Το άρθρο 44 παρ.2 του Συντάγματος προβλέπει την προκήρυξη δημοψηφίσματος με Προεδρικό Διάταγμα για «κρίσιμα», όπως λέει, «εθνικά θέματα ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου».Ολοκληρώθηκε δε, με ανάλογη διάταξη κατά την οποία: «δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα 3/5 του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των 2/5 του συνόλου…».
Καμιά από τις εν λόγω διατάξεις του δημοκρατικού μας Συντάγματος δεν έχει ενεργοποιηθεί ούτε μία φορά. Καμιά κυβέρνηση και καμιά Βουλή δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να κινήσει τη διαδικασία, ώστε να αποφανθεί ο λαός για «μείζονος σημασίας εθνικό θέμα». Άραγε δεν προέκυψε ποτέ ούτε ένας εθνικός ή κοινωνικός λόγος για να αποφανθεί ο λαός; Ασφαλώς έχει προκύψει. Αλλά υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης στην κρίση του λαού από την εκάστοτε κυβέρνηση και από την εκάστοτε Βουλή. Και αυτό αποτελεί έλλειμμα δημοκρατίας στην ηγετική πολιτική πυραμίδα του τόπου και ταυτόχρονα περίσσευμα υποκρισίας. Περίσσευμα υποκρισίας γιατί, ενώ κτυπάνε το λαό στην πλάτη για την ευθυκρισία του και την ωριμότητά του, όταν τους ψηφίζει και τους εκλέγει ως κυβέρνηση και ως Βουλή, του αρνούνται την αντίστοιχη ωριμότητα, να κρίνει δηλαδή για μείζονος σημασίας ζητήματα που αφορούν στο δικό του μέλλον. Αποτελεί επίσης έλλειμμα δημοκρατίας της πολιτικής του ηγεσίας όταν στερεί από το λαό την άσκηση του υπέρτατου και άμεσου δημοκρατικού δικαιώματος, όπως είναι το δημοψήφισμα. Και αυτή η στέρηση γίνεται σε ένα λαό, που πρώτος αυτός καθιέρωσε την άμεση δημοκρατία. Αποτελεί ταυτόχρονα και προσβολή για τον ελληνικό λαό, όταν το δικαίωμα αυτό ασκείται από τους λαούς της Ευρώπης. Είναι δημοκρατικότεροι οι λαοί αυτοί από τον ελληνικό λαό; Ασφαλώς, όχι. Είναι, απλούστατα, δημοκρατικότερες οι ηγεσίες τους. Και επιπλέον έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στην κρίση των λαών τους.Επικρατεί επίσης στην εκάστοτε κυβέρνηση μια απαράδεκτη και κομπλεξική αντίληψη. Η αντίληψη δηλαδή, που στην περίπτωση προκήρυξης δημοψηφίσματος «ανακαλύπτει» σχέση αντιδικίας της πολιτικής εξουσίας με το λαό. Ενώ δεν είναι και δεν πρέπει να είναι έτσι. Γιατί η κίνηση της διαδικασίας για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος αποτελεί θεσμική ενέργεια της έχουσας την συνταγματική ευθύνη Κυβέρνησης η οποία σε καμιά περίπτωση δεν την καθιστά αντίδικο απέναντι στο λαό. Η απορριπτική ετυμηγορία του Λαού σε πρόταση δημοψηφίσματος για «κρίσιμο εθνικό θέμα» ή «εψηφισμένο νομοσχέδιο» δεν σημαίνει και αποδοκιμασία της Κυβέρνησης, η οποία μπορεί να συνεχίσει το έργο της. Όπως συνεχίζει το έργο της κάθε Κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας ύστερα από απορριπτικό δημοψήφισμα.
Συνεπώς, η υπέρβαση του κόμπλεξ εξουσίας θα αποτελούσε ουσιαστική δημοκρατική κατάκτηση για την πολιτική ηγεσία. Αλλά εδώ πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Η άρνηση της εκάστοτε Κυβέρνησης να κινήσει τη διαδικασία του δημοψηφίσματος οφείλεται σε συνειδητή επιλογή, γιατί γνωρίζει εκ προοιμίου ότι το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από εκείνο το οποίο επιθυμεί. Όμως, με ποιο δικαίωμα και στο όνομα ποιας δημοκρατικής αρχής αρνείται στο λαό την υπέρτατη κρίση, όταν είναι φανερό από τα συντριπτικά αποτελέσματα δημοσκοπήσεων ότι μια δημοψηφισματική απόφαση του λαού είναι εναντίον των κυβερνητικών επιλογών; Και με ποιο επίσης δικαίωμα, απόψεις «ειδημόνων» οι οποίες είναι περιθωριακές στην κοινή γνώμη, αλλά κυρίαρχες στα ελεγχόμενα από τις συστημικές δυνάμεις μέσα ενημέρωσης, αποφαίνονται δίκην αυθεντίας, ότι ορισμένα ζητήματα που επηρεάζουν καίρια την πορεία του έθνους, δεν υπόκεινται στην κρίση του λαού και άρα, κατά τις «αυθεντίες» αυτές, τις δήθεν «φωτισμένες ηγεσίες», δεν είναι αντικείμενο δημοψηφίσματος; Όμως, στη Δημοκρατία μία είναι η φωτισμένη ηγεσία: Ο Λαός!!
Κάτι που φαίνεται πως εσκεμμένα διαφεύγει του συνόλου των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, μηδέ εξαιρουμένης και της σημερινής φυσικά…
Πηγή : http://thrakinews.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου