"Απελευθερωτικοί αγώνες 1821, 1955 και οι προκλήσεις των ημερών"

Της Φανούλας Αργυρού
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος/συγγραφέας 

Οι δύο εθνικές επέτειοι που γιορτάζουμε και τιμούμε τις μέρες που μας έρχονται, η διπλή γιορτή/επέτειος της 25^ηςΜαρτίου 1821 (εθνική και  θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου) και η 1^η Απριλίου 1955 είναι κάλεσμα για αναλογισμό, εκτίμηση και αναθεώρηση πράξεων, για ανάληψη ευθυνών και χρέους προς τη πατρίδα και το μέλλον του τόπου μας και των επόμενων γενιών του Ελληνισμού τόσο στην μητέρα Ελλάδα όσο και στη κόρη Κύπρο.

Οι θυσίες των ηρώων της  επανάστασης του 1821 ενάντια στο τουρκικό ζυγό, οι θυσίες όλου του γένους για εκείνο το ανεκτίμητο ιδανικό που τους καθοδηγούσε, της Ελευθερίας και απελευθέρωσης από τη τουρκική σκλαβιά των 400 χρόνων, είναι κατορθώματα, ιδανικά και ηρωισμοί ανεπανάληπτοι. ΔΕΝ  έχουμε κανένα δικαίωμα να επιτρέπουμε σε ξενοκίνητους ψευτο-ιστορικούς να προσβάλουν, να αλλοιώνουν, να παραβιάζουν κατά το δοκούν ξένων με κίνητρο ότι συμφέρει της κατοχικής και ενόχου Τουρκίας.

Η 1^η Απριλίου 1955 ήταν μια συνέχεια της επανάστασης του 1821, για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα αλλά δυστυχώς ο αγώνας εκείνος και οι θυσίες των ανθρώπων μας που άλλοι απαγχονίστηκαν στο βωμό του όρκου άλλοι έγιναν ολοκαύτωμα του πυρός στις μάχες αρνούμενοι την καταπάτηση του, άλλοι εξευτελιστικά βασανίστηκαν στα κρατητήρια, άλλοι μεταφέρθηκαν σε φυλακές της Βρετανίας και άλλοι έμειναν ανάπηροι,  πετάχτηκαν στο νεροχύτι της ιστορίας,  καθώς ο αγώνας για Ένωση με την Ελλάδα εγκαταλείφθηκε από μερίδα της ηγεσίας τους δίχως την γνώση ή έγκρισή  τους με την μονομερή μεταστροφή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τον Σεπτέμβριο του 1958 από την Ένωση στην βρετανο-τουρκική λεγόμενη «Ανεξαρτησία», εδώ στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο Μ. Βρετανία, ενόσω ο λαός μας συνέχιζε τις θυσίες του για την Ένωση!  (Όμως, οι ενδείξεις προς τους Βρετανούς από ανθρώπους πλησίον του Μακαρίου για λύση μη Ενώσεως ξεκίνησαν από τον Φθινόπωρο του 1955 και ο Μακάριος έδειξε αποδοχή τέτοιας λύσης από το 1957).

Ο Κυριάκος Μάτσης θυσιάστηκε στο σήμερα κατεχόμενο χωριό Δίκωμο, στις 19 Νοεμβρίου 1958 Όταν οι Βρετανοί τον κάλεσαν να παραδώσει τα όπλα, ο Μάτσης απάντησε: ''Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας''!. Για την Ένωση βέβαια, όχι για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.

 (Παρένθεση – Κάτι παρόμοιο ζούμε σήμερα. Καθώς ο Κυπριακός Ελληνισμός απέρριψε το έκτρωμα του Λονδίνου ονόματι Σχέδιο Ανάν, το οποίο ήταν συνέχεια σχεδίων που είχαν επι χάρτου ετοιμαστεί στο Φόρειν ΄Οφις από το 1975, με καταβολές από το 1955, είχαν περαιτέρωαναθεωρηθεί με το λεγόμενο Βρετανο-Καναδικο-Αμερικανικό έγγραφο του 1978/79, με τις προτάσεις Γκόμπι το 1981/82/83, με το έγγραφο Κουεγιάρ 1989, για να μετατραπούνστις Συνομόσπονδες Ιδέες Γκάλι των Βρετανών το 1992 και σε τελική φάση να παρουσιασθούν με την ονομασία Σχέδιο Ανάν με συνεργάτες κατάπτυστους δικούς μας, αυτό το απορριφθέν λοιπόν στις 24.4.2004 σχέδιο διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, βρυκολακιάζει και σήμερα,  αγνοώντας την ετυμηγορία του Κυπριακού Λαού. Βρυκολακιάζει και συζητείται ακόμη ένα διχοτομικό σχέδιο λύσης που είχε και έχει βάση την ρατσιστική τουρκο-βρετανική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία την οποία λύση δυστυχώς ο μεν πρώην Πρόεδρος μ. Τάσσος Παπαδόπουλος διατήρησε ζωντανή , ο δέσημερινός πρόεδροςΔημήτρης Χριστόφιας πρόθυμα προωθεί προς υπογραφή   ενέργειες οι οποίες όχι μόνο δεν τυγχάνουν της έγκρισης του λαού, αλλά ευρίσκονται σε πλήρη περιφρόνηση της λαίκής ετυμηγορίας του 2004. Συζητείται και προωθείται η  Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που είχε απορρίψει ο λαός μαζί με το Σχέδιο Ανάν, το οποίο βασιζόταν πάνω σ΄αυτήν. Ο μεν πρώτος με την συμφωνία δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ της 8^ης Ιουλίου 2006 ο δε δεύτερος με την συμφωνία του της 23^ης Μαίου 2008 και πάλιν με τον Μ. Α. Ταλάτ. Ο τελευταίος προχώρησε ακόμα περισσότερο σε απαράδεκτες υποχωρήσεις βάσει αυτής της λύσης διάλυσης. Κλείνει η παρένθεση).

Η μεταστροφή του Μακαρίου, το 1958,  χρειαζόταν επειγόντως, αλλοιώς δεν μπορούσαν να προχωρήσουν με την λύση που είχαν ετοιμάσει  από κοινού το Ύπ. Εξωτερικών της Βρετανίας και Υπ. Άποικιών με τον Τούρκο συνταγματαλόγο Δρ. Νιχάτ Ερίμ ο οποίος από το 1956 είχε στενές επαφές μαζί τους και τους καθοδηγούσε στο πως θα διαμορφωνόταν η λύση του Κυπριακού. Σύμφωνα πάντοτε με τις πολιτικές επιδιώξεις της Άγκυρας. Βασισμένες πλέον στις δικές του εκθέσεις,  που στόχο είχαν την «επανάκτηση της Κύπρου» από την Τουρκία και που είχαν ήδη συμφωνηθεί μεταξύ του Βρετανού Υπ. Αποικιών και του Τούρκου πρωθυπουργού Α.. Μεντερές στην Κωνσταντινούπολη στις 16 Δεκεμβρίου 1956. Τόση ήταν η ανάμιξη του Νιχάτ Ερίμ στη ετοιμασία των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου που οι Βρετανοί τον αποκάλεσαν σε έγγραφά τους «Αρχιτέκτονα των συμφωνικών Ζυρίχης και Λονδίνου».

Έκτοτε, γράφτηκε μια θλιβερή ιστορία για την Κύπρο και τον Κυπριακό Ελληνισμό. Η καταστροφή της Κύπρου ήταν μία συμπαιγνία μεταξύ Λονδίνου και Άγκυρας και καμία ανάμιξη είχε η Αμερική όπως δίχως αντίλογο ισχυρίζονται κάποιοι με  φανταστικές θεωρίες και κατασκευάσματα. Αντιθέτως όλα αυτά προωθήθηκαν κάποτε με τη σιωπηρά και κάποτε φανερή συγκατάθεση της Μόσχας. Βρετανία, Τουρκία και Σοβιετική Ένωση ήσαν οι τρείς χώρες που δεν ήθελαν ζωγραφιστή την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Από το 1958, ξεκίνησε παράλληλα και μια δεύτερη  τραγική πορεία για μας, με πρωταγωνιστές ερασιτέχνες ούτω καλούμενους πολιτικούς Ελληνοκύπριους,  με αποτέλεσμα όλες ανεξαιρέτως οι ηγεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα, να αποδειχθούν ανάξιες να προωθήσουν μια εθνικά σωτήρια πολιτική. ΄Ολες ακολούθησαν δουλοπρεπώς και διαχρονικά βήμα προς βήμα τις τουρκικές επιδιώξεις μέσω της βρετανικής κηδεμόνευσης επικαλούμενοι το μαζοχιστικό και τρισάθλιο άλλοθι, ότι τάχατες δεχόμαστε ότι μας δίνουν αλλά προσπαθούμε να καλυτερεύσουμε τα κακά σημεία! Ακριβώς σ΄αυτό το τραγικό φαινόμενο της ανικανότητας και αδυναμίας της δικής μας πλευράς να υποτάσσεται στα τουρκικά συμφέροντα και απαιτήσεις, με αποτέλεσμα από το 1974 να προσπαθούν να μας επιβάλουν την τουρκική ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, είναι που θα αφιερώσω την σημερινή μου ομιλία.  Να ξανατονίσω τις καταβολές της λύσης αυτής, που κρεμάται σαν λαιμητόμος πάνω από την Κυπριακή Δημοκρατία ως οι χειρότερες προκλήσεις των ημερών για την Κύπρο μας.

Προτού προχωρήσω όμως, θα σας αναφέρω μία μόνο περίπτωση του μακρόχρονου πόθου των Ελλήνων της Κύπρου για ΄Ενωση με την Ελλάδα. Το ψήφισμα ενός χωριού, που από το  1974 βρίσκεται υπό  τουρκική κατοχή, των  Μανδρών περιοχής Αμμοχώστου, για Ένωση με την Ελλάδα. Υπογραμμένο εν Μάνδρας Κύπρου τη 25^ηΜαρτίου 1921, από τον Ιερέα, το Διδάσκαλο του χωριού, τη Χωρική Επιτροπή, την Σχολική Επιτροπή και τον Μουχτάρη του χωριού.

 

ΨΗΦΙΣΜΑ

«... Κηρύττομεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι η θέλησις ημών είναι μία, μόνη, και αναλλοίωτος να ενωθώμεν μετά της μητρός ημών Ελλάδος.

Δηλούμεν ότι ουδεμία παροχή, ουδεμία υπόσχεσις, ουδεμία εγκόσμιος δύναμις δύναται να διαλλάξη ημάς προς οιονδήποτε καθεστώς ξένον προς την εθνικήν μας συνείδησιν και την θέλησιν ημών.

Επικαλούμεθα την μητρικήν αντίληψιν της Ελλάδος και την υποστήριξιν του φιλελευθέρου Αγγλικού λαού υπέρ ζητήματος δικαιοσύνης, ηθικής και ελευθερίας.

Αναθέτωμεν εις την Α. Μακαριότητα τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και τους έλληνας Βουλευτάς να διαβιβάσωσι το παρόν ψήφισμα όπερ εκδίδομεν εις τριπλούν προς την Κυβέρνησιν της Α. Βρετανικής Μεγαλειότητος και την Μητρικήν Κυβέρνησιν της Ελλάδος...» (Από το βιβλίο «Μανδρίτες στα Πέρα» Σάββα Καραγιάννη 2010, Λονδίνο).

 

Προτού συνεχίσω θα ήθελα να κάνω κατανοητό εξαρχής, ότι όσα παρουσιάζω στην ομιλία μου, πηγάζουν απευθείας από τα κρατικά επίσημα έγγραφα του βρετανικού Κρατικού Αρχείου. Βρίσκονται διαχρονικά στα 8 βιβλία μου για το Κυπριακό και κυρίως στο τελευταίο «Διζωνική Εκτέλεσης της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» εκδόσεις Αδράστεια Λεμεσός 2011, και σε εκατοντάδες άρθρα μου από το 1989 και κατά καιρούς ομιλίες μου.   

1956 - Η σημαντική συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Βρετανίας

Με την επιτυχία των Βρετανών να επαναφέρουν την Τουρκία  ως ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό με την Τριμερή του Λονδίνου τέλος Αυγούστου 1955 τέθηκαν οι θεμέλιοι λίθοι για την εφαρμογή των τουρκικών σχεδίων. Υπήρξαν έντονες διαπραγματεύσεις μεταξύ Βρετανών και Τούρκων με τους τελευταίους να ζητούν αρχικά και επι σκοπού, διχοτόμηση της Κύπρου αν και ο στόχος τους δεν ήταν η διχοτόμηση, με την συνάντηση στο Λονδίνο στις 30 Νοεμβρίου 1956 μεταξύ Τούρκου πρωθυπουργού Α. Μεντερές και της κουστωδίας του και του Βρετανού Υπ. Εξωτερικών και των αξιωματούχων του Φόρειν ΄Οφις.

Ο Α. Μεντερές απαιτούσε μυστική συμφωνία. Και την εξασφάλισε στις 16 Δεκεμβρίου 1956 με την μετάβαση του υπ. Αποικιών στην Κωνσταντινούπολη τρείς μέρες πριν την επισημοποίηση των Προτάσεων Ράτκλιφ από τη Βουλή των Κοινοτήτων στο Λονδίνο. Οι Τούρκοι είχαν πάρει προκαταβολικώς αντίγραφο των προτάσεων αλλά όχι ο ΄Ελληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ο οποίος παραπονέθηκε στον υπ. Αποικιών όταν πέρασε πρώτα από την Αθήνα στις 14 Δεκεμβρίου 1956 προτού πάει στην Τουρκία. Και η απάντηση του υπ. Αποικιών προς Καραμανλή ήταν κρύα και ρητή «το παίρνεις ή το αφήνεις, τα τουρκικά συμφέροντα πρέπει να διασφαλιστούν».

Αυτά που θα σας αναφέρω τώρα ίσως να μην τα έχετε ακούσει ποτέ.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1956 στην Κωνσταντινούπολη οι Τούρκοι κυριολεκτικά  υπαγόρευσαν στον ο υπ. Αποικιών Λένοξ Μπόυτ τις απαιτήσεις τους που όλες έγιναν δεκτές. Η Τουρκία δεν ήθελε την Βρετανία να φύγει από την Κύπρο και πρότεινε τριχοτόμηση, μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας με την τελευταία να κρατά βάσεις, η μία να βρίσκεται στην ελληνική περιοχή και η άλλη στην τουρκική. (Εξού και το σχέδιο Μακμίλλαν του Αυγούστου 1958 που ήταν σχέδιο Σερ Χιού Φούτ σε συνεργασία με τους Τούρκους καθ΄υπόδειξη Νιχάτ Ερίμ, καθώς ούτε τυχαία η επιλογή των δύο βρετανικών βάσεων το 1959).

Εκείνη ήταν η μυστική συμφωνία μεταξύ Βρετανών και Τούρκων που σφράγισε το μέλλον της Κύπρου.Ο  υπ. Αποικιών επίσης υποσχέθηκε στους Τούρκους ότι η βρετανική κυβέρνηση είχε υπόψη της τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και αν η πλειοψηφία ψήφιζε για Ένωση, τότε θα εισήγαγαν και δεύτερο δημοψήφισμα μόνο για την τουρκική κοινότητα... για να τορπιλλίσουν την απόφαση των Ελλήνων. ΄Ολα αυτά θυμίζουν πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν μισό και πλέον  αιώνα αργότερα. Ακολούθησε η δήλωση της 19^ης Δεκεμβρίου 1956 από τη Βουλή των Κοινοτήτων με την οποία η βρετανική κυβέρνηση υποσχόταν επίσημα ότι δεν απέκλειε την διχοτόμηση σε τελική λύση, και ότι θα έκανε σίγουρο όπως η εφαρμογή της αυτοδιάθεσης, θα λάμβανε χώρα με τέτοιο τρόπο που η τουρκοκυπριακή κοινότητα του 18% όχι λιγότερο από την ελληνο-κυπριακή (του 82%) θα είχε την ελευθερία να αποφασίσει από μόνη της για το μελλοντικό της καθεστώς.

Οι Αμερικανοί

Οι Βρετανοί, όμως, σε τελική φάση δεν μπορούσαν να επιβάλουν τα συμφωνηθέντα τους με τους Τούρκους δίχως την συμπαράσταση των Αμερικανών. ΄Οταν λοιπόν το 1957 το Φόρειν ΄Οφις έβαλε σε χαρτί και μολύβι τα διχοτομικά του σχέδια για την Κύπρο με χάρτες και λεπτομέρειες μετακόμιση πληθυσμών, και έβρισκε σε ένα από αυτά, στο επώνυμο Σχέδιο Κιρκπάτρικ, ότι με οποιοδήποτε τρόπο διχοτομούσαν το νησί θα είχαν 192,000 πρόσφυγες (ακριβώς ότι συνέβη 17 χρόνια αργότερα)  και τα έστειλε στην Ουάσιγκτον,  η τελευταία διεξήγαγε δική της μελέτη. Και αποφάνθηκε ότι η διχοτόμηση δεν ήταν αποδεκτή λύση για την Κύπρο και τα επέστρεψε απορρίπτοντάς τα ασυζητητί. Και έθεσε θέμα Ανεξαρτησίας για την Κύπρο.

Η πεποίθηση των Τούρκων για ΔΥΟ ΖΩΝΕΣ

Τον Ιούνιο του 1957  έξι μόνο μήνες μετά την εξασφάλιση της μυστικής συμφωνίας με την Βρετανία και μετά την αμερικανική απόρριψη των διχοτομικών βρετανικών σχεδίων, οι Τούρκοι έχοντας καλά στο χέρι τις συμφωνίες τους με τους Βρετανούς μεταπήδησαν σε νέες διεκδικήσεις. Απαίτησαν  πλέον ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ λύση, με ΔΥΟ ΖΩΝΕΣ, μία ελληνική και μία τουρκική, εφόσον με αυτή θα έλεγχαν ολόκληρο το νησί! Ισχυρίζονταν στους Βρετανούς ότι οι δύο ζώνες δε θα ήταν κατ΄ανάγκην δύσκολο και δε θα σήμαινε μεγάλης κλίμακας ανταλλαγή πληθυσμών. Πίστευαν ότι με λίγη συνεργασία από την ελληνοκυπριακή πλευρά θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο ζώνες στην Κύπρο μία υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και μία υπό τουρκοκυπριακή.Επαλήθευσαν δυστυχώς...

Ως αποτέλεσμα όμως των αμερικανικών αντιρρήσεων, με τις οποίες συμφωνούσε και η τότε ηγεσία του ΝΑΤΟ, οι Βρετανοί υπέδειξαν τον Ιανουάριο του 1958 στο Νιχάτ Ερίμ και στην συνοδεία του ότι θα έπρεπε να ικανοποιηθούν με εξελισσόμενες συνταγματικές αλλαγές με αρχικό στάδιο την εγγυημένη ισότητα δικαιωμάτων εξού και τα υπέρ-προνόμια σε μια μειονότητα του 18% στις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που ακολούθησαν και που την αναβάθμισαν σε κοινότητα εφόσον οι Τούρκοι δεν πίστευαν ότι έπρεπε να ισχύει στην Κύπρο η αρχή της μειοψηφίας και πλειοψηφίας, αυτό δεν βοηθούσε την ομοσπονδιακή δομή που επεδίωκαν. Το Λονδίνο, είχε από τον Ιανουάριο του 1958 αποφανθεί ότι η διχοτόμηση με χωριστές κυρίαρχες περιοχές μόνο δια πυρός και σιδήρου μπορούσε να επιβληθεί. Έτσι άφησαν τα πράγματα να ακολουθήσουν την πορεία της σταδιακής προσέγγισης, με την δια πυρός και σιδήρου επιβολή το 1974...

Ενημερώνουν τους Αμερικανούς για τις υποσχέσεις τους προς Τούρκους

Στις 8 Ιανουαρίου 1958 με τηλεγράφημά του το Φόρειν ΄Οφις και λόγω των όσων θα ακολουθούσαν,  ενημέρωσε τον τότε Αμερικανό υπ. Εξωτερικών Φόστερ Ντάλλες (αδελφό του Άλλαν Ντάλλες αρχηγού της ΣΙΑ) εμπιστευτικά,  για τις υποσχέσεις τους προς τους Τούρκους. ΄Εγραψε μεταξύ άλλων:

«Αγαπητέ Φόστερ,

Θα ήθελα αυτό το μήνυμα να θεωρηθεί ως προσωπικό για σένα προς το παρόν (εκτός βέβαια, δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση, θεωρήσεις εσύ ότι πρέπει να αναφέρεις κάποια σημεία του στον Πρόεδρο)....

Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τις βεβαιώσεις που έχουμε δώσει στους Τούρκους, δηλαδή ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα πρέπει να έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για το μέλλον της ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με την ελληνο-κυπριακή. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε αυτή τη θέση για τους εξής λόγους:

Δεσμεύσαμε δημόσια τους εαυτούς μας. Θα έχει θανατηφόρα επίπτωση στην τουρκική κυβέρνηση. Η κοινή γνώμη εδώ θα είναι πολύ δύσκολη. Αν δεν διατηρήσουμε αυτή τη θέση δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας με τους Τούρκους σε οποιαδήποτε άλλα θέματα. Επομένως προτείνουμε να διατηρήσουμε την υπόσχεση μας για διχοτόμηση να παραμείνει ως εναλλακτική λύση σε περίπτωση αυτοδιάθεσης...».

Το τουρκικό πραξικόπημα

Σ΄αυτά ακριβώς τα πλαίσια αφέθηκαν οι Τούρκοι να εξοπλίζονται από την Τουρκία εν γνώσει των Βρετανών εις προετοιμασία των «εξελισσόμενων συνταγματικών αλλαγών». Γι΄αυτό το 1963 το Λονδίνο αποφάσισε ότι και να εισέβαλε η Τουρκία στην Κύπρο δεν θα έκανε τίποτα. Το έπραξε το 1974. Τα Χριστούγεννα του 1963 οι Τούρκοι διενέργησαν πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας με σκοπό την διάλυση και αντικατάσταση της με δύο ξεχωριστά ομόσπονδα κράτη. Τα σχέδια τους επιβεβαιώθηκαν και  με το έγγραφο οδηγία  που βρέθηκε στο γραφείο του τότε Τουρκοκύπριου υπουργού Γεωργίας Φαζίλ Πλουμέρ ο οποίος στη βιασύνη του να εγκαταλείψει το γραφείο του πριν το ξεκίνημα του πραξικοπήματος, προφανώς το ξέχασε. ΄Ηταν υπογραμμένο από τον τότε αντιπρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δρ. Φαζίλ Κουτσιούκ και τον Ραούφ Ντενκτάς πρόεδρο της Κοινοτικής Συνέλευσης, με ημερομηνία 14 Σεπτεμβρίου 1963. Το έγγραφο, αποκαλυπτικότατο, περιέγραφε τα τουρκικά σχέδια επιθέσεων εναντίον των Ελληνοκυπρίων για να ανακηρύξουν ξεχωριστό κράτος. Τα σχέδια τους επιβεβαιώνονταν και με τον οπλισμό που μετέφεραν τα τελευταία χρόνια στο νησί, την παρουσία της ΤΜΤ, την εκπαίδευση Τουρκοκυπρίων στα όπλα, την μεταφορά Τούρκων στρατιωτικών και την μετακόμιση των Τουρκοκυπρίων από τις νότιες περιοχές της Κύπρου προς  τις βόρειες κατ΄εντολή της Άγκυρας που ξεκίνησαν από το 1958.  Τα βρετανικά έγγραφα επιβεβαιώνουν ότι οι Τούρκοι απαιτούσαν από το 1963 το 37% του κυπριακού εδάφους να ανήκει στο τουρκικό ομόσπονδο κράτος. Ο Ρ. Ντενκτάς απαίτησε ομοσπονδιακή γεωγραφική λύση τον Ιανουάριο του 1964 στην σύσκεψη του Λονδίνου και στις 12 Αυγούστου 1974 στη Γενεύη με το 37%. Το πήραν  δια πυρός και σιδήρου το 1974...

Για τους τουρκικούς εξοπλισμούς και σχέδια σας προτρέπω να διαβάσετε το δίγλωσσο βιβλίο της Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο «Αιματηρή Αλήθεια – BloodyTruth» και το οποίο μπορείτε να αντιγράψετε ελεύθερα και δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή από την ιστοσελίδα της Κίνησης,www.freedomjustice.com.cy

Η αμερικανική ανάμιξη 1964

Πολλά λέχθηκαν στα πλαίσια παραπληροφόρησης και πολιτικών σκοπιμοτήτων εναντίον των Αμερικανών για τάχα σχέδιο επέμβασής τους στην Κύπρο τον Ιανουάριο του 1964 με 10,000 νατοικά στρατεύματα. Τίποτα τέτοιο δεν υπήρξε ούτε ήθελαν οι Αμερικανοί να αναλάβουν ρόλο στην Κύπρο. ΄Ησαν όλα σκευωρίες των Βρετανών που ήθελαν να εμπλέξουν τους Αμερικανούς για να αναλάμβαναν  εκείνοι την ευθύνη των όσων αναμένονταν, γιατί οι Βρετανοί,  πίστευαν οι Τούρκοι θα κατάφερναν να φέρουν εις πέρας το σχέδιό τους, το επεδίωκαν.  Οι Αμερικανοί όμως, όπως μας αποκάλυψαν τα ίδια τα βρετανικά έγγραφα,  δεν ήθελαν τέτοια ανάμιξη και εφόσον απέρριψαν τα όσα ήθελαν να επιβάλουν οι Βρετανοί, τους ζήτησαν και έκαναν μυστικό δεσμευτικό έγγραφο, αντίγραφο του οποίου κατέχω,  ότι οι Αμερικανοί ελάχιστα στρατεύματα θα διέθεταν και αυτά μόνο για μια τριμηνία. ΄Οτι η πρόσκληση για την ανάμιξή τους έπρεπε να ερχόταν από την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία και όχι τους ιδίους (Βρετανούς), και ότι οι ίδιοι οι Βρετανοί έπρεπε να ήσαν επικεφαλής της δύναμης εκείνης και όχι οι Αμερικανοί. Με αυτές τις αμερικανικές απαιτήσεις οι Βρετανοί δεν εξυπηρετούνταν. Οπόταν οι ίδιοι διέρρευσαν παραπλανητικές πληροφορίες για τάχατες νατοικά σχέδια στον τότε υπ. Εξωτερικών μ. Σπύρο Κυπριανού με αποτέλεσμα η Αριστερά τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου να εκμεταλλευτούν δυναμικά, κομματικά και πολιτικά τους λανθασμένους ψίθυρους εις βάρος της αλήθειας. Το θέμα αυτό,  για πρώτη φορά ξεκαθαρίσω λεπτομερώς στο τελευταίο μου βιβλίο «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011».

Παράλληλα με τους τουρκικούς σχεδιασμούς τον Μάρτιο/Απρίλιο του 1964 για διάλυση του κράτους και αντικατάστασή του με δύο ομόσπονδα κράτη,  το Φόρειν΄Οφις είχε κάνει τα δικά του μελλοντικά  παρόμοια σχέδια. Που σε περίπτωση τουρκικής εισβολής προέβλεπαν και την χρησιμοποίηση του 6^ου αμερικανικού στόλου και του βρετανικού ναυτικού για να εμπόδιζαν  ελληνικά πλοία από το να διασχίσουν το Αιγαίο εις βοήθεια της Κύπρου. Στόχευαν ακόμα και σε συντονισμένη προσπάθεια με φιλο-βρετανικά στοιχεία στην Ελλάδα για την χαλάρωση των σχέσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Ελληνοκυπρίων και «επιθέσεις» κατά του ελληνικού Τύπου και ραδιοφώνου κλπ.).

Η Ελληνική Μεραρχία

Με  αμερικανική παρότρυνση έφθασε στην Κύπρο το 1964 η Ελληνική Μεραρχία. Τελικά η αμερικανική κυβέρνηση αναμείχθηκε στο Κυπριακό όχι όμως με 10,000 νατοικά στρατεύματα αφενός εμποδίζοντας τουρκική εισβολή και αφετέρου στέλλοντας τον Ντίν Άτσεσον να βοηθήσει, υποτιμώντας με την γνωστή αφέλειά τους, τους βρετανικούς χειρισμούς. Υπήρξαν έντονες διαφωνίες με τους Βρετανούς σχετικά με το Κυπριακό και  επιτηρητής του ΄Ατσεσον στη Γενεύη, ήταν ο Βρετανός λόρδος Χούτ. ΄Οταν δε οι Αμερικανοί έφθασαν στο συμπέρασμα ότι καμία λύση δεν θα ήταν διαρκείας εκτός από την γνήσια Ένωση τότε οι Βρετανοί, παρόλο ότι το ίδιο πίστευαν και οι ίδιοι,  ισχυριζόμενοι ότι ως εγγυήτρια δύναμη δεν μπορούσαν να δεχθούν τέτοια σχέδια στα οποία δεν θα συμφωνούσε η Τουρκία, τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια των Αμερικανών αναλαμβάνοντας και πάλιν οι ίδιοι τα ηνία και στέλλοντας πακέτο τον Άτσεσον απογοητευμένο πίσω στη χώρα του...

Παράλληλα και η Μόσχα βγήκε στην επιφάνεια με την πραγματική της γραμμή υποστηρίζοντας τις τουρκικές απαιτήσεις για ομοσπονδιακή λύση. Από το 1964 η Μόσχα είχε υποστηρίξει τις τουρκικές θέσεις για ομοσπονδία στην Κύπρο οι οποίες επαναλήφθηκαν το 1965. Βρετανία, Τουρκία και Μόσχα επιδόθηκαν τότε σε μια άγρια πολεμική ενάντια στην παρουσία της Ελληνικής Μεραρχίας με συνοδοιπόρους τους εν Κύπρω ανθρώπους των,  μέχρι που το 1967 κατόρθωσαν την εξευτελιστική εκδίωξή της, η οποία ήταν καθαρά τουρκική απαίτηση, με δική μας συμπαράσταση δυστυχώς,  .

Θέση Μόσχας υπέρ των τουρκικών θέσεων Ομοσπονδίας

Τον Νοέμβριο του 1964 η Σοβιετική Ένωση αναγνώριση την ύπαρξη δύο εθνικών κοινοτήτων, μια δήλωση που ενθουσίασε τους Τούρκους και τον  Ιανουάριο του 1965 ο τότε υπ. Εξωτερικών της Σοβιετικής ΄Ενωσης Αντρέι Γκρομύκο επίσημα δήλωσε ότι «η ομοσπονδία είναι ένα είδος συνταγματικής λύσης για το κυπριακό».

Στις σοβιετικές θέσεις απάντησε με ανακοίνωσή της  η ελληνική κυβέρνηση λέγοντας ότι :« Οι προτάσεις Γκρομύκο δεν λύουν το πρόβλημα και αποφεύγει ο κ. Γκρομύκο να διευκρινίσει σε ποίες περιοχές του κυπριακού εδάφους θα μπορεί να δημιουργηθεί Ομοσπονδία... Μήπως προσυπογράφει ο κ. Γκρομύκο τις απαράδεκτες θεωρίες της Άγκυρας για καταναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών για να επιτευχθεί μια τεχνητή πλειοψηφία; Γνωρίζει ότι αν δεν εκδιωχθούν διά της βίας΄Ελληνες από τα σπίτια τους δεν φθάνει η μετακίνηση Τούρκων από τα χωριά τους που επιδιώκουν οι Τούρκοι τρομοκράτες;»

 Ακολούθησε και δήλωση του  πρωθυπουργού  Γεώργιου  Παπανδρέου ως εξής:« Εκφράζω όχι μόνο τη λύπη μου αλλά και την έκπληξή μου για τη δήλωση του Σοβιετικού υπ. Εξωτερικών, γιατί στην Κύπρο οι προυποθέσεις για Ομοσπονδία δεν υπάρχουν. Η απόδειξη τούτου είναι ξεκάθαρη λόγω των αριθμών...».

 Στις 22 Νοεμβρίου 1967 η βρετανική πρεσβεία στην Άγκυρα έγραφε προς το Φόρειν ΄Οφις πως «το κύριο τουρκικό αίτημα είναι η απόσυρση των ελληνικών δυνάμεων από την Κύπρο».

Την ίδια μέρα  η βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον ενημέρωσε το Φόρειν ΄Οφις πως σύμφωνα με αναφορά του Αμερικανού πρέσβη στην Λευκωσία και ο Μακάριος ήταν υπέρ της αποχώρησης της Ελληνικής Μεραρχίας αλλά δεν μπορούσε να το ζητήσει ο ίδιος, φοβούμενος ότι αν  έκανε κάτι τέτοιο θα εθεωρείτο προδότης προς την Ελλάδα. Αλλά θα ήταν σύμφωνος αν η μείωση γινόταν με ελληνική πρωτοβουλία. Τότε οι Αμερικανοί του έδειξαν έγγραφο που έφερε τον Βασιλέα Κωνσταντίνο να υποστήριζε την ιδέα...

Στις 4 Δεκεμβρίου 1967 ο Βρετανός ΄Υπ. Αρμοστής στη Λευκωσία εισηγήθηκε  στο Λονδίνο όπως η πρώτη τους προτεραιότητα να ήταν η αποχώρηση όλων των ελληνικών δυνάμεων και αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά. (Την αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών βρίσκουμε ιστορικώς πλέον ότι την ζήτησε τελικά ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με την επιστολή του προς Φαίδωνα Γκιζίκη  τον Ιούλιο του 1974).

Στις δε 17 Ιανουαρίου 1968 οι Βρετανοί έλεγαν ότι με την αποχώρηση της Μεραρχίας και την ανικανότητα της ελληνικής αεροπορίας να επέμβει αποτελεσματικά πάνω από το νησί σίγουρα σήμαινε ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε πλέον να συμμετέχει σε μάχη στο νησί. Υπονοώντας την επικείμενη τουρκική εισβολή, που είχε αποτραπεί το 1964, όταν και κατά τον Ντίν Άτσεσον που το είχε πάρει από Τούρκο ανώτατο στρατιωτικό, ο τουρκικός στόλος το 1964 δεν ήταν εν πάση περιπτώσει έτοιμος για εισβολή.

Υποδοχή προσφύγων στις βρετανικές βάσεις

Στις 5 Ιανουαρίου 1968 στο Αρχηγείο βρετανικών δυνάμεων στη βάση Επισκοπής πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ ανώτερων αξιωματούχων του βρετανικού στρατού. Τα σχέδια που είχαν ετοιμαστεί τον Σεπτέμβριο του 1964 περιλάμβαναν και προετοιμασίες για την υποδοχή προσφύγων στις βρετανικές βάσεις σε περίπτωση τουρκικής εισβολής. Τα σχέδια εκείνα ξανασυζητήθηκαν και αναθεωρήθηκαν. Παράλληλα από ανώτερη αρχή στο Λονδίνο αποφασίστηκε και η διάσωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου σε περίπτωση που ο τελευταίος θα ζητούσε την προστασία των Βρετανών. Η απόφαση εκείνη δεν γνωστοποιήθηκε ούτε στο Φόρειν ΄Οφις ούτε στον΄ Υπ. Αρμοστή της Βρετανίας στη Λευκωσία παρά μόνο σε ένα άτομο στις βρετανικές βάσεις. Οι οδηγίες εκείνες εκτελέστηκαν κατά γράμμα το 1974.

Στις 23 Νοεμβρίου 1967 ο Σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, μετά από συνάντηση με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ντεμιρέλ είπε:

«Έδωσα το μήνυμα της σοβιετικής κυβέρνησης. Αναφέρεται στην Κύπρο, αλλά είναι διαφορετικό από εκείνο που δημοσίευσε ο Τύπος. Μπορείτε να μάθετε το περιεχόμενο του από τον πρωθυπουργό σας. Συζητήσαμε και άλλα θέματα, περιλαμβανομένων και των εγκληματικών πολιτικών των μοναρχικών και φασιστών Ελλήνων. Την αιτία των απωλειών που υπέστησαν οι αθώοι Τουρκοκύπριοι με τις πολιτικές των χουντικών Ελλήνων. Συζητήσαμε αυτές τις πολιτικές. Τις πολιτικές που η ελληνική κυβέρνηση εκτέλεσε εναντίον των αθώων Τούρκων και η καταστροφή των χωριών τους προκάλεσε αντίδραση της σοβιετικής κοινής γνώμης. Ως σοβιετική κυβέρνηση επικρίνουμε τους Έλληνες για ότι έλαβε χώρα».

Ποίες ήσαν οι απώλειες που υπέστησαν οι αθώοι Τουρκοκύπριοι από ποίες πολιτικές χουντικών Ελλήνων;

Στις 27 Νοεμβρίου, μετά από συνάντηση και πάλιν με τον Τούρκο υπ. Εξωτερικών Τσιαγλαγιαγκίλ, είπε:

«Η σοβιετική κυβέρνηση θέλει επιτυχή λύση του κυπριακού προβλήματος με ειρηνικά μέσα, προστασία της ανεξαρτησίας της Κύπρου, αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων και εγγύηση των δικαιωμάτων του λαού της Κύπρου».

Ερωτηθείς εάν εννοούσε ότι έπρεπε να φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα, είπε: «Ξέρετε καλά ποίους στρατιώτες εννοούμε – εκείνους που μπήκαν στη νήσο παράνομα».

Ερωτηθείς εάν ήταν ευχαριστημένος από την κατάσταση, είπε : «Θα είμαστε ευχαριστημένοι όταν θα είσαστε εσείς ευχαριστημένοι».

Αυτή ήταν η πραγματική  πολιτική της σοβιετικής Μόσχας...  (Αυτές οι αναφορές βρίσκονται σε κείμενο μου που δεν δημοσιεύθηκε ακόμα).

Στις  13 Φεβρουαρίου 1968 ο τότε Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα Μάικλ Στιούαρτ έφθασε στο συμπέρασμα πως σε περίπτωση τουρκικής εισβολής ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μπορούσε να αποπειραθεί και να κάνει τη «βλακεία» και να στείλει βοήθεια στους Ελληνοκύπριους. Τον Νοέμβριο του 1973 ο Παπαδόπουλος αντικατεστάθη από τον Δημήτριο Ιωαννίδη.

Σχέδιο επαναφοράς Κ. Καραμανλή

Ήταν τον ίδιο καιρό που το Φόρειν ΄Οφις συζητούσε διάφορους τρόπους επαναφοράς της δημοκρατίας στην Ελλάδα και ο Κ. Καραμανλής θεωρήθηκε ως ο καλύτερος υποψήφιος. Το σχέδιο για την επιστροφή του στην εξουσία στην Ελλάδα ετοιμάστηκε κατά παραγγελία του Φόρειν ΄Οφις από δυο ακαδημαικούς και κατατέθηκε τον Φεβρουάριο του 1969. Το ετοίμασαν οι καθηγητές PeterCalvocoressi Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Έσσεξ Αγγλίας (τότε) και ο JeanSiotis Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Γενεύης (ελληνικής καταγωγής).  Τους μηχανισμούς  όμως και τις μεθόδους για την εκτέλεσή του (που περιλάμβαναν και κάποια εθνική συμφορά)  τους άφησαν, όπως έγραψαν χαρακτηριστικά οι συγγραφείς,   σε «εκείνους που ήσαν καλύτεροι γνώστες αυτών των πραγμάτων»...

Ο  Ρ. Ντενκτάς

Η περίπτωση του αρχιτρομοκράτη Ραούφ Ντενκτάς είναι μια άλλη τραγική σελίδα. Μετά το πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο του 1963 και αφού έλαβε μέρος στην συνεδρία του Λονδίνου τον Ιανουάριο του 1964 έφυγε με την βοήθεια του Γλαύκου Κληρίδη στην Τουρκία. Επανήλθε κρυφά στις 31 Ιουλίου 1964 και υποκίνησε τη δημιουργία τουρκοκυπριακού καντονίου στη Τυλλυρία-Λεύκα αλλά φοβούμενος σύλληψή του έφυγε νύχτα από ορμίσκο των Κοκκίνων με τουρκικό πολεμικό και εγκαταστάθηκε στην Άγκυρα μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 1967 όταν έφθασε κρυφά στην Κύπρο το βράδυ της 30^ης προς την 31^η Οκτωβρίου και συνελήφθη στον ‘Αγιο Θεόδωρο Καρπασίας. Η Κυπριακή Κυβέρνηση συχνά τον κατηγορούσε ως προδότη της πατρίδας του. Αντί να τον δικάσουν όμως και μετά από ανάκριση τον άφησαν και έφυγε πίσω στην Τουρκία κατόπιν τουρκικών και βρετανικών διαβημάτων. Για να επιστρέψει το 1968 ως συνομιλητής με προτροπή του ιδίου του τότε προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου!

Η επιστροφή του Ντενκτάς στην Κύπρο ντορπίλλισε τον ελληνοτουρκικό διάλογο με την έναρξη του ενδοκοινοτικού που ξεκίνησε στις 25 Ιουλίου 1968 στην Βηρυτό μεταξύ Κληρίδη/Ντενκτάς.  Η ιδέα για ενδοκοινοτικές συνομιλίες υποστηριζόταν από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και την βρετανική κυβέρνηση με αποτέλεσμα να εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας με ψήφισμα στις 22 Δεκεμβρίου 1967 η εισήγηση για τοπικές ενδοκοινοτικές συνομιλίες κάτω από την αιγίδα του ειδικού αντιπροσώπου του Γ.Γ. του ΟΗΕ...

Καθ΄όλη την διάρκεια μέχρι το πραξικόπημα και την τουρκική βάρβαρη εισβολή οι Τούρκοι επέμεναν σε ομοσπονδιακές απαιτήσεις αφενός και αφετέρου από το 1964 που αυτο-εγκλωβίστηκαν στις περιοχές τους προσπαθούσαν να αποδείξουν στο έξω κόσμο ότι υπάρχει ουσιαστικά ένα ομόσπονδο κρατίδιο δικό τους και λειτουργεί. Το 1966 εξέδωσαν π.χ. και «κυβερνητικά λαχεία».

Από τις αρχές του 1974 η τουρκική κυβέρνηση αύξησε τις απαιτήσεις της για ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό. Τόσο η ελληνική όσο και η κυπριακή κυβέρνηση έκαναν παραστάσεις για τις τουρκικές απαιτήσεις προς τους Βρετανούς και Αμερικανούς. Οι Τούρκοι επεδίωκαν αλλαγή στο στάτους κβο της Κύπρου και μετατροπή του σε δικοινοτικό ομόσπονδο κράτος και εκεί στόχευε όχι μόνον η ανοχή αλλά και το πράσινο φώς της βρετανικής κυβέρνησης στον Ετσεβίτ για την εισβολή, που δόθηκε στις 17 Ιουλίου 1974. Στις 10 Ιουλίου 1974 η κυπριακή Υπάτη Αρμοστεία στο Λονδίνο παρέδωσε στο Φόρειν ΄Οφις υπόμνημα με τίτλο « ανεφάρμοστη η ομοσπονδία».

Πραξικόπημα/τουρκική εισβολή ο Ντενκτάς απαιτεί διζωνική με χάρτη

Δεν θα αναφερθώ στο πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή καθεαυτό γιατί αυτά από μόνα τους πρέπει να αναλυθούν ως ξεχωριστό θέμα. Περιορίζομαι όπως είπα στην αρχή,  στις καταβολές τις ρατσιστικής τουρκικής απαίτησης για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία,  που είναι ο μεγάλος κίνδυνος πάνω από την Κύπρο σήμερα. .

Στις 12 Αυγούστου 1974 ο Ραούφ Ντενκτάς κατέθεσε  στη Γενεύη στον Βρετανό Πόντιο Πιλάτο, υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Τζέιμς Κάλλαχαν, που ήταν επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, το έγγραφο του με απαίτηση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με χάρτη. Στις 16 Αυγούστου το Φόρειν ΄Οφις αποφάσισε  τελεσίδικα την υιοθέτηση της τουρκικής λύσης δι-περιφερειακής ομοσπονδίας (Διζωνικής με άλλα λόγια) ως της λύσης που θα δέχεται η Τουρκία και την οποία θα έπρεπε να προωθήσουν. Την ίδια μέρα επέλεξαν  ως πρωτοπαλλήκαρό τους τον Γλαύκο Κληρίδη για να μας την επιβάλει.

 Επειδή όμως δεν ήσαν σίγουροι για τη θέση του Αμερικανού υπ. Εξωτερικών Δρ. Χένρι Κίσσιγκερ σε σχέση με την διζωνική, ο Κάλλαχαν έστειλε πολυμελή αποστολή αξιωματούχων του στην Ουάσιγκτον για συνάντηση μαζί του και διευκρίνηση των θέσεών του.  Η ιστορικής σημασίας συνάντηση έλαβε χώρα στις 27 Αυγούστου 1974 στο Στέιτ Ντεπάρμεντ. Το έγγραφο εκείνο πρωτο-δημοσίευσα στην εφημερίδα Σημερινή στις  3 Αυγούστου 2009 με τίτλο «Οι Άγγλοι επέβαλαν στον Κίσινγκερ τη διζωνική ομοσπονδία» και στη συνέχεια σχεδόν στην ολότητά του στο τελευταίο μου βιβλίο « Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» σε λ. 162 – 168.

(Παρένθεση- την ίδια μέρα πήρα ένα ανέλπιστο τηλεφώνημα από την Κύπρο. ΄Ηταν ο Δρ. Βάσος Λυσσαρίδης , για να με συγχαρεί όπως είπε, για το δημοσίευμα και όχι μόνον, για όλη τη διερευνητική δουλειά που προσφέρω στο Κυπριακό. Με εξέπληξε κυριολεκτικά το τηλεφώνημα καθώς εγώ διευκρίνιζα στο άρθρο ότι δεν ευθυνόταν ο Κίσσιγκερ αλλά οι Βρετανοί για την διζωνική και άλλα σύμφωνα με τα έγγραφα).

Στα πρακτικά εκείνα φανερώνεται ότι το απάνω χέρι στα τραγικά γεγονότα που προηγήθηκαν  είχαν οι Βρετανοί αλλά άφησαν τον Αμερικανό υπ. Εξωτερικών να δεχθεί τα πυρά ως ο αυτουργός. ΄Οταν ο σερ Τζόν Κίλλικ που ηγείτο της βρετανικής αντιπροσωπείας του Φόρειν ΄Οφις είπε πως ο Κάλλαχαν σκόπιμα διατηρούσε χαμηλούς τόνους προς το παρόν στις διαπραγματεύσεις... ο Δρ. Κίσσιγκερ επενέβη και είπε ότι το μεγαλύτερο διπλωματικό κατόρθωμα είχε ήδη επιτευχθεί με το να θεωρούν τον ίδιο ως τον κακό των διαπραγματεύσεων.  Ο σερ Τζόν Κίλλικ παραδέχθηκε ότι όταν ο Αμερικανός Σίσκο κατά την κρίση του Ιουλίου (εννοούσε στις 18 όταν είχε πάει στο Λονδίνο) τους ρώτησε κατά πόσον μπορούσε να προβλεφθεί κάποια λύση πακέτο για την Κύπρο, του είχαν απαντήσει αρνητικά ότι ήταν πολύ νωρίς. Τώρα τα πράγματα ήταν πιο καθαρά και εξέθεσαν στον Κίσσιγκερ την απόφαση τους για δι-περιφειακή (διζωνική) λύση. Ο Κίσσιγκερ πίστευε ότι δύο στις τρεις περιπτώσεις η προτεινόμενη βρετανική πρωτοβουλία θα αποτύγχανε. Δεν ήθελε  τις ΗΠΑ να φορτωθούν την ευθύνη της αποτυχίας. Αν το Ηνωμένο Βασίλειο ήθελε να βάλει μπροστά την πρωτοβουλία του μόνο του, θα τους έδινε τις ευλογίες του...

Ιστορικά ο δρ. Κίσσιγκερ δεν έπεσε έξω στο θέμα της τρισκατάρατης διζωνικής... Ακόμα προσπαθούν να μας την φορτώσουν,  έστω και αν ο λαός  δια της ψήφου του στις 24.4.2004 την απέρριψε.

Από τον Αύγουστο του 1974 οι Βρετανοί έκαναν τον πάν να βοηθήσουν τον Γλαύκο Κληρίδη, να μας επιβάλει την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ο Ρ. Ντενκτάς τον Οκτώβριο του 1974 επέμενε για δεσμευτική δήλωση εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων προς τη λύση αυτή. Ο Γλ. Κληρίδης υπάκουσε και σε ομιλία του στην Γκαλερύ Αργώ στην Λευκωσία στις 6 Νοεμβρίου 1974 υποστήριξε την δι-περιφερειακή. Εισέπραξε τα συγχαρητήρια του Κάλλαχαν για τον  «ρεαλισμό» του, μέσω του Βρετανού Υπ. Αρμοστού στην Λευκωσία...

Στην συνεδρία των Αθηνών τέλος Νοεμβρίου αρχές Δεκεμβρίου 1974 όπου παρέστη ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πριν επιστρέψει στην Κύπρο, ο Γλ. Κληρίδης, κατ΄εντολή των Βρετανών,  έκανε το πάν για να εξασφάλιζε ενυπόγραφη δέσμευση από τον Μακάριο για την δι-περιφερειακή όμως ο Μακάριος δεν του έδωσε.

Εν τω μεταξύ με εισήγηση του Γλ. Κληρίδη στις 15 Νοεμβρίου 1974 προς τον Βρετανό ΄Υπ. Αρμοστή στην Λευκωσία σερ ΄Ολβερ, ο τότε Γενικός Γραμματέας και βοηθός Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Εζ. Παπαιωάννου και Α.Φάντης πέταξαν στις 17 Νοεμβρίου για το Λονδίνο μέσω της βρετανικής βάσεως Ακρωτηρίου για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους πιέζοντας τον Μακάριο πριν φθάσει στην Αθήνα, να δεχθεί την ομοσπονδιακή δι-περιφερειακή λύση. Το ΑΚΕΛ είχε ήδη ταχθεί υπέρ των θέσεων Κληρίδη, με τις οποίες συμφωνούσε αναμφίβολα  και η τότε κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης. Του παρέδωσαν υπόμνημα εννέα σελίδων εγκεκριμένο από την Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ, με τον εξής τίτλο « Οι απόψεις του ΑΚΕΛ για το Κυπριακό κάτω από τη σημερινή φάση». Στο υπόμνημα το ΑΚΕΛ καλούσε το Μακάριο να το δεχθεί και να δηλώσει προς την τουρκική πλευρά ότι η ελληνο-κυπριακή πλευρά αποδεχόταν να συζητήσει τη γεωγραφική ομοσπονδία ως μια από τις πιθανές λύσεις του Κυπριακού. Δηλαδή τη λύση που από τον Ιανουάριο του 1964 είχε απαιτήσει ο Ρ. Ντενκτάς στη συνεδρία του Λονδίνου και στις 12 Αυγούστου στη Γενεύη με χάρτη...

Μεταξύ 1975 – 1978 έγιναν πολλές μελέτες στο Φόρειν ΄Οφις για τη λύση, αλλά επι τω πλείστον το 1975 ήταν ο χρόνος όπου έλαβαν χώρα και οι επι χάρτου σχεδιασμοί πλέον του πως θα εξασφαλιζόταν η αποδοχή του διζωνικού διαχωρισμού δηλαδή πως θα αντιμετώπιζαν την μη επιστροφή των πλείστον προσφύγων μας, αλλοιώς δεν εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα του τουρκοκυπριακού διζωνικού κρατιδίου. Από τότε συζητήθηκαν οι αποζημιώσεις με διάφορους δικούς μας βοηθών τους να τους διαβεβαιώνουν ότι όχι όλοι οι πρόσφυγες θα ήθελαν να επιστρέψουν... Εισήγηση π.χ. για επιτροπή αποζημιώσεων εκφράστηκε από τότε στους Βρετανούς και Αμερικανούς  από τον μ. Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη διατελέσας και Γενικός Εισαγγελέας της Κυπριακής Δημοκρατίας και τρόποι αντιμετώπισης της επιθυμίας των προσφύγων για επιστροφή κ.α.

Εκεί σχεδιάστηκαν χάρτες και χάρτες για μας δίχως εμάς και διαβουλεύσεις μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια για αναπροσαρμογές συνόρων ίσως και καταφέρουν κάποιες  χιλιάδες Ελληνοκυπρίων να επιστρέψουν για να γίνει αποδεκτή η λύση. Συζητήθηκαν τότε και η εκ περιτροπής προεδρία που ήταν τουρκική πρόταση,  την οποία απέρριπτε ο Μακάριος με τον Γλ. Κληρίδη να κάνει εναλλακτικές προτάσεις στους Βρετανούς. Η σταθμισμένη ψήφος,  που ήταν εφεύρεση της διζωνικής ομάδας ούτω καλούμενων «Φίλων της Κύπρου» μιας ομάδας βρετανών βουλευτών και κάποιων δικών μας στο Λονδίνο μεταξύ των οποίων και ένας εφοπλιστής ονόματι Κώστας Καρράς (αργότερα αναμεμειγμένος και με την ομάδα στην Θεσσαλονίκη για αλλαγή των ιστορικών μας βιβλίων με την CDRSEE). Αυτοί λοιπόν πρότειναν από το 1978 την λεγόμενη σταθμισμένη ψήφο, απροκάλυπτα υπέρ των συμφερόντων των Τουρκοκυπρίων.

Το άσυλο του Γλ. Κληρίδη

Στις 3 Αυγούστου 1975, στις διαπραγματεύσεις της 3^ης Βιέννης, ο Γλ. Κληρίδης υπακούοντας πιστά στις προτροπές των Βρετανών που του ζήτησαν  να τα παίξει όλα για όλα, πρόσφερε στον Ντενκτάς αποδοχή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ΔΙΧΩΣ την εξουσιοδότηση της Κυπριακής Κυβέρνησης. Γι΄αυτό αμέσως  μετά, φοβούμενος για τη ζωή του,  έτρεξε και ζήτησε ΑΣΥΛΟ από την Βρετανία μέσω της αξιωματούχου του Φόρειν ΄Οφις, δεσποινίδας Μόβ Φόρτ που βρισκόταν στη Βιέννη και επέβλεπε τις συνομιλίες. Το Φόρειν ΄Οφις παραχώρησε το άσυλο οικογενειακώς αλλά μέχρι στιγμής δεν το χρειάστηκε...

Εν τω μεταξύ μετά τις δηλώσεις του Αμερικανού πολιτικού Τζιώρτζ Μπόλ οτι αμερικανικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν από την Τουρκία εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά την εισβολή, το αμερικανικό Κογκρέσο στις 5 Φεβρουαρίου 1975 επέβαλε το εμπάργκο όπλων εναντίον της Τουρκίας.

Η νέα διοίκηση του Τζίμμυ Κάρτερ ανακοίνωση νωρίς το 1977 ότι θα έστελλε τον Κλάρκ Κλίφφορτ ως αντιπρόσωπο της για το κυπριακό. Η πρωτοβουλία βέβαια οφειλόταν όχι τόσο για επίλυση του προβλήματος αλλά για ικανοποίηση της ελληνικής κοινότητας για την προεκλογική υποστήριξή της και για να βρεθόταν τρόπος τερματισμού του εμπάργκο.

Ο Κλάρκ Κλίφφορτ, όπως έγινε και με την αμερικανική ανάμιξη του 1964, κατηγορήθηκε αργότερα ότι ευθυνόταν για τις κατευθυντήριες μεταξύ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και Ραούφ Ντενκτάς στις 12 Φεβρουαρίου 1977.

Οι Βρετανοί που τα πήγαιναν πολύ καλά με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ Δρ. Κ. Βάλτχαιμ διευθετούν όπως αυτός μεταβεί στην Κύπρο πολύ νωρίτερα. Έφθασε στο νησί αρχές Φεβρουαρίου και δούλεψε σκληρά βοηθούμενος από τους δικούς μας διζωνικούς στη Κύπρο πέριξ του Μακαρίου, προσπαθώντας να εξασφαλίσει αποδοχή του Αρχιεπισκόπου στην διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Τελικά όμως στις κατευθυντήριες γραμμές που κράτησε ο Βάλτχάιμ ως ΠΡΑΚΤΙΚΑ και όχι ως συμφωνία όπως λανθασμένα μετέτρεψαν οι φιλο-διζωνικοί δικοί μας, πουθενά στις 4 παραγράφους των δεν υπάρχει η λέξη διζωνική. Ο Μακάριος και βέβαια λάθος του τεράστιο, δέχθηκε δικοινοτική ομοσπονδία. Εξυπηρετούσε όμως και αυτό...

Ο Κλάρκ Κλίφφορτ έφθασε στη Κύπρο στις 23 Φεβρουαρίου 1977 αφού ο Βάλτχαιμ είχε πάρει τα πρακτικά και αποχωρήσει από την Κύπρο και έφυγε στις 26 Φεβρουαρίου 1977. Από που ως που ευθυνόταν ο Κλίφφορτ για τις κατευθυντήριες γραμμές; Κατηγορήθηκε ο Κλίφφορτ και για τον λεγόμενο διζωνικό χάρτη που παρέδωσε ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος στους Τούρκους στη Βιέννη στις 31 Μαρτίου 1977 (παραχωρώντας το 20% στους Τ/κ).  ΄Ομως και αυτός ο μύθος διαλύεται με έγγραφο της βρετανικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον ημερ. 3 Μαρτίου 1977 προς το Φόρειν ΄Οφις στο οποίο καταγράφεται ότι ο Μακάριος είχε τον χάρτη ήδη έτοιμο όταν τον επισκέφθηκε ο Κλάρκ Κλίφφορτ!

Ο νεαρός τότε αξιωματούχος του Φόρειν ΄Οφις Νέλσον Λέτσκυ (πέθανε και αυτός) τους είπε οτι ο Μακάριος έβγαλε το χάρτη από το συρτάρι του και τον έδειξε του Κλίφφορτ και του είπε ότι δεν ήθελε κανένα να γνωρίζει για την ύπαρξή του αλλά ούτε την Ευρωπαική Οικονομική Κοινότητα να αναμιχθεί στο Κυπριακό.

Επανατοποθέτηση Κυπριακού

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μετανοιωμένος για τα λάθη και τις παγίδες στις οποίες έπεσε τόσο λόγω των ψεύτικων τουρκικών υποσχέσεων όσο και από τις πιέσεις δικών μας, αλλά ξεχνώντας και ο ίδιος τις δικές του φορτικές δηλώσεις εναντίον της λύσης της Ομοσπονδίας τόσο σε συνεντεύξεις του όσο και σε καυτές συζητήσεις με τον Βρετανό υπ. Εξωτερικών Τζέιμς Κάλαχαν, τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει τις κατευθυντήριες με τον Ντενκτάς και να επανατοποθετήσει το Κυπριακό στη σωστή του βάση, της εισβολής και κατοχής και ως ένα διεθνές θέμα.

Η ομιλία του στην πλατεία Ελευθερία στις 20 Ιουλίου 1977 το έκανε ξεκάθαρο, αλλά πιο ξεκάθαρος γι΄αυτό ήταν οΔρ. Βάσος Λυσσαρίδης ο οποίος το επιβεβαίωσε χρόνια αργότερα, σε συνέντευξή του στη τηλεόραση του «Λόγου» στη Λευκωσία στις 3 Αυγούστου 1996. Ο Μακάριος λίγες μόνο μέρες μετά την ομιλία του στην πλατεία Ελευθερίας πέθανε. Και το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι γιατί ο Δρ. Λυσσαρίδης δεν μίλησε αμέσως μετά τον θάνατο του Μακαρίου και δεν στάθηκε εμπόδιο στο να μην επαναβεβαίωνε  τα πρακτικά εκείνα ο νέος πρόεδρος της Κύπρου μ. Σπύρος Κυπριανού όταν ο Βάλτχαιμ ξαναπήγε στην Κύπρο και κράτησε δεύτερα πρακτικά μεταξύ Κυπριανού και Ντενκτάς στις 19 Μαίου 1979;  Η επαναβεβαίωση χρειαζόταν λόγω του θανάτου του Μακαρίου έστω και αν αυτά αναφέρονταν μόνο σε δικοινοτική ομοσπονδία και όχι διζωνική. Γιατί ο καθεαυτό στόχος των πρακτικών δεν ήταν μόνο η αναφορά στη διζωνική αλλά η επίσημη μετατροπή του Κυπριακού από ένα διεθνές θέμα με ένοχη την κατοχική Τουρκία,  σε θέμα δικοινοτικό μεταξύ δύο κοινοτήτων!

Το τραγικό όμως είναι ότι ενόσω στα πρακτικά εκείνα η διζωνική δεν υπάρχει, δικοί μας υποστηρικτές της επιμένουν να επικαλούνται ότι υπάρχει (!) ως άλλοθι στις δικές τους απαράδεκτες παραχωρήσεις προς τους κατακτητές και τους συνοδοιπόρους των Τουρκοκυπρίους όπως απαιτούν οι Βρετανοί. Τελικά οι Βρετανοί κατάφεραν να εισαγάγουν  την διζωνική επι προεδρίας του ευέλικτου Γιώργου Βασιλείου τον οποίο «προώθησαν» εις αντικατάσταση του ανένδοτου Σπύρου Κυπριανού, που δεν δεχόταν την διζωνική με το τίποτα,  με το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας 649 του 1990.

Διαρκές έγκλημα πολέμου ο εποικισμός

Το 1955 κατά την διάρκεια της Τριμερούς στο Λονδίνο ο τότε υπ. Εξωτερικών της Τουρκίας Φ. Ζορλού ισχυρίστηκε ότι στην Τουρκία υπήρχαν 300,000 Τούρκοι που είχαν τουρκοκυπριακή καταγωγή. ΄Ηταν η πρώτη αναφορά των Τούρκων για τον επικείμενο εποικισμό και την δημογραφική αλλοίωση της Κύπρου και που ξεκίνησε το 1975.  Σήμεραο αριθμός των εποίκων  ξεπερνά τις 200,000, αριθμός που αντικατέστησε και με το παραπάνω τους εκτοπισθέντες Ελληνοκύπριους πρόσφυγες.

Σχετική η μελέτη του πρώην βοηθού Γενικού Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας και πρώην Δικαστή του Ευρωπαικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Λουκή Λουκαίδη, με τίτλο “Η εξέλιξη του Νόμου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”. Εκδόθηκεαπότονεκδοτικόοίκο Martinus Nijhoff Dordrecht/Boston/London) μευπό-τίτλο“Expulsion of Settlers from Occupied Territories – The case of Turkish Settlers in Cyprus” . Επίσης οι   εκθέσεις  α)  του 1992 του Ισπανού  “Αλφόνς Κουκό” Εισηγητή της Επιτροπής Μετανάστευσης, Προσφύγων και Δημογραφίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, και β) εκείνη του Φιλανδού Εισηγητή Τζάσκο Λάξο, του 2003.  Οι οποίες  επισήμως καταγράφουν τον εποικισμό της κατεχόμενης Κύπρου ως σκόπιμη πολιτική της Τ/κ διοίκησης και της Τουρκίας και ότι η παρουσία τους αποτελεί πρόσθετο εμπόδιο στην λύση του Κυπριακού.

Μοναδική εξαίρεση οι Βρετανοί. Οι οποίοι υποστηρίζουν και επιβάλουν στην δική μας πλευρά ότι οι έποικοι δεν θα φύγουν. Δηλώσεις Λόρδου Νίκολας Μπεθελ Σημερινή 28 Σεπτεμβρίου 1999, Λόρδου  Ντέιβιντ Χάνει με Σχέδιο Ανάν…αλλά και τούτο:

Την 1^η Ιανουαρίου 2008, λίγους μήνες πριν τις προεδρικές του ιδίου χρόνου, παρουσιάστηκε ουρανοκατέβατη στην εφημερίδα της Κύπρου Φιλελεύθερος μια συνέντευξη του ελλαδίτη εφοπλιστή Κώστα Καρρά και μέλους της διαβόητης διζωνικής ομάδας στο Λονδίνου «Φίλοι της Κύπρου» που δόθηκε στον δημοσιογράφο της εφημερίδας Κώστα Βενιζέλο. Στην συνέντευξη εκείνη ο κ. Καρράς μας εισηγήθηκε όπως αποδεχτούμε όσο το δυνατό περισσότερους έποικους για να... αυξηθεί ο αριθμός των Τουρκοκυπρίων! Ο νέος πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας λίγες μόνο μέρες μετά την ανάληψη της προεδρία το 2008, δέχθηκε στο προεδρικό αντιπροσωπεία Τουρκοκυπρίων αριστερών στους οποίους ανακοίνωσε ότι αποδεχόταν παραμονή 50.000 εποίκων . Και αυτό τέσσερις μήνες πριν καν αρχίσουν οι συνομιλίες. Σε άρθρο του στην Σημερινή της Κύπρου στις 4.3.2012, ο βετεράνος δημοσιογράφος Σάββας Ιακωβίδης αναφέρθηκε στο πρόσφατο έγγραφο του κυβερνώντος ΑΚΕΛ για το Κυπριακό και τόνισε ότι οι θέσεις του ΑΚΕΛ στο θέμα των εποίκων «είναι καθαρά τουρκογενείς και... Χανέικες!» . Σημειώθηκε στο έγγραφο και πως «η Ε/κ πλευρά συμφωνεί κατ΄αρχήν για την απόλαυση των τεσσάρων ελευθεριών από Τούρκους υπηκόους».

 

Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων

Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων που τροφοδοτεί και αιμοδοτεί τον ίδιο τον Αττίλα και τους Τουρκοκύπριους στα κατεχόμενα απόρρεε από τις  βρετανικές συνομόσπονδες Ιδέες Γκάλι του 1992. Στόχος ήταν η οικονομική ενίσχυση από μας των Τουρκοκυπρίων αφενός και αφετέρου  να χωνέψουμε με τις επαφές την κατοχή. Το 2003 ο Ραούφ Ντενκτάς απαίτησε το άνοιγμα τους και δυστυχώς δέχθηκε ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος. Έκτοτε οι Ελληνοκύπριοι χρηματοδοτούν μέσω των παράνομων καζίνων, τις επισκέψεις, τις εμπορικές συναλλαγές, τη προδοτική χρήση του παράνομου αεροδρομίου Τύμπου για ταξίδια στην Κωνσταντινούπολη με εκατομμύρια ευρώ το χρόνο στον Αττίλα.

Έτσι λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα στο τραγικό σημείο η δική μας πλευρά, του θύματος, να έχει προωθήσει διαχρονικά και απίστευτα σχεδόν όλες τις τουρκικές θέσεις. ΄Ολα τα σχέδια από το 1974 μέχρι σήμερα βασίζονται στο τι δέχεται η Τουρκία με την επεξεργασία του Λονδίνου και βοηθούς δικούς μας φθάνοντας στο Σχέδιο Ανάν με την διζωνική. Και ενώ αμφότερα απορρίφθηκαν από το λαό στις 24.4.2004 ο μεν πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος είπε ότι σχέδια σαν αυτά δεν πεθαίνουν αλλά παραμένουν στο τραπέζι και στις 8 Ιουλίου 2006 επανέφερε τη διζωνική με πολιτική ισότητα με τη συμφωνία του με τον Μ. Αλί Ταλάτ ο δε νυν πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας όχι μόνο την επαναβεβαίωσε αλλά προχώρησε και σε πιο διευκρινιστική συμφωνία με τον Ταλάτ στις 23 Μαίου 2008 για δύο συνιστώντα στέιτς και συνεταιρισμό προσφέροντας συγχωροχάρτι της Τουρκίας για την εισβολή μαζί με όλα όσα έχω ήδη προ-αναφέρει.

Τελευταία επιβεβαίωση οι δηλώσεις του κ. Άντρου Κυπριανού Γ.Γ. του ΑΚΕΛ στη Λευκωσία στις 2.3.2012, όταν κολλημένος στη τουρκική διζωνική, δήλωσε ότι θα είναι «τέλειο άλλοθι στην Τουρκία η εγκατάλειψη της διζωνικής», από εμάς τα θύματα δηλαδή...Τα Νέα Λονδίνου 3.3.2012 www.tanea-london.net ). Παράλληλα τις ίδιες μέρες,  ο Νίκος Τορναρίτης του ΔΗΣΥ δια τηλεοράσεως να υπερασπίζεται της ΔΔΟ ως της...ιδανικής λύσης!!! (www.eleftheria.co.uk 9.3.2012).

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω τις πρόσφατες δηλώσεις του αγαπητού συμπατριώτη μου καθηγητή Παναγιώτη ΄Ηφαιστου ο οποίος δικαιολογημένα σε παλαιότερη δήλωσή του είπε ότι χρειαζόμαστε ένα ψυχίατρο να εξηγήσει τι είναι διζωνική,  έγραψε στις 27 Φεβρουαρίου 2012, σε ηλεκτρονική συζήτηση:

«Πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια μίλησε στο πανεπιστήμιο όπου τότε βρισκόμουν πολιτικό πρόσωπο με κορυφαίο ρόλο στην κυπριακή πολιτική πραγματικότητα. Όταν του είπαμε ότι οι θέσεις που εμείς (όχι οι Τούρκοι ή ο ΟΗΕ: Εμείς!!) προτείνουμε στις ενδοκυπριακές διαπραγματεύσεις ισοδυναμούν με πολιτικό μαζοχισμό είπε το εξής εκπληκτικό: «Δεν διαφωνώ και κάθε φορά που πηγαίνουμε στις διαπραγματεύσεις προσευχόμαστε να τις απορρίψουν οι Τούρκοι». Εγώ απάντησα: «Δηλαδή η σωτηρία μας επαφίεται στον «πατριωτισμό» των Τούρκων». Σιώπησε. Η φράση αυτή έγινε τότε και τίτλος επιφυλλίδας μου στην Ελευθεροτυπία όπου τότε έγραφα.

Δεν ζητούμε καν αυτό που προβλέπει η διεθνής νομιμότητα, ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1974 και κυρίως του 1983 οι οποίες μέχρι στιγμής διέπουν και το ζήτημα των παράνομων τετελεσμένων και την παράνομη εισβολή....Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη περίπτωση στην ιστορία του ΟΗΕ που αντιπρόσωποι ενός κυρίαρχου κράτους επί δεκαετίες στέκονται προσοχή μπροστά σε υπαλλήλους που παραβιάζουν τον Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού από τον οποίο πληρώνονται να υπηρετούν.

Οι Τούρκοι ορθά λειτουργούν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους ενώ εμείς έχοντας λάθος αντίληψη για τον ρόλο των διεθνών θεσμών αγόμαστε και φερόμαστε»  

Τον Απρίλιο του 1992 ο Τούρκος ακαδημαικός Γιαλτσιν Κουτσιούκ έκανε την εξής δήλωση: “Εάν η διζωνική Ομοσπονδία εφαρμοστεί όπως περιγράφεται στις Ιδέες Γκάλι, και ειδικά η παράγραφος 20, που αναφέρεται στην αναγκαστική και εγγυημένη πλειοψηφία και ιδιοκτησία γης στην κάθε πλευρά, αυτό θα οδηγήσει σε ολοκάθαρη διχοτόμηση της Κύπρου και τουρκοποίηση μεγάλου μέρους της χώρας. Πάντοτε ήμουν εναντίον της διχοτόμησης και επαναλαμβάνω πως αν εφαρμοστούν οι Ιδέες Γκάλι θα οδηγήσουν την Κύπρο στη διχοτόμηση και τουρκοποίηση.” Έκτοτε μας ήλθε σε...βελτιωμένη προς τη Τουρκία το Σχέδιο Ανάν το οποίο ο Τούρκος δημοσιογράφος Αλί Μπιράντ δήλωσε ότι εξασφάλισε κάπου το 90% των τουρκικών επιδιώξεων στην Κύπρο.

Σήμερα η Κύπρος βρέθηκε με ανέλπιστο θαλάσσιο πλούτο που προσφέρεται ως σανίδα σωτηρίας τόσο για την Ελλάδα όσο και για την ίδια που μπορεί να μας απεγκλωβίσει απ΄όλα τα κακά και υποχωρήσεις του παρελθόντος.  Της προσφέρεται η ευκαιρία νέων συμμαχιών και συνεταιρισμών όχι με τους κατακτητές,  αλλά με χώρες που πάλεψαν σκληρά να αποφύγουν όλοι εκείνοι που τάχατες πάσχιζαν για το καλό της,  αλλά στην αλήθεια υποστήριζαν ξένα συμφέροντα που καθόλου δεν εκτιμούσαν τα δικά μας. Νέες συμμαχίες κυρίως με το Ισραήλ και την Αμερική, εκμεταλλευόμενοι τον θαλάσσιο πλούτο, φυσικό αέριο, πετρέλαιο, την ΑΟΖ.

Σήμερα εξελίσσονται νέες γεωπολιτικές καταστάσεις στο χώρο μας. Δεν είμαι ειδική στο θέμα αυτό, η δική μου δουλειά περιορίζεται στην έρευνα και μελέτη των βρετανικών αποδεσμευμένων και άλλων εγγράφων του βρετανικού κράτους, όμως οι ειδικοί στο θέμα ΑΟΖ και στρατηγικής συστηματικά καλούν σε συναγερμό τον Ελληνισμό, να ανασυσταθεί επειγόντως για να σωθεί. Να εκμεταλλευθεί τις δυνάμεις του, το πλούτο του και να υπερασπιστεί τα δίκαια και εθνικά του. Απέναντι του έχει μία Τουρκία που είναι έτοιμη να μας καταβροχθίσει και κάποιοι δικοί μας της ανοίγουν το δρόμο δυστυχώς.

Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για τη σωτηρία της Κύπρου και του Ελληνισμού, στο για 10,000 χρόνια ελληνικότατο αυτό νησί όπως το ίδιο το Υπ. Άμυνας της Βρετανίας προβάλει στην ιστοσελίδα του αντίθετα με την πολιτική της κυβέρνησής του.

http://www.mod.uk/DefenceInternet/DefenceFor/ServiceCommunity/ACyprusPosting/Background/

Χρειαζόμαστε ριζοσπαστικές στρατηγικές και ηγέτες με αποφασιστικότητα και τόλμη. Ελπίζω να βρεθούν σύντομα αλλοιώς η Κύπρος τουρκοποιείται δίχως να χρειαστεί να ξαναρίξει έστω μία ακόμα σφαίρα η Τουρκία. Με την δημογραφική αλλοίωση που πέτυχε με τους έποικους, το συνεχές αυτό έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας και την λαθρομετανάστευση στα ελεύθερα, η οποία ξεπέρασε πλέον τα όρια ασφάλειας. Και όσοι δεν θέλουν να ακούν  τη λέξη τουρκοποίηση εξυπηρετούν πλέον ιδιοτελή και ξένα συμφέροντα.

Η Αθήνα και η νέα ηγεσία της που λέγεται θα είναι ο κ. Αντώνης Σαμαράς καλούνται να ΑΡΝΗΘΟΥΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στην λεγόμενη πολυμερή διάσκεψη για το Κυπριακό που επιμένουν να καλέσουν η Βρετανία και η Τουρκία μέσω του Γ.Γ. του ΟΗΕ για να διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία πριν την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε από την Κύπρο.   Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα για μια τέτοια ατιμωτική συμμετοχή.

Προτού κλείσω την ομιλία μου θα ήθελα να προσθέσω και τούτο για να αποδείξω πόσο στραβά πήγε η λεγόμενη ηγεσία της δίσμοιρης Κύπρου και πόσο χειρότερα στραβά προχωρεί σήμερα. Πρώτον, όταν τον φθινόπωρο του 1958 οι Βρετανοί είχαν φθάσει σε τέτοιο προχωρημένο στάδιο με τους Τούρκους για την επιβολή των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, και επειδή εκείνοι έχουν πολιτική και όχι μαζοχισμό σαν τους δικούς μας,  το Υπ. Άμυνας της Βρετανίας έκανε και σχέδια όσο απίστευτο και να φαίνεται, και  για πραγματική Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, σε περίπτωση που ναυαγούσαν όλα και ο λαός επαναστατούσε. Δεν τους ενοχλήσαμε.  

Δεύτερον, στις 30 Απριλίου 1958,  αξιωματούχος του Φόρειν ΄Οφις (Υπ. Εξωτερικών) ο J. M. Addis τόνιζε με υπόμνημα του προς τους ανώτερους του, πως η καλύτερη λύση για την Κύπρο ήταν η΄Ενωση με την Ελλάδα. ΄Εγραψε ο άνθρωπος :

“...Η γενική πολιτική μας για μη αυτο-κυβερνούμενες περιοχές είναι να τις οδηγήσουμε προς το δρόμο της αυτοκυβέρνησης και στα επίπεδα εκείνα που θα μπορούν να αποφασίσουν μόνες τους για το μέλλον τους. Είναι σφόδρα ενάντια στις παραδόσεις μας να περιορίζουμε την ελευθερία επιλογής όταν έρχεται η ώρα της ανεξαρτησίας... Η αρχή της ‘ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ’ την οποία περιγράφει η δήλωση της 19 Δεκεμβρίου 1956 είναι ΜΙΣΗΤΗ γιατί ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΤΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. Είναι το αντίθετο του ότι προσπαθούμε να κάνουμε στην Νότια Ανατολική Ασία και στις Δυτικές Ινδίες. Ο διαχωρισμός είναι ιδιαίτερα αρνητικός σε μια περιοχή τόσο μικρή όσο η Κύπρος και μάλιστα σε Μεσογειακό περιβάλλον. Γι΄ αυτούς τους λόγους η δική μου άποψη είναι πως η μόνη σωστή λύση για την Κύπρο είναι η αυτοδιάθεση που οδηγεί στην Ένωση... ” (Σελ. 365 “Από την Ένωση στην Κατοχή”).

Αυτήν λοιπόν, τη τουρκική ρατσιστική, ΜΙΣΗΤΗ λύση τουρκοποίησης της Κύπρου, η πορεία της οποίας προδιαγράφτηκε από το 1955 σε συνεργασία Λονδίνου/Αγκυρας,  έκαναν κάποιοι ηγέτες στο τόπο αυτό παντιέρα της ανίκανης και ερασιτεχνικής πολιτικής τους. Θα κλείσω με την ιστορική πλέον δήλωση ή πρόβλεψη του αγαπητού και αείμνηστου καθηγητή Νεοκλή Σαρρή, που έκανε την δεκαετία του 1980, όταν είπε:

“Σε λίγα χρόνια οι Τούρκοι θα κάνουν τους΄Ελληνες να σκέπτονται σαν Τούρκοι και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη μας ήττα”. (Β.Φ “Ένωση” Σεπτέμβριος 2008)