Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Αυτός είναι ο τίτλος μιας εμπεριστατωμένης έρευνας του ερευνητού Κ. Σπίνου στο μηνιαίο περιοδικό «Ελληνόραμα» του Σεπτεμβρίου 2011.
Στην έρευνά του αυτή ο συγγραφέας αναδεικνύει τους «ιερούς» δεσμούς αυτών των εταιρειών με πρόσωπα και διοικητικά συμβούλια εταιρειών «Αξιολόγησης» που ανήκουν στο ίδιο δέντρο που έχει πολλά παρακλάδια.
Θα λέγαμε ότι αυτές οι εταιρείες εφαρμόζουν το Ελληνικό Γιάννης Κερνά και Γιάννης πίνει και ό,τι και να πουν και ό,τι κι αν κάνουν, πάντα γυρνούν σ’ αυτές τα κέρδη τους.
Υποβαθμίζουν, αναβαθμίζουν, προσανατολίζουν και αποφασίζουν πάντα γύρω από το τι θα οικονομήσουν από τα κράτη και τους ληστευόμενους λαούς.
Στο τέλος της έρευνας (σελ. 88) ο ερευνητής αναρωτάται: «Μετά απ΄ όλα αυτά, εμείς τι άλλο χρειάζεται να πούμε;» Τίποτα, απολύτως τίποτα δεν μπορούμε να πούμε. Μπορούμε μόνο να ψηφίζουμε για να εκλέξουμε δήθεν κυβερνήτες, οι οποίοι είναι οι μαριονέτες των εταιρειών Αξιολόγησης.
Ζοφερό το παρόν και το μέλλον κρατών και λαών, αν δεν μπορέσουν να συντρίψουν αυτές τις ληστοσυμμορίες μπροστά στις οποίες πρόεδροι και πρωθυπουργοί κρατών γονατίζουν ευλαβώς.
Πόσο δίκαιο είχε ο Μαρξ όταν θεωρούσε τους κοινωνικούς θεσμούς ως εποικοδόμημα της οικονομίας (βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος», 2010, σελ. 35-36, όπου εκτεταμένο απόσπασμά του από τον Πρόλογό του στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, του 1859).
Με τα δεδομένα αυτά οι εκλογές καταντούν φενάκη μεγάλης ολκής, ενώ η επανάσταση που ευαγγελιζόταν ο Μαρξ δεν φαίνεται στον ορίζοντα, γεγονός που τον διαψεύδει (βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 287 επ. όπου το Κεφάλαιο «Οι Οικονομικές Κρίσεις ως αιτία της Επανάστασης και το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία»).
Φρούδες ελπίδες. Όλοι οι λαοί σφαδάζουν ανήμποροι και γονατισμένοι. Κάποια σκιρτήματα χωρίς αποτέλεσμα.
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Αυτός είναι ο τίτλος μιας εμπεριστατωμένης έρευνας του ερευνητού Κ. Σπίνου στο μηνιαίο περιοδικό «Ελληνόραμα» του Σεπτεμβρίου 2011.
Στην έρευνά του αυτή ο συγγραφέας αναδεικνύει τους «ιερούς» δεσμούς αυτών των εταιρειών με πρόσωπα και διοικητικά συμβούλια εταιρειών «Αξιολόγησης» που ανήκουν στο ίδιο δέντρο που έχει πολλά παρακλάδια.
Θα λέγαμε ότι αυτές οι εταιρείες εφαρμόζουν το Ελληνικό Γιάννης Κερνά και Γιάννης πίνει και ό,τι και να πουν και ό,τι κι αν κάνουν, πάντα γυρνούν σ’ αυτές τα κέρδη τους.
Υποβαθμίζουν, αναβαθμίζουν, προσανατολίζουν και αποφασίζουν πάντα γύρω από το τι θα οικονομήσουν από τα κράτη και τους ληστευόμενους λαούς.
Στο τέλος της έρευνας (σελ. 88) ο ερευνητής αναρωτάται: «Μετά απ΄ όλα αυτά, εμείς τι άλλο χρειάζεται να πούμε;» Τίποτα, απολύτως τίποτα δεν μπορούμε να πούμε. Μπορούμε μόνο να ψηφίζουμε για να εκλέξουμε δήθεν κυβερνήτες, οι οποίοι είναι οι μαριονέτες των εταιρειών Αξιολόγησης.
Ζοφερό το παρόν και το μέλλον κρατών και λαών, αν δεν μπορέσουν να συντρίψουν αυτές τις ληστοσυμμορίες μπροστά στις οποίες πρόεδροι και πρωθυπουργοί κρατών γονατίζουν ευλαβώς.
Πόσο δίκαιο είχε ο Μαρξ όταν θεωρούσε τους κοινωνικούς θεσμούς ως εποικοδόμημα της οικονομίας (βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος», 2010, σελ. 35-36, όπου εκτεταμένο απόσπασμά του από τον Πρόλογό του στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, του 1859).
Με τα δεδομένα αυτά οι εκλογές καταντούν φενάκη μεγάλης ολκής, ενώ η επανάσταση που ευαγγελιζόταν ο Μαρξ δεν φαίνεται στον ορίζοντα, γεγονός που τον διαψεύδει (βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 287 επ. όπου το Κεφάλαιο «Οι Οικονομικές Κρίσεις ως αιτία της Επανάστασης και το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία»).
Φρούδες ελπίδες. Όλοι οι λαοί σφαδάζουν ανήμποροι και γονατισμένοι. Κάποια σκιρτήματα χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου