εδώ και 2.500 χρόνια, με τη δημιουργία της «Μεγάλης Ελλάδας» στην Κάτω Ιταλία και Σικελία, στο βάθος της ιστορικής διαδρομής υπονόμευσε το «Κέντρο», τη Μητρόπολη. Αρκεί να ενθυμηθεί κανείς την καταστροφή της Αθηναϊκής Ηγεμονίας, με την περιλάλητη «Εκστρατεία της Σικελίας» των Αθηναίων το 413 π.Χ.
Το οδυνηρό αποτέλεσμα για τον Ελληνισμό επαναλήφθηκε βαθμιαίως, από το 168 π.Χ. ως το μοιραίο 146 π.Χ., με την υπαγωγή της ελεύθερης Ελλάδας, ως Provincia Achaia, στο Ρωμαϊκό Ιμπέριουμ.
Η Δύση, περιέργως, για τις ιστορικές συμπτώσεις, αντιμετώπισε τον Ελλαδικό Χώρο ως εμπόδιο το οποίο έπρεπε να «εξουδετερωθεί» προκειμένου να κυριαρχήσει και στη συνέχεια να εκμεταλλευθεί την Ανατολή.
Η διαδρομή του Βυζαντίου επί μία χιλιετία είναι, ίσως, η μόνη ιστορική περίπτωση κατά την οποία η «καθ' ημάς Ανατολή» περιθωριοποιεί τη Δύση, αλλά η τελευταία υπονομεύει με τις Σταυροφορίες, κυρίως τη Δ' (1204 μ.Χ.), την Ανατολή. Eξαντλεί το Βυζάντιο και με τη Φραγκοκρατία προετοιμάζει το έδαφος για την περιαγωγή του τελευταίου στον Ασιατικό Δεσποτισμό, την Οθωμανοκρατία.
Άλλωστε κι ενώ το Βυζάντιο ψυχορραγεί, η ομόδοξος Δύση προσφέρεται να βοηθήσει (;) και πάλι με αντίτιμο την υπαγωγή της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στον Πάπα!
Το περιλάλητο σύνθημα των Ανθενωτικών («κάλλιον να ίδωμεν εις την Πόλιν τουρκικόν φακιόλιον παρά παπικήν τιάραν») δεν πιστοποιεί άλλο παρά την καχυποψία της Ανατολής στις διαθέσεις της Δύσης απέναντί της.
Τη μακρά νύχτα της Οθωμανοκρατίας μία και μόνη αναλαμπή σχίζει τον σκοτεινό ουρανό της Ανατολής, η Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571 μ.Χ.), αλλά και στην περίπτωση αυτή ο Ελληνισμός καταβάλλει σκληρό αντίτιμο: Η πλειοψηφία των θυμάτων της σύγκρουσης είναι Έλληνες, οι οποίοι είτε έχουν βιαίως στρατολογηθεί στις οθωμανικές γαλέρες είτε έχουν προσφύγει εθελοντές στον χριστιανικό στόλο υπό τον Δουν Ζουάν τον Αυστριακό, με την προσδοκία της απελευθέρωσης της πατρίδας από τον ζυγό των αλλοπίστων.
Παράλληλα η υποκριτική Δύση στο πρόσωπο του Γάλλου αυτοκράτορα Φραγκίσκου Αʼ συνάπτει, στον βωμό των οικονομικών συμφερόντων του τελευταίου στο Λεβάντε (Ανατολή), αγαστές σχέσεις με τον Σουλτάνο, ενώ οι Μισιονάριοι, απεσταλμένοι της Δύσης στην Ανατολή, επιδιώκουν να εκμεταλλευθούν τη δυστυχία των Ραγιάδων και να τους αποσπάσουν στο «Δυτικό Δόγμα».
Ακόμη και όταν η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση επανατοποθετεί τις σχέσεις ατόμου - Εξουσίας στις αρχές του Ορθού Λόγου και οι στρατιές των Γάλλων «αβράκωτων» διασαλπίζουν σε κάθε γωνιά της Ευρωπαϊκής Ηπείρου το τρίπτυχο Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφότητα, ο Μέγας Ναπολέων, ναι μεν, με τους αδελφούς Στεφανόπολι, διεγείρει τις ελπίδες των Ρωμιών για την εθνική τους απελευθέρωση, στη συνέχεια όμως προσανατολίζεται σε «εγκάρδιο συνεννόηση» με τον Σουλτάνο!
Η Γαλλική και η Αγγλική Εξουσία την περίοδο του πολυαίμακτου Αγώνα της Ανεξαρτησίας, σε αντίθεση με τη δημοκρατική συνείδηση των λαών τους, που στον Αγώνα των Ελλήνων βλέπουν και τη δική τους απολύτρωση από την απολυταρχία, διαγκωνίζονται πώς και με ποίο τρόπο θα διεισδύσουν στους κόλπους των Ελλήνων Επαναστατών και θα τους προσεταιρισθούν για τα ίδια συμφέροντά τους!
Το κρατίδιο του 1832 είναι δημιούργημα των Δυτικών διαγκωνισμών και σε βάρος των αμέτρητων θυσιών των Αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Η Μεγάλη Ιδέα, από την εποχή (1844) που τη συνέλαβε και τη διατύπωσε ο Ιωάννης Κωλέττης, απετέλεσε κάρφος στον οφθαλμό της Δύσης. Αρκεί να ενθυμηθεί κανείς πώς την αντιστρατεύτηκε η τελευταία στις εξάρσεις του Ανατολικού Ζητήματος (Κριμαϊκός Πόλεμος, Αγγλογαλλική Κατοχή της Ελλάδας, Βερολίνειο Συνέδριο, «Δόγμα ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κ.λπ.), με αποκορύφωση την υπονόμευση της Ελλάδος την περίοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας (Φιλοκεμαλική στάση Ιταλίας, Σύμφωνο Μπουγιόν - Ατατούρκ κ.λπ.).
Αλλά και στην πρόσφατη εποχή του Βʼ Παγκοσμίου Πολέμου, η Δύση, στο πρόσωπο της κυριαρχούσης γηραιάς Αλβιώνος, διαπραγματευόταν με τον Επιτήδειο Ουδέτερο, την Τουρκία, τα ιμάτια της αιμασσούσης Ελλάδας (υπόσχεση Τσώρτσιλ στην Άγκυρα για παραχώρηση των Δωδεκανήσων και άλλα τινά), διαλογιζόταν τον διαμοιρασμό των ιματίων της πλέον εντίμου συμμάχου της στον αντιναζιστικό αγώνα.
Η ιστορία του Κυπριακού Ζητήματος είναι το πλέον αποτρόπαιο παίγνιο της Δύσης σε βάρος των πανανθρώπινων αξιών.
Η επταετής τυραννία των Συνταγματαρχών διακινήθηκε στο πλαίσιο υποκίνησης, και στη συνέχεια προστασίας και ανοχής από τις κρατικές εξουσίες της Δύσης, και μάλιστα σε ευθεία αντίθεση με τις διαθέσεις των ευρωπαϊκών λαών!
Ο Ελληνικός Λαός πρόκοψε όταν διακινήθηκε στην «καθ' ημάς Ανατολή», από τους κλασικούς χρόνους μέχρι και τις ημέρες μας.
Η ευημερία των Ελλήνων σημειώνεται από τη δεκαετία του 1950 και εντεύθεν -είναι η μόνη περίοδος όπου η ελληνική πολιτική ηγεσία συμβαδίζει με το όραμα της «καθ' ημάς Ανατολής»- παρά τις δυσχέρειες που προκαλεί το κλίμα του Ψυχρού Πολέμου. Οι εμπορικές σχέσεις της χώρας μας με τη ΝΑ Ευρώπη εξισορροπούν την ανάπτυξη στην πόλη και το χωριό και η Ελλάδα αποτινάσσει τον μανδύα της Ψωροκώσταινας!
Καθ' ιστορική επιβεβαίωση σε δύο περιόδους η οικονομική ακμή και ευημερία του Ελληνισμού συμπίπτει με τη στροφή του στην «καθ' ημάς Ανατολή»:
• Μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), όταν καθίσταται κυρίαρχος στο εμπόριο Βαλκανικής, ΝΑ Μεσογείου και συσσωρεύει πλούτο που χρηματοδότησε τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Και,
• Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν η δραχμή είναι το ισχυρότερο νόμισμα στη ΝΑ Ευρώπη και πραγματοποιείται η Μεγάλη Οικονομική Έξοδος στα Βαλκάνια και από τη Μόσχα μέχρι και Νοτιοανατολικότερα, στην περιοχή του Καυκάσου (Γεωργία, Ουκρανία, Αρμενία, Καζακστάν κ.λπ.).
Η ανιστορησία των Ελλήνων πολιτικών, και δη του κ. Κ. Σημίτη, την περίοδο αυτή της οικονομικής άνθησης του Ελληνισμού και της εξωστρεφούς δραστηριότητάς του στη ΝΑ Ευρώπη, συμβάλλει ώστε το μέγα και μοναδικό αυτό πλεονέκτημα ν' απεμποληθεί ελαφρά τη καρδία και να ενταχθεί (το πώς είναι γνωστό) η Ελλάδα στο ευρώ και μάλιστα με τριπλάσια σχεδόν ισοτιμία απ' ό,τι τα άλλα ευρωπαϊκά νομίσματα.
Αποτέλεσμα: Τα ελληνικά εξαγώγιμα προϊόντα να προσφέρονται σε τιμές τριπλάσιες απ' ό,τι τα παραπλήσια προϊόντα των άλλων χωρών. Το αυτό να παρατηρείται και στον χώρο του τουρισμού.
Οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών στο εσωτερικό της χώρας να εκτινάσσονται στα ύψη. Η χώρα βαθμιαίως οδηγείται στη νέκρωση του παραγωγικού ιστού της και οι Ανεπάγγελτοι Επαγγελματίες Πολιτικοί παραπλανούν τον λαό με τις πομφόλυγες των επιδοτήσεων!
Και σήμερα, λόγω των γόνων και των κλώνων των Φαμελιών, η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχει μετατραπεί σε Κληρονομική Κοινοβουλευτική Μοναρχία και η χώρα διολισθαίνει καθημερινώς στην οικονομική, λόγω Μνημονίου, υποτέλεια και τίθεται υπό καθεστώς μειωμένης Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Πηγή : http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου