του Γιάννη Τριάντη
Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι; Αυτό λένε οι τελευταίες δημοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στα ύψη, ο Κουβέλης στη Βουλή και το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα. Ας προσέξουν, όμως, όσοι βιάζονται ν' ανοίξουν σαμπάνιες. Ο δικομματισμός είναι Λερναία Ύδρα, δεν είναι παίξε γέλασε. Και η «καθεστωτική λογική» έχει τον τρόπο της να επιβάλλεται, ως και στις πιο δύσκολες στιγμές της.
Είναι, ίσως, από τις λίγες φορές που οι δημοσκοπήσεις λένε περίπου τα ίδια, χωρίς επιμέρους ή καθ' ολοκληρίαν κατασκευές. Εξηγήσιμο το «γιατί»: απαξιωμένος ο δικομματισμός, είναι καμένο χαρτί για το «σύστημα». Η κρημνιστική εποχή -εποχή πάνδημης οργής για τους πυλώνες του κυβερνάν- δεν επιτρέπει ούτε συγχωρεί δημοσκοπικές «κατασκευές» και κακοήθη προπαγάνδα. Αυτά τελείωσαν. Προκαλούν θυμηδία και αποστροφή. Αυτά που αποτυπώνονται στις μετρήσεις της κοινής γνώμης, οι αισθητήρες του «συστήματος» τα έχουν καταγράψει από καιρό. Και οι καθ' ύλην αρμόδιοι, ημέτεροι και ξένοι παράγοντες, αναζητούν εναγωνίως λύση. Οι στόχοι συγκεκριμένοι.
Πρώτος στόχος η αναδίπλωση και ο εγκλωβισμός του άτακτου Σαμαρά, εν όψει πιθανής ανάρρησής του στην εξουσία. Εδώ σημείωσαν την πρώτη μεγάλη επιτυχία. Η ΝΔ, ακόμη κι αν πάρει την εξουσία (δεν είναι δεδομένη η αυτοδυναμία μέχρι στιγμής) είναι ήδη δεμένη χειροπόδαρα. Υπέγραψε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, υπό καθεστώς βίαιων πιέσεων και εκβιασμών, και έχασε διά παντός τη δυνατότητα να μιλάει για «επαναδιαπραγμάτευση». Τα ευφρόσυνα φάλτσα, που είχαν ανησυχήσει σφόδρα τους Ευρωπαίους, ανήκουν στο παρελθόν. Το συντηρητικό κόμμα που είχε τη λόγχη του στα πλευρά του Μνημονίου και ηλέκτριζε με εγερτήρια σαλπίσματα ένα σημαντικό τμήμα των συντηρητικών ψηφοφόρων, επανήλθε στον δρόμο της ορθόδοξης προσαρμογής. Και εκεί θα παραμείνει, (ότ)αν πάρει την εξουσία.
Στόχος δεύτερος, η εκμηδένιση του πεπτωκότος Παπανδρεϊσμού. Καμένο χαρτί για το «σύστημα» ο τραγικός Γ. Παπανδρέου, ο επί σειράν ετών χαϊδεμένος των ΜΜΕ και της διαπλοκής, αποτελεί τώρα αγκάθι και πρόβλημα. Η επιμονή του να παραμείνει στο προσκήνιο πάση θυσία, αλλά και η λίαν πιθανή, νέα μετάλλαξή του, δεν ευνοούν τις βλέψεις και τους σχεδιασμούς για ένα ΠΑΣΟΚ όσο γίνεται καθαρό από τις αμαρτίες και τα εγκλήματα της παρελθούσης διετίας. Κι αυτό δεν είναι παράδοξο: αν τεθεί εκποδών ο Γ. Παπανδρέου, οι σχεδιασμοί αυτοί διευκολύνονται. Θα θεωρηθεί ο κυρίως υπεύθυνος -άντε και οι «κηπουροί» του- θα φορτωθεί όλες τις αμαρτίες και το όχημα θα βγει από το «πλυντήριο» καθαρό. Με ισχυρή δόση υποκριτικής αυτοκριτικής και αμέριστη συμπαράσταση από τους καθ' ύλην αρμόδιους των μίντια...
Μέχρι στιγμής, ο Γ. Παπανδρέου αρνείται να «παραδοθεί». Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι προετοιμάζει μεθοδικά το έδαφος για αντεπίθεση, με στόχο να διατηρηθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έγινε λόγος, μάλιστα, για ένα νέο προφίλ με «αριστεροσοσιαλιστικές» θέσεις! Ειδικευμένος στις μεταλλάξεις ο τέως πρωθυπουργός, ουδόλως αποκλείεται να ξιφουλκήσει εναντίον της Δεξιάς, ημέτερης και ευρωπαϊκής, να καταγγείλει τις αγορές και τα μίντια - ακόμη και τον Θεό τον ίδιο ή το ΔΝΤ, στο οποίο παρέδωσε τη χώρα. Είναι ικανός για όλα ο Γ. Παπανδρέου. Κι αυτό το ξέρουν καλά όσοι κατά καιρούς είχαν υποτιμήσει τον κυνισμό, τη σκληράδα και την εμμονική διάθεσή του για ρόλο και εξουσία... Όμως, σήμερα, όλα δείχνουν ότι ο ίδιος υποτιμά τις εξελίξεις, τις συνθήκες και το κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Όλα είναι εναντίον του, αλλά δεν φαίνεται να συμβιβάζεται με την ιδέα αυτή.
Αλλά σε τι μπορεί να ελπίζει ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι αν καταφέρει να οδηγήσει ο ίδιος το ερειπωμένο κόμμα του στις εκλογές; Ο στόχος του είναι ένας: να διεκδικήσει ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις, αν ο Σαμαράς δεν πάρει αυτοδυναμία. Στην περίπτωση αυτή, ο Γ. Παπανδρέου όχι μόνο θα είναι παρών στις εξελίξεις, αλλά θα έχει και ρόλο ρυθμιστή... Όμως η σημερινή παρουσία του Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ είναι τοξική. Και δεν αποκλείεται να αποδειχθεί μοιραία η εμμονή του να έχει τα ηνία. Σήμερα παρά ποτέ είναι πολύ πιθανή μια σοβαρή διάσπαση και όχι απλώς ορισμένες αποσκιρτήσεις.
Στην περίπτωση αυτή και με δεδομένα τα τραγικά ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ θα θυμίζει την ΕΔΗΚ του Γιάννη Ζίγδη.
Στόχος τρίτος -ή μάλλον εναλλακτικό σενάριο, με φόντο και τις προεκτεθείσες, πιθανές εξελίξεις- είναι για το «σύστημα» η εμφάνιση ενός νέου σχήματος, σύμμεικτου, με στελέχη από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και τεχνοκράτες, πανεπιστημιακούς κ.ά., με επικεφαλής τον κ. Παπαδήμο! Ήδη γράφονται κείμενα στις εφημερίδες και γίνονται προτροπές προς αυτήν την κατεύθυνση (π.χ. Θάνος Βερέμης, στην «Καθημερινή»). Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα. Ούτε καταγράφεται σχετική πρόθεση του κ. Παπαδήμου. Άλλωστε είναι νωρίς... Όμως οι συνθήκες ευνοούν την εξέλιξη αυτή, διότι ενισχύουν την προοπτική συμμαχικών κυβερνήσεων, πιστών στο «ευρωπαϊκό δόγμα» και στο Μνημόνιο...
Προ καιρού ο κ. Καρατζαφέρης -ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω φαίνεται να πληρώνει δημοσκοπικά αλμυρό τίμημα για την ψήφο στο Μνημόνιο αλλά και τις λαϊκίστικες πιρουέτες του- είχε μιλήσει για το ενδεχόμενο να καταστεί «Κούβα της Μεσογείου» η Ελλάδα. Έχει δίκιο. Αλλά ως έναν βαθμό. Η άνοδος της Αριστεράς συνολικά είναι προφανής. Και αποτυπώνεται καθαρά σε όλες τις μετρήσεις. Δημιουργείται, δηλαδή, μια σοβαρή δυναμική, ριζοσπαστικού χαρακτήρα, ικανή να τρομάξει το ισχύον «σύστημα», αλλά και τους αμήχανους Ευρωπαίους. Όμως η δυναμική αυτή είναι αδύνατον, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, να συγκροτήσει μέτωπο ή σχήμα ικανό να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία. Καθένας από τους σχηματισμούς της Αριστεράς είναι κλεισμένος στο κάστρο του. Και κυρίως το ΚΚΕ. Ούτε μια κοινή διαδήλωση δεν μπορούν να διοργανώσουν. Πόσω μάλλον κυβέρνηση. Οι διαφορές μεταξύ του ΚΚΕ και των υπόλοιπων είναι βαθιές, δομικές... Αλλά μήπως δεν διευρύνεται συνεχώς το χάσμα μεταξύ του Κουβέλη και του Τσίπρα; Μήπως δεν υπάρχουν ήδη αντιδράσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το ενδεχόμενο να συνεργαστεί ο χώρος τους με στελέχη που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ;
Όσοι, λοιπόν, ανοίγουν σαμπάνιες βλέποντας ότι ο δικομματισμός πνέει τα λοίσθια, ας μη βιάζονται. Το «σύστημα» διαθέτει πολλές εναλλακτικές. Κι αν δεν κυβερνήσει η ΝΔ, δηλαδή ο ένας πυλώνας του δικομματισμού, από την τέφρα του λιπαίνεται ήδη στο συστημικό θερμοκήπιο το άνθος των συμμαχικών κυβερνήσεων. Με παλιά και νέα κόμματα μονής κατευθύνσεως...
Πηγή : http://www.paron.gr/
Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι; Αυτό λένε οι τελευταίες δημοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στα ύψη, ο Κουβέλης στη Βουλή και το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα. Ας προσέξουν, όμως, όσοι βιάζονται ν' ανοίξουν σαμπάνιες. Ο δικομματισμός είναι Λερναία Ύδρα, δεν είναι παίξε γέλασε. Και η «καθεστωτική λογική» έχει τον τρόπο της να επιβάλλεται, ως και στις πιο δύσκολες στιγμές της.
Είναι, ίσως, από τις λίγες φορές που οι δημοσκοπήσεις λένε περίπου τα ίδια, χωρίς επιμέρους ή καθ' ολοκληρίαν κατασκευές. Εξηγήσιμο το «γιατί»: απαξιωμένος ο δικομματισμός, είναι καμένο χαρτί για το «σύστημα». Η κρημνιστική εποχή -εποχή πάνδημης οργής για τους πυλώνες του κυβερνάν- δεν επιτρέπει ούτε συγχωρεί δημοσκοπικές «κατασκευές» και κακοήθη προπαγάνδα. Αυτά τελείωσαν. Προκαλούν θυμηδία και αποστροφή. Αυτά που αποτυπώνονται στις μετρήσεις της κοινής γνώμης, οι αισθητήρες του «συστήματος» τα έχουν καταγράψει από καιρό. Και οι καθ' ύλην αρμόδιοι, ημέτεροι και ξένοι παράγοντες, αναζητούν εναγωνίως λύση. Οι στόχοι συγκεκριμένοι.
Πρώτος στόχος η αναδίπλωση και ο εγκλωβισμός του άτακτου Σαμαρά, εν όψει πιθανής ανάρρησής του στην εξουσία. Εδώ σημείωσαν την πρώτη μεγάλη επιτυχία. Η ΝΔ, ακόμη κι αν πάρει την εξουσία (δεν είναι δεδομένη η αυτοδυναμία μέχρι στιγμής) είναι ήδη δεμένη χειροπόδαρα. Υπέγραψε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, υπό καθεστώς βίαιων πιέσεων και εκβιασμών, και έχασε διά παντός τη δυνατότητα να μιλάει για «επαναδιαπραγμάτευση». Τα ευφρόσυνα φάλτσα, που είχαν ανησυχήσει σφόδρα τους Ευρωπαίους, ανήκουν στο παρελθόν. Το συντηρητικό κόμμα που είχε τη λόγχη του στα πλευρά του Μνημονίου και ηλέκτριζε με εγερτήρια σαλπίσματα ένα σημαντικό τμήμα των συντηρητικών ψηφοφόρων, επανήλθε στον δρόμο της ορθόδοξης προσαρμογής. Και εκεί θα παραμείνει, (ότ)αν πάρει την εξουσία.
Στόχος δεύτερος, η εκμηδένιση του πεπτωκότος Παπανδρεϊσμού. Καμένο χαρτί για το «σύστημα» ο τραγικός Γ. Παπανδρέου, ο επί σειράν ετών χαϊδεμένος των ΜΜΕ και της διαπλοκής, αποτελεί τώρα αγκάθι και πρόβλημα. Η επιμονή του να παραμείνει στο προσκήνιο πάση θυσία, αλλά και η λίαν πιθανή, νέα μετάλλαξή του, δεν ευνοούν τις βλέψεις και τους σχεδιασμούς για ένα ΠΑΣΟΚ όσο γίνεται καθαρό από τις αμαρτίες και τα εγκλήματα της παρελθούσης διετίας. Κι αυτό δεν είναι παράδοξο: αν τεθεί εκποδών ο Γ. Παπανδρέου, οι σχεδιασμοί αυτοί διευκολύνονται. Θα θεωρηθεί ο κυρίως υπεύθυνος -άντε και οι «κηπουροί» του- θα φορτωθεί όλες τις αμαρτίες και το όχημα θα βγει από το «πλυντήριο» καθαρό. Με ισχυρή δόση υποκριτικής αυτοκριτικής και αμέριστη συμπαράσταση από τους καθ' ύλην αρμόδιους των μίντια...
Μέχρι στιγμής, ο Γ. Παπανδρέου αρνείται να «παραδοθεί». Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι προετοιμάζει μεθοδικά το έδαφος για αντεπίθεση, με στόχο να διατηρηθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έγινε λόγος, μάλιστα, για ένα νέο προφίλ με «αριστεροσοσιαλιστικές» θέσεις! Ειδικευμένος στις μεταλλάξεις ο τέως πρωθυπουργός, ουδόλως αποκλείεται να ξιφουλκήσει εναντίον της Δεξιάς, ημέτερης και ευρωπαϊκής, να καταγγείλει τις αγορές και τα μίντια - ακόμη και τον Θεό τον ίδιο ή το ΔΝΤ, στο οποίο παρέδωσε τη χώρα. Είναι ικανός για όλα ο Γ. Παπανδρέου. Κι αυτό το ξέρουν καλά όσοι κατά καιρούς είχαν υποτιμήσει τον κυνισμό, τη σκληράδα και την εμμονική διάθεσή του για ρόλο και εξουσία... Όμως, σήμερα, όλα δείχνουν ότι ο ίδιος υποτιμά τις εξελίξεις, τις συνθήκες και το κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Όλα είναι εναντίον του, αλλά δεν φαίνεται να συμβιβάζεται με την ιδέα αυτή.
Αλλά σε τι μπορεί να ελπίζει ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι αν καταφέρει να οδηγήσει ο ίδιος το ερειπωμένο κόμμα του στις εκλογές; Ο στόχος του είναι ένας: να διεκδικήσει ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις, αν ο Σαμαράς δεν πάρει αυτοδυναμία. Στην περίπτωση αυτή, ο Γ. Παπανδρέου όχι μόνο θα είναι παρών στις εξελίξεις, αλλά θα έχει και ρόλο ρυθμιστή... Όμως η σημερινή παρουσία του Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ είναι τοξική. Και δεν αποκλείεται να αποδειχθεί μοιραία η εμμονή του να έχει τα ηνία. Σήμερα παρά ποτέ είναι πολύ πιθανή μια σοβαρή διάσπαση και όχι απλώς ορισμένες αποσκιρτήσεις.
Στην περίπτωση αυτή και με δεδομένα τα τραγικά ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ θα θυμίζει την ΕΔΗΚ του Γιάννη Ζίγδη.
Στόχος τρίτος -ή μάλλον εναλλακτικό σενάριο, με φόντο και τις προεκτεθείσες, πιθανές εξελίξεις- είναι για το «σύστημα» η εμφάνιση ενός νέου σχήματος, σύμμεικτου, με στελέχη από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και τεχνοκράτες, πανεπιστημιακούς κ.ά., με επικεφαλής τον κ. Παπαδήμο! Ήδη γράφονται κείμενα στις εφημερίδες και γίνονται προτροπές προς αυτήν την κατεύθυνση (π.χ. Θάνος Βερέμης, στην «Καθημερινή»). Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα. Ούτε καταγράφεται σχετική πρόθεση του κ. Παπαδήμου. Άλλωστε είναι νωρίς... Όμως οι συνθήκες ευνοούν την εξέλιξη αυτή, διότι ενισχύουν την προοπτική συμμαχικών κυβερνήσεων, πιστών στο «ευρωπαϊκό δόγμα» και στο Μνημόνιο...
Προ καιρού ο κ. Καρατζαφέρης -ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω φαίνεται να πληρώνει δημοσκοπικά αλμυρό τίμημα για την ψήφο στο Μνημόνιο αλλά και τις λαϊκίστικες πιρουέτες του- είχε μιλήσει για το ενδεχόμενο να καταστεί «Κούβα της Μεσογείου» η Ελλάδα. Έχει δίκιο. Αλλά ως έναν βαθμό. Η άνοδος της Αριστεράς συνολικά είναι προφανής. Και αποτυπώνεται καθαρά σε όλες τις μετρήσεις. Δημιουργείται, δηλαδή, μια σοβαρή δυναμική, ριζοσπαστικού χαρακτήρα, ικανή να τρομάξει το ισχύον «σύστημα», αλλά και τους αμήχανους Ευρωπαίους. Όμως η δυναμική αυτή είναι αδύνατον, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, να συγκροτήσει μέτωπο ή σχήμα ικανό να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία. Καθένας από τους σχηματισμούς της Αριστεράς είναι κλεισμένος στο κάστρο του. Και κυρίως το ΚΚΕ. Ούτε μια κοινή διαδήλωση δεν μπορούν να διοργανώσουν. Πόσω μάλλον κυβέρνηση. Οι διαφορές μεταξύ του ΚΚΕ και των υπόλοιπων είναι βαθιές, δομικές... Αλλά μήπως δεν διευρύνεται συνεχώς το χάσμα μεταξύ του Κουβέλη και του Τσίπρα; Μήπως δεν υπάρχουν ήδη αντιδράσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το ενδεχόμενο να συνεργαστεί ο χώρος τους με στελέχη που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ;
Όσοι, λοιπόν, ανοίγουν σαμπάνιες βλέποντας ότι ο δικομματισμός πνέει τα λοίσθια, ας μη βιάζονται. Το «σύστημα» διαθέτει πολλές εναλλακτικές. Κι αν δεν κυβερνήσει η ΝΔ, δηλαδή ο ένας πυλώνας του δικομματισμού, από την τέφρα του λιπαίνεται ήδη στο συστημικό θερμοκήπιο το άνθος των συμμαχικών κυβερνήσεων. Με παλιά και νέα κόμματα μονής κατευθύνσεως...
Πηγή : http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου