Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Με αφορμή της αντιδικίας, γύρω από ένα δάνειο της εφημερίδας, ανάμεσα στον εκδότη του και του τ. Πρωθυπουργού (Γ. Παπανδρέου), ο πρώτος έθεσε το πρόβλημα του Τύπου, στις «σωστές» του διαστάσεις.
Σε κύριο άρθρο του, το οποίο δημοσιεύθηκε στο φ. της 7-8 Ιανουαρίου, υπό τον τίτλο: «...Έως ότου καταδικασθούν», έγραφε και τα εξής για τις έως τώρα διαπλοκές τύπου και πολιτικής εξουσίας: «Όλες οι εφημερίδες, εκτός από δύο που δηλώνουν κομματικά («Ριζοσπάστης» και «Αυγή») εκδίδονται από ιδιώτες. Είναι κατ’ επάγγελμα εκδότες και δημοσιογράφοι, με σκοπό όπως όλοι οι εργαζόμενοι, το έσοδο. Είναι άλλοι που θέλουν απλώς να προωθήσουν τις ιδέες τους ή τα συμφέροντά τους» (σ.σ. Όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος). Συνεχίζοντας γράφει: «...Σε όλον τον κόσμο μεγάλες κυκλοφορίες έχουν μόνον ανεξάρτητες εφημερίδες, που δεν υπηρετούν τυφλά τους πολιτικούς σχηματισμούς που κάθε μια υποστηρίζει».
Ερχόμενος στην κακόμορφη ελληνική πραγματικότητα του Ελληνικού Τύπου γράφει: «Οι κατά καιρούς διαμαρτυρόμενοι εγχώριοι κεκράκτες για τις θέσεις που λαμβάνουν οι εφημερίδες, τις οποίες δεν ελέγχουν, οφείλουν να αντιληφθούν ότι η εποχή της τρομοκρατίας ετελείωσε – δεν υπάρχουν πλέον πρίγκιπες τους οποίους πρέπει να χαϊδεύουν τα Μέσα Ενημερώσεως...»
Κλείνοντας το άρθρο διαβάζουμε: «Τα κόμματα έχουν τις δικές τους δηλωμένες και αδήλωτες πηγές –και πάντως δεν δίνουν δεκάρα για τις εφημερίδες που τις θέλουν πιστές θεραπαινίδες της Αυτού Βασιλικής Υψηλότητος του Πρίγκιπος Γ΄» (Υποθέτω ότι ως «Πρίγκιπα Γ΄ εννοεί τον Τζέφρυ). Το κείμενο είναι τόσο σαφές και τόσο εύγλωττο ώστε να μη χρειάζονται πολλές βαθυστόχαστες αναλύσεις για τον εξαρτημένο και γονατισμένο ρόλο του Τύπου και των ΜΜΕ στη «δημοκρατική» Ελλάδα!
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης στην οποία δέσποσε «η εποχή της τρομοκρατίας», η οποία κατά τον αρθρογράφο ετελείωσε! Ώστε, λοιπόν, για να ειπωθούν μερικές αλήθειες έπρεπε να ειπωθούν εξ αφορμής κάποιου μη δοθέντος δανείου!!! Όμως ο γράφων –που δεν ζήτησε ούτε δάνειο ούτε θέση στο σύστημα της πολιτικής σήψης- ανατέμνοντας την κακοδαιμονία της Ελλάδος, έγραφε και τα εξής εδώ και δύο δεκαετίες για το ρόλο και το κατάντημα του Τύπου και της δημοσιογραφίας.
Συγκεκριμένα, στο μακροσκελές κείμενό του, το οποίο είχε ως τίτλο: «Το κατηγορώ ενός πολίτη», το οποίο δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα», της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992, έλεγε: «Κατηγορώ τα κρατικά ΜΜΕ και τα δύο μεγάλα ιδιωτικά κανάλια γιατί περιόρισαν το «διάλογο» και τον «πολιτικό» λόγο σε μια χούφτα εκπροσώπων των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων και κυρίως των δύο μεγάλων. Αποτέλεσμα αυτού του ολιγαρχικού φαινομένου είναι η αφυδάτωση του πολιτικού λόγου, του κοινωνικού προβληματισμού και η κολοβωμένη ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας, αφού κάθε εμφανιζόμενος παντογνώστης (μόνος ή κατά ζεύγος) προσπαθεί να υπερασπίσει το κόμμα του και να προβάλει τον εαυτό του». Συνεπώς –έλεγα- «ο πολιτικός του λόγος είναι κατ’ ανάγκη συντηρητικός και υποκειμενικός, αδυνατώντας έτσι να συντελέσει στην αλλαγή και τη μεταμόρφωση του κόσμου, αφού ένας σωστός λόγος ισοδυναμεί με την κοινωνική αλλαγή».
Συνεχίζοντας, τότε, το 1992, έγραφα: «Κατηγορώ τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, γιατί παίρνουν προκλητικά μέρος στην αποβλακωτική εθνική «επίδοση», διαθέτοντας πολύ χώρο και πολύ χρόνο για την «ενημέρωση» και την παροχή θεάματος, το οποίο μάλιστα, πολλές φορές αγγίζει τη χυδαιότητα»!
Απόλυτη σιωπή γύρω απ’ αυτές τις σκέψεις και αυτούς τους «αντιδημοκρατικούς» προβληματισμούς.
Οι πάντες με πρώτους του δημοσιογράφους και τους πολιτικούς έτρεχαν πίσω από την καριέρα τους και τη βολή τους.
Πρόκειται για το εθνικό έγκλημα «το δια παραλείψεως τελούμενο», όπως λέει το ποινικό δίκαιο.
Η κατρακύλα και η χυδαιοποίηση της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών(;) συνεχίζεται και ο γράφων επανέρχεται στον καθοριστικό ρόλο του Τύπου, επισημαίνοντας την κατάπτωση του ίδιου και της εκφυλισμένης πια δημοκρατίας.
Έτσι, ακολουθεί, μετά από μία δεκαετία, το κείμενο το οποίο έχει ως τίτλο: «Αρρωστημένη δημοσιογραφία = χυδαία δημοκρατία) («Πολιτικά Θέματα» της 24/1/2003).
Το κείμενο εκείνο έλεγε καταλήγοντας: «Η δυσοσμία η οποία αναδύεται τούτες της ημέρες γύρω από τα φαινόμενα των λεγόμενων Ολυμπιακών Αγώνων και τα όσα θα αποκαλυφθούν, επιβεβαιώνουν την αρρωστημένη λειτουργία της δημοσιογραφίας, πάνω στην οποία «λειτουργεί» μια χυδαία δημοκρατία, αφού η χυδαιότητα αποτελεί τη βασίλισσα στο δημόσιο βίο της χώρας, όπως γράφω και ξαναγράφω εδώ και είκοσι χρόνια».
Επαληθευόμενος συνεχώς ο γράφων, γράφει και επισημαίνει την προστυχιά της Ελλάδας εν μέσω απολύτου σιωπής, ανοχής και συνενοχής της δημοσιογραφίας.
Ήταν τότε, που κατά τον αρθρογράφο του «Βήματος» που βασίλευε η τρομοκρατία και την οποία η εφημερίδα του υπηρέτησε εκθύμως!
Όμως στη ζωή και στην πολιτική έχει πιο μεγάλη σημασία να τολμάς να μιλάς και να γράφεις ενάντια στην τρομοκρατία παρά όταν πια αυτή η τρομοκρατία δεν σε εξυπηρετεί προσωπικά και όταν οι πρίγκιπες γίνονται κλητήρες.
Χρειάζεται αρετή και τόλμη και... κάτι άλλο η Ελευθερία, το οποίο όμως σπανίζουν στην Ελλάδα της παρακμής.
Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Με αφορμή της αντιδικίας, γύρω από ένα δάνειο της εφημερίδας, ανάμεσα στον εκδότη του και του τ. Πρωθυπουργού (Γ. Παπανδρέου), ο πρώτος έθεσε το πρόβλημα του Τύπου, στις «σωστές» του διαστάσεις.
Σε κύριο άρθρο του, το οποίο δημοσιεύθηκε στο φ. της 7-8 Ιανουαρίου, υπό τον τίτλο: «...Έως ότου καταδικασθούν», έγραφε και τα εξής για τις έως τώρα διαπλοκές τύπου και πολιτικής εξουσίας: «Όλες οι εφημερίδες, εκτός από δύο που δηλώνουν κομματικά («Ριζοσπάστης» και «Αυγή») εκδίδονται από ιδιώτες. Είναι κατ’ επάγγελμα εκδότες και δημοσιογράφοι, με σκοπό όπως όλοι οι εργαζόμενοι, το έσοδο. Είναι άλλοι που θέλουν απλώς να προωθήσουν τις ιδέες τους ή τα συμφέροντά τους» (σ.σ. Όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος). Συνεχίζοντας γράφει: «...Σε όλον τον κόσμο μεγάλες κυκλοφορίες έχουν μόνον ανεξάρτητες εφημερίδες, που δεν υπηρετούν τυφλά τους πολιτικούς σχηματισμούς που κάθε μια υποστηρίζει».
Ερχόμενος στην κακόμορφη ελληνική πραγματικότητα του Ελληνικού Τύπου γράφει: «Οι κατά καιρούς διαμαρτυρόμενοι εγχώριοι κεκράκτες για τις θέσεις που λαμβάνουν οι εφημερίδες, τις οποίες δεν ελέγχουν, οφείλουν να αντιληφθούν ότι η εποχή της τρομοκρατίας ετελείωσε – δεν υπάρχουν πλέον πρίγκιπες τους οποίους πρέπει να χαϊδεύουν τα Μέσα Ενημερώσεως...»
Κλείνοντας το άρθρο διαβάζουμε: «Τα κόμματα έχουν τις δικές τους δηλωμένες και αδήλωτες πηγές –και πάντως δεν δίνουν δεκάρα για τις εφημερίδες που τις θέλουν πιστές θεραπαινίδες της Αυτού Βασιλικής Υψηλότητος του Πρίγκιπος Γ΄» (Υποθέτω ότι ως «Πρίγκιπα Γ΄ εννοεί τον Τζέφρυ). Το κείμενο είναι τόσο σαφές και τόσο εύγλωττο ώστε να μη χρειάζονται πολλές βαθυστόχαστες αναλύσεις για τον εξαρτημένο και γονατισμένο ρόλο του Τύπου και των ΜΜΕ στη «δημοκρατική» Ελλάδα!
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης στην οποία δέσποσε «η εποχή της τρομοκρατίας», η οποία κατά τον αρθρογράφο ετελείωσε! Ώστε, λοιπόν, για να ειπωθούν μερικές αλήθειες έπρεπε να ειπωθούν εξ αφορμής κάποιου μη δοθέντος δανείου!!! Όμως ο γράφων –που δεν ζήτησε ούτε δάνειο ούτε θέση στο σύστημα της πολιτικής σήψης- ανατέμνοντας την κακοδαιμονία της Ελλάδος, έγραφε και τα εξής εδώ και δύο δεκαετίες για το ρόλο και το κατάντημα του Τύπου και της δημοσιογραφίας.
Συγκεκριμένα, στο μακροσκελές κείμενό του, το οποίο είχε ως τίτλο: «Το κατηγορώ ενός πολίτη», το οποίο δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα», της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992, έλεγε: «Κατηγορώ τα κρατικά ΜΜΕ και τα δύο μεγάλα ιδιωτικά κανάλια γιατί περιόρισαν το «διάλογο» και τον «πολιτικό» λόγο σε μια χούφτα εκπροσώπων των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων και κυρίως των δύο μεγάλων. Αποτέλεσμα αυτού του ολιγαρχικού φαινομένου είναι η αφυδάτωση του πολιτικού λόγου, του κοινωνικού προβληματισμού και η κολοβωμένη ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας, αφού κάθε εμφανιζόμενος παντογνώστης (μόνος ή κατά ζεύγος) προσπαθεί να υπερασπίσει το κόμμα του και να προβάλει τον εαυτό του». Συνεπώς –έλεγα- «ο πολιτικός του λόγος είναι κατ’ ανάγκη συντηρητικός και υποκειμενικός, αδυνατώντας έτσι να συντελέσει στην αλλαγή και τη μεταμόρφωση του κόσμου, αφού ένας σωστός λόγος ισοδυναμεί με την κοινωνική αλλαγή».
Συνεχίζοντας, τότε, το 1992, έγραφα: «Κατηγορώ τα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, γιατί παίρνουν προκλητικά μέρος στην αποβλακωτική εθνική «επίδοση», διαθέτοντας πολύ χώρο και πολύ χρόνο για την «ενημέρωση» και την παροχή θεάματος, το οποίο μάλιστα, πολλές φορές αγγίζει τη χυδαιότητα»!
Απόλυτη σιωπή γύρω απ’ αυτές τις σκέψεις και αυτούς τους «αντιδημοκρατικούς» προβληματισμούς.
Οι πάντες με πρώτους του δημοσιογράφους και τους πολιτικούς έτρεχαν πίσω από την καριέρα τους και τη βολή τους.
Πρόκειται για το εθνικό έγκλημα «το δια παραλείψεως τελούμενο», όπως λέει το ποινικό δίκαιο.
Η κατρακύλα και η χυδαιοποίηση της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών(;) συνεχίζεται και ο γράφων επανέρχεται στον καθοριστικό ρόλο του Τύπου, επισημαίνοντας την κατάπτωση του ίδιου και της εκφυλισμένης πια δημοκρατίας.
Έτσι, ακολουθεί, μετά από μία δεκαετία, το κείμενο το οποίο έχει ως τίτλο: «Αρρωστημένη δημοσιογραφία = χυδαία δημοκρατία) («Πολιτικά Θέματα» της 24/1/2003).
Το κείμενο εκείνο έλεγε καταλήγοντας: «Η δυσοσμία η οποία αναδύεται τούτες της ημέρες γύρω από τα φαινόμενα των λεγόμενων Ολυμπιακών Αγώνων και τα όσα θα αποκαλυφθούν, επιβεβαιώνουν την αρρωστημένη λειτουργία της δημοσιογραφίας, πάνω στην οποία «λειτουργεί» μια χυδαία δημοκρατία, αφού η χυδαιότητα αποτελεί τη βασίλισσα στο δημόσιο βίο της χώρας, όπως γράφω και ξαναγράφω εδώ και είκοσι χρόνια».
Επαληθευόμενος συνεχώς ο γράφων, γράφει και επισημαίνει την προστυχιά της Ελλάδας εν μέσω απολύτου σιωπής, ανοχής και συνενοχής της δημοσιογραφίας.
Ήταν τότε, που κατά τον αρθρογράφο του «Βήματος» που βασίλευε η τρομοκρατία και την οποία η εφημερίδα του υπηρέτησε εκθύμως!
Όμως στη ζωή και στην πολιτική έχει πιο μεγάλη σημασία να τολμάς να μιλάς και να γράφεις ενάντια στην τρομοκρατία παρά όταν πια αυτή η τρομοκρατία δεν σε εξυπηρετεί προσωπικά και όταν οι πρίγκιπες γίνονται κλητήρες.
Χρειάζεται αρετή και τόλμη και... κάτι άλλο η Ελευθερία, το οποίο όμως σπανίζουν στην Ελλάδα της παρακμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου