ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ«ΕΧΘΡΟΠΑΘΕΙΑ» ΜΕΡΟΣ 2ο

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Ακολουθώντας τη ροή του εν λόγω κειμένου σταχυολογώ τις εξής παρατηρήσεις: Γράφει το κείμενο:1. «Το Σχέδιο Νόμου» έχει απαρέγκλιτο στόχο την δραστική καταπολέμηση των επικίνδυνων εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, όχι εκείνων που καλύπτονται από το αναφαίρετο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, αλλά εκείνων που ωθούν σε μίσος ή βιαιοπραγίες κατά τρόπο που μπορεί να θέσει πράγματι σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη». (ΣτΣ όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος).

Κατ’ αρχάς, εκείνο το οποίο πρέπει να υπογραμμιστεί είναι η χρησιμοποίηση του επιθέτου «απαρέγκλιτος» στόχος που σημαίνει ότι στα υπό του νομοσχεδίου αυτού ρυθμιζόμενα ζητήματα θα ισχύσουν χωρίς καμμιά ταλάντευση, επιείκεια ή υπαναχώρηση ή εκτροπή. Με άλλα λόγια θα εφαρμοστούν οι διατάξεις του με «φωτιά και τσεκούρι», σε αντίθεση με σωρεία άλλων νόμων που ναι μεν ψηφίζονται και εκδίδονται αλλά, συνήθως δεν εφαρμόζονται.

Το γεγονός αυτό αναδεικνύει την κορυφαία σημασία που δίνει η κυβέρνηση σ’ αυτό το νομοσχέδιο, του οποίου η ψήφιση και εφαρμογή θ’ αλλοιώσει το δικαίωμα της έκφρασης και της κριτικής, δεδομένου ότι εισάγεται η ρευστή έννοια του μίσους, την οποία ο δικαστής μπορεί να ερμηνεύσει εντελώς υποκειμενικά. Ο γράφων δηλώνει ευθέως στους κυβερνώντες ότι τους μισεί γιατί κατέστρεψαν την Ελλάδα. Θα τον συλλάβουν; 

2. Παράλληλα όμως με την έννοια του μίσους εισάγεται και αυτή της «πρόκλησης αντιπαλότητας», η οποία θα τιμωρείται, γεγονός το οποίο θα οδηγήσει στην απαγόρευση δηλώσεων κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και διαφωνιών γύρω από τα ζητήματα μεταναστευτικής και κοινωνικής πολιτικής, που προσλαμβάνουν και πολιτικό και ιδεολογικό χαρακτήρα. 

Όμως η «αντιπαλότητα» αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού γίγνεσθαι και αυτό αναδεικνύει και το λεξικό δίνοντας σ’ αυτή «αντίθεση φρονημάτων» ιδεολογικού χαρακτήρα.

Συνεπώς οι ρευστές ηθικές πολιτικές και κοινωνικές έννοιες του μίσους και της αντιπαλότητας είναι ενδεχόμενο να καταλήξουν σε καταδίωξη των πολιτικά και ιδεολογικά διαφωνούντων. 

3. Προχωρώντας το «Σημείωμα» σπεύδει να καταστήσει γνωστό ότι η προστασία του νόμου «επεκτείνεται και σε ομάδες που προσδιορίζόνται με βάση τη θρησκεία ή και τον γενετήσιο – σεξουαλικό τους προσανατολισμό».

Κι όσο μεν αφορά την προστασία της θρησκείας των αλλοδαπών δεν υπήρχε κανένας λόγος εισαγωγής ειδικού νόμου αφού οι Έλληνες, ανέκαθεν, σέβονται τα θρησκευτικά συναισθήματα όλων και αφού τα θρησκευτικά πιστεύω των πάντων προστατεύονται από το άρθρο 13 του Συντάγματος το οποίο ορίζει ότι: «Η ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως είναι απαραβίαστη … κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων …». Μέχρι και τέμενος τους χτίζει η κυβέρνηση με χρήματα του πεινασμένου «κυρίαρχου» ελληνικού λαού! (Τον πρόσφατο νόμο τον ψήφισαν όλα τα κόμματα πλην του ΛΑ.Ο.Σ).

Ούτως εχόντων των πραγμάτων είναι απορίας άξιον γιατί με το νομοσχέδιο κρίθηκε αναγκαία η περαιτέρω θωράκιση αυτού του ζητήματος. 4. Όσο για την ειδική προστασία «του γενετήσιου – σεξουαλικού προσανατολισμού» είναι εντελώς περιττή αφού είναι γνωστό στους Έλληνες αυτών των χρόνων της παρακμής, ότι όσοι έχουν αυτό το «κουσούρι» - και είναι πάρα πολλοί – κατηγορούν τους φυσιολογικούς ως … ανώμαλους, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι σε πολλούς τομείς του κοινωνικού και δημοσίου βίου, τυγχάνουν προνομιακής μεταχειρίσεως!Μ’ αυτή την έννοια θα έλεγα ότι προστασία χρειάζονται εκείνοι που δεν έχουν το «κουσούρι» και όχι το αντίθετο. Αυτή η αλήθεια εξάλλου κυκλοφορεί στις καθημερινές συζητήσεις ανάμεσα στους άνεργους και τους καταπιεσμένους Έλληνες. Καθημερινά ακούμε την μελαγχολική φράση: «Άμα δεν έχεις το κουσούρι δεν προκόβεις στην Ελλάδα»! Μέχρι και παρελάσεις κάνουν στο Σύνταγμα! Ποιος τους καταδιώκει; 

5. Πιο πέρα: «Η προστασία επεκτείνεται και σε ρατσιστικές και σε ξενοφοβικές εκδηλώσεις στρεφόμενες κατά πραγμάτων που χρησιμοποιούνται από τις παραπάνω ομάδες ή πρόσωπα (π.χ. θρησκευτικά αντικείμενα, εθνικά σύμβολα, οίκοι λατρείας κ.τ.λ).

Εδώ, το κράτος της πολυπολιτισμικής κοινωνίας αγωνιά να προστατεύσει αυτά που σέβονται οι Έλληνες, ενώ δεν κάνει το ίδιο για τις ανάλογες αξίες, πράγματα και εθνικά σύμβολα των Ελλήνων, όπως αυτό το διαπιστώνουμε στην καθημερινή μας ζωή (βλ. εμπρησμούς της ελληνικής σημαίας τους οποίους επικρότησε και υφυπουργός εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας !!).

6. Μένοντας στο ίδιο ζήτημα των «ρατσιστικών και ξενοφοβικών εκδηλώσεων στρεφομένων κατά πραγμάτων (π.χ. θρησκευτικά αντικείμενα) διαβάζουμε στη συνέχεια ότι: «Δεν τιμωρείται κανείς όταν λέει «να μην ανεγερθεί τζαμί στην Ελλάδα». 

Κατ’ αρχάς, η αναφυόμενη παρατήρηση επί του προκείμενου είναι: Γιατί εκ προοιμίου η διατύπωση τέτοιων απόψεων να θεωρούνται ως ρατσιστικές και ξενόφοβες και να μην εντάσσονται στο γενικότερο θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, το οποίο δικαιολογεί τις αντιθέσεις τους και συνεπώς να αποφορτίζονται απ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς; 

Με την διατύπωση του «Σημειώματος», πας όστις έχει αντιρρήσεις για την ανέγερση τζαμιού στην Ελλάδα – και εξαρτάται που και πως – εντάσσεται αυτομάτως στο χώρο στους ξενόφοβους ρατσιστές! 

Όμως, τα πράγματα περιπλέκονται και γίνονται επικίνδυνα από τη συνεχόμενη παράγραφο που λέει: «Θα τιμωρηθεί όμως όποιος καλεί άλλους, διακηρύσσοντας ιδέες μίσους και αντιπαλότητας, να καταστρέψουν θρησκευτικούς χώρους και μνημεία». Εδώ τίθεται το ερμηνευτικό ερώτημα: 

Θα τιμωρούνται όσοι θεωρητικά, εγγράφως και προφορικώς και κάνοντας χρήση του συνταγματικού τους δικαιώματος της διαμαρτυρίας και τις αποδοκιμασίας, στην λαθρομεταναστευτική πλημμυρίδα; Όπως είναι διατυπωμένη η φράση, ενδέχεται να τιμωρούνται κι αυτοί στο όνομα της δήθεν ξενοφοβίας και του ρατσισμού και με την κατηγορία ότι υποδαυλίζουν τα μίση.

Με άλλα λόγια: Χωρίς να καλούνται «οι άλλοι να καταστρέψουν θρησκευτικούς χώρους και μνημεία» θα στοιχειοθετείται το αδίκημα του μίσους και της αντιπαλότητας ή της περίφημης εχθροπάθειας που σκαρφίστηκαν οι νεολογικηστές του λαϊκισμού;

7. Παραλείπω την παράγραφο 4 του «Σημειώματος», γιατί θ’ απαιτούσε πολύ χώρο για ν’ αναλυθεί και να ερμηνευθεί η διατύπωση: «προβλέπεται η ποινικοποίηση του εγκωμιασμού ή η κακόβουλη άρνησης της σημασίας αποδεδειγμένων ιστορικών γεγονότων (εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου)».

Το επίθετο κακόβουλος λέει το λεξικό σημαίνει αυτόν που επιδιώκει το κακό των άλλων.

Τίθεται το ερώτημα: Πως θα διαγνωστεί αν η διατύπωση μιας ιστορικής και επιστημονικής γνώμης ελαύνεται από την κακοβουλία;

Είναι γνωστό ότι τα ιστορικά γεγονότα προκαλούν πολλές ερμηνείες και αντιρρήσεις.

Πως, λοιπόν, θα θεωρηθεί κάποιος ένοχος διαπράξεως του αδικήματος της κακοβουλίας όταν πιστεύει ότι έχει δίκιο και την αλήθεια με το μέρος του; 

Εξάλλου, όπως είναι ιστορικά γνωστό, στην ερμηνεία, αποδοχή ή απόρριψη αυτών των γεγονότων δεν εμφιλοχωρεί μόνο η υποκειμενική άποψη αλλά και η ισχύς των ανθρώπων, των ομάδων και των κρατών και φυσικά η έμμισθη προπαγάνδα. 

Ποιο δικαστήριο εθνικό ή υπερεθνικό θα τολμούσε π.χ. να διανοηθεί την κακόβουλη άρνηση των ΗΠΑ για την ευθύνη που έχουν για όσα, πολλές φορές, διαπράττουν σε βάρος της ανθρωπότητας στο όνομα της ισχύος; (Για τα ιστορικά γεγονότα της γενοκτονίας του «βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού» και των Τούρκων «σε βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων» και την αντιμετώπισή τους από πλευράς Διεθνούς Δικαίου βλ. Γ. Βλάχου «Κοινωνιολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου» κτλ. σελ. 107, σημ.1). 

Στο βαθμό, λοιπόν, που αυτή η επιχειρηματολογία είναι αποδεκτή, τότε μπορεί να γίνει δεκτό ότι και η ερμηνευόμενη παράγραφος 4 με πρόταξη της κακοβουλίας είναι έωλη και δημιουργεί κινδύνους. 

8. Άξιον επισημάνσεως είναι επίσης το γεγονός ότι με την παράγραφο 5 του «Σημειώματος» καθιερώνεται «αυτεπάγγελτος διερεύνηση και ποινική δίωξη των εγκλημάτων ρατσισμού και ξενοφοβίας».

Αυτή η θέσπιση γίνεται «για να προστατεύσει τα ιδιαιτέρως ευάλωτα θύματα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού». 

Εδώ παρατηρούμε μια υψηλή ευαισθησία των λεγομένων θυμάτων αυτής της κατηγορίας την οποία το ελληνικό (κράτος;) δεν δείχνει για τους Έλληνες από έκνομες πράξεις των … θυμάτων! Π.χ. η βιασθείσα Ελληνίδα δεν προστατεύεται αυτεπαγγέλτως ούτε και το θύμα κλοπής ή ληστείας. 

Η στοργή και η φροντίδα του … φιλάνθρωπου και δημοκρατικού και πολυπολιτισμικού (ελληνικού;) κράτους εξαντλείται μόνο στους λαθρομετανάστες.

9. Τέλος, άξια επισημάνσεως είναι και η τελευταία φράση του εν λόγω «Σημειώματος» (ποιος το υπογράφει;) με την οποία «καλείται και η προοδευτική διανόηση της χώρας να λάβει θέση επί του νομοσχεδίου αντί να σιωπά».

Εδώ συμφωνώ απόλυτα με την προϋπόθεση ότι «η προοδευτική διανόηση» θα πάρει αντίθετη θέση από ολόκληρο το νομοσχέδιο και θ’ αναλάβει να ενημερώσει βουλευτές, τύπο, ΜΜΕ, και λαό για τους εθνικούς κινδύνους που εγκυμονεί, αυτό το νομικό τερατούργημα, το οποίο σκοπεύει να ανασκολοπίσει το δικαίωμα στην κριτική, στην οποία ο Πλάτων έδινε τόσο βαρύνουσα σημασία, ώστε να γράψει γι’ αυτή: «Πρέπει να τονίσουμε, πως ο κριτικός έλεγχος είναι ο πιο μεγάλος κι ο πιο σπουδαίος καθαρμός και πρέπει να πιστεύουμε, πως όποιος δεν δέχεται να του γίνει έλεγχος, κι αν ακόμα είναι ο μεγάλος βασιλιάς των Περσών, είναι στο μεγαλύτερο βαθμό ακάθαρτος και απαίδευτος και κακόμορφος σε εκείνα, ίσα ίσα, όπου πρέπει να είναι καθαρότατος και πανέμορφος, όποιος αληθινά πρόκειται να είναι ευτυχισμένος» (βλ. «Σοφιστής», Εισαγωγή, μετάφραση Δ. Γληνού, επιμέλεια Γ. Κορδάτου, εκδ. «Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήναι, 1940, σελ. 227 πρβλ και Π. Παπαγαρυφάλλου: «Η αξία της κριτικής στα κόμματα», στην «Ελευθεροτυπία» της 26-2-1992).

Οι κυβερνώντες όλα ετούτα τα χρόνια και γενικά το πολιτικό σύστημα, είναι που είναι, και ήταν ακάθαρτοι, με το νομοσχέδιο αυτό θα μπουν στον πολιτικό βόθρο μέχρι το λαιμό!

........συνεχίζεται