Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
«Χρειάζεται εξαιρετικό θάρρος για να διακηρύξει κανείς μία πεποίθησή του, εάν ξέρει ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με ολόκληρο σχεδόν το περιβάλλον του». Τους ανθρώπους αυτούς τους χαρακτηρίζει ως ήρωες –και αναφέρει ως παραδείγματα τον Κατιλίνα, που «υπερασπίστηκε τα δίκαια το λαού», και τον Λούθηρο ο οποίος «κήρυξε τον πόλεμο κατά της Παπικής Ρώμης».
Όμως, συνεχίζοντας θα πει: «Θεωρώ ως κάτι ολότελα απαράδεκτο το ότι ένας άνθρωπος, απόλυτα κάτοχος των διανοητικών του δυνάμεων, για να υπακούσει σε κάποια προσωπική του πεποίθηση, είναι δυνατό να έρχεται επίμονα αντιμέτωπος με την κοινή γνώμη, αφού πιστεύει ακράδαντα ότι αυτός ο τρόπος του ενέργειας θα καταδικάζεται πάντοτε από όλους όσο υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη, και όλοι θα τον περιφρονούν και θα τον μισούν όλοι οι άνθρωποι αιωνίως, σαν προδότη και παλιάνθρωπο ή αισχρό.... Αυτόν δεν θα τον βρείτε ανάμεσα σε ανθρώπους με καθαρό μυαλό» («Τα κατά συνθήκην ψεύδη», εκδ. «Νέος Σταθμός», Αθήνα, 1954, σελ. 426-427). Θα έλεγα ότι αυτού του είδους οι σπανίζοντες άνθρωποι είναι διπλά ήρωες γιατί η μετά παρρησίας διατύπωση της γνώμης έχει οδυνηρές συνέπειες γι’ αυτόν που το τολμά και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πριν από μερικά χρόνια ανέδειξα το θέμα με τούτο το κείμενο: «Ο ηρωισμός της γνώμης» (βλ. το μηνιαίο περιοδικό «Ιλιαία», τεύχ. Σεπτεμβρίου 2005, σελ. 27).
Το κείμενο αυτό κατέληγε με την προτροπή για «μια επανάσταση ψυχών και θεσμών» στην καταρρέουσα Ελλάδα. Έστω κι αν αυτή την προτροπή τη χαρακτήριζα «ως ουτοπία και μύθο».
Είχα διαπιστώσει τη σήψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του φαύλου λαού και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο κατέληγα: «Είμαστε καταδικασμένοι, όπως ο Προμηθέας, δεμένοι στους πασσάλους της ανελευθερίας έως ότου εμφανιστεί κάποιος νέος Ηρακλής να μας απελευθερώσει έστω και προσωρινά».
Δυστυχώς, όχι μόνο δεν βρέθηκε ένας Ηρακλής αλλά, αντίθετα, βρέθηκε η Τρόικα και το ΔΝΤ που μας έδεσαν χέρια, πόδια και φτερά για δεκάδες χρόνια.
Το επεδίωξε ο γονατισμένος και βουβός λαός. Τώρα σκούζει αλλά είναι πολύ αργά.
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
«Χρειάζεται εξαιρετικό θάρρος για να διακηρύξει κανείς μία πεποίθησή του, εάν ξέρει ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με ολόκληρο σχεδόν το περιβάλλον του». Τους ανθρώπους αυτούς τους χαρακτηρίζει ως ήρωες –και αναφέρει ως παραδείγματα τον Κατιλίνα, που «υπερασπίστηκε τα δίκαια το λαού», και τον Λούθηρο ο οποίος «κήρυξε τον πόλεμο κατά της Παπικής Ρώμης».
Όμως, συνεχίζοντας θα πει: «Θεωρώ ως κάτι ολότελα απαράδεκτο το ότι ένας άνθρωπος, απόλυτα κάτοχος των διανοητικών του δυνάμεων, για να υπακούσει σε κάποια προσωπική του πεποίθηση, είναι δυνατό να έρχεται επίμονα αντιμέτωπος με την κοινή γνώμη, αφού πιστεύει ακράδαντα ότι αυτός ο τρόπος του ενέργειας θα καταδικάζεται πάντοτε από όλους όσο υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη, και όλοι θα τον περιφρονούν και θα τον μισούν όλοι οι άνθρωποι αιωνίως, σαν προδότη και παλιάνθρωπο ή αισχρό.... Αυτόν δεν θα τον βρείτε ανάμεσα σε ανθρώπους με καθαρό μυαλό» («Τα κατά συνθήκην ψεύδη», εκδ. «Νέος Σταθμός», Αθήνα, 1954, σελ. 426-427). Θα έλεγα ότι αυτού του είδους οι σπανίζοντες άνθρωποι είναι διπλά ήρωες γιατί η μετά παρρησίας διατύπωση της γνώμης έχει οδυνηρές συνέπειες γι’ αυτόν που το τολμά και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο πριν από μερικά χρόνια ανέδειξα το θέμα με τούτο το κείμενο: «Ο ηρωισμός της γνώμης» (βλ. το μηνιαίο περιοδικό «Ιλιαία», τεύχ. Σεπτεμβρίου 2005, σελ. 27).
Το κείμενο αυτό κατέληγε με την προτροπή για «μια επανάσταση ψυχών και θεσμών» στην καταρρέουσα Ελλάδα. Έστω κι αν αυτή την προτροπή τη χαρακτήριζα «ως ουτοπία και μύθο».
Είχα διαπιστώσει τη σήψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του φαύλου λαού και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο κατέληγα: «Είμαστε καταδικασμένοι, όπως ο Προμηθέας, δεμένοι στους πασσάλους της ανελευθερίας έως ότου εμφανιστεί κάποιος νέος Ηρακλής να μας απελευθερώσει έστω και προσωρινά».
Δυστυχώς, όχι μόνο δεν βρέθηκε ένας Ηρακλής αλλά, αντίθετα, βρέθηκε η Τρόικα και το ΔΝΤ που μας έδεσαν χέρια, πόδια και φτερά για δεκάδες χρόνια.
Το επεδίωξε ο γονατισμένος και βουβός λαός. Τώρα σκούζει αλλά είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου