Επίθεση κατά της Μαρίας Ρεπούση
για τις δηλώσεις της σχετικά με τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών εξαπέλυσε ο
Γιώργος Μπαμπινιώτης, κάνοντας λόγο για απόψεις «ξεπερασμένες, παλιομοδίτικες
και χωρίς επιστημονική βάση».
«Λέει άλλα αντ’ άλλων. Και θέλει
προσοχή. Ίσως θα έπρεπε να μην προβάλλουμε πολύ τέτοιες απόψεις ξεπερασμένες,
παλιομοδίτικες και χωρίς καμία επιστημονική βάση», είπε στο Βήμα 99,5 ο κ.
Μπαμπινιώτης.
«Μήπως δίνεται υπερβολική έμφαση στην
άποψη ενός προσώπου που δικαιούται να την εκφράσει; Από τη στιγμή, όμως που θα
πει ότι η γλώσσα μας είναι νεκρή, δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα,
με την επιστήμη και την αλήθεια», συνεχίζει.
Και
προσθέτει ότι «δεν πρέπει να γινόμαστε
συνομιλητές φληναφημάτων». «Θα σεβόμουν μια κριτική «θέλω λιγότερες ώρες
Αρχαία και περισσότερες Ιστορία». Είναι άλλο όμως να λες τη γλώσσα σου νεκρή».
Η απάντηση του Αλέκου Αλαβάνου
Με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη απάντησε ο Αλέκος
Αλαβάνος στη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση. Εκφράζοντας την άποψη ότι
μια γλώσσα που μιλιέται επί 2.500 χρόνια χωρίς διακοπή και με ελάχιστες
διαφορές, δεν είναι νεκρή, ο Αλαβάνος, εκ μέρους του «Σχεδίου Β», επέλεξε να
παραθέσει το εξής απόσπασμα από την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στην τελετή
απονομής του βραβείου Νόμπελ τον Νοέμβριο του 1979:
«Είναι,
το ξέρω, άτοπο ν’ αναφέρει κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο
άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά
βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα
η περίπτωση.» Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται
μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται
επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη
αυτή, φαινομενικά, διάσταση αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική ονότητα της
χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και
το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευτώ, αλά για να δείξω τις δυσκολίες που
αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις
ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ.- χωρίς ωστόσο
να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε
ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα
μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και
εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των
αιώνων ένα ορσμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί
κανείς ότι στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας,
που να μην γράφτηκε ποίηση στη ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος
παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική
ποίηση».
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου