— Τουλάχιστον στο παρελθόν (με εξαίρεση το χουνέρι στα Ύμια, ενώ ο τότε υπουργός Εξωτερικών Π. Μολυβιάτης ήταν στην Άγκυρα) ακόμη και ο τουρκικός Στρατός έδινε κάποια θετικά δείγματα, διακόπτοντας τις επιθετικές ενέργειες στο Αιγαίο κατά την επίσκεψη ελλήνων πολιτικών στην Τουρκία.
— Συσκέψεις επί συσκέψεων στο υπουργείο Εξωτερικών τις ημέρες αυτές, καθώς ελέγχει τα πράγματα και δίνει γραμμή ο «αντ' αυτού». Ο φον Δημήτριος Α΄ δεν μάθαμε τελικώς εάν ετίμησε και ποιες συσκέψεις με την παρουσία του. Πιθανόν να μην προλαβαίνει εξάλλου, μια και τα υψηλά καθήκοντά του στο επικοινωνιακό - στρατηγικό επιτελείο της κυβέρνησης δεν του επιτρέπουν να ασχοληθεί με τα «ταπεινά» του υπουργείου Εξωτερικών.
— Υπό κανονικές συνθήκες θα πρότεινα να είχαμε όχι μόνο επικροτήσει, αλλά να είχαμε επιδοτήσει κιόλας τη μετάβαση και του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών και του εκπροσώπου του στο Ερζερούμ, αλλά και του συνόλου των μελών της Διπλωματικής Υπηρεσίας. Εκεί τουλάχιστον θα άκουγαν, έστω και από τουρκικά χείλη, ότι η εξωτερική πολική δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το βασικό συστατικό της: το όραμα.
— Είναι αυτό ακριβώς που δεν διαθέτει η ελληνική εξωτερική πολιτική. Η οποία επιπροσθέτως δεν διαθέτει ούτε στόχους.
— Διαβάσαμε με ενδιαφέρον την αρθογραφία του πρέσβη Γ. Σαββαΐδη, η οποία μάλλον προβάλλεται ως απάντηση στην έντονη αρθογραφία των τελευταίων εβδομάδων για τα όσα συμβαίνουν στις διερευνητικές επαφές και τα όσα θα πρέπει να πράξει η κυβέρνηση. Παρότι μπορεί να παρεξηγηθεί η δημόσια παρέμβαση ενός κορυφαίου υπηρεσιακού παράγοντα του υπουργείου Εξωτερικών (οι κακόπιστοι μπορεί να τη συνέδεαν με τις διαρκείς παρατάσεις που έχει λάβει παραμένοντας στην υπηρεσία ο εξαίρετος και έμπειρος διπλωμάτης Γ. Σαββαΐδης), έχει ενδιαφέρον ότι ο ίδιος απλώς επιβεβαιώνει ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αποκοπεί η διαπραγμάτευση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου από αυτήν της περιοχής του Καστελλόριζου. Και απλώς υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να γίνεται δημόσια η διαπραγμάτευση.
— Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι απολύτως λανθασμένο. Η διαπραγμάτευση είναι σαφές ότι δεν μπορεί να γίνει δημόσια. Όμως, δεν μπορεί να παραμένει μυστικό τόσο το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης όσο και η διαπραγματευτική γραμμή εκκίνησης της ελληνικής πλευράς. Εφόσον η Ελλάδα υποστηρίζει ότι συζητά μονό την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και η Τουρκία επιμένει ότι στο τραπέζι βρίσκονται όλα τα ζητήματα του Αιγαίου, η κυβέρνηση οφείλει να ξεκαθαρίσει το ζήτημα αυτό αμέσως και κατηγορητικά.
— Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο: Να γίνει γνωστή δημοσίως η ελληνική κόκκινη γραμμή: Με ποια γραμμή βάσης συζητάμε, ποιο είναι δηλαδή το εύρος των χωρικών υδάτων μας με το οποίο ξεκινάμε τις συνομιλίες με την Τουρκία. Ξεκαθαρίζοντας ότι είναι κόκκινη γραμμή η αναγνώριση δικαιωμάτων σε όλα τα νησιά και βραχονησίδες κατ' αρχάς χωρικών υδάτων και φυσικά υφαλοκρηπίδας για όσα έχουν και διατηρούν οικονομική ζωή.
— Μόνον τότε θα μπορέσει η κυβέρνηση να πείσει ότι δεν διαπραγματεύεται κυριαρχικά δικαιώματα και μάλιστα υπό το δυσμενές πλαίσιο που διαμορφώνει το βάρος του casus belli.
— Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε μια δραματική, ταπεινωτική και μη αναστρέψιμη εξέλιξη, στην οποία θα εμφανιστεί η χώρα σχεδόν να πανηγυρίζει για την επιβολή των αποτελεσμάτων του casus belli και τον περιορισμό της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της.
— Για τους λογούς αυτούς και πολλούς άλλους το άρθρο του κ. Σαββαΐδη ήταν χρήσιμο μεν, αλλά δημιούργησε περισσότερα ερωτήματα από αυτά που έλυσε.
— Είναι οι αντιλήψεις εκείνες που εμφανίζονται σήμερα και θέτουν ένα «απλό» ερώτημα: Να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία ή να βρούμε έναν τρόπο να γίνουμε από κοινού πλούσιοι από τα πετρέλαια του Αιγαίου;Τι αξία έχουν μερικές νησίδες ή μερικά μίλια παραπάνω χωρικά ύδατα στο Αιγαίο, μπροστά στο ενδεχόμενο να μειωθούν οι εξοπλισμοί με την Τουρκία ή να μας δοθεί η άδεια από την Άγκυρα με μερικές θυσίες (γκρίζες ζώνες κ.λπ.) να επεκτείνουμε σε ορισμένα σημεία τα χωρικά μας ύδατα;
— Τα ερωτήματα αυτά δεν προϋποθέτουν εκ προοιμίου κακές προθέσεις. Το αποτέλεσμα όμως μετράει. Και από αυτό κρίνονται όλοι.
— Τελικά πόσες ημέρες χρειάζεται να μείνει στο Παρίσι ο πρωθυπουργός για να ζυμώσει τους Γάλλους είτε για το ευρωομόλογο είτε για τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης; Όσο κρατά ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος και το γιορτινό κλίμα στην Πόλη του Φωτός…
— Όχι τίποτα άλλο, αλλά χαλάει τις διακοπές και του εκεί πρέσβη, που νόμιζε ότι το Παρίσι θα ήταν προορισμός χαράς και αναψυχής, μετά τις φουρτούνες στο πλευρό της Ντόρας.
— Αλλά και τον έτερο έχοντα σχέση με το προηγούμενο καθεστώς του υπουργού Εξωτερικών, τον κ. Μ. Καμπάνη, φαίνεται ότι κυνηγά το «μαύρο μάτι», καθώς ο άνθρωπος περίμενε πώς και πώς να περάσει όμορφα τα Χριστούγεννά του στο εξωτερικό και βρέθηκε να δίνει καταθέσεις στους καραμπινιέρους για τους παγιδευμένους φακέλους.
— Μην ανησυχείτε για τον υφυπουργό Εξωτερικών Σπ. Κουβέλη. Μαθαίνουμε ότι είναι μια χαρά και έχει ανακάμψει πλήρως από την… ταλαιπωρία που τράβηξε μετά την πενθήμερη επίσκεψή του στην Κούβα.
— Και φυσικά μιλάμε για σημαντικά ονόματα όπως του Β. Κασκαρέλη, της Αλ. Παπαδοπούλου, του Μ. Σπινέλη. Αναφέρουμε τα πρόσωπα για να γίνει κατανοητό ότι η ευθύνη για την απουσία Ελλήνων από αυτήν τη σημαντική ευρωπαϊκή υπηρεσία ανήκει αποκλειστικά στην πολιτική ηγεσία και σε εκείνους από την υπηρεσιακή ηγεσία που δεν αφήνουν να δει κανείς άσπρη μέρα εάν δεν ανήκει στην «ομάδα».
Μια ακόμη μεγάλη «επιτυχία» κατέγραψε στο ενεργητικό της η ελληνική διπλωματία, που αποδεικνύει και το υψηλό επίπεδο ανάκτησης της αξιοπιστίας της, το οποίο καθημερινώς διακηρύσσει ο κ. Δρούτσας. Κανένας από τους έλληνες διπλωμάτες που ήταν υποψήφιοι για κάποια σοβαρή θέση στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης δεν επελέγη τελικά από την κ. Άστον.
Εξάλλου, εάν ασκείς υψηλή πολιτική δίπλα στον Ραγκούση και στην κ. Ρ. Βάρτζελη, πώς να βρεθείς στο ίδιο τραπέζι με τον πρέσβη π.χ. στην Άγκυρα ή στην Αργεντινή ή στα Τίρανα και στο Βελιγράδι;
Και πολύ περισσότερο: Σιγά μην ασχοληθεί ολόκληρος φον με τον εξορισμένο πρέσβη στη Νιγηρία ή στο Κονγκό ή στο Πεκίνο ή στην Κορέα. Είναι «ασήμαντες» χώρες αυτές. Εμείς να είμαστε καλά, να επισκεπτόμαστε τας Βιέννας, τη Λόντρα και τους Παρισίους.
Τελικώς δεν νομίζω ότι υπάρχουν Έλληνες που είναι έτοιμοι να προδώσουν την πατρίδα τους. Όμως πάντοτε υπήρξαν στην Ιστορία αντιλήψεις που, ενώ ευαγγελίζονταν την πρόοδο της χώρας, οδηγούσαν στον ακρωτηριασμό και την εξουθένωσή της.
Πηγή : http://www.paron.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου