"Η Ελλάδα φοβάται..."

Tης Ζέζας Ζήκου

Ο ραγιάς πολύ θαυμάζει την παροιμία του εχθρού του Τούρκου...
«Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλα το...». E... λοιπόν, αυτή τη ρήση τη θυμήθηκα παρακολουθώντας τους λεονταρισμούς του πρωθυπουργού πως δεν πρόκειται να κάνει εθνικές εκλογές. Όμως, εάν ακούσετε τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους επιτηρητές μας να μιλούν για τις τοξικές περί εκλογών δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου, αντιλαμβάνεστε τη μετεκλογική ομολογία του.
Το θλιβερό εκλογικό μήνυμα της Κυριακής –πού βρέθηκαν τόσοι πολίτες να ψηφίσουν το Μνημόνιο;– υποδηλώνει ότι η Ελλάδα φοβάται... Η διάγνωση της δεινής κατάστασης δεν αφήνει περιθώρια για «φθηνές» ελπίδες. Η επερχόμενη οικονομική καταστροφή και το κοινωνικό χάος έχουν παραλύσει τη βούληση για αντίσταση και αντίδραση στα χειρότερα που μας περιμένουν. Στη φοβική κοινωνία, το Μνημόνιο παράγει χαρακτηριστικά υποτέλειας στην ξενοκρατία.
Η απόσταση από τον γκρεμό είναι ελάχιστη. Η κρισιμότητα της κατάστασης αποτυπώνεται εύγλωττα στις ΗΠΑ: Η κρίση τούς έχει στοιχίσει περισσότερο από ό,τι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και οι πόλεμοι του Βιετνάμ και του Ιράκ, επιφυλάσσοντας δεινή ήττα στον Ομπάμα.Σε αυτό το περιβάλλον, η ελληνική οικονομία βρίσκεται πιο αδύναμη από ποτέ. Έχουν γίνει εγκληματικά λάθη και, με αποτέλεσμα καταχρεωμένη την ελληνική κοινωνία και την κρατικοδίαιτη οικονομία, όλα να κρέμονται από μια «ξένη» κλωστή. Το κράτος των Αθηνών δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα και μας έχει παραδώσει ανοχύρωτους στην κρίση. Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει ένα εκρηκτικό μείγμα δυσοίωνων παραγόντων, που οδηγεί το ΑΕΠ σε βαθύτερη ύφεση, την πραγματική οικονομία σε αποπληθωρισμό και απελπιστική ανεργία, ενώ έχουν χρεοκοπήσει ουσιαστικά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα δημόσια νοσοκομεία και οι μεταφορές. Το οικονομικό είναι πρωτίστως πολιτικό πρόβλημα. Η υπέρβαση του κλεπτοκρατικού και σπάταλου μοντέλου ήταν ένα είδος εκκαθάρισης της «κόπρου του Αυγείου».
Πρώτον, η μάστιγα της διαπλοκής/διαφθοράς, που εμποδίζει την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη, που προκύπτει από την επιβίω ση πλήθους αντιπαραγωγικών καταστάσεων, από λάθος αποφάσεις και κακό προγραμματισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ιδιότυπη φούσκα. Με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα έσκαγε. Για να αντιμετωπιστεί προϋπέθετε ισχυρή πολιτική βούληση και επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο δράσης. Κι επειδή δεν υπήρχε, μας παρέδωσαν στο Μνημόνιο, και αυτοί βολεύτηκαν στα προνόμιά τους.
Όταν όμως μια χώρα οδηγείται σε κρίση χρέους και μπαίνει σε καθεστώς αναγκαστικής οικονομικής διαχείρισης, είναι προφανές ότι αυτό δεν προκύπτει απλώς από τους ατυχείς χειρισμούς κάποιων ανίκανων ανθρώπων, ούτε επειδή αποδείχθηκε η κυβέρνηση παραδειγματικά δόλια ότι θα το αντιμετωπίσει με τις δικές της δυνάμεις. Κι ενώ γνωρίζουμε το τεράστιο κοινωνικό κόστος του Μνημονίου, τώρα διαπιστώνουμε το χειρότερο: πως το κόστος αυτό δεν θα αποδώσει.
Οι επιχειρήσεις «αλληλεγγύης» που σκόπιμα επιδίδονται οι «ισχυροί» για μας αποκαλύπτουν πολλά πράγματα που πάντοτε υποψιαζόμασταν: πως το τιμόνι αυτής της χώρας έχει περιέλθει στην υποτέλεια των αγορών και των spreads. Μας το λένε ξεκάθαρα κι εμείς το επαναλαμβάνουμε: πρέπει να στείλουμε ένα «ισχυρό μήνυμα» στις αγορές – αρκετά ισχυρό για να τις καθησυχάσουμε. Είναι η επιβολή νέων σκληρών προγραμμάτων λιτότητας που θα εφαρμοστούν με ψυχρή ωμότητα. Έτσι εξαπολύεται νέα επίθεση στους πολίτες σαν να ήταν αυτοί οι φταίχτες της κρίσης. Αυτοί θα πληρώσουν το λογαριασμό. Όλους τους λογαριασμούς... Το παράδοξο είναι ότι τα θύματα –όπως οι Έλληνες– δεν το αντιλαμβάνονται.
Kαι η ελπίδα, πού είναι η ελπίδα, πώς μπορεί ένας λαός να ζήσει, έστω την παρακμή του, χωρίς ελπίδα; Όμως, η ελπίδα, φίλε αναγνώστη, δεν σερβίρεται με επιφυλλιδογραφία «αισιόδοξων» προοπτικών, δεν μεταγγίζεται με την εμπορευματοποιημένη «αισιοδοξία» της επαγγελματικής πολιτικής. H ελπίδα είναι κάτι εξαιρετικά πολύτιμο και γι’ αυτό δυσχερέστατο, που κερδίζεται ή χάνεται στην πολύ προσωπική αναμέτρηση του ηγέτη στην υπεράσπιση των προβλημάτων του λαού του. Το ρεαλιστικό προαπαιτούμενο για να τολμήσει ένας ηγέτης τομές και ζωογόνες μεταρρυθμίσεις και όχι ραγιάδικες συμπεριφορές, όταν συμπαρασύρεται στον εγωκεντρικό φόβο του για προσωπική επιβίωση.

Πηγή : http://www.epikaira.gr/