Στην πολιτική, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Και επειδή η Βρετανία θεωρείται ότι είναι η μητέρα της εκλεπτυσμένης, παμπόνηρης και επιτήδειας διπλωματίας, τίποτε απολύτως από όσα εκπορεύονται από αυτήν δεν είναι καθόλου τυχαία. Αναφερόμαστε σε δύο κείμενα, που είδαν την ίδια ακριβώς ημέρα, την περ. Δευτέρα, το φως της δημοσιότητας και συνέκλιναν και τα δύο στον ίδιο παρονομαστή: Αν δεν προχωρήσουν οι συνομιλίες για το Κυπριακό, τότε η διχοτόμηση θα είναι πλέον γεγονός.
Το πρώτο κείμενο δημοσιεύτηκε στη βρετανική έγκυρη «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. Παρέθετε πληροφορίες, που φαίνεται να αντλήθηκαν από μη κατονομαζόμενους διπλωμάτες ή από διπλωμάτες που έχουν άμεση γνώση των τεκταινομένων στις συνομιλίες. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, δήθεν τα Ην. Έθνη και δυτικές κυβερνήσεις κουράστηκαν και αν οι δύο ηγέτες δεν καταφέρουν να συνεννοηθούν, τότε νέα αποτυχία θα μας φέρει κοντά στη διχοτόμηση. Χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στις ευθύνες για το αδιέξοδο και ειδικά στην τουρκική στρεψοδικία και ανακολουθία, παρά τις γενναιόδωρες παραχωρήσεις Χριστόφια, το δημοσίευμα κατηγορεί ευθέως την ελληνική πλευρά επειδή ζητά επιστροφή περισσότερων εδαφών. Την ίδια μέρα, πιο ωμός και αδίστακτος, κτύπησε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Τζακ Στρο. Σε άρθρο του στους «Τάιμς» του Λονδίνου, απερίφραστα κάλεσε τη βρετανική κυβέρνηση να μελετήσει κατ’ επίσημο τρόπο τη διχοτόμηση της Κύπρου, αν οι συνομιλίες για την εξεύρεση λύσης αποτύχουν. Επίσης κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να ασχοληθεί με λύση δύο κρατών. Ο Στρο εξήμεσε όλο το αντικυπριακό και ανθελληνικό δηλητήριό του, υποστηρίζοντας ότι, τάχα, δεν έπρεπε οι εταίροι μας να δεχθούν την απαίτηση της Ελλάδας για ένταξη της Κύπρου. Στο ίδιο μοτίβο με τη «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ο Στρο ισχυρίστηκε ότι ΕΕ και ΟΗΕ κουράστηκαν και δεν ανέχονται πια την παρούσα κατάσταση, «το μόνο αποτέλεσμα της οποίας μέχρι τώρα είναι η παράλυση στην ανάπτυξη σχέσεων με την Τουρκία».
Οι θέσεις Στρο, πέρα από το ανιστόρητο, το φιλοτουρκικό και το δηλητηριώδες, όπως και η ανάλυση της «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», εντάσσονται εμφανώς μέσα στο γενικότερο κλίμα που τείνει να μορφοποιηθεί ενόψει της συνάντησης Χριστόφια - Έρογλου, την προσεχή Πέμπτη, 18 τρέχοντος, στη Νέα Υόρκη. Ο πρόεδρος Χριστόφιας ήδη απάντησε ότι δεν θα δεχθεί πιέσεις, δεν θα υπάρξει αλλαγή διαδικασίας, δεν θα υπάρξει επιδιαιτησία και δεν θα υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή του ρόλου του ΟΗΕ. Πόσο σίγουρος είναι; Η διχοτόμηση, που επισείει ο Στρο, είναι και η καραμέλα όλης σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας, με πρώτο τον πρόεδρο Χριστόφια και το κόμμα του, με συνεπίκουρο τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Ν. Αναστασιάδη. Με αφορμή, λοιπόν, την αναβίωση του μπαμπούλα της διχοτόμησης, είναι αναγκαίο να υπομνησθούν κάποια ιστορικά δεδομένα, επειδή η ιθαγενής πολιτική δημαγωγία και διαστροφή εμφανίζει την απειλή διχοτόμησης ως αποτέλεσμα όσων Ελλήνων δεν θέλουν λύση κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η πρώτη πρόταση διανομής της Κύπρου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας υποβλήθηκε από τον ανεξάρτητο βουλευτή Μαγνησίας, Κικμέτ Μπαγιούρ, το Φεβρουάριο του 1956 (εφημερίδα «Τζουμχουριέτ», 26/2/1956). Ο βουλευτής του βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος, Έλιοτ, υιοθέτησε την ιδέα με επιστολή του στους «Τάιμς» του Λονδίνου (17/7/1956). Δύο ημέρες αργότερα, με το συνάδελφό του Ουάλτερ Λέιτς, επανέφεραν την ιδέα στη Βουλή των Κοινοτήτων (Αβέρωφ: 1981, 214-218). Ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, είχε κατηγορηθεί, κυρίως από τους Τούρκους όπως και από Έλληνες, ότι πρώτος είχε την πατρότητα της ιδέας. Όμως, στο δίτομο βιβλίο του, «Ιστορία χαμένων ευκαιριών - Κυπριακό, 1950-1963» υποστηρίζει ότι επρόκειτο για μηχανεύσεις των Τούρκων. Ύστερα από παραστάσεις της Ελλάδας, με ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών (12/6/1958), διασαφηνίστηκε ότι οι Βρετανοί είχαν την πατρότητα της ιδέας, πράγμα που δεν ήταν ορθό αφού, όπως επισημαίνεται πιο πάνω, Τούρκος βουλευτής ήταν ο πρώτος εισηγητής της διανομής-διχοτόμησης της Κύπρου μεταξύ Τουρκίας - Ελλάδας (Αβέρωφ: 1981, ο.π.).
Η διχοτόμηση ήταν, από το 1956, η επίσημη βρετανική και τουρκική πολιτική. Εκδηλώνεται το ίδιο χρονικό διάστημα: Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1956. Στις 19/12/1956, ο Βρετανός υπουργός των Αποικιών, Λένοξ Μπόιντ, στη Βουλή των Κοινοτήτων, αφού ανέπτυξε τις απαράδεκτες, για την ελληνική πλευρά, συνταγματικές προτάσεις Ράντκλιφ, προέβη στην εκπληκτική δήλωση ότι, σε περίπτωση που η βρετανική κυβέρνηση θα παραχωρούσε στην Κύπρο αυτοδιάθεση, το δικαίωμα της εφαρμογής της αρχής αυτής θα το είχαν χωριστά οι Ελληνοκύπριοι και χωριστά οι Τουρκοκύπριοι. Ήταν η πρώτη - επίσημη πλέον - εξαγγελία της πρόθεσης της Βρετανίας να διχοτομήσει το νησί. Ο Μπόιντ είπε και τα εξής: «... Η κυβέρνηση της Α.Μ. αναγνωρίζει ότι η άσκηση της αυτοδιάθεσης σ’ έναν τέτοιο ανάμεικτο πληθυσμό, θα πρέπει να συμπεριλάβει και τη διχοτόμηση, μεταξύ των πιθανών προϋποθέσεων» (Κρανιδιώτης: 1981, 237-241). Η Τουρκία, διά του πρωθυπουργού Μεντερές, χαρακτήρισε τις προτάσεις Ράντκλιφ σαν «λογική βάση για συζήτηση» και πρόσθεσε ότι η αποδοχή της διχοτόμησης αποτελούσε «θυσία» για την Τουρκία. Την ίδια περίοδο - Νοέμβρης-Δεκέμβρης 1956 - τεχνουργούνται και υποβάλλονται στον Μεντερές οι δύο γνωστές εκθέσεις του Τούρκου συνταγματολόγου και μετέπειτα υπουργού Εξωτερικών και Πρωθυπουργού, Νιχάτ Ερίμ. Δι’ αυτών κωδικοποιείται έκτοτε η διαχρονική εθνική τουρκική πολιτική στο Κυπριακό. Ο Ερίμ ισχυρίζεται ότι «η ιδέα της διχοτομήσεως έχει συζητηθεί και μελετήθηκε σε ορισμένες μυστικές, επίσημες και ανεπίσημες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Τουρκίας, της Ελλάδος, της Αγγλίας και της Αμερικής».
Ο Μεντερές, μιλώντας με το διευθυντή της CIA, στρατηγό Χολμς, του είπε ότι «η διχοτόμηση της Κύπρου, κατά βάση μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, ίσως και με την παραχώρηση στην Αγγλία μιας περιοχής για στρατιωτικές βάσεις, σημαίνει την εφαρμογή της αρχής της αυτοδιαθέσεως κατά τρόπον δίκαιον...» (Σαρρής: 1982, 274-336). Στις 20/12/1956, ο Μεντερές, σε επίσημες δηλώσεις του στο πρακτορείο «Ανατολία», και με αφορμή τη δήλωση Λένοξ Μπόιντ, λέγει ότι αυτή «περιλαμβάνει σημεία, από τα οποία εκκινώντας, μπορούμε να εξασφαλίσουμε την τελική ρύθμιση του Κυπριακού». Τι εννοούσε με την έκφραση «τελική ρύθμιση»; Απαντώντας σε επικρίσεις της αντιπολίτευσης (28/12/1956), είπε: «...Εκεί (στην Κύπρο), κρίνουμε αναγκαίο να υπάρχει ένα φυλάκιο των συμφερόντων μας, ένα προκεχωρημένο φυλάκιό μας!» (Σαρρής:1982, ο.π.). Οι δύο εκθέσεις Ερίμ αποτελούν έκτοτε τη βίβλο των τουρκικών εθνικών διεκδικήσεων σε βάρος της Κύπρου. Μεσολάβησαν η τουρκοανταρσία-πραξικόπημα του 1963, η κρίση της Κοφίνου, οι διακοινοτικές, το πραξικόπημα κατά του Μακάριου, η τουρκική εισβολή το 1974 και το 2004 το σχέδιο Ανάν, που θα παρέδιδε την Κυπριακή Δημοκρατία αύτανδρη στη νέα τουρκοκρατία, με βρετανική επίνευση, συγκατάθεση και υποκίνηση. Με την Τριμερή του Λονδίνου, η Βρετανία εισάγει για πρώτη φορά την Τουρκία ως ενδιαφερόμενη και συμβαλλόμενη στην επίλυση του Κυπριακού. Θα αναχθεί στο σημαντικότερο παράγοντα εξαιτίας της ανεπάρκειας, της αβελτηρίας και της πολυγλωσσίας της ελληνικής πολιτικής, ιδιαίτερα της ελληνικής κυπριακής πολιτικής ηγεσίας.
Από της ανάληψης της εξουσίας από τον πρόεδρο Χριστόφια και της έναρξης των συνομιλιών, μόνιμη επωδός της πολιτικής δηλωσολογίας του και του ΑΚΕΛ όπως και του ΔΗΣΥ, εν πολλοίς, είναι ότι αν δεν εξευρεθεί λύση, τότε θα έχουμε διχοτόμηση. Ο διλημματικός αυτός εκβιασμός λειτουργεί ως μπαμπούλας επί των Ελλήνων της Κύπρου, που καλούνται να υποστηρίξουν λύση, όπως την προάγει ο πρόεδρος Χριστόφιας, διαφορετικά θα οδηγηθούμε στη διχοτόμηση. Ιδού, τώρα, που το υπενθυμίζουν και οι Βρετανοί φίλοι του Προέδρου, στο ίδιο εκβιαστικό, εκφοβιστικό πλαίσιο. Έχουμε την άποψη ότι Χριστόφιας - ΑΚΕΛ και άλλοι διαπράττουν δύο σοβαρά λάθη στις εκτιμήσεις τους:
Πρώτον, η Τουρκία έχει ξεπεράσει προ πολλού, και ειδικά μετά την τουρκική εισβολή, το στόχο της διχοτόμησης ή της διανομής, «εξ ημισείας», της Κύπρου μεταξύ Τουρκίας - Ελλάδας. Η Τουρκία κατέχει το 37% του κυπριακού εδάφους και στόχευσή της είναι ο έλεγχος της υπόλοιπης Κύπρου, πολιτικά, δημογραφικά και οικονομικά. Πρώτος ο Νιχάτ Ερίμ, από το 1956, είχε μιλήσει για «δύο κοινότητες, δύο ολότητες και δύο οντότητες» στην Κύπρο. Και πρώτος είχε υποβάλει έντονα τη μεθοδευμένη, σταδιακή και οργανωμένη δημογραφική αλλοίωση της νήσου, ώστε οι Τούρκοι να γίνουν πλειοψηφία (όπως ακριβώς στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας).
Δεύτερον, ΑΚΕΛ, Χριστόφιας και συχνά Αναστασιάδης επισείουν τον μπαμπούλα της διχοτόμησης για να εκβιάσουν τη συναίνεση του κυπριακού Ελληνισμού σε σχέδια και λύση του Κυπριακού, ως εάν να εξαρτάται μόνο από την ελληνική πλευρά η επίλυση του προβλήματος. Υποβάλλουν ότι αν δεν βρεθεί λύση, τότε η διχοτόμηση θα είναι γεγονός μη αναστρέψιμο. Λησμονούν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ολόκληρη είναι μέλος της ΕΕ και κρατά και αυτή ένα σημαντικό κομμάτι του κλειδιού του Κυπριακού, όσον αφορά στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ. Η διχοτόμηση δεν μπορεί να υλοποιηθεί εκτός και αν διά της υπογραφής των Κυπρίων νομιμοποιηθούν τα κατοχικά τετελεσμένα. Τότε, βεβαίως, θα καταλυθεί και η διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι ο μέγιστος στόχος της Τουρκίας.
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου