Του Σταύρου Λυγερού
Το «κούρεμα» ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση, παρότι από το Μάιο του 2010 ήταν ξεκάθαρο πως χωρίς γενναίο «κούρεμα» ελπίδα διεξόδου δεν μπορούσε να υπάρξει. Μπορεί η κυβέρνηση Παπαδήμου, με σημαιοφόρο τον Βενιζέλο, να θριαμ βολογεί για την πραγματοποίηση του PSI, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή απ’ όσο την εμφανίζουν. Δεν είναι μόνο ότι το «κούρεμα» χαρακτηρίστηκε πιστωτικό γεγονός με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το σημαντικότερο είναι ότι το «κούρεμα» είναι οργανικό τμήμα ενός πακέτου και πρέπει να κριθεί σε συνδυασμό με το νέο Μνημόνιο που το συνοδεύει.
Το «κούρεμα» ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση, παρότι από το Μάιο του 2010 ήταν ξεκάθαρο πως χωρίς γενναίο «κούρεμα» ελπίδα διεξόδου δεν μπορούσε να υπάρξει. Μπορεί η κυβέρνηση Παπαδήμου, με σημαιοφόρο τον Βενιζέλο, να θριαμ βολογεί για την πραγματοποίηση του PSI, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή απ’ όσο την εμφανίζουν. Δεν είναι μόνο ότι το «κούρεμα» χαρακτηρίστηκε πιστωτικό γεγονός με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το σημαντικότερο είναι ότι το «κούρεμα» είναι οργανικό τμήμα ενός πακέτου και πρέπει να κριθεί σε συνδυασμό με το νέο Μνημόνιο που το συνοδεύει.
Το «κούρεμα» ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση, παρότι από το Μάιο του 2010 ήταν ξεκάθαρο πως χωρίς γενναίο «κούρεμα» ελπίδα διεξόδου δεν μπορούσε να υπάρξει. Υπενθυμίζουμε ότι ο Παπανδρέου δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα, επικαλούμενος το εθνικό συμφέρον! Τότε η ελληνική κρίση ήταν περισσότερο συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη απ’ ό,τι σήμερα. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε διαπραγματευτική ισχύ. Δεν είχε, όμως, πολιτική βούληση. Ενάμιση χρόνο μετά, οι ίδιοι που ξόρκιζαν το «κούρεμα» το αναγόρευσαν σε απόλυτη σωτηρία. Ο Παπαδήμος, μάλιστα, το ξόρκιζε μέχρι λίγο πριν αναλάβει πρωθυπουργός.
Το γεγονός ότι υπήρξε καθυστέρηση είχε συνέπειες. Η μερίδα του λέοντος από το δάνειο της τρόικας δόθηκε για να πληρωθούν στο άρτιο (στο ακέραιο) τοκοχρεολύσια στους δανειστές και όχι για μισθούς και συντάξεις, όπως ισχυρίζονταν οι ντόπιοι προπαγανδιστές. Εάν το «κούρεμα» είχε συντελεστεί από την αρχή, η μείωση του χρέους θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Με το PSI το χρέος μειώθηκε περισσότερο από 100 δις ευρώ. Στην πραγματικότητα, όμως, μειώθηκε πολύ λιγότερο. Κι αυτό επειδή το κράτος θα ανακεφαλαιοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες με δανεικά, που σημαίνει ότι, ενώ με το ένα χέρι τούς πήρε πολλά δις ευρώ, με το άλλο χέρι τούς επιστρέφει ακόμη περισσότερα. Τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία υπέστησαν το ίδιο «κούρεμα», αλλά οι δικές τους ζημίες δεν θα καλυφθούν. Η υπόσχεση ότι θα τους παραχωρηθεί σε αντάλλαγμα κάποια δημόσια περιουσία μέχρι στιγμής είναι μόνο λόγια.
Αν και το PSI είναι ανεπαρκές για να καταστήσει το χρέος εξυπηρετήσιμο, από το «κούρεμα» εξαιρέθηκαν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Τα ομόλογα αυτά, συνολικής ονομαστικής αξίας περίπου 50 δις ευρώ, έχουν αγοραστεί σε πολύ χαμηλότερη τιμή από τη δευτερογενή αγορά. Η ΕΚΤ θα τα εισπράξει στο ακέραιο. Η ΕΚΤ δεν δέχτηκε ούτε να αντικαταστήσει τα ομόλογα που κατέχει με νέα, η ονομαστική τιμή των οποίων να είναι η τιμή αγοράς των παλιών, ώστε να μην χάσει ούτε ένα ευρώ. Έπειτα από πιέσεις είπε ότι τα κέρδη της από τα ελληνικά ομόλογα θα τα παραχωρήσει στους μετόχους της (εθνικές κεντρικές τράπεζες) κι αυτές θα τα χαρίσουν στην Ελλάδα!
Ενώ πριν από δύο χρόνια όλο το ελληνικό χρέος ήταν προς ιδιώτες, τώρα πια σε ιδιώτες είναι λιγότερο από το 20%. Το υπόλοιπο χρέος η Ελλάδα το χρωστά στην Ευρωζώνη και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό σημαίνει ότι το χρέος είναι πια μάλλον απίθανο να «κουρευτεί». Όχι μόνο από νομικής, αλλά και από πολιτικής απόψεως.
Ενώ πριν από δύο χρόνια όλο σχεδόν το χρέος υπαγόταν σε ελληνικό Δίκαιο, σήμερα υπάγεται σε βρετανικό, που πρακτικά σημαίνει ότι είναι πια ενυπόθηκο. Οι δανειστές θα μπορούν να βάλουν στο χέρι περιουσιακά στοιχεία και έσοδα του ελληνικού κράτους. Οι επιπτώσεις της υπαγωγής σε βρετανικό Δίκαιο θα είναι ακόμη πιο καταστροφικές στην καθόλου απίθανη περίπτωση που κι αυτό το πρόγραμμα ναυαγήσει και η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ευρωζώνης.
Εάν το χρέος υπαγόταν στο ελληνικό Δίκαιο, βασίμως πιθανολογούμε ότι τα ελληνικά δικαστήρια που θα έκριναν θα αποφάσιζαν ότι το χρέος θα μεταφερόταν σε νέες δραχμές. Αυτό σημαίνει ότι το χρέος θα υποτιμούνταν ακριβώς όσο και η νέα δραχμή και θα υφίστατο κάθε χρόνο πρόσθετο «κούρεμα» αναλόγως του ντόπιου πληθωρισμού. Με την υπαγωγή του χρέους στο βρετανικό Δίκαιο βασίμως πιθανολογούμε ότι το χρέος θα παραμείνει σε ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το χρέος θα διπλασιαστεί λόγω της αναπόφευκτης υποτίμησης της νέας δραχμής.
Πηγή : www.epikaira.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου