Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
| Η ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ διαπλοκή της χρεοκοπικής κατολισθήσεως της χώρας, με τις σαφώς συγκρουσιακές τάσεις που αναπτύσσονται τόσο στο επίπεδο των πολιτικών αντιθέσεων, όσο και σ' αυτό των κοινωνικών αντιδράσεων (και της αναταραχής) αποβαίνει εκρηκτικό, κυριολεκτικώς, μείγμα. | |
Και αν δεν βρεθούν τρόποι ομαλής αποπυροδοτήσεως –δηλαδή διεξόδου– θα οδηγήσουν σε ακόμη οδυνηρότερα παράγωγα, που δεν είναι δύσκολο να προεικασθούν. Κι άλλωστε οι εμφυλιοπολεμικοί δείκτες είναι από πολλού ορατοί. Καθώς ιχνηλατούνται και στις συμπεριφορές και στο κλίμα που αυτές τελικά διαμορφώνουν. Και που θα επιδεινώνεται μ' επιταχυνόμενους ρυθμούς, όσο θα μεγεθύνονται τα αδιέξοδα και όσο οι εθνικές προοπτικές θα φυλλορροούν. Άλλωστε η πτωχευτική πραγματικότητα, είναι αυτονοήτως ο χείριστος σύμβουλος σ' αυτές τις περιπτώσεις, καθώς η μεν χώρα καθυποθηκεύεται, οι δε πολίτες βυθίζονται όλο και περισσότερο στην απελπισία της αβεβαιότητος. Κυρίως όμως της αδυσώπητης ανέχειας, που μεταβάλλει την καθημερινότητα των περισσοτέρων σε σαδιστική βαναυσότητα. Η πάσα αλήθεια. Που εάν δεν τη δουν κατά πρόσωπο αυτοί που θεσμικά διαχειρίζονται την κρίση, δεν θα μπορέσουν ποτέ και να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει και να προλάβουν τα χείριστα, τα οποία με μαθηματική βεβαιότητα επέρχονται. Κατ' ακρίβειαν επελαύνουν. Γιατί δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προβλεπτική δεινότητα για να διακριβωθεί ο φαύλος κύκλος που ήδη λειτουργεί αναπαράγοντας δραστικές δυναμικές καταστροφής: Η επιδεινούμενη χρεωκοπία και η πενία που αναπαράγει, φορτίζει ακόμη περισσότερο την οργή κι επαπειλεί τραυματικότερες υποτροπές. Οπόταν και αναδύονται κίνδυνοι για έως και μη αναστρέψιμες ολισθήσεις και θανάσιμες αγκυλώσεις. Να μην αμφιβάλλουμε. Και κυρίως να μη μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Τέτοια στάση θα ήταν ισοδύναμη με αυτοχειρία. Και τότε θα ήμασταν από τον πρώτο μέχρι τον έσχατο πολίτη, άξιοι της τύχης μας. Κατ' ακρίβειαν του νου μας. Εάν δηλαδή ο πολιτικός διαγκωνισμός αφεθεί να μετεξελιχθεί σε διχαστική διάσταση. Και αν τα εκδηλούμενα διχαστικά σύνδρομα υποτραπούν σε απευκταίες ενέργειες. Οπόταν και θα βρεθούμε μπροστά στο φάσμα μιας αποσυνθετικής δυναμικής, που θα οδηγήσει σε ό,τι πιο εφιαλτικό. Αυτά βεβαίως ούτε κασσανδρολογίες είναι, ούτε κι επισημαίνονται για να επιβεβαιωθούν. Αντιθέτως: Επισημαίνονται για να διαψευσθούν! Είναι τα ευκρινή δηλαδή σήματα κινδύνου, που πρέπει να διεγείρουν τα εθνικά μας αντανακλαστικά. Και οι μεν θεσμικοί διαχειριστές των πραγμάτων να προλάβουν, αποτρέποντας όσα γνωρίζουν καλά ότι συνιστούν αποθεμελιωτικούς συντελεστές. Οι δε πολίτες –σε όποια κλίμακα και αν κοινωνικά κατατάσσονται– να μη επιτρέψουν σε ανεπίτρεπτα πάθη (και λάθη) να «καπελώσουν» την κοινή λογική και ν' ακυρώσουν τη σωφροσύνη που είναι πάντα το προαπαιτούμενο. Χωρίς αυτό να σημαίνει καταστολή αγωνιστικότητος κι ευνουχισμό του φρονήματος, όσον αφορά την υπεράσπιση δικαιωμάτων και τη διεκδικητική γενικότερα διάθεση. Αλλά πάντοτε προτάσσοντας όσα προσδιορίζουν το κοινό συμφέρον και θωρακίζουν την εθνική προοπτική. Μέσα από το φάσμα όσων παρέτυχαν δεινών περιστάσεων και αδοκήτων καταστάσεων. Για τις οποίες ασφαλώς κάποιοι από την ηγετική πολιτική πανίδα υπέχουν ασήκωτες ευθύνες. Και οι οποίοι δαχτυλοδεικτούνται. Πλην τώρα προέχουν άλλα. Ούτε βεβαίως και αυτές οι συστάσεις αναιρούν την έννοια και την λειτουργική αναγκαιότητα της πολιτικής ζωής και των θέσεων. Πολύ περισσότερο των αντιθέσεων, που είναι παρεπόμενο της δημοκρατίας. Άλλο αυτό. Κι αυτό δεν αναιρεί όσα επιβάλλουν οι περιστάσεις. Αντιθέτως τα μεταβάλλει σε δείκτες κρίσεως και προσδιορισμού των ευθυνών μας. Είτε σε πολιτικό, είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Και συλλογικά και ατομικά. www.paron.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου