ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ

Του Μάνου Μεγαλοκονόμου
Πρέσβη ε.τ

Υπήρξε ένας διακεκριμένος οικονομολόγος που όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση  (τότε Κοινή Αγορά) κτιζόταν, είχε επιχειρήσει να προφυλάξει την Ευρώπη προβάλλοντας δύο βασικές αρχές που θεωρούσε απαραβίαστες. Ο οικονομολόγος, γάλλος, που απεβίωσε πέρισυ λεγόταν Μωρίς Αλλαί, (Maurice Allais) και είχε κερδίσει το βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας. Οι δύο αρχές ήταν οι εξής:

1/ Μια γενικευμένη παγκοσμιοποίηση των ανταλλαγών μεταξύ χωρών που χαρακτηρίζονται από επίπεδα μισθών πολύ διαφορετικών δεν μπορεί παρά να επιφέρει τελικά στις ανεπτυγμένες χώρες ανεργία, μείωση της αυξήσεως του εθνικού προίόντος ανισότητες, εξαθλίωση κάθε είδους. Δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε αναγκαία ούτε ευκταία.

2/ Η πλήρης φιλελευθεροποίηση των ανταλλαγών και των κινήσεων των κεφαλαίων δεν είναι δυνατή και ευκταία παρά μόνο στο πλαίσιο περιφερειακών συνόλων που συσπειρώνουν χώρες που είναι ενωμένες οικονομικά και πολιτικά και που έχουν συγκριτικά παρόμοιο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Τι έγινε όμως πριν σαράντα χρόνια; Αντί να ληφθούν υπ’ όψιν οι δύο αυτές αρχές, υιοθετήθηκε το Αρθρο 110 της Συνθήκης της Ρώμης και έκτοτε οι διατάξεις του επανελήφθησαν σε πολλές διεθνείς πράξεις: Λέει το άρθρο αυτό : «Τα κράτη-μέλη συνιστώντα μεταξύ τους μια τελωνειακή ένωση, έχουν ως στόχο να συμβάλουν σύμφωνα με το γενικό συμφέρον, στην αρμονική ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου, στην προοδευτική κατάργηση των περιορισμών στις διεθνείς ανταλλαγές και στη μείωση των δασμολογικών φραγμών». Σαράντα χρόνια μετά, τα αποτελέσματα της εφαρμογής του άρθρου αυτού παρουσιάζονται, για συντομία, σε ένα σχεδιάγραμμα που παρατίθεται στο τέλος του παρόντος. Του έχουμε δώσει μάλιστα και ένα όνομα εκ προθέσεως προκλητικό μήπως και γίνει κτήμα όσο γίνεται περισσότερων ανθρώπων. Λέγεται Μαργιτόμετρο.

Η κατάρρευση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, που απεικονίζεται στο Μαργιτόμετρο, ιδίως των νοτίων ευρωπαïκών χωρών και μαζί με αυτήν η εκτεταμένη ανεργία, η ύφεση, η κρίση και η πτώχευση που επαπειλείται είναι βέβαιο ότι χρειάζεται να διορθωθούν. Και καμία διόρθωση δεν είναι δυνατή χωρίς ριζική αλλαγή στο λαθεμένο αυτό θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η θεραπεία , ακόμη και αν αποφασιζόταν θα ήταν παρά πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί. Επειδή θα συναντήσει τις αντιδράσεις των πανίσχυρων διεθνών οικονομικών συμφερόντων. Άν όμως γινόταν, θα χρειαζόταν αναθεώρηση των ιδρυτικών συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ιδιαίτερα σε ότι αφορά την απαραίτητη θέσπιση της αρχής της κοινοτικής προτιμήσεως. Θα πρέπει δηλαδή κατεπειγόντως να επαναθέσουμε επί τάπητος και να ξανασκεφτούμε τις αρχές των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης που ετέθησαν σε ισχύ από τους διεθνείς οργανισμούς και όλως ιδιαιτέρως από τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου.

Στην πραγματικότητα το άρθρο 110 της Συνθήκης της Ρώμης, θα έπρεπε, όπως υπέδειξε τότε ο Μωρίς Αλλαί , να αντικατασταθεί από το εξής: «Για την διατήρηση της αρμονικής ανάπτυξης του διεθνούς εμπορίου πρέπει να διασφαλίζεται μια λογική κοινοτική προστασία κατά των εισαγωγών από τρίτες χώρες, των οποίων τα επίπεδα των μισθών, όπως διαμορφώνονται από τις νομισματικές ανταλλαγές είναι ασυμβίβαστο με την κατάργηση κάθε τελωνειακής προστασίας.» 

Όμως, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το σύνολο των διαπιστωμένων εξελίξεων από το 1974 έως το 2004 δηλαδή επί τριάντα συναπτά έτη, μπορούμε να υποστηρίξουμε σήμερα ότι η εξέλιξη αυτή θα συνεχισθεί εάν διατηρηθεί η πολιτική των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών των Βρυξελλών. Στην πραγματικότητα όλες οι δυσκολίες, πρακτικά ανυπέρβλητες, με τις οποίες βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι είναι αποτέλεσμα της τραγικής μειώσεως του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος. Η ευημερία ορισμένων πολύ μειοψηφικών ομάδων δεν πρέπει να συγκαλύπτει μιαν εξέλιξη που σταθερά μας οδηγεί στην καταστροφή.

Η τύφλωση των πολιτικών ηγετών, Δεξιάς και Αριστεράς από το 1974 μέχρι σήμερα είναι πλήρως υπεύθυνη για την δραματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και είναι αποτέλεσμα της άκριτης και τυφλής εφαρμογής του άρθρου 110 της Συνθήκης της Ρώμης της 25 Μαρτίου 1957.

Είναι όμως μόνο οικονομική η καταστροφή; Οχι, βέβαια. Αυτά που είπε προ ολίγων ημερών ο ΓΓ του Υπουργείου Οικονομικών Γ. Μέργος ασφαλώς προοιωνίζουν περαιτέρω μειώσεις του κατώτατου μισθού. Επειδή όμως ο κατώτατος μισθός δεν μπορεί να φθάσει ποτέ τον κατώτατο μισθό της Μαλαισίας και της Ινδίας, έχει επινοηθεί και άλλος τρόπος που αποκαλύπτει με ενάργεια ο συνάδελφος και αρθρογράφος Περικλής Νεάρχου. Γράφει συγκεκριμένα ο Νεάρχου: «Πώς επιτυγχάνεται η δραματική μείωση του επιπέδου ζωής; Με εσωτερική υποτίμηση και αλλεπάλληλες αναπροσαρμογές υπό συνθήκες ακραίας ανεργίας και κοινωνικής ανασφάλειας. Επιτυγχάνεται επίσης με την εισαγωγή φθηνών τριτοκοσμικών χεριών, που εξυπηρετούν τον διπλό σκοπό : μιας ανεξάντλητης και ανήμπορης να αντιδράσει εργατικής εφεδρείας και μιας κρίσιμης δημογραφικής μάζας, που είναι απαραίτητη για την λεγόμενη «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη της κοινωνίας και την εθνική αποδόμηση. Η Εθνική αποδόμηση προωθείται και συντελείται έτσι ταυτοχρόνως από τα πάνω και από τα κάτω. Από τα πάνω με τον οικονομικό έλεγχο του εθνικού πλούτου της χώρας και την καταστροφή οποιωνδήποτε δομών εθνικής οικονομίας. Από τα κάτω με την μετάλλαξη και την αλλοτρίωση του ελληνικού λαού».

Έτσι προχωρούμε από την παγκοσμιοποίηση όχι μόνο στην φτωχοποίηση της κοινωνίας αλλά και στην πολτοποίηση της. Χρειάζεται μήπως κάποια επιβεβαίωση αυτής της αναμενόμενης εξέλιξης;

Είναι γνωστές οι καταστροφικές συνέπειες των κανόνων που ονομάσθηκαν Δουβλίνο ΙΙ. Χρεώνονται οι νότιες χώρες της Ευρώπης με όλο το μεταναστευτικό κύμα που κατακλύζει από χρόνια τώρα και θα συνεχίσει να εισρέει, απ’ ό,τι φαίνεται, ίσως και για τις  προσεχείς δεκαετίες. Οι λόγοι είναι ανεξάρτητοι των θελήσεων και των ευθυνών των χωρών που υφίστανται αυτό το βάρος αλλά το θέμα αυτό θα μπορούσε να είναι αντικείμενο μιάς άλλης πολύ μακράς ομιλίας. Το Δουβλίνο ΙΙ λοιπόν πρόσφατα εξελίχθηκε, ίσως σε Δουβλίνο ΙΙΙ, δεν γνωρίζω πώς θα ονομασθεί. Πρόσφατα όμως το Αθηναϊκό Πρακτορείο μας ανήγγειλε σκοπίμως ή από χαριτωμένη αφέλεια, δεν ξέρω, ότι το "κακό" Δουβλίνο 2 έμεινε εξ' ίσου επιβλαβές

                     για την ελληνική κοινωνία. Όμως η αλήθεια είναι ότι έγινε πολύ χειρότερο. Τον λόγο τον δίνει ο ίδιος ο αρθρογράφος που λέει:

"Δηλαδή, μέχρι τώρα προβλεπόταν ότι, αν ο πατέρας ή η μητέρα (του αιτούντος άσυλο) βρίσκονται στην Ελλάδα, τότε θα πρέπει να έρθουν και τα παιδιά τους. Στο εξής, θα μπορούν οι οικογένειες να επανασυνδεθούν και με τα άλλα μέλη, όπως παππούδες, εγγόνια κ.ά., κάτι που θεωρήθηκε ως τελική διευθέτηση ενός ανθρωπιστικού προβλήματος."

Όλοι καταλαβαίνουν ότι η ¨"μικρή" αυτή διαφορά σημαίνει ότι αντί να δεχόμαστε ένα ή δύο άτομα επί πλέον θα νομιμοποιούνται στη χώρα μας δεκάδες για κάθε οικογένεια προκειμένου αυτή να επανασυνδεθεί..

Εν τω μεταξύ εξακολουθεί η κοροϊδία της τρομοκρατίας την οποία καταπολεμά υποτίθεται η Δύση προσπαθώντας να επιβάλει παντού αυτό που αποκαλεί Δημοκρατία. Σαν να είναι η Δημοκρατία ζουρλομανδύας που πρέπει να τον φορέσεις σε όποιον δεν θεωρείς δημοκρατικό, ανεξάρτητα του αν ο ίδιος ή η κουλτούρα του θέλει ή του επιτρέπεται να γίνει δημοκράτης. Οι «δημοκρατικές» βόμβες όμως προκαλούν ακόμη περισσότερους δυστυχείς στον κόσμο που καταλήγουν να γίνονται φυγάδες, μετανάστες και πρόσφυγες. Και που προστίθενται σε αυτούς που φεύγουν για να γλυτώσουν από τις συγκρούσεις μεταξύ των δύο βασικών φατριών του Ισλάμ (Σουνιτών και Σιιτών). Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ξέρουμε και βιώνουμε.

 Όλα αυτά οδηγούν σε εγχώρια «πολτοποίηση» και όχι σε πολυπολιτισμικότητα. Πρόκειται για απάτη των λέξεων: έχετε ποτέ ακούσει από επίσημη πηγή ότι γίνεται μείωση ή υποβάθμιση ή αποκοπή  του μισθού ή της σύνταξής σας ; Όχι! Ακούτε και διαβάζετε στα επίσημα έγγραφα ότι σας γίνεται «αναπροσαρμογή» ή,  ακόμη πιό εκλεπτισμένα,  «επαναπροσδιορισμός» του μισθού ή της σύνταξης.. Ο Επαναπροσδιορισμός είναι σαν τον πολυπολιτισμό. Είναι και αυτός η ντελικάτη διατύπωση της πολτοποίησης. Κανείς βέβαια δεν τολμά να πει ότι γίνεται πολτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται τα εθνικά χαρακτηριστικά κυρίως των νοτίων της Ευρώπης. Η Ελλάδα είναι φυσικά από τα πρώτα θύματα αυτής της εξέλιξης. Μιας εξέλιξης που προοιωνίζει την εγκαθίδρυση της προαναγγελθείσης από πολλούς διανοητές τεχνοκρατικής παγκόσμιας εταιρικής τυραννίας του 21ου αιώνα..

Καταλήγω λέγοντας ότι αυτό μου μας χρειάζεται τώρα είναι η  κατάλληλη διαχείριση και χρησιμοποίηση της διεθνούς συγκυρίας (όχι απλώς και μόνο μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ) . Αυτό όμως μπορεί να γίνει, αφού πρώτα αναρωτηθούμε τα παρακάτω:

--Μπορούμε να συνεχίσουμε να επωμιζόμαστε μόνοι ή σχεδόν μόνοι όλα τα βάρη της ασιατικής και αφρικανικής μετανάστευσης χωρίς να τα μοιραζόμαστε δίκαια και σύμφωνα με την διαβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη με τα άλλα κράτη της ΕΕ;

--Μπορούμε να επωμιζόμαστε μόνοι ή σχεδόν μόνοι τις δαπάνες άμυνας των ευρωπαϊκών συνόρων αγοράζοντας μάλιστα από τους κεντρο-ευρωπαίους τα απαραίτητα αμυντικά μέσα και ενισχύοντας έτσι εις βάρος του έλληνα φορολογούμενου τις πολεμικές τους βιομηχανίες;

--Θα ελευθερωθούμε κάποτε από τις δουλείες των αγορών που αφορούν δάνεια, συνεργασίες, ενέργεια, έτσι ώστε να κινηθούμε σε ευρύτερα πλαίσια, βρίσκοντας λύσεις συμφερότερες για την πατρίδα με χώρες και συμφέροντα έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ; 

--Και , τελικά, πιστεύομε ακόμη σήμερα ότι θα γίνει κάποτε η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης ώστε τα παραπάνω ζητήματα να λυθούν αφ’ εαυτών ή θα μείνουμε στην μεσοβέζική σημερινή κατάσταση όπου απλώς συνυπάρχουν οι ανεπτυγμένες χώρες του ευρωπυρήνα από τη μια και οι φτωχοποιημένες χώρες του Νότου από την άλλη, χώρες που έχουν καταντήσει η μεταναστευτική αποθήκη της παγκόσμιας δυστυχίας στην Ευρώπη και το ανταγωνιστικό άλλοθι της στην διεθνή αγορά ; 

Χρειάζεται για όλα αυτά, πιστεύω: Αποφασιστικότητα των ηγετών, Αναζήτηση συμμάχων τόσο στον Νότο της Ευρώπης όσο και αλλού. Σωστή εκτίμηση δυνάμεων, Εθνική συνοχή. Κυρίως αυτή.  Και να ξεχάσουμε τις συνδικαλιστικές και συντεχνιακές ιδιαιτερότητες και τις εμφυτευόμενες κομματικές  ανοησίες που κάνουν τους έλληνες να μένουν κατακερματισμένοι με το να θεωρούν ότι για όλα το πρωί φταίνε τα κλειστά επαγγέλματα, το μεσημέρι οι Δημόσιοι υπάλληλοι, το απόγευμα οι αγρότες, το βραδάκι οι εφοριακοί, και τα μεσάνυχτα οι Δικαστές.

Και  τελικά – αν θέλουμε να βρούμε λύσεις για τα σημερινά μας προβλήματα, πρέπει επίσης να αποφασίσουμε πάνω σε ένα βασικό σημείο: Πού πάμε και πού θέλουμε να πάμε; Στην αντίθετη περίπτωση ισχύει αυτό που με ελαφρότητα είπε κάποιος αλλά που ισχύει εδώ απόλυτα :

 Άμα δεν ξέρεις πού πάς δεν χάνεσαι ποτέ - και συνεπώς, συμπεραίνω, ούτε καταλαβαίνεις ότι είσαι χαμένος.

ΤΟ  ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ  ΜΑΡΓΙΤΟΜΕΤΡΟ

 Σημείωση

Μαργιτόμετρο:

Ο Μαργίτης ήταν ένας φανταστικός τύπος σε ομώνυμο γελοιογραφικό ποίημα που κατά την αρχαιότητα αποδιδόταν στον Όμηρο. Πρόκειται για τον πρώτο γνωστό ηλίθιο της προϊστορίας. Ήταν ο άνθρωπος  που σε μεγάλη ηλικία εξακολουθεί να αγνοεί τελείως τα σεξουαλικά και γενετήσια πράγματα. Στα σωζόμενα αποσπάσματα αυτού του ποιήματος λέγεται ότι ο Μαργίτης ήταν ένα πλουσιόπαιδο που σε αντρική πια ηλικία ρωτούσε την μητέρα του ποιος από τους δύο τον εγκυμόνησε και τον γέννησε, αυτή ή ο πατέρας του (Δίων Χρυσόστομος, περί Δόξης Β’(=50),4. Ησύχιος, λ. Μαργέτης. Σούδα, λ. Μαργίτης. Ιωάννης Τζέτζης, Ιστ. 4,867-871. 6,587-593. Ευστάθιος Θεσσ., Εις Οδύσσειαν, κ 552(1669)).

Το Μαργιτόμετρο, συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί ως το μέτρο ευήθειας και αδράνειας των λαών της Ευρώπης καθώς και της αδιαμαρτήρητης αποδοχής των εις βάρος του αποφάσεων του διεθνούς κεφαλαίου.