Γ Ε Φ Υ Ρ Α ανάμεσα στην Αρχαία Ελληνική και στην Κοινή Νεοελληνική, πολύτιμο κόσμημα της γλώσσας μας, από τον προπαππούλη τον Όμηρο ώς τις μέρες μας, είν’ η γλώσσα των Ευαγγελίων, η βυζαντινή υμνολογία, η γλώσσα των Ακολουθιών της Εκκλησίας. Όλοι εκείνοι οι αλλοδαποί λάτρεις της Αρχαίας Ελληνικής («μια γλώσσα που στον ήχο της κυριαρχεί η γλύκα, η πιο ωραία που γέννησαν τα ανθρώπινα χείλη», Andre Chenier), που αγωνίζονται να πείσουν στις χώρες τους για τη σπουδαιότητα, τη χρησιμότητα και την πολυσημαντικότητα της ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία ΤΟΥΣ, δεν έχουν εκεί την ΕΔΩ ΖΩΣΑ γλωσσική γέφυρα. Δεν την ακούνε κάθε Κυριακή στις εκκλησιές τους. Δεν ηχεί στ’ αφτιά τους, στα βαφτίσια, στους γάμους, στις κηδείες, στα μνημόσυνά τους. Δεν έχουν την ευκαιρία να την ακροάζονται στα Κοντάκια του Ακάθιστου και στους υπερπλήρεις ναούς της Μεγάλης Βδομάδας. Δεν τους είναι οικεία στα ώτα. Δεν τους προσφέρεται για να ανακαλύψουν τις δοτικές της και να εξιχνιάσουν τις μετοχές της. Τους είναι εντελώς άγνωστη. Δεν την κοινωνούν. Μένουν αμέτοχοι. Ακοινώνητοι. Κι όμως αγωνίζονται: Δείτε, λόγου χάριν, το βιβλίο των Ζακλίν ντε Ρομιγύ και Μονίκ Τρεντέ, «Μαθήματα ελληνικών», μετάφραση, από τη Γαλλική, της Χριστιάννας Σαμαρά, εκδόσεις Ωκεανίδα 2009.
Α Λ Λ’ ΕΜΕΙΣ που τη διαθέτουμε πληθωρικά και γιώρκιν, τι κάνουμε, άραγε; Πόσους αιώνες ακούγεται κάθε Κυριακή, σε κάθε Ακολουθία και τελετή, η ίδια, αμιγής και ανόθευτη, και πόσοι ελάχιστοι εξ ημών διδαχθήκαμε σωστά να την κατανοούμε; Το σχολείο μας - δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο - πόσο μάς δίδαξε, στα φιλολογικά και στα θρησκευτικά μαθήματα, να καταλαβαίνουμε τι ελληνικά ακούμε την Κυριακή και σε κάθε άλλη τελετή του βίου μας στην εκκλησιά; Μέτρησαν ποτέ, άραγε, οι φιλόλογοι και οι θεολόγοι μας, οι υπουργοί της Παιδείας μας, ο Αρχιεπίσκοπος, η Ιερά Σύνοδος, οι μητροπολίτες και οι ιερείς μας, ποιο και πόσο και, προπάντων, τι ποιότητας είναι, το «διαφυγόν κέρδος» από την απουσία αυτής της συγκεκριμένης διδασκαλίας; Το οποίο, βεβαίως - πολλοί το γνωρίζουν και πλείονες το υποπτευόμαστε - ΔΕΝ είναι μόνο γλωσσικό! Αυτό το τάλαντο που μάς δόθηκε, σε ποια ασωτία το κατασπαταλούμε, αστόχαστα περιφρονημένο, ως Άσωτοι Υιοί; Πώς καταλήγουμε, «εξοδίως», ανίκανοι να αντιληφθούμε και να βιώσουμε λ.χ. το «αρχή μοι και υπόστασις το πλαστουργόν Σου γέγονε πρόσταγμα. Βουληθείς γαρ εξ αοράτου τε και ορατής με ζώον συμπήξαι φύσεως, γήθεν μου το σώμα διέπλασας, δέδωκας δε μοι ψυχήν, τη θεία Σου και ζωοποιώ εμπνεύσει. Διό Χριστέ, τον δούλον Σου, εν Χώρα Ζώντων, εν σκηναίς δικαίων ανάπαυσον»;
ΕΡΩΤΗΣΗ
Δεν είναι περίεργο και αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι, πλείστοι εξ εκείνων που αυτοπροβάλλονται ως «δημοκρατικοί» και ομνύουν εξ απαλών ονύχων πίστη στη «δημοκρατικότητα» και δεν ανέχονται μύγα στο «δημοκρατικό» σπαθί τους, κατάπιαν τη γλώσσα τους, εφκάλαν φάουσαν και ΟΥΔΕΝ αντιλέγουν στην κατάργηση και την απαγόρευση του δημοκρατικού πολιτεύματος, που παράγεται από την Τουρκική Εκ Περιτροπής Προεδρία και τη «σταθμισμένη» εξουδετέρωση του ελληνικού 82% από το τουρκικό 18%;
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου