Η 12η Φεβρουαρίου

γράφει ο Γ. Κουριαννίδης 

H 12η Φεβρουαρίου 2012 (ημερομηνία ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης) σηματοδότησε, κατά γενική εκτίμηση, το τυπικό τέλος της Μεταπολίτευσης.

Το κομματικό κατεστημένο που κατέστρεψε τη χώρα, αποδόμησε τον κοινωνικό ιστό της και εκχώρησε την εθνική κυριαρχία στους διεθνείς τοκογλύφους, έχει πλέον απαξιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών, που προσπαθούν απεγνωσμένα να ανιχνεύσουν μία ακτίνα ελπίδας για το μέλλον. Οι εκπρόσωποι αυτού του διεφθαρμένου καθεστώτος, έχουν χωριστεί πια σε δύο μεγάλες ομάδες. Σ' αυτούς που ανερυθρίαστα και προκλητικά επιμένουν να εμφανίζονται ενώπιον του ελληνικού λαού προσπαθώντας να τον πείσουν πως ό,τι έκαναν ήταν για το... καλό του (!) και σε αυτούς που προσπαθούν αγωνιωδώς να περισώσουν την υστεροφημία τους.

Στην δεύτερη ομάδα ανήκουν όλοι αυτοί που εγκατέλειψαν το καράβι σαν τα ποντίκια, άλλοι πιο έγκαιρα κι άλλοι αργότερα, πάντως σίγουρα πριν αυτό τσακιστεί στα βράχια. Είναι αυτοί που υψώνοντας τα λάβαρα της «εθνικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας» έφτιαξαν πολιτικές κινήσεις και κόμματα, ελπίζοντας έτσι ότι ο λαός θα ξεχάσει τον ρόλο τους στη διαμόρφωση του σκηνικού ντροπής που βιώνει η πατρίδα μας. Νομίζουν ότι έτσι θα ξεφορτωθούν τις βαριές ευθύνες τους για το κατάντημα της χώρας. Κούνια που τους κούναγε...

Ακούγοντας λ.χ. τη Λούκα Κατσέλη να λέει ότι επέλεξε να διαχωρίσει τώρα τη θέση της από το ΠΑΣΟΚ, επειδή η νέα δανειακή σύμβαση εκχωρεί την εθνική κυριαρχία, ενώ η πρώτη σύμβαση δεν το έκανε, ο κάθε νοήμων πολίτης αντιλαμβάνεται ότι όχι απλώς αποκρύπτει ένα μέρος της αλήθειας, αλλά ψεύδεται συνειδητά. Κι αυτό, διότι το αν η τότε δανειακή σύμβαση παρέμεινε σε ένα επίπεδο μίας δανειακής σύμβασης του παρελθόντος και δεν εκχωρήθηκαν τελικώς με αυτή τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, δεν οφείλεται στο ότι δεν υπαγόταν στο αγγλικό δίκαιο, όπως χωρίς ντροπή λέει σήμερα η κα Κατσέλη. Υπαγόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και η νεώτερη (αυτό είναι το ψέμα που λέει). Απλώς, δεν πρόλαβαν να την περάσουν από την ελληνική βουλή, γι' αυτό και δεν εφαρμόστηκαν ποτέ οι διατάξεις της, είτε διότι οι εξελίξεις ήσανκαταιγιστικές είτε διότι ήταν χαρακτηριστική η ανικανότητα (ή και απροθυμία) της κυβέρνησης ΓΑΠ είτε διότι οι τοκογλύφοι ήθελαν περαιτέρω βελτιώσεις, είτε και όλα αυτά μαζί (αυτό είναι η απόκρυψη της αλήθειας, που λέγαμε παραπάνω)!

Και φυσικά, δεν είναι μόνον η Κατσέλη, αλλά και όλοι αυτοί οι νεόκοποι αντιμνημονιακοί, που βλέποντας που οδηγείται η πατρίδα και η κοινωνία, προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν (για την πάρτη τους, φυσικά). Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει αντιληπτό σε όλη την έκτασή του, είναι ότι σημείο καμπής αποτελεί η 12η Φεβρουαρίου και για το πατριωτικό κίνημα, ειδικότερα μάλιστα για την εθνικιστική παράμετρό του. Αν μάλιστα εξετάσει κανείς τα όσα συνέβησαν μετά την ημερομηνία αυτή στο εσωτερικό του μοναδικού σχηματισμού που εκπροσωπεί θεσμικά τον πατριωτικό χώρο της Ελλάδος, τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό δηλαδή, αντιλαμβάνεται ότι οι εξελίξεις παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ξαφνιάστηκαν από την υπερψήφιση της πρώτης δανειακής σύμβασης. Ακόμη πιο δυσάρεστη ήταν η συνέχεια, αφού το κόμμα έφτασε να υπερασπίζεται, διά προβεβλημένων στελεχών του, καινοφανή ιδεολογήματα του τύπου «εθνικοφιλελευθερισμός» (!), αλλά και να δείχνει ανίκανο να συμπορευθεί με τις μεγάλες λαϊκές απαιτήσεις για εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη. Όλα αυτά μέχρι την 12η Φεβρουαρίου, αφού τότε

αποφασίστηκε η μεγάλη στροφή. Στροφή επανασύνδεσης με τη λαϊκή βάση και τον εθνικό προσανατολισμό. Στροφή που σηματοδότησε την απαλλαγή του πατριωτικού

χώρου από ιδεολογικά βαρίδια που τον κρατούσαν παγιδευμένο στα γρανάζια του μεταπολιτευτικού μηχανισμού.

Κάποιοι λένε πως ίσως να είναι αργά, ίσως η πορεία προς τον όλεθρο που ακολουθεί το ελλαδίτικο πολιτικό κατεστημένο, θα συμπαρασύρει και τον πατριωτικό χώρο λόγω των λανθασμένων επιλογών του. Ίσως να είναι κι έτσι. Δεν είναι λόγος αυτός, όμως να κρατηθούν φυλακισμένα στο συνειδησιακό παραθαλαμίδιό του τα αξιόγραφα της συνέπειας των λόγων και των αρχών του. Συνέπεια, βεβαίως, όχι απέναντι στους πρόσκαιρους μνημονιακούς συνοδοιπόρους του των τελευταίων δύο ετών, αλλά συνέπεια απέναντι στις διαχρονικές και αιώνιες αξίες του έθνους και της πατρίδας.

Πηγή  : www.elkosmos.gr