ΤΟΥ ΣΑΒΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
Ο καθηγητής Π. Ήφαιστος εξηγεί γιατί αποτελεί τον υπέρτατο σκοπό
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν ο τελευταίος ελληνικός αγώνας ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης.
«Ποτέ δεν θα αποτελέσει βιώσιμη επιλογή η συγκρότηση ενός διεστραμμένου πολιτειακού γάμου»
Στην άσκηση πολιτικής δεν υπάρχουν ανέφικτοι σκοποί αλλά δύσκολοι στόχοι. Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά μέσα στο διεθνές άναρχο σύστημα όπου τα συμφέροντα είναι η κινητήρια δύναμη των κρατών. Συχνά, αυτά τα συμφέροντα οδηγούν στην διά της βίας - του πολέμου - διεκδίκηση ή υπεράσπισή τους. Όπως συνέβη, π.χ. με το Ιράκ και την ομολογία του πρώην πρωθυπουργού Μπλερ, ότι ο πόλεμος δεν έγινε για τα δήθεν χημικά όπλα του Σάνταμ Χουσέιν αλλά για τα πετρέλαια της χώρας. Ή όπως γίνεται σήμερα με τον πόλεμο στη Λιβύη.
Κάθε σοβαρό κράτος έχει τέσσερις θεμελιώδεις στόχους: Πρώτον, την επιβίωση του λαού του. Δεύτερον, την ασφάλειά του έναντι εξωτερικών ή και εσωτερικών εχθρών και απειλών. Τρίτον, τη λειτουργία δημοκρατικών θεσμών και ελευθεριών. Τέταρτον, τη λειτουργία του μέσα στο διεθνές άναρχο σύστημα και την έξυπνη διασύνδεσή του με ισχυρούς δρώντες, οι οποίοι ελέγχουν την κατανομή ισχύος και συμφερόντων. Πριν από αρκετές ημέρες, πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία το πρώτο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Το Κυπριακό και το Διεθνές Σύστημα, 1945-1974. Αναζητώντας θέση στον κόσμο», που διοργάνωσε το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος. Ένας εκ των ομιλητών ήταν και ο Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Ο καθηγητής Ήφαιστος μίλησε με θέμα: «Το μεταπολεμικό διεθνές σύστημα: Σταθερά και μεταβλητά κριτήρια του κυπριακού ζητήματος πριν και μετά το 1974 και τα αίτια του ελλείμματος εθνικής στρατηγικής». Ο Π. Ήφαιστος υποστηρίζει ότι «ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου, τη δεκαετία του 1950, αποτέλεσε μια γνήσια αξίωση ελευθερίας. Ήταν, επιπλέον, ο τελευταίος ελληνικός αγώνας ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης». Προσθέτει ότι αν υπήρχε μια ελληνική υψηλή στρατηγική, οι σκοποί του αγώνα θα μπορούσαν να είχαν εκπληρωθεί. Όμως, μια εθνική στρατηγική απαιτεί προϋποθέσεις:
Πρώτον, γρανιτένια και αδιατάραχτη προσκόλληση στο εθνικό συμφέρον, στις εθνικές μας κοσμοθεωρίες, στην ασυμβίβαστη υπεράσπιση ακόμη και της τελευταίας ίντσας της εθνικής επικράτειας που προσφέρει η διεθνής νομιμότητα, απόκτηση επαρκούς αποτρεπτικής ισχύος και αυτοθυσία αν κινδυνεύσει η εθνική ανεξαρτησία.
Δεύτερον, σωστή γνώση της φυσιογνωμίας, του χαρακτήρα και των λειτουργιών του διεθνούς συστήματος.
Τρίτον, περίκλειστο σύστημα λήψης αποφάσεων που περιφρουρεί τους πολιτειακούς φορείς από έξωθεν διαβρώσεις και υπονομεύσεις, προσδιορισμό του εθνικού συμφέροντος, διαρκής σφυρηλάτηση κρίσιμης και δημοκρατικά νομιμοποιημένης πολιτικής συνοχής και συναίνεσης.
Τέταρτον, διεθνισμός και εθνοκράτος ως θεσμός ελευθερίας είναι έννοιες και παραδοχές ασύμβατες.
Πέμπτον, μια ευρεία και βαθιά κοινωνική συναίνεση για την εθνική στρατηγική ως έσχατη και υπέρτατη κοσμοθεωρητική παραδοχή είναι μια εξίσου σημαντική προϋπόθεση εθνικής στρατηγικής.
Ο καθηγητής Ήφαιστος εξηγεί ότι η στρατηγική είναι συνάρτηση των μέσων με τους σκοπούς και υπογραμμίζει πως: «Η εθνική ανεξαρτησία είναι υπέρτατη νομική, πολιτική, πνευματική και κοσμοθεωρητική παραδοχή διαχρονικά, πανηγυρικά, οικουμενικά επικυρωμένη. Πάνω σ’ αυτήν, εξάλλου, εδράζονται οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου. Όταν οι κοινωνίες δεν την έχουν, παλεύουν να την αποκτήσουν και όταν την αποκτήσουν είναι προς το συμφέρον τους να τη διαφυλάττουν με όλα τα μέσα και με όποια θυσία και αν χρειαστεί. Για την εθνική ανεξαρτησία έγινε και ο κυπριακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας (της ΕΟΚΑ)». Και προσθέτει:
«Από καιρό, αντί χάραξης μιας εθνικής στρατηγικής, άξιας των προσδοκιών μας, που εκπληρώνει τους εφικτούς εθνικούς σκοπούς κάθε συγκυρίας, έχουμε ένα νεφελώδες φάσμα εκλογικεύσεων περί «χαμένων ευκαιριών», το οποίο υπερίπταται πάνω από τα κεφάλια μας προκαλώντας σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Πολιτική και επιστημονική ύβρις και επωδός έπονται, όταν κάθε φορά ο προτεινόμενος εθνικός θάνατος μεταμφιέζεται ως υποψήφια χαμένη ευκαιρία. Αντί να ερμηνεύσουμε σωστά τα αίτια των λαθών του παρελθόντος τα οποία εμπόδισαν την επίτευξη των εφικτών σκοπών έχουμε ποταμούς ανορθολογικής πολιτικής σκέψης που συνοδεύονται με κάλεσμα για ευθανασία.
Σ’ αυτές τις αδιέξοδες συζητήσεις περί χαμένων δήθεν ευκαιριών κάθε διαδοχικής συγκυρίας, το προγραμματικό ροκάνισμα των θέσεών μας, αν και διαφορετικού περιεχομένου μορφικά, είναι, εντούτοις, πανομοιότυπο: Λανθασμένες εκτιμήσεις για το διεθνές σύστημα, λανθασμένες εκτιμήσεις για τα όρια των δυνατοτήτων των διεθνών θεσμών -οι οποίοι στη διεθνή πολιτική είναι νομοτελειακά εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος-, λανθασμένες εσχατολογικές διεθνιστικές ή κοσμοπολίτικες αφέλειες και ηγεμονικές εκλογικεύσεις για τον επικείμενο θάνατο του κράτους και την έλευση του ενός ή άλλου διεθνιστικού ή κοσμοπολίτικου πλανητικού παραδείσου.
»Τέτοιοι ανορθολογισμοί ήδη μάς προκάλεσαν γιγαντιαίες ζημιές στην Ελλάδα και στην Κύπρο, επειδή η διπλωματία μας σε διαδοχικές κομβικές στιγμές στηρίχθηκε πάνω στην ακραία λανθασμένη υπόθεση πως αντί ισορροπίας με κάθε φίλο ή αντίπαλο τα διακρατικά προβλήματα θα αντιμετωπιστούν, δήθεν, με αισθητικά κριτήρια και διαπροσωπικές σχέσεις. Προσεγγίσεις μάλιστα που, ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες, είναι εμπλουτισμένες με άφθονη προπαγάνδα και λαϊκίστικο κτίσιμο προσδοκιών, ψευδοδιλήμματα πόλεμος ή ειρήνη και καλλιέργεια ευσεβών πόθων και ψευδαισθήσεων».
Ο καθηγητής Ήφαιστος αναφέρεται και σε όσους κατά καιρούς και ανιστόρητα αμφισβητούν τη σκοπιμότητα διεξαγωγής, τότε, του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και υπογραμμίζει ότι «σφάλλουν βαθύτατα». Η στρατιωτική πλευρά του αγώνα ήταν επιτυχής αλλά θα μπορούσε να γίνει «καλύτερη πολιτική διαχείριση ή να είχαμε σχεδιάσει μια στρατηγική καλύτερης σύνδεσης εναλλακτικών βαθμίδων ένοπλου αγώνα με τους διπλωματικούς χειρισμούς. Αυτό, όμως, είναι ένα ζήτημα και άλλο να ειπωθεί η ανιστόρητη θέση ότι, ο αγώνας ήταν περιττός ή αχρείαστος.
»Το κριτήριο της νομιμοποίησης μιας πολιτικής πράξης στη διεθνή πολιτική», προσθέτει, «ενέχει μεγάλη σημασία και στην ιστορική συγκυρία που έγινε ο κυπριακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας η νομιμοποίησή του ήταν άφθονη. Το ερώτημα είναι εάν έτυχε σωστής διπλωματικής διαχείρισης και αν όχι γιατί; Η αξίωση αυτοδιάθεσης των Κυπρίων τον 20ό αιώνα ήταν υπαρξιακού χαρακτήρα, θεμελιώδης, αναπόφευκτη και για αντικειμενικούς ιστορικούς λόγους εντός εφικτών ορίων. Το κύμα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων δεν είναι ο μόνος παράγων που νομιμοποιούσε έναν αγώνα ελευθερίας στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο 19ος αιώνας και οι αρχές του 20ού αιώνα ήταν επίσης η φάση εκπνοής της αποικιακής εποχής και η αφετηρία του σύγχρονου πλανητικού εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος».
Ο καθηγητής Ήφαιστος παρατηρεί ότι «εξωτερικές εξαρτήσεις, ιδεολογική διάβρωση, πνευματικό ροκάνισμα, λάθη οφειλόμενα σε πάγια ελλείμματα κατανόησης της διεθνούς πολιτικής, έξωθεν υποκινούμενες πολιτικά εγκληματικές στάσεις, όπως το πραξικόπημα του 1974 ή η υποστήριξη του εγκληματικού σχεδίου Ανάν μας φέρνουν στο σημερινό εξαιρετικά δύσκολο σταυροδρόμι». Και υπογραμμίζει:
«Στην μια πλευρά είναι η πεπατημένη του κατευνασμού. Στην άλλη είναι η επιδίωξη του μόνου εφικτού σκοπού, δηλαδή μιας βιώσιμης λύσης του κυπριακού με γρανιτένια προσκόλληση στις υψηλές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας που τις ενσαρκώνει. Το ζήτημα στην εξωτερική πολιτική δεν είναι το κατά πόσο, σε κάθε ιστορική συγκυρία, θα περιπίπτουμε σε μοιρολατρία για παρελθούσες δήθεν ''χαμένες ευκαιρίες'' αλλά το κατά πόσο, στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία, θα επιτυγχάνεται το εφικτό με σωστή διαχείριση όλων των μέσων που διαθέτουμε χωρίς ποτέ να επιτρέπεται να δρασκελίσουμε κόκκινες γραμμές.
»Σε κάθε περίπτωση, σε κάθε ιστορική στιγμή, το ζητούμενο είναι η εκπλήρωση του μέγιστου εφικτού εθνικού συμφέροντος χρησιμοποιώντας τη βέλτιστη υψηλή στρατηγική». Και καταλήγει: «Ποτέ δεν προσφερόταν ως βιώσιμη λύση και ποτέ δεν θα αποτελέσει βιώσιμη επιλογή η συγκρότηση ενός διεστραμμένου πολιτειακού γάμου που θα διαιρέσει την κοινωνία σε ρατσιστική και φυλετική βάση. Είναι άλμα στο κενό. Στην Κύπρο ο σκοπός είναι και σήμερα και ο ίδιος θα συνεχίσει να είναι μελλοντικά: Η αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού. Οτιδήποτε πιο κάτω είναι αναπόδραστα καταστροφικό καθότι καταστέλλει τις ασυμβίβαστες έσχατες αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας».
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
Ο καθηγητής Π. Ήφαιστος εξηγεί γιατί αποτελεί τον υπέρτατο σκοπό
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν ο τελευταίος ελληνικός αγώνας ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης.
«Ποτέ δεν θα αποτελέσει βιώσιμη επιλογή η συγκρότηση ενός διεστραμμένου πολιτειακού γάμου»
Στην άσκηση πολιτικής δεν υπάρχουν ανέφικτοι σκοποί αλλά δύσκολοι στόχοι. Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά μέσα στο διεθνές άναρχο σύστημα όπου τα συμφέροντα είναι η κινητήρια δύναμη των κρατών. Συχνά, αυτά τα συμφέροντα οδηγούν στην διά της βίας - του πολέμου - διεκδίκηση ή υπεράσπισή τους. Όπως συνέβη, π.χ. με το Ιράκ και την ομολογία του πρώην πρωθυπουργού Μπλερ, ότι ο πόλεμος δεν έγινε για τα δήθεν χημικά όπλα του Σάνταμ Χουσέιν αλλά για τα πετρέλαια της χώρας. Ή όπως γίνεται σήμερα με τον πόλεμο στη Λιβύη.
Κάθε σοβαρό κράτος έχει τέσσερις θεμελιώδεις στόχους: Πρώτον, την επιβίωση του λαού του. Δεύτερον, την ασφάλειά του έναντι εξωτερικών ή και εσωτερικών εχθρών και απειλών. Τρίτον, τη λειτουργία δημοκρατικών θεσμών και ελευθεριών. Τέταρτον, τη λειτουργία του μέσα στο διεθνές άναρχο σύστημα και την έξυπνη διασύνδεσή του με ισχυρούς δρώντες, οι οποίοι ελέγχουν την κατανομή ισχύος και συμφερόντων. Πριν από αρκετές ημέρες, πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία το πρώτο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Το Κυπριακό και το Διεθνές Σύστημα, 1945-1974. Αναζητώντας θέση στον κόσμο», που διοργάνωσε το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος. Ένας εκ των ομιλητών ήταν και ο Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Ο καθηγητής Ήφαιστος μίλησε με θέμα: «Το μεταπολεμικό διεθνές σύστημα: Σταθερά και μεταβλητά κριτήρια του κυπριακού ζητήματος πριν και μετά το 1974 και τα αίτια του ελλείμματος εθνικής στρατηγικής». Ο Π. Ήφαιστος υποστηρίζει ότι «ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου, τη δεκαετία του 1950, αποτέλεσε μια γνήσια αξίωση ελευθερίας. Ήταν, επιπλέον, ο τελευταίος ελληνικός αγώνας ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης». Προσθέτει ότι αν υπήρχε μια ελληνική υψηλή στρατηγική, οι σκοποί του αγώνα θα μπορούσαν να είχαν εκπληρωθεί. Όμως, μια εθνική στρατηγική απαιτεί προϋποθέσεις:
Πρώτον, γρανιτένια και αδιατάραχτη προσκόλληση στο εθνικό συμφέρον, στις εθνικές μας κοσμοθεωρίες, στην ασυμβίβαστη υπεράσπιση ακόμη και της τελευταίας ίντσας της εθνικής επικράτειας που προσφέρει η διεθνής νομιμότητα, απόκτηση επαρκούς αποτρεπτικής ισχύος και αυτοθυσία αν κινδυνεύσει η εθνική ανεξαρτησία.
Δεύτερον, σωστή γνώση της φυσιογνωμίας, του χαρακτήρα και των λειτουργιών του διεθνούς συστήματος.
Τρίτον, περίκλειστο σύστημα λήψης αποφάσεων που περιφρουρεί τους πολιτειακούς φορείς από έξωθεν διαβρώσεις και υπονομεύσεις, προσδιορισμό του εθνικού συμφέροντος, διαρκής σφυρηλάτηση κρίσιμης και δημοκρατικά νομιμοποιημένης πολιτικής συνοχής και συναίνεσης.
Τέταρτον, διεθνισμός και εθνοκράτος ως θεσμός ελευθερίας είναι έννοιες και παραδοχές ασύμβατες.
Πέμπτον, μια ευρεία και βαθιά κοινωνική συναίνεση για την εθνική στρατηγική ως έσχατη και υπέρτατη κοσμοθεωρητική παραδοχή είναι μια εξίσου σημαντική προϋπόθεση εθνικής στρατηγικής.
Ο καθηγητής Ήφαιστος εξηγεί ότι η στρατηγική είναι συνάρτηση των μέσων με τους σκοπούς και υπογραμμίζει πως: «Η εθνική ανεξαρτησία είναι υπέρτατη νομική, πολιτική, πνευματική και κοσμοθεωρητική παραδοχή διαχρονικά, πανηγυρικά, οικουμενικά επικυρωμένη. Πάνω σ’ αυτήν, εξάλλου, εδράζονται οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου. Όταν οι κοινωνίες δεν την έχουν, παλεύουν να την αποκτήσουν και όταν την αποκτήσουν είναι προς το συμφέρον τους να τη διαφυλάττουν με όλα τα μέσα και με όποια θυσία και αν χρειαστεί. Για την εθνική ανεξαρτησία έγινε και ο κυπριακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας (της ΕΟΚΑ)». Και προσθέτει:
«Από καιρό, αντί χάραξης μιας εθνικής στρατηγικής, άξιας των προσδοκιών μας, που εκπληρώνει τους εφικτούς εθνικούς σκοπούς κάθε συγκυρίας, έχουμε ένα νεφελώδες φάσμα εκλογικεύσεων περί «χαμένων ευκαιριών», το οποίο υπερίπταται πάνω από τα κεφάλια μας προκαλώντας σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Πολιτική και επιστημονική ύβρις και επωδός έπονται, όταν κάθε φορά ο προτεινόμενος εθνικός θάνατος μεταμφιέζεται ως υποψήφια χαμένη ευκαιρία. Αντί να ερμηνεύσουμε σωστά τα αίτια των λαθών του παρελθόντος τα οποία εμπόδισαν την επίτευξη των εφικτών σκοπών έχουμε ποταμούς ανορθολογικής πολιτικής σκέψης που συνοδεύονται με κάλεσμα για ευθανασία.
Σ’ αυτές τις αδιέξοδες συζητήσεις περί χαμένων δήθεν ευκαιριών κάθε διαδοχικής συγκυρίας, το προγραμματικό ροκάνισμα των θέσεών μας, αν και διαφορετικού περιεχομένου μορφικά, είναι, εντούτοις, πανομοιότυπο: Λανθασμένες εκτιμήσεις για το διεθνές σύστημα, λανθασμένες εκτιμήσεις για τα όρια των δυνατοτήτων των διεθνών θεσμών -οι οποίοι στη διεθνή πολιτική είναι νομοτελειακά εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος-, λανθασμένες εσχατολογικές διεθνιστικές ή κοσμοπολίτικες αφέλειες και ηγεμονικές εκλογικεύσεις για τον επικείμενο θάνατο του κράτους και την έλευση του ενός ή άλλου διεθνιστικού ή κοσμοπολίτικου πλανητικού παραδείσου.
»Τέτοιοι ανορθολογισμοί ήδη μάς προκάλεσαν γιγαντιαίες ζημιές στην Ελλάδα και στην Κύπρο, επειδή η διπλωματία μας σε διαδοχικές κομβικές στιγμές στηρίχθηκε πάνω στην ακραία λανθασμένη υπόθεση πως αντί ισορροπίας με κάθε φίλο ή αντίπαλο τα διακρατικά προβλήματα θα αντιμετωπιστούν, δήθεν, με αισθητικά κριτήρια και διαπροσωπικές σχέσεις. Προσεγγίσεις μάλιστα που, ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες, είναι εμπλουτισμένες με άφθονη προπαγάνδα και λαϊκίστικο κτίσιμο προσδοκιών, ψευδοδιλήμματα πόλεμος ή ειρήνη και καλλιέργεια ευσεβών πόθων και ψευδαισθήσεων».
Ο καθηγητής Ήφαιστος αναφέρεται και σε όσους κατά καιρούς και ανιστόρητα αμφισβητούν τη σκοπιμότητα διεξαγωγής, τότε, του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και υπογραμμίζει ότι «σφάλλουν βαθύτατα». Η στρατιωτική πλευρά του αγώνα ήταν επιτυχής αλλά θα μπορούσε να γίνει «καλύτερη πολιτική διαχείριση ή να είχαμε σχεδιάσει μια στρατηγική καλύτερης σύνδεσης εναλλακτικών βαθμίδων ένοπλου αγώνα με τους διπλωματικούς χειρισμούς. Αυτό, όμως, είναι ένα ζήτημα και άλλο να ειπωθεί η ανιστόρητη θέση ότι, ο αγώνας ήταν περιττός ή αχρείαστος.
»Το κριτήριο της νομιμοποίησης μιας πολιτικής πράξης στη διεθνή πολιτική», προσθέτει, «ενέχει μεγάλη σημασία και στην ιστορική συγκυρία που έγινε ο κυπριακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας η νομιμοποίησή του ήταν άφθονη. Το ερώτημα είναι εάν έτυχε σωστής διπλωματικής διαχείρισης και αν όχι γιατί; Η αξίωση αυτοδιάθεσης των Κυπρίων τον 20ό αιώνα ήταν υπαρξιακού χαρακτήρα, θεμελιώδης, αναπόφευκτη και για αντικειμενικούς ιστορικούς λόγους εντός εφικτών ορίων. Το κύμα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων δεν είναι ο μόνος παράγων που νομιμοποιούσε έναν αγώνα ελευθερίας στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο 19ος αιώνας και οι αρχές του 20ού αιώνα ήταν επίσης η φάση εκπνοής της αποικιακής εποχής και η αφετηρία του σύγχρονου πλανητικού εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος».
Ο καθηγητής Ήφαιστος παρατηρεί ότι «εξωτερικές εξαρτήσεις, ιδεολογική διάβρωση, πνευματικό ροκάνισμα, λάθη οφειλόμενα σε πάγια ελλείμματα κατανόησης της διεθνούς πολιτικής, έξωθεν υποκινούμενες πολιτικά εγκληματικές στάσεις, όπως το πραξικόπημα του 1974 ή η υποστήριξη του εγκληματικού σχεδίου Ανάν μας φέρνουν στο σημερινό εξαιρετικά δύσκολο σταυροδρόμι». Και υπογραμμίζει:
«Στην μια πλευρά είναι η πεπατημένη του κατευνασμού. Στην άλλη είναι η επιδίωξη του μόνου εφικτού σκοπού, δηλαδή μιας βιώσιμης λύσης του κυπριακού με γρανιτένια προσκόλληση στις υψηλές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας που τις ενσαρκώνει. Το ζήτημα στην εξωτερική πολιτική δεν είναι το κατά πόσο, σε κάθε ιστορική συγκυρία, θα περιπίπτουμε σε μοιρολατρία για παρελθούσες δήθεν ''χαμένες ευκαιρίες'' αλλά το κατά πόσο, στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία, θα επιτυγχάνεται το εφικτό με σωστή διαχείριση όλων των μέσων που διαθέτουμε χωρίς ποτέ να επιτρέπεται να δρασκελίσουμε κόκκινες γραμμές.
»Σε κάθε περίπτωση, σε κάθε ιστορική στιγμή, το ζητούμενο είναι η εκπλήρωση του μέγιστου εφικτού εθνικού συμφέροντος χρησιμοποιώντας τη βέλτιστη υψηλή στρατηγική». Και καταλήγει: «Ποτέ δεν προσφερόταν ως βιώσιμη λύση και ποτέ δεν θα αποτελέσει βιώσιμη επιλογή η συγκρότηση ενός διεστραμμένου πολιτειακού γάμου που θα διαιρέσει την κοινωνία σε ρατσιστική και φυλετική βάση. Είναι άλμα στο κενό. Στην Κύπρο ο σκοπός είναι και σήμερα και ο ίδιος θα συνεχίσει να είναι μελλοντικά: Η αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού. Οτιδήποτε πιο κάτω είναι αναπόδραστα καταστροφικό καθότι καταστέλλει τις ασυμβίβαστες έσχατες αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας».
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου