ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΧΘΡΟΠΑΘΕΙΑ» 3ο Μέρος

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

1. Το κείμενο της «Έκθεσης» (Ε) αποπνέει τις αρχές του αντιρατσισμού και της ξενοφοβίας, πραγματικής ή ανύπαρκτης, προκειμένου να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του Νομοσχεδίου.

Ανατρέχοντας σε μια σειρά διεθνών συνθηκών και στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που κανένας βουλευτής δεν πρόκειται να μελετήσει και να τις συγκρίνει με το Νομοσχέδιο, επικαλείται και το δικτατορικό Ν.Δ. 494/1970για να «προστατεύσει» τα ατομικά δικαιώματα.

2. Η «Έκθεση» σπεύδει να κατακεραυνώσει κάθε αντίθετη άποψη ορίζοντας ότι: «Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αντίκεινται ευθέως στις αρχές τις ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, καθώς και του κράτους δικαίου», και προχωρώντας κάνει λόγο για ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια» (βλ. παραγρ. 2).

Παρατηρώντας αυτή την έωλη γενική διαπίστωση θα έλεγα ότι οι αφηρημένες αυτές εκφράσεις θα έπρεπε πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να γίνουν τρόπος ζωής των Ελλήνων και να ισχύσουν πρώτα για τους Έλληνες.

Κάτω από τις σημερινές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες ζωής των Ελλήνων θα ήταν εντελώς εξωπραγματικό να υποστηριχθεί ότι αυτές οι αφηρημένες διακηρύξεις έχουν καμμία σχέση με την πραγματικότητα.

Το γεγονός αυτό είναι τόσο πρόδηλο, ώστε δεν χρειάζεται κανενός είδους επιχειρηματολογία παρά μόνο η παράθεση των άρθρων 22-27 της Οικουμενικής Διακήρυξης της 10^ης Δεκεμβρίου του 1948 που ορίζουν: «Κάθε πρόσωπο ως μέλος της κοινωνίας … δικαιούται ν’ αξιώνει την ικανοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη ανάπτυξή του». (Ανάλυση και ερμηνεία της Διακήρυξης αυτής βλ. στο έργο του Γ. Βλάχου: «Κοινωνιολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου», εκδ. «Παπαζήση», έκδ β΄ Αθήνα 1979, σελ. 135 επ.).Κοντά σ’ αυτά θα πρόσθετα και τα άρθρα για τα «ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα» του ισχύοντος Συντάγματος (Μέρος Δεύτερο, άρθρα 4-25) της Ελλάδας.

Πρόκειται για ωραίες διακοσμητικές διατάξεις που ενδιαφέρουν τους από καθέδρας συνταγματολόγους και όχι τους πολλαπλώς και πολυειδώς ανασκολοπιζόμενους Έλληνες από την κατοχική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με πρωτουργό τώρα, τον … συνταγματολόγο υπουργό οικονομικών! Με τέτοιους συνταγματολόγους οι γενεές των Ελλήνων υποθηκεύονται και η «δημοκρατία καταντά ναζισμός!.

Χάριν αστεϊσμού μνημονεύω μόνο το άρθρο 4 που λέει ότι «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και το άρθρο 5 που έχει ετούτη τη φαιδρή διάταξη: «Καθένας έχει δικαίωμα ν’ αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας».

Παρακάμπτοντας την παραγρ 5 του ιδίου άρθρου που ρίχνει την πομφόλυγα ότι «καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας …» στέκομαι μόνο στους ορισμούς της παραγρ.1 που μοιάζουν ν’ απευθύνονται σε κατοίκους εξωγήινους. Το πόσο ισχύουν αυτά στην Ελλάδα της παρακμής τα ζει καθημερινά ο «κυρίαρχος» λαός και τα γνωρίζει από πρώτο χέρι. (Όσο για το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική ζωή και την αδηφάγο οικογενειοκρατία βλ. το έργο μου: «Αρχαία και σύγχρονη δημοκρατία – από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη σύγχρονη Οικογενειοκρατία» εκδ. «Πελασγός», Αθήνα, 2007).

Ο γράφων αισθάνεται τόσο εγκλωβισμένος από το πολιτικό συμμοριακό σύστημα της ιδιωτικοποιημένης εξουσίας στην Ελλάδα του καιρού μας ώστε να διατυπώσει τη θέση ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται στη θέση των δούλων της Αθηναϊκής Δημοκρατίας» (βλ. οπ.π σελ. 63).

Συνεπώς, οι πιο πάνω εκφράσεις κινούνται στο επίπεδο των αφηρημένων ευχών για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι ούτε αξιοπρέπεια μπορούν να έχουν, ούτε προσωπικότητα, ούτε ελευθερία.

Όταν με την πρόστυχη λειτουργία του δεσπόζοντος πολιτικού πελατειακού συστήματος είναι υποχρεωμένοι να ψηφίζουν πολιτικούς για να διορίζονται ή να τυγχάνουν παντός είδους προσωπικές εκδουλεύσεις, δεν είναι ελεύθεροι.Ελεύθερος, έλεγε ο Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος Μοντεσκιέ «είναι εκείνος που είναι αναγκασμένος να κάνει εκείνο που δεν οφείλει να θέλει» (βλ. Γ. Βλάχου, οπ. π. σελ. 158).

Συνεπώς όταν η πλειοψηφία των τεσσάρων δεκαετιών διαμορφώνεται από το στρατόπεδο των πολιτικών κοπριτών δεν μπορεί να γίνεται λόγος ούτε για ελευθερία ούτε για αξιοπρέπεια. Γι’ αυτούς ισχύουν οι στίχοι του σαρκαστικού Γ. Σουρή (1853 – 1919), που έλεγε για τέτοιους ψηφοφόρους της εποχής του:

«Πουλούσατε την ψήφο σας

αντί του αργυρίου

σαν πρόστυχοι τελάληδες

του Αναβρυτηρίου»

Για ποια ελευθερία, λοιπόν, και για ποια προσωπικότητα και για ποια αξιοπρέπεια μας μιλούν οι ανασκολοπιστές τους;

Την αξιοπρέπεια την οποία στερούνται όλοι, σχεδόν, οι Έλληνες – όταν εκλιπαρείς να διοριστείς και να ψηφίσεις, όταν εκλιπαρείς τα επιδόματα από τους απατεώνες της εξουσίας, όταν η «ουρά» αποτελεί στοιχείο της ζωής σου, όταν σε ρίχνουν στα ράντζα των διαδρόμων των νοσοκομείων κλπ κλπ, ε, τότε δεν έχεις αξιοπρέπεια – θέλουν οι κυβερνήτες να την αποκτήσουν οι κάθε λογής αλλοδαποί. Όμως οι συνθήκες της άθλιας ζωής τους δεν τους επιτρέπουν καν να σκεφθούν ότι ζουν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων. 

Υποτίθεται ότι την στερούνται κι αυτοί λόγω της ξενοφοβίας και του ρατσισμού των Ελλήνων που την στερούνται.

Πρόκειται για μια διαχρονική και πανανθρώπινη έλλειψη, την οποία επισήμανε ο Γερμανός διανοητής Β. Γκαίτε (1749 – 1832) γράφοντας στον περίφημο «Φάουστ»:

«Ήρθε καιρός ν’αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ισούται με το μεγαλείο των θεών».

Αφού, λοιπόν, αυτό «το μεγαλείο των θεών», την αξιοπρέπεια, δεν την διαθέτουν οι βουλευτές και οι υπουργοί της κυβέρνησης – και της κάθε κυβέρνησης – που εγκωμιάζουν τις διανοητικές ικανότητες του Τζέφρη – πως αξιώνουν να την μπολιάσουν τεχνητά στους λαθρομετανάστες;

Ας αφήσουν, λοιπόν τις πομφόλυγες και ας μας πουν ότι το εν λόγω νομοσχέδιο το υπαγορεύουν εξωελληνικές δυνάμεις.

3. Προχωρώντας η «Ε» στην παραγ. 3 επαναλαμβάνει: «Οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις συνιστούν απειλή για τις ομάδες και τα πρόσωπα που γίνονται στόχος τους, γι’ αυτό απαιτείται η παροχή από το κράτος αυξημένου βαθμού προστασίας», και ωσάν να πρόκειται για έναν ακήρυχτο πόλεμο των Ελλήνων καταπιεσμένων εναντίον των ξένων ληστών και βιαστών, γράφει: «Εν όψει των σοβαρών προκλήσεων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας κατά τη μετάβασή της σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όπου η ισότιμη προστασία όλων των ατόμων, ανεξάρτητα … και από τον γενετήσιο – σεξουαλικό προσανατολισμό τους, προβάλει ως πρωταρχική υποχρέωση του Κράτους».

Τέτοια υποχρέωση δεν αισθάνονται ούτε για το ψωμί, ούτε για την εργασία, ούτε για την υγεία, ούτε για την παιδεία των Ελλήνων και την εθνική τους ανεξαρτησία. Τα απεμπόλησαν όλα στο ΔΝΤ και από κοινού μεριμνούν για τον «γενετήσιο – σεξουαλικό προσανατολισμό ομάδων και ατόμων»!

Η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια, ο «κυρίαρχος» λαός σκούζει από τις ανάγκες και τα αδιέξοδα – εδώ που τα λέμε το τραβούσε ο οργανισμός του με τα παλαμάκια και τα ζήτω – και οι κυβερνώντες αγωνιούν για την ικανοποίηση των σεξουαλικών ανωμαλιών των λαθρομεταναστών! Αθλιότητες.

4. Η αγωνία για την ιδιαίτερη προστασία αυτών των ατόμων με έκδηλο το «κουσούρι» επαναλαμβάνεται και στην παρ.5γ, η οποία την αναθέτει στον ποινικό νόμο, στο άρθρο 3 του οποίου «ορίζονται οι προϋποθέσεις για την ποινική αξιολόγηση των εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, όταν στρέφονται … κατά του γενετήσιου – σεξουαλικού προσανατολισμού» (όπως λέει η παρ. 3 του «Ειδικού Μέρους» της Αιτιολογικής Έκθεσης.

Καταλήγοντας ως προς την Αιτιολογική Έκθεση θα έλεγα ότι επιστρατεύει το Ποινικό Δίκαιο προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί ένας ανύπαρκτος πόλεμος των Ελλήνων κατά των ξένων. Αν υπάρχει κίνδυνος και μάλιστα υπαρκτός, αυτός προέρχεται από τα ξένα φύλα που συνέρευσαν λαθραία στην Ελλάδα, και από τα οποία ο ελληνικός λαός υφίσταται τα πάνδεινα.

Θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει την άποψη που έλκει την καταγωγή της από τον Θουκυδίδη, ο οποίος έγραφε: «Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις αίσχυστες πράξεις τους άλλαζαν την σημασία των λέξεων». («Ιστορίαι» Γ΄ 82).

.......Συνεχίζεται