Του Sokin
Στο κείμενο τού Ανδοκίδου «Περί των μυστηρίων» (97,1 - 98,6) αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:
Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τις καθιερωμένες τελετές, κατά φυλές και κατά δήμους, ότι «θα σκοτώσουν και με τα Λόγια και με τα έργα και με την ψήφο τους, και με το ίδιο τους το χέρι αν μπορούν, όποιον θα προσπαθούσε να καταλύσει την αθηναϊκή δημοκρατία! (κτενώ και λόγω και έργω και ψήφω και τη εμαυτου χερί, αν δυνατός ω, ος αν κατάλυση την δημοκρατιαν την Αθήνησι).
Εννοείται ότι και τα λόγια αλλά και η ψήφος τού αθηναίου πολίτη είναι «πολιτικό όπλο», με το οποίο θα φονεύσει τον καταλύοντα την δημοκρατική νομιμότητα. Αλλά ο αρχαίος όρκος καταλήγει και σε ακόμη πιο αποτρόπαιες, σύμφωνα με την σύγχρονη πολιτική αισθητική, πράξεις.
Μιλάει για αίμα (κτενώ) Φρικτή διαπίστωση, που πρέπει να την έχουν στο μυαλό τους οι σύγχρονοι ιθύνοντες ως πολιτική παρακαταθήκη τών αρχαίων Αθηναίων, των δημιουργώντας δημοκρατίας, αλλά και ως έναν αστάθμητο παράγοντα, που οι ίδιοι όμως θα έχουν πυροδοτήσει με την αλαζονική συμπεριφορά τους και την άρνηση παραδόσεως της εξουσίας!
Ο όρκος ομιλεί επίσης σαφώς για δήμευση των περιουσιών τών καταπατούντωντην δημοκρατία και απόδοση των μισών στον φονιά αυτών (...και τα κτήματα τού αποθανόντος πάντα αποδόμενος αποδώσω τα ημίσεα τω αποκτείναντι, και ουκ αποστερήσω ουδέν).
Καταργεί ακόμη όλους τους νόμους και τις συμφωνίες που είναι αντίθετοι προς τον δήμο και έχουν υπογραφεί από αυτούς (Οπόσοι δε όρκοι ομώμονται Αθήνησιν ή εν τω στρατοπέδω ή άλλοθι που ενάντιοι τω δήμω τω Αθηναίων, λύω και αφίημι
Πιο κομψό είναι βέβαια το άρθρο 120 του ισχύοντος ελληνικού Συντάγματος, όπως και το προγενέστερό του σε παλαιάότερη έκδοση έρθρο 114, που κάποτε αποτελούσε το κύριο σύνθημα των κάθε είδους αντεξουσιαστών (κοινοβουλευτικών και μή). Κι ενώ ο λαός ξεχυνόταν στους δρόμους επικαλούμετνος το σχετικό άρθρο, τις περισσότερες φορές μη γνωρίζοντας την σημασία του, απλώς φωνάζοντας μια φράση κλισέ, σε τρόπο ώστε να δείξει την αγωνιστικότητά του, ίσως και τα δημοκτατικά του αισθήματα, ουδέποτε φρόντισε να μορφωθεί, με άλλα λόγια να γίνει πολίτης-οπλίτης της Δημοκρατίας της Ελληνικής Πολιτείας. Είναι η περίπτωση του επενδυτή υης τότε Σοφοκλέους που οι πολιτικές μετοχές ωρίμαζαν στην σκοτεινή περίοδο της επταετίας 1967-1974. Από τις κομματικές αυξήσεις των κεφαλαίων της πολιτικής προέκυψαν μικροεπενδυτές που ανέλαβαν τις θέσεις των Διευθυνόντων Συμβούλων των παρατάξεων, που για να δικαιολογήσουν τις θέσεις των και τα καινά δαιμόνια του Σωκράτη έπρεπε αφ' ενός να εξορκίσουν οτιδήποτε είχε την έννοια του εθνικού, καθιστώντσς άγνωστες λέξεις αυτές που μας κατέλειπαν οι πρόγονοί μας, όπως η πατρίδα που έγινε χώρα, ο εθνικός που έγινε φασίστας και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Μια σύντομη περιήγηση στα σύγχρονα λεξικά θα σας αποδείξει την ανισορροπία των κείμενων αποδείξεων. Κι όμως όλοι αυτοί βρέθηκαν με βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών!
Εμβαθύνοντας περισσότερο, αντί να ασχοληθούμε με τα εθνικά θέματα, παρασυρμένοι από τα εγκάθετα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ασχολούμαστε με την τιμή του μαϊντανού και του άνιθου στις λαϊκές αγορές. Αντίγραφα των οποίων υπήρξαν οι κοινόχρηστοι χώροι των ιδρυμάτων της Ανωτάτης Εκπαίδευσης, όπου λάθε κομματική νεολαία εξέθετε και εκθέτει την πραμάτεια της. Αριστεροί, δεξιοί κεντρώοι και πάσης φύσεως επιστημονικό προσωπικό που έθετε υψηλούς στόχους στην εκπαίδευση κατηγορούνταν ως χουντικό, προκειμένου οι φοιτητές και σπουδαστές να μην εντατικοποιούνται σε έλλες εκδηλώσεις πλην των πορειών και των επεισοδείων. Οι κομματικές μετοχές ωρίμασαν καλά φυλαγμένες στα σκοτεινά συρτάρια της επαράτου επταετίας η σταθερότητα της οποίας αύξησε την πολιτικο-κομματική τους αξία σε δυσθεώρατα ύψη και οι νέοι ταγοί που έμελλαν να προκύψουν μέσα από το λάϊφ στάυλ και την εθνομηδενική προσέγγιση να εγκατασταθούν αβρόχοις ποσί σαν γάγγραινα στο σβέρκο της Ελληνικής Πολιτείας. Κλασσικό παράδειγμα απαξίωσης της παιδείας η πρόσληψη καθηγητών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από προπτυχιακούς φοιτητές με την υποχρέωση να προσκομίσουν τους τίτλους σπουδών μελλοντικά! Προκειμένου να είναι αρεστοί στην νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνονταν στην χώρα...
Σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλάπράγματα από τα τέλη της εικοσαετίας του προηγούμενου αιώνα. Οι εφιάλτες συνεχίσουν το έργο τους η ερινύες και η νέμεσις αν δεν έχουν πεθάνει θα το' χουν ρίξει στα ρέηβ πάρτυ. Οι εθνομηδενιστές συνεχίζουν να παραδίδουν τα πάντα στην αγκάλη του εξευτελισμιύ, απλά φέρετε στην μνήμη σας την κατάληξη των ενστόλων στα Ίμια και την εν συνεχεία παρόδοση της μνήμη των σε ακροδεξιά γκρουπούσκολα και οργανώσεις, σε τρόπο ώστε να απαξιώσουν την θυσία των αλλά και την προσήλωσή των στο καθήκον τους σαν γμήσιοι έλληνες πολίτες-οπλίτες. Τι δέον γενέσθαι Κάτων; Δέον καταστραφεί η Κρχηδών! απήντησεν ο τελευταίος. Η εθνική πεοκρουσία συνεχίζεται από μανιταροειδώς εμφανιζόμενους οργανισμούς-φορείς-κόμματα-κινήσεις και άλλους φορείς ων ουκ έστιν αριθμός. Δυστυχώς αυτά εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς που ωθούν σε ετερόκλητες συμμαχίες όπως τους σεξουαλικά ανώμαλους σε κοινή πορεία με τις νηού έητζ θρησκείες και τους εθνομηδενιστές, οίτινες προσδοκούν την αναγνώρισή τους από τα υφιαστάμενα κόμματα σε τρόπο ώστε τα τελευταία να αυξήσουν την κομματική τους πελατεία.
Στους Ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας ξεκινούσαν όλοι από την ίδια αφετηρία για να σταδιοδρομήσουν μετά το σύθημα του αφέτη που δεν είναι άλλη από την ακροτελεύτεια λέξη τον Επιτάφιου του Θουκιδήδη: "Άπητε!" Η επανάσταση όσο αργεί τόσο θα βυθιζόμαστε στα βοθρολύματα της πολιτικής και αυτή την φορά δεν είμαι σίγουρος ότι ο θεός της Ελλάδος θα είναι και πολυ λάρτζ...
Στο κείμενο τού Ανδοκίδου «Περί των μυστηρίων» (97,1 - 98,6) αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:
Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τις καθιερωμένες τελετές, κατά φυλές και κατά δήμους, ότι «θα σκοτώσουν και με τα Λόγια και με τα έργα και με την ψήφο τους, και με το ίδιο τους το χέρι αν μπορούν, όποιον θα προσπαθούσε να καταλύσει την αθηναϊκή δημοκρατία! (κτενώ και λόγω και έργω και ψήφω και τη εμαυτου χερί, αν δυνατός ω, ος αν κατάλυση την δημοκρατιαν την Αθήνησι).
Εννοείται ότι και τα λόγια αλλά και η ψήφος τού αθηναίου πολίτη είναι «πολιτικό όπλο», με το οποίο θα φονεύσει τον καταλύοντα την δημοκρατική νομιμότητα. Αλλά ο αρχαίος όρκος καταλήγει και σε ακόμη πιο αποτρόπαιες, σύμφωνα με την σύγχρονη πολιτική αισθητική, πράξεις.
Μιλάει για αίμα (κτενώ) Φρικτή διαπίστωση, που πρέπει να την έχουν στο μυαλό τους οι σύγχρονοι ιθύνοντες ως πολιτική παρακαταθήκη τών αρχαίων Αθηναίων, των δημιουργώντας δημοκρατίας, αλλά και ως έναν αστάθμητο παράγοντα, που οι ίδιοι όμως θα έχουν πυροδοτήσει με την αλαζονική συμπεριφορά τους και την άρνηση παραδόσεως της εξουσίας!
Ο όρκος ομιλεί επίσης σαφώς για δήμευση των περιουσιών τών καταπατούντωντην δημοκρατία και απόδοση των μισών στον φονιά αυτών (...και τα κτήματα τού αποθανόντος πάντα αποδόμενος αποδώσω τα ημίσεα τω αποκτείναντι, και ουκ αποστερήσω ουδέν).
Καταργεί ακόμη όλους τους νόμους και τις συμφωνίες που είναι αντίθετοι προς τον δήμο και έχουν υπογραφεί από αυτούς (Οπόσοι δε όρκοι ομώμονται Αθήνησιν ή εν τω στρατοπέδω ή άλλοθι που ενάντιοι τω δήμω τω Αθηναίων, λύω και αφίημι
Πιο κομψό είναι βέβαια το άρθρο 120 του ισχύοντος ελληνικού Συντάγματος, όπως και το προγενέστερό του σε παλαιάότερη έκδοση έρθρο 114, που κάποτε αποτελούσε το κύριο σύνθημα των κάθε είδους αντεξουσιαστών (κοινοβουλευτικών και μή). Κι ενώ ο λαός ξεχυνόταν στους δρόμους επικαλούμετνος το σχετικό άρθρο, τις περισσότερες φορές μη γνωρίζοντας την σημασία του, απλώς φωνάζοντας μια φράση κλισέ, σε τρόπο ώστε να δείξει την αγωνιστικότητά του, ίσως και τα δημοκτατικά του αισθήματα, ουδέποτε φρόντισε να μορφωθεί, με άλλα λόγια να γίνει πολίτης-οπλίτης της Δημοκρατίας της Ελληνικής Πολιτείας. Είναι η περίπτωση του επενδυτή υης τότε Σοφοκλέους που οι πολιτικές μετοχές ωρίμαζαν στην σκοτεινή περίοδο της επταετίας 1967-1974. Από τις κομματικές αυξήσεις των κεφαλαίων της πολιτικής προέκυψαν μικροεπενδυτές που ανέλαβαν τις θέσεις των Διευθυνόντων Συμβούλων των παρατάξεων, που για να δικαιολογήσουν τις θέσεις των και τα καινά δαιμόνια του Σωκράτη έπρεπε αφ' ενός να εξορκίσουν οτιδήποτε είχε την έννοια του εθνικού, καθιστώντσς άγνωστες λέξεις αυτές που μας κατέλειπαν οι πρόγονοί μας, όπως η πατρίδα που έγινε χώρα, ο εθνικός που έγινε φασίστας και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Μια σύντομη περιήγηση στα σύγχρονα λεξικά θα σας αποδείξει την ανισορροπία των κείμενων αποδείξεων. Κι όμως όλοι αυτοί βρέθηκαν με βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών!
Εμβαθύνοντας περισσότερο, αντί να ασχοληθούμε με τα εθνικά θέματα, παρασυρμένοι από τα εγκάθετα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ασχολούμαστε με την τιμή του μαϊντανού και του άνιθου στις λαϊκές αγορές. Αντίγραφα των οποίων υπήρξαν οι κοινόχρηστοι χώροι των ιδρυμάτων της Ανωτάτης Εκπαίδευσης, όπου λάθε κομματική νεολαία εξέθετε και εκθέτει την πραμάτεια της. Αριστεροί, δεξιοί κεντρώοι και πάσης φύσεως επιστημονικό προσωπικό που έθετε υψηλούς στόχους στην εκπαίδευση κατηγορούνταν ως χουντικό, προκειμένου οι φοιτητές και σπουδαστές να μην εντατικοποιούνται σε έλλες εκδηλώσεις πλην των πορειών και των επεισοδείων. Οι κομματικές μετοχές ωρίμασαν καλά φυλαγμένες στα σκοτεινά συρτάρια της επαράτου επταετίας η σταθερότητα της οποίας αύξησε την πολιτικο-κομματική τους αξία σε δυσθεώρατα ύψη και οι νέοι ταγοί που έμελλαν να προκύψουν μέσα από το λάϊφ στάυλ και την εθνομηδενική προσέγγιση να εγκατασταθούν αβρόχοις ποσί σαν γάγγραινα στο σβέρκο της Ελληνικής Πολιτείας. Κλασσικό παράδειγμα απαξίωσης της παιδείας η πρόσληψη καθηγητών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από προπτυχιακούς φοιτητές με την υποχρέωση να προσκομίσουν τους τίτλους σπουδών μελλοντικά! Προκειμένου να είναι αρεστοί στην νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνονταν στην χώρα...
Σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλάπράγματα από τα τέλη της εικοσαετίας του προηγούμενου αιώνα. Οι εφιάλτες συνεχίσουν το έργο τους η ερινύες και η νέμεσις αν δεν έχουν πεθάνει θα το' χουν ρίξει στα ρέηβ πάρτυ. Οι εθνομηδενιστές συνεχίζουν να παραδίδουν τα πάντα στην αγκάλη του εξευτελισμιύ, απλά φέρετε στην μνήμη σας την κατάληξη των ενστόλων στα Ίμια και την εν συνεχεία παρόδοση της μνήμη των σε ακροδεξιά γκρουπούσκολα και οργανώσεις, σε τρόπο ώστε να απαξιώσουν την θυσία των αλλά και την προσήλωσή των στο καθήκον τους σαν γμήσιοι έλληνες πολίτες-οπλίτες. Τι δέον γενέσθαι Κάτων; Δέον καταστραφεί η Κρχηδών! απήντησεν ο τελευταίος. Η εθνική πεοκρουσία συνεχίζεται από μανιταροειδώς εμφανιζόμενους οργανισμούς-φορείς-κόμματα-κινήσεις και άλλους φορείς ων ουκ έστιν αριθμός. Δυστυχώς αυτά εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς που ωθούν σε ετερόκλητες συμμαχίες όπως τους σεξουαλικά ανώμαλους σε κοινή πορεία με τις νηού έητζ θρησκείες και τους εθνομηδενιστές, οίτινες προσδοκούν την αναγνώρισή τους από τα υφιαστάμενα κόμματα σε τρόπο ώστε τα τελευταία να αυξήσουν την κομματική τους πελατεία.
Στους Ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας ξεκινούσαν όλοι από την ίδια αφετηρία για να σταδιοδρομήσουν μετά το σύθημα του αφέτη που δεν είναι άλλη από την ακροτελεύτεια λέξη τον Επιτάφιου του Θουκιδήδη: "Άπητε!" Η επανάσταση όσο αργεί τόσο θα βυθιζόμαστε στα βοθρολύματα της πολιτικής και αυτή την φορά δεν είμαι σίγουρος ότι ο θεός της Ελλάδος θα είναι και πολυ λάρτζ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου