Ο Δωδεκάλογος της εθνικής τραγωδίας

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Από την Ιουλιανή μεταπολίτευση του 1974, εν μέσω μιας χαζοχαρούμενης ευεξίας και περιττής ευωχίας, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας απολαμβάνουν οι... μπροστάρηδες όλων των επιπέδων, η συντριπτική πλειοψηφία του «κυρίαρχου» λαού, επέδειξε μία προκλητική αφροντισιά και περισσή πολιτική, κοινωνική και ατομική ανευθυνότητα.
Το πρώτο μεγάλο εθνικό έγκλημα: Ζητωκραυγάζοντας, στηρίζοντας και ψηφίζοντας τις εθνομειοδοτικές κυβερνήσεις συνήργησε αποφασιστικά στο πρώτο μεγάλο εθνικό έγκλημα:
Στην αποβιομηχάνιση της Ελλάδος μέσα σε μία φρενίτιδα κρατικοποιή­σεων ανθουσών ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες στην πορεία χρεοκόπησαν και υπήχθησαν στο ειδικό καθεστώς «προστασίας» της κομματικής νομενκλατούρας, η οποία τις λεηλάτησε! Ποτέ το ελληνικό κράτος δεν συμπεριφέρθηκε με τόση ακηδία και με τόση ανεντιμότητα στο παραγωγικό εθνικό δυναμικό του.
Το δεύτερο μεγάλο εθνικό έγκλημα υπήρξε η αποσύνθεση της αγροτικής μας οικονομίας και των παραγωγικών της δραστηριο­τήτων με τον ανασκολοπισμό των γεωργικών βιομηχανιών και του συνεταιριστικού κινήματος.
Για να καταστραφεί όμως η αγροτική μας οικονομία έπρεπε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα να εκμαυλίσει τους αγρότες και αυτό έκανε. Έτσι, οι ίδιοι έσκαψαν το λάκκο τους.
Το τρίτο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν ο ανασκολοπισμός της ηθικής και των αξιών του «κυρίαρχου» λαού και αυτό έγινε με τις δικές του ζητωκραυγές.
Το τέταρτο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν η δομική και ηθική κονιορτοποίηση της Παιδείας και αυτό έγινε με την άμεση συμμετοχή όλων των φορέων της και όλων των κομμάτων.
Το πέμπτο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν ο εκμαυλισμός των κορυφαίων εργατικών συνδικάτων, τα οποία ταυτίστηκαν με τα κόμματα και ιδιαίτερα αυτά που άσκησαν την κοινωνιοκτόνο και εθνοκτόνο εξουσία τους.
Το έκτο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν η αρρωστημένη και χυδαία διόγκωση της κρατικής γραφειοκρατίας, την οποία τα κόμματα ταύτισαν με τον εαυτό τους εφαρμόζοντας το σύστημα των πελατειακών σχέσεων, το οποίο μας είναι  γνωστό ως κοπριτοκρατία.
Το έβδομο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν ο ανασκολοπισμός της εθνικής μας ιστορίας και η επίμονη προσπάθεια του εκφυλισμένου συστήματος και των φορέων του ν’ αλλοιώσουν την εθνική μας ταυτότητα και να κατατάξουν την Ελλάδα μέσα σε μία πολτοποιημένη μάζα ανώνυμων κρατών και λαών.
Το όγδοο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν η αλλοίωση του γλωσσικού μας πολιτισμού, η οποία επιχειρήθηκε σε όλα τις πτυχές και θεσμούς του δημόσιου αι κοινωνικού βίου των Ελλήνων, αρχής γενομένης από την Παιδεία.
Το ένατο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν ο διασυρμός της Εκκλησίας και η αποδυνάμωση της Ορθοδοξίας στο όνομα ενός μαζοποιημένου και απρόσωπου πολιτισμού χωρίς εθνική ιδιομορφία.
Το δέκατο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν ο ευνουχισμός της Δικαιοσύνης, την οποία οι εναλλασσόμενες εξουσίες μετέτρεψαν σε κομματικό και προσωπικό υποπόδιο προκειμένου να την αδρανοποιήσουν, για να είναι ανήμπορη να ασκήσει τον τιμωρό της ρόλο (βλ. άρθρο 86 του Συντάγματος).
Το ενδέκατο μεγάλο εθνικό έγκλημα ήταν η ουσιαστική περιθωριοποίηση του λαού από όλα τα κέντρα λήψεως και διαμορφώσεως  των αποφάσεων και η καλλιέργεια και αναγόρευση της προσωπολατρίας ως του ύπατου θεσμού του δημόσιου βίου των Ελλήνων.
Δωδέκατο και ασυλλήπτου εκτάσεως και βάθους εθνικό έγκλημα ήταν ο ασύστολος προδοτικός δανεισμός της χώρας από τυχοδιώκτες κυβερνήτες και άβουλες βουλές, ο οποίος μας οδήγησε στην εθνική και κοινωνική χρεοκοπία και την υποθήκευση της ζωής των Ελλήνων και των επερχόμενων γενεών.
Πρόκειται για ένα εθνικό έγκλημα το οποίο θα σημαδέψει την μαύρη πορεία της Ελλάδος για δεκαετίες και του οποίου η παραδειγματική τιμωρία παραμένει ανοιχτή στην ιστορία.
Το Γουδί θα είναι η κάθαρση της τραγωδίας!