Της Ζέζας Ζήκου
Όταν τα πάντα καταρρέουν, παρασύρουν και το πολιτικό σύστημα. Και τότε αναδεικνύεται το «σύνδρομο του εθνοσωτήρα», το οποίο έπληξε, προφανώς, και τον Λουκά Παπαδήμο. Η άσκηση, όμως, σωτηρίας που υπόσχεται είναι έωλη. Η φαρσοκωμωδία αυτής της εικονικής –48μελούς– κυβέρνησης συνεργασίας λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων. Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο –κατά τα άλλα– εξαίρετος τραπεζίτης έχει τις ηγετικές ικανότητες να «μανουβράρει» τη χώρα μέσα σε αυτές τις τραγικές συνθήκες. Για να επιτύχει τους στόχους που του ανέθεσαν οι εταίροι-δανειστές μας, ωστόσο, ο κ. Παπαδήμος πρέπει να υπέγραψε μια «συμφωνία με το Διάβολο»...
...Να αποδέχτηκε, δηλαδή, προϋποθέσεις δανεισμού εξοντωτικές για τη χώρα και την παραγωγική της ικανότητα. Ενδεχομένως και εξευτελιστικές για την κοινωνία προϋποθέσεις και τόσο αναιρετικές της κρατικής αυτονομίας, όσο δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ποτέ νοήμων πολίτης. Εφόσον το ελληνικό χρέος που θα «κουρευτεί» μετατοπιστεί από το ελληνικό στο αγγλικό νομικό πλαίσιο, αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές, διά του ελέγχου του χρέους, πρακτικώς θα ελέγχουν τα πάντα στην Ελλάδα για δεκαετίες.Πώς, όμως, μεταμφιέζεται κανείς σε εντολοδόχο των δανειστών, διεκπεραιωτή των εξωφρενικών τους αξιώσεων; Ο Λουκάς Παπαδήμος επιστρατεύτηκε και ανυψώθηκε στο αξίωμα του πρωθυπουργού, μήπως και η δική του τεχνοκρατική ευφυΐα... εξωραΐσει κάπως τα όσα απαιτούνται να γίνουν. Η τραγωδία της κρίσης έχει αυξήσει την ανισότητα και έχει περιθωριοποιήσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Οι συνέπειες της λιτότητας είναι άνευ προηγουμένου. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, σε μια χώρα όπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού ήδη ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Η επιλογή Παπαδήμου λειτούργησε –εντός και εκτός– σχεδόν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την καταρρέουσα κυβέρνηση Παπανδρέου. Η επιλογή του δεν παρουσιάστηκε απλώς ως τομή στο επίπεδο των συμβολισμών και μόνο της πασοκικής παρακμής. Απεναντίας, βιώνεται ως λύτρωση από το ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον που έχουν επιβάλει οι εταίροι-δανειστές μας. Βιώνεται και ως ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη. Ωστόσο, το ακραία επικίνδυνο είναι ότι βιώνεται και ως απόδειξη πως όλα είναι δυνατά!
Βεβαίως, ο Λουκάς Παπαδήμος ανέλαβε τα ηνία μιας πολλαπλά τραυματισμένης χώρας.Δεν πρέπει, όμως, να παραπονιέται. Εάν η Ελλάδα ήταν στα καλά της, δεν θα βρισκόταν σήμερα στο Μέγαρο Μαξίμου. Η επιλογή του είναι καθαρόαιμο τέκνο της κρίσης. Η λαϊκή και η διεθνής υποστήριξη είναι ένα γιγαντιαίο κεφάλαιο, που του εξασφαλίζει περιθώρια πρωτοβουλιών. Εάν αφεθεί να απορροφηθεί και κινηθεί στην πεπατημένη, οι μεγάλες προσδοκίες θα μετατραπούν σε μπούμερανγκ. Η αντίστροφη μέτρηση για την «τελική λύση» στο ελληνικό ζήτημα του χρέους (PSI) έχει ήδη ξεκινήσει. Εκεί θα κριθεί.
Η Ελλάδα θυμίζει τα ομόλογα που τιτλοποιούσαν σε «φέτες», ανάλογα με το ρίσκο, επισφαλή στεγαστικά δάνεια. Είναι τα περιβόητα «subprimes» που βρίσκονταν στο επίκεντρο της πρώτης φάσης της κρίσης, το 2008. Στα χαρτιά, τα τιτλοποιημένα αυτά ήταν «ΑΑΑ» ποιότητας. Όταν, όμως, τα επισφαλή στεγαστικά άρχισαν να «σκάνε», τότε αποδείχτηκαν σάπια. Αντίστοιχα, η Ελλάδα είναι στα χαρτιά χώρα της Ευρωζώνης, αλλά στην πραγματικότητα έχει ήδη... ξινίσει. Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Το ότι αυτή θα εξελιχθεί εις βάρος μας είναι περίπου δεδομένο. Οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, όμως, του να παραμείνουμε στο ευρώ ή να επιστρέψουμε στη δραχμή είναι πολύ διαφορετικές. Η στάση πληρωμών δεν είναι ανέκδοτο. Ούτως ή άλλως, η λιτότητα –η φτώχεια, δηλαδή– είναι μονόδρομος.
Και είναι, τέλος, αλήθεια ότι και το νέο Μνημόνιο –δομημένο πάνω στην τρελή ιδέα πως, αν δανείζεις έναν ήδη υπερδανεισμένο, υποχρεώνοντάς τον παράλληλα να μειώνει το εισόδημά του διά της λιτότητας, τον οδηγείς στη σωτηρία του– δεν σχεδιάστηκε εξαρχής ως πρόγραμμα σωτηρίας, αλλά ως γέφυρα συμμόρφωσης και υπακοής στο μέλλον. Και επειδή οι τροϊκανοί ασφαλώς το γνωρίζουν, συνάγω ότι, απηυδισμένοι από την ανικανότητα να συλλάβουμε το τεράστιο φοροδιαφεύγον κομμάτι του ΑΕΠ, αποφάσισαν να μας ρίξουν οριστικά στον Καιάδα. Απλώς ίσως έκαναν το καθήκον τους με την έκτη δόση. Το ΑΕΠ απομειώνεται όχι μόνο επειδή τραυματίστηκε μια σειρά παραγωγικών τομέων, αλλά κυρίως επειδή συρρικνώνεται το καταγεγραμμένο και νόμιμο κομμάτι της οικονομίας.
Ενώ τα εγγενή δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρώπης οξύνονται, το «σχέδιο σωτηρίας» του ευρώ, που επιβάλλουν η φράου Μέρκελ και ο Σαρκοζί, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ένα πλαίσιο «κοινής» οικονομικής διακυβέρνησης, υπό γερμανικό έλεγχο, φυσικά, κι ένα «χρυσό κανόνα» για το «φρένο στο χρέος» και τη μείωση των ελλειμμάτων. Όλα τα κράτη-μέλη καλούνται να εντάξουν στα Συντάγματά τους το «χρυσό δημοσιονομικό κανόνα» της ισοσκέλισης των προϋπολογισμών τους, σύμφωνα με το «παράδειγμα του γερμανικού Θεμελιώδους Νόμου» – του γερμανικού Συντάγματος. Αλλά οι όποιοι «χρυσοί κανόνες» για χρέος και ελλείμματα της φράου Μέρκελ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «χάρτινη τίγρης».
Πηγή : http://www.epikaira.gr/
Όταν τα πάντα καταρρέουν, παρασύρουν και το πολιτικό σύστημα. Και τότε αναδεικνύεται το «σύνδρομο του εθνοσωτήρα», το οποίο έπληξε, προφανώς, και τον Λουκά Παπαδήμο. Η άσκηση, όμως, σωτηρίας που υπόσχεται είναι έωλη. Η φαρσοκωμωδία αυτής της εικονικής –48μελούς– κυβέρνησης συνεργασίας λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων. Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο –κατά τα άλλα– εξαίρετος τραπεζίτης έχει τις ηγετικές ικανότητες να «μανουβράρει» τη χώρα μέσα σε αυτές τις τραγικές συνθήκες. Για να επιτύχει τους στόχους που του ανέθεσαν οι εταίροι-δανειστές μας, ωστόσο, ο κ. Παπαδήμος πρέπει να υπέγραψε μια «συμφωνία με το Διάβολο»...
...Να αποδέχτηκε, δηλαδή, προϋποθέσεις δανεισμού εξοντωτικές για τη χώρα και την παραγωγική της ικανότητα. Ενδεχομένως και εξευτελιστικές για την κοινωνία προϋποθέσεις και τόσο αναιρετικές της κρατικής αυτονομίας, όσο δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ποτέ νοήμων πολίτης. Εφόσον το ελληνικό χρέος που θα «κουρευτεί» μετατοπιστεί από το ελληνικό στο αγγλικό νομικό πλαίσιο, αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές, διά του ελέγχου του χρέους, πρακτικώς θα ελέγχουν τα πάντα στην Ελλάδα για δεκαετίες.Πώς, όμως, μεταμφιέζεται κανείς σε εντολοδόχο των δανειστών, διεκπεραιωτή των εξωφρενικών τους αξιώσεων; Ο Λουκάς Παπαδήμος επιστρατεύτηκε και ανυψώθηκε στο αξίωμα του πρωθυπουργού, μήπως και η δική του τεχνοκρατική ευφυΐα... εξωραΐσει κάπως τα όσα απαιτούνται να γίνουν. Η τραγωδία της κρίσης έχει αυξήσει την ανισότητα και έχει περιθωριοποιήσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Οι συνέπειες της λιτότητας είναι άνευ προηγουμένου. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, σε μια χώρα όπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού ήδη ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Η επιλογή Παπαδήμου λειτούργησε –εντός και εκτός– σχεδόν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την καταρρέουσα κυβέρνηση Παπανδρέου. Η επιλογή του δεν παρουσιάστηκε απλώς ως τομή στο επίπεδο των συμβολισμών και μόνο της πασοκικής παρακμής. Απεναντίας, βιώνεται ως λύτρωση από το ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον που έχουν επιβάλει οι εταίροι-δανειστές μας. Βιώνεται και ως ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη. Ωστόσο, το ακραία επικίνδυνο είναι ότι βιώνεται και ως απόδειξη πως όλα είναι δυνατά!
Βεβαίως, ο Λουκάς Παπαδήμος ανέλαβε τα ηνία μιας πολλαπλά τραυματισμένης χώρας.Δεν πρέπει, όμως, να παραπονιέται. Εάν η Ελλάδα ήταν στα καλά της, δεν θα βρισκόταν σήμερα στο Μέγαρο Μαξίμου. Η επιλογή του είναι καθαρόαιμο τέκνο της κρίσης. Η λαϊκή και η διεθνής υποστήριξη είναι ένα γιγαντιαίο κεφάλαιο, που του εξασφαλίζει περιθώρια πρωτοβουλιών. Εάν αφεθεί να απορροφηθεί και κινηθεί στην πεπατημένη, οι μεγάλες προσδοκίες θα μετατραπούν σε μπούμερανγκ. Η αντίστροφη μέτρηση για την «τελική λύση» στο ελληνικό ζήτημα του χρέους (PSI) έχει ήδη ξεκινήσει. Εκεί θα κριθεί.
Η Ελλάδα θυμίζει τα ομόλογα που τιτλοποιούσαν σε «φέτες», ανάλογα με το ρίσκο, επισφαλή στεγαστικά δάνεια. Είναι τα περιβόητα «subprimes» που βρίσκονταν στο επίκεντρο της πρώτης φάσης της κρίσης, το 2008. Στα χαρτιά, τα τιτλοποιημένα αυτά ήταν «ΑΑΑ» ποιότητας. Όταν, όμως, τα επισφαλή στεγαστικά άρχισαν να «σκάνε», τότε αποδείχτηκαν σάπια. Αντίστοιχα, η Ελλάδα είναι στα χαρτιά χώρα της Ευρωζώνης, αλλά στην πραγματικότητα έχει ήδη... ξινίσει. Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Το ότι αυτή θα εξελιχθεί εις βάρος μας είναι περίπου δεδομένο. Οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, όμως, του να παραμείνουμε στο ευρώ ή να επιστρέψουμε στη δραχμή είναι πολύ διαφορετικές. Η στάση πληρωμών δεν είναι ανέκδοτο. Ούτως ή άλλως, η λιτότητα –η φτώχεια, δηλαδή– είναι μονόδρομος.
Και είναι, τέλος, αλήθεια ότι και το νέο Μνημόνιο –δομημένο πάνω στην τρελή ιδέα πως, αν δανείζεις έναν ήδη υπερδανεισμένο, υποχρεώνοντάς τον παράλληλα να μειώνει το εισόδημά του διά της λιτότητας, τον οδηγείς στη σωτηρία του– δεν σχεδιάστηκε εξαρχής ως πρόγραμμα σωτηρίας, αλλά ως γέφυρα συμμόρφωσης και υπακοής στο μέλλον. Και επειδή οι τροϊκανοί ασφαλώς το γνωρίζουν, συνάγω ότι, απηυδισμένοι από την ανικανότητα να συλλάβουμε το τεράστιο φοροδιαφεύγον κομμάτι του ΑΕΠ, αποφάσισαν να μας ρίξουν οριστικά στον Καιάδα. Απλώς ίσως έκαναν το καθήκον τους με την έκτη δόση. Το ΑΕΠ απομειώνεται όχι μόνο επειδή τραυματίστηκε μια σειρά παραγωγικών τομέων, αλλά κυρίως επειδή συρρικνώνεται το καταγεγραμμένο και νόμιμο κομμάτι της οικονομίας.
Ενώ τα εγγενή δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρώπης οξύνονται, το «σχέδιο σωτηρίας» του ευρώ, που επιβάλλουν η φράου Μέρκελ και ο Σαρκοζί, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ένα πλαίσιο «κοινής» οικονομικής διακυβέρνησης, υπό γερμανικό έλεγχο, φυσικά, κι ένα «χρυσό κανόνα» για το «φρένο στο χρέος» και τη μείωση των ελλειμμάτων. Όλα τα κράτη-μέλη καλούνται να εντάξουν στα Συντάγματά τους το «χρυσό δημοσιονομικό κανόνα» της ισοσκέλισης των προϋπολογισμών τους, σύμφωνα με το «παράδειγμα του γερμανικού Θεμελιώδους Νόμου» – του γερμανικού Συντάγματος. Αλλά οι όποιοι «χρυσοί κανόνες» για χρέος και ελλείμματα της φράου Μέρκελ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «χάρτινη τίγρης».
Πηγή : http://www.epikaira.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου