Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...
Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης εκμέτρησε, στη συνείδηση του Έθνους, το ζην… Εκκίνησε, μετά την κατάρρευση της Χούντας των συνταγματαρχών και την εθνική καταστροφή της Κύπρου, ή προβλήθηκε στη διψασμένη για κοινωνικές μεταλλαγές Ελληνική Κοινή Γνώμη στις 24 Ιουλίου 1974, ως «επανάσταση», η οποία όμως φρόντισε, προηγουμένως, με συμφωνία όλων των παραμέτρων της Μεταπολίτευσης, να εκμηδενίσει τεχνηέντως τα «καινά δαιμόνια» της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, και κατέληξε κατ' αυτάς ως Αντεπανάσταση.
Βεβαίως, το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης φρόντισε, ευθύς με την εμφάνισή του, να νεκραναστήσει τη σκέψη και την πρακτική τής προ της 21ης Απριλίου 1967 εποχής, επωφελούμενο της αγαλλίασης της Κοινής Γνώμης, που επέφερε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Ακριβώς και εν μέσω της ευφορίας του λαού για την κατακρήμνιση της τυραννίας, και κατά τη συνταγή της γηραιάς Αλβιώνος («χέρι που δεν μπορείς να το τσακίσεις, φίλησέ το…»), ήταν επιτακτική ανάγκη, προκειμένου να επιβιώσει στη Νέα Εποχή η Οικογενειοκρατία, ο νεποτισμός, το πελατειακό σύστημα, η κυριαρχία των Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών της Πολιτικής, η εκπόρνευση με το δέλεαρ της Εξουσίας, των στοιχείων εκείνων του Αντιδικτατορικού Αγώνα που είχαν εγγράψει υποθήκες στην Αντιδικτατορική παρουσία τους…
Η πλειοψηφία των τιμίων και άδολων Αγωνιστών, που εξέφραζαν το νέο πνεύμα, το αγωνιστικό πνεύμα του Λαού, για την πολυεπίπεδη εμβάθυνση της Δημοκρατίας, την οικοδόμηση νέων υγιών θεσμών, συκοφαντήθηκαν, λοιδωρήθηκαν, απωθήθηκαν στο περιθώριο.
Η Αντεπανάσταση στα Μεταπολιτευτικά πλαίσια είχε θριαμβεύσει…
Αναντιρρήτως, και η τελευταία αυτή πλειοψηφούσα τάση της Αντιδικτατορικής Αντίστασης έχει τις ευθύνες της. Πολυδιασπασμένη, χωρίς συνοχή θέσεων και αντιλήψεων, δεν αντιλήφθηκε ότι η επταετία των συνταγματαρχών είχε κρημνίσει τις διαχωριστικές γραμμές στη λαϊκή βάση, και κοινό ήταν το αίτημα για τη ριζική Αλλαγή των λειτουργιών του Πολιτεύματος στην κοινωνική διαστρωμάτωση Δεξιάς, Αριστεράς, Κέντρου.
Αυτός ο ορμητικός χείμαρρος είτε παραπλανήθηκε από αποπροσανατολιστικά και ανεδαφικά συνθήματα. Είτε, όπως στην περίπτωση των ΕΑΜογενών μαζών, έγινε επιτήδεια εκμετάλλευση της προσδοκίας τους, αν όχι της αγωνίας τους, να δικαιωθούν οι μακροχρόνιοι αγώνες τους με την αποτίναξη του «φάσματος του χωροφύλακα»…
Αποτέλεσμα: Αυτή η ολιγάριθμη πληθυσμιακά χώρα να εμφανίζει το πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά φαινόμενο, σε διάστημα περίπου 60 ετών, να «θυσιάζει» τέσσερις γενιές (Γενιά της Εθνικής Αντίστασης, Γενιά της Μετεμφυλιακής περιόδου, Γενιά του 1-1-4, Γενιά του Αντιδικτατορικού Αγώνα)! Γενιές που αντικατροπτρίζουν ό,τι το αξιολογότερο, ό,τι το εκλεκτότερο του πληθυσμιακού δυναμικού της…
Ο Ελληνικός Λαός, στα 180 και πλέον χρόνια του Νεοελληνικού Κράτους, γνώρισε θύελλες και καταιγίδες. Πάντα, όμως, αγωνίσθηκε για τη διάσωση της Εθνικής του Αξιοπρέπειας και της Εθνικής του Κυριαρχίας. Υπερπήδησε οικονομικές δυσκολίες, ακόμη και χρεοκοπίες. Στις περιπτώσεις, όμως, που απώλεσε μέρος της Εθνικής του Κυριαρχίας, ουδέποτε την ανέκτησε!
Και σήμερα, είναι πάγκοινη, πλέον, η πεποίθηση ότι ευρισκόμεθα στον προθάλαμο εκποίησης της Εθνικής του Κυριαρχίας…
Οι καιροί ου μενετοί για εφησυχασμό και ωχαδερφισμό…
Στα μαύρα χρόνια της γερμανικής Κατοχής, ο Πνευματικός Κόσμος, με τη φωνή του μεγαλόπνοου Άγγελου Σικελιανού, σάλπισε πάνω στο φέρετρο του Εθνικού μας Ποιητή, Κωστή Παλαμά, το Πνευματικό Εγερτήριο:
«Ηχήστε οι σάλπιγγες, καμπάνες βροντερές
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα.
Βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!...».
Το απομεσήμερο της Τρίτης, 12 Απριλίου 2011, στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Τεμένους αυτού των Ελευθεριών του Ελληνικού Λαού, η Πνευματική Ηγεσία του Τόπου, με πρωτοπόρους τους Δάσκαλους του Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κασιμάτη και Κ. Χρυσόγονο και της Πολιτικής Δικονομίας Κ. Μπέη, σήμαναν και πάλι Πνευματικό Εγερτήριο, και διασάλπισαν καταγγελίες φοβερές για την παραβίαση του Συντάγματος, την καταδολίευση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, την καταρράκωση του Κοινωνικού Κράτους, την υπαγωγή της Χώρας στην κυριαρχία του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου, την ποδηγέτηση της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, τον διαμοιρασμό του Αιγαίου προς όφελος της Άγκυρας, στην οποία ο κ. Γ. Παπανδρέου ο Γ' εμήνυσε ότι εκτός των νησιών όλα τα άλλα τα σχετιζόμενα με το Αρχιπέλαγος –περιλαμβανομένου και του υποθαλάσσιου πλούτου– είναι διατεθειμένος να τα διαπραγματευθεί με τον κ. Ερντογάν!
«Ο Ελληνισμός κατέρχεται εις τον Άδην…», κατά την εναγωνιώδη κραυγή, τον μοιραίο Αύγουστο του 1922, του Εθνομάρτυρα Χρυσόστομου Σμύρνης στη γνωστή επιστολή του προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο;
Ας ελπίσουμε, ΟΧΙ... Όμως αυτές τις κρίσιμες στιγμές το Ελληνικό Έθνος συνειδητοποιεί ότι επέστη ο χρόνος να συγκληθεί Εθνοσυνέλευση για να αναλάβει την εκκαθάριση του «Κόπρου του Αυγεία», την ανασύνταξη Θεσμών και Πολιτικού Συστήματος και την Ανόρθωση του Ελληνικού Κράτους.
Η Ιστορία διδάσκει ότι στις Εθνοσυνελεύσεις τοποθετούσε πάντοτε σε ανάλογες στιγμές ο Ελληνισμός τις ελπίδες του για διέξοδο από τις κρίσεις…
Ο Ρυθμιστής του Πολιτεύματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας, δεν διαβλέπει την οφθαλμοφανή δυσαρμονία Λαϊκού αισθήματος και Κυβερνητικής πρακτικής.
Η σιωπή στις σημερινές κρίσιμες για τον Ελληνισμό στιγμές δεν είναι… Χρυσός! Μάλλον ως συνενοχή προσιδιάζει…
Πηγή : http://www.paron.gr/
Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης εκμέτρησε, στη συνείδηση του Έθνους, το ζην… Εκκίνησε, μετά την κατάρρευση της Χούντας των συνταγματαρχών και την εθνική καταστροφή της Κύπρου, ή προβλήθηκε στη διψασμένη για κοινωνικές μεταλλαγές Ελληνική Κοινή Γνώμη στις 24 Ιουλίου 1974, ως «επανάσταση», η οποία όμως φρόντισε, προηγουμένως, με συμφωνία όλων των παραμέτρων της Μεταπολίτευσης, να εκμηδενίσει τεχνηέντως τα «καινά δαιμόνια» της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, και κατέληξε κατ' αυτάς ως Αντεπανάσταση.
Βεβαίως, το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης φρόντισε, ευθύς με την εμφάνισή του, να νεκραναστήσει τη σκέψη και την πρακτική τής προ της 21ης Απριλίου 1967 εποχής, επωφελούμενο της αγαλλίασης της Κοινής Γνώμης, που επέφερε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Ακριβώς και εν μέσω της ευφορίας του λαού για την κατακρήμνιση της τυραννίας, και κατά τη συνταγή της γηραιάς Αλβιώνος («χέρι που δεν μπορείς να το τσακίσεις, φίλησέ το…»), ήταν επιτακτική ανάγκη, προκειμένου να επιβιώσει στη Νέα Εποχή η Οικογενειοκρατία, ο νεποτισμός, το πελατειακό σύστημα, η κυριαρχία των Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών της Πολιτικής, η εκπόρνευση με το δέλεαρ της Εξουσίας, των στοιχείων εκείνων του Αντιδικτατορικού Αγώνα που είχαν εγγράψει υποθήκες στην Αντιδικτατορική παρουσία τους…
Η πλειοψηφία των τιμίων και άδολων Αγωνιστών, που εξέφραζαν το νέο πνεύμα, το αγωνιστικό πνεύμα του Λαού, για την πολυεπίπεδη εμβάθυνση της Δημοκρατίας, την οικοδόμηση νέων υγιών θεσμών, συκοφαντήθηκαν, λοιδωρήθηκαν, απωθήθηκαν στο περιθώριο.
Η Αντεπανάσταση στα Μεταπολιτευτικά πλαίσια είχε θριαμβεύσει…
Αναντιρρήτως, και η τελευταία αυτή πλειοψηφούσα τάση της Αντιδικτατορικής Αντίστασης έχει τις ευθύνες της. Πολυδιασπασμένη, χωρίς συνοχή θέσεων και αντιλήψεων, δεν αντιλήφθηκε ότι η επταετία των συνταγματαρχών είχε κρημνίσει τις διαχωριστικές γραμμές στη λαϊκή βάση, και κοινό ήταν το αίτημα για τη ριζική Αλλαγή των λειτουργιών του Πολιτεύματος στην κοινωνική διαστρωμάτωση Δεξιάς, Αριστεράς, Κέντρου.
Αυτός ο ορμητικός χείμαρρος είτε παραπλανήθηκε από αποπροσανατολιστικά και ανεδαφικά συνθήματα. Είτε, όπως στην περίπτωση των ΕΑΜογενών μαζών, έγινε επιτήδεια εκμετάλλευση της προσδοκίας τους, αν όχι της αγωνίας τους, να δικαιωθούν οι μακροχρόνιοι αγώνες τους με την αποτίναξη του «φάσματος του χωροφύλακα»…
Αποτέλεσμα: Αυτή η ολιγάριθμη πληθυσμιακά χώρα να εμφανίζει το πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά φαινόμενο, σε διάστημα περίπου 60 ετών, να «θυσιάζει» τέσσερις γενιές (Γενιά της Εθνικής Αντίστασης, Γενιά της Μετεμφυλιακής περιόδου, Γενιά του 1-1-4, Γενιά του Αντιδικτατορικού Αγώνα)! Γενιές που αντικατροπτρίζουν ό,τι το αξιολογότερο, ό,τι το εκλεκτότερο του πληθυσμιακού δυναμικού της…
Ο Ελληνικός Λαός, στα 180 και πλέον χρόνια του Νεοελληνικού Κράτους, γνώρισε θύελλες και καταιγίδες. Πάντα, όμως, αγωνίσθηκε για τη διάσωση της Εθνικής του Αξιοπρέπειας και της Εθνικής του Κυριαρχίας. Υπερπήδησε οικονομικές δυσκολίες, ακόμη και χρεοκοπίες. Στις περιπτώσεις, όμως, που απώλεσε μέρος της Εθνικής του Κυριαρχίας, ουδέποτε την ανέκτησε!
Και σήμερα, είναι πάγκοινη, πλέον, η πεποίθηση ότι ευρισκόμεθα στον προθάλαμο εκποίησης της Εθνικής του Κυριαρχίας…
Οι καιροί ου μενετοί για εφησυχασμό και ωχαδερφισμό…
Στα μαύρα χρόνια της γερμανικής Κατοχής, ο Πνευματικός Κόσμος, με τη φωνή του μεγαλόπνοου Άγγελου Σικελιανού, σάλπισε πάνω στο φέρετρο του Εθνικού μας Ποιητή, Κωστή Παλαμά, το Πνευματικό Εγερτήριο:
«Ηχήστε οι σάλπιγγες, καμπάνες βροντερές
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα.
Βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!...».
Το απομεσήμερο της Τρίτης, 12 Απριλίου 2011, στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Τεμένους αυτού των Ελευθεριών του Ελληνικού Λαού, η Πνευματική Ηγεσία του Τόπου, με πρωτοπόρους τους Δάσκαλους του Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κασιμάτη και Κ. Χρυσόγονο και της Πολιτικής Δικονομίας Κ. Μπέη, σήμαναν και πάλι Πνευματικό Εγερτήριο, και διασάλπισαν καταγγελίες φοβερές για την παραβίαση του Συντάγματος, την καταδολίευση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, την καταρράκωση του Κοινωνικού Κράτους, την υπαγωγή της Χώρας στην κυριαρχία του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου, την ποδηγέτηση της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, τον διαμοιρασμό του Αιγαίου προς όφελος της Άγκυρας, στην οποία ο κ. Γ. Παπανδρέου ο Γ' εμήνυσε ότι εκτός των νησιών όλα τα άλλα τα σχετιζόμενα με το Αρχιπέλαγος –περιλαμβανομένου και του υποθαλάσσιου πλούτου– είναι διατεθειμένος να τα διαπραγματευθεί με τον κ. Ερντογάν!
«Ο Ελληνισμός κατέρχεται εις τον Άδην…», κατά την εναγωνιώδη κραυγή, τον μοιραίο Αύγουστο του 1922, του Εθνομάρτυρα Χρυσόστομου Σμύρνης στη γνωστή επιστολή του προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο;
Ας ελπίσουμε, ΟΧΙ... Όμως αυτές τις κρίσιμες στιγμές το Ελληνικό Έθνος συνειδητοποιεί ότι επέστη ο χρόνος να συγκληθεί Εθνοσυνέλευση για να αναλάβει την εκκαθάριση του «Κόπρου του Αυγεία», την ανασύνταξη Θεσμών και Πολιτικού Συστήματος και την Ανόρθωση του Ελληνικού Κράτους.
Η Ιστορία διδάσκει ότι στις Εθνοσυνελεύσεις τοποθετούσε πάντοτε σε ανάλογες στιγμές ο Ελληνισμός τις ελπίδες του για διέξοδο από τις κρίσεις…
Ο Ρυθμιστής του Πολιτεύματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας, δεν διαβλέπει την οφθαλμοφανή δυσαρμονία Λαϊκού αισθήματος και Κυβερνητικής πρακτικής.
Η σιωπή στις σημερινές κρίσιμες για τον Ελληνισμό στιγμές δεν είναι… Χρυσός! Μάλλον ως συνενοχή προσιδιάζει…
Πηγή : http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου