Τουρκέψαμε!

Εισαγωγικό σημείωμα του Δαμιανού Βασιλειάδη στο άρθρο του κ. Νίκου Χειλαδάκη '' Τουρκικά σήριαλ''

Η ανάλυση του κ. Χειλαδάκη αποκαλύπτει το τραγικότερο έγκλημα που συντελείται από το παρασιτικό ελληνικό κεφάλαιο, σε αγαστή συνεργασία με το ξένο, στην καρδιά της συνείδησης του Έλληνα. Γράφει σχετικά ο Ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος Σαντιάγκο Άλμπα Ρίκο:

Το ξένο κεφάλαιο δεν αποτελεί πια ένα περιφερειακό στοιχείο ή κάτι που επιβάλλεται από τα έξω πάνω στις εθνικές καπιταλιστικές τάξεις. Ο νεοφιλελευθερισμός συστήνει ‘εσωτερικές μπουρζουαζίες’ ως συστατικό στοιχείο των εθνικών μπλοκ εξουσίας. Στον νεοφιλελευθερισμό η πολιτική και οικονομική βάση της “ορθολογικής Αριστεράς” του Χόμσμπαουμ έχει εξαφανιστεί».[1]

Οι λεγόμενοι «νταβατζήδες» των καναλιών (κομμάτι από τις εσωτερικές μπουρζουαζίες), υπηρετούν τα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι «μπίζνες». Τα τουρκικά σήριαλ είναι μέρος αυτού του σχεδίου.

Οι Έλληνες αποκτούν νεο-οθωμανική συνείδηση ασυνείδητα. Ανεπαίσθητα αλλοιώνεται η συνείδηση του, για να γίνει εύκολη λεία σε οποιαδήποτε εσωτερική και εξωτερική επιβουλή και εκμετάλλευση. Μετατρέπεται σε Νεο-Ραγιά, ανίκανο να αντισταθεί σε ο,τιδήποτε, με τα μέσα του μοντέρνου ψυχολογικού πολέμου, που εφαρμόζουν όλοι εκείνοι εντός και εκτός Ελλάδας που θέλουν να απαλείψουν ό,τι ελληνικό ακόμη υπάρχει σ’ αυτήν την κοινωνία.

Τονίσαμε με έμφαση σε ένα εισαγωγικό σημείωμα στο προηγούμενο άρθρο του κ. Χειλαδάκη, για τα τουρκικά σήριαλ, ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι πρωταρχικά οικονομικό, ούτε πολιτικό, αλλά πολιτισμικό, με την έννοια ότι οι άρχουσες τάξεις μέσω της διαφθοράς (πνευματική και ηθική αλλοτρίωση), ασκούν εξουσία (πολιτική διάσταση του προβλήματος) και στο τέλος εκμεταλλεύονται με πλήρη άνεση το λαό (οικονομική διάσταση).

Στόχος όλων όσων εργάζονται τον αφανισμό της Ελλάδας είναι η συνείδηση και το φρόνημα του Έλληνα. Από κει και πέρα γίνεται έρμαιο οποιασδήποτε δύναμης που θέλει να τον εκμεταλλευτεί. Οι αποδομητές του έθνους -κράτους σε αυτό αποσκοπούν.

Η ενασχόληση των Ελλήνων πολιτών (πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων, συνδικαλιστικών κινημάτων και λοιπά) μόνο με την οικονομία κατά προτεραιότητα είναι σίγουρο ότι θα βαθαίνει την κρίση και θα επιδεινώνει τα αδιέξοδα, γιατί απλούστατα δεν ασχολείται με την καρδιά και τον πυρήνα του προβλήματος.  

Η θεωρία του Σοκ και δέος αποκαλύπτει του λόγου το αληθές. Γράφει η γνωστή συγγραφέας Ναόμι Κλάιν στο πολύκροτο βιβλίο της Σοκ και δέος τα εξής:

«Το “Σοκ και δέος” παρουσιάζεται συχνά ως μια στρατιωτική σαρωτικής ισχύος πυρός, όμως οι συντάκτες του δόγματος θεωρούν ότι είναι κάτι περισσότερο: Ισχυρίζονται ότι είναι ένα πολύπλοκο ψυχολογικό σχέδιο που πλήττει “απευθείας τη βούληση του αντιπάλου να αντισταθεί”. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται προέρχονται από έναν βραχίονα του στρατιωτικού συμπλέγματος των ΗΠΑ: Αποστέρηση και υπερφόρτωση των αισθήσεων με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την παλινδρόμηση των υποκειμένων».[2]  Αυτό ισχύει, όπως ισχυρίζεται ο Σπύρος Μαρκεζίνης και για τα κράτη: «Τρεις διαπρεπείς Αμερικανοί διεθνολόγοι παρατήρησαν σε μια κοινή μελέτη[3] ότι “τα πλέον ισχυρά κράτη είναι πιθανόν σε θέση να μεταβάλλουν τις αυτοαντιλήψεις των ασθενέστερων κρατών, ιδίως όταν η οικονομική και στρατιωτική ισχύς έχουν υπονομεύσει τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις”, {δηλαδή των μικρότερων κρατών}».[4]

Τελικός σκοπός είναι να καταστεί ο αντίπαλος ανίκανος να αντισταθεί. Αυτό σχετικά με τον ψυχολογικό πόλεμο.

Στον οικονομικό τομέα το πρόγραμμα προέβλεπε: «Πρώτον, οι κυβερνήσεις πρέπει να καταργήσουν όλους τους κανόνες και τις ρυθμίσεις που εμποδίζουν τη συσσώρευση κερδών. Δεύτερον, οφείλουν να πουλήσουν τη δημόσια περιουσία σε ιδιωτικές εταιρείες, ώστε να την εκμεταλλευτούν επικερδώς. Και, τρίτον, πρέπει να προβούν σε δραματικές περικοπές στη χρηματοδότηση των κοινωνικών προγραμμάτων».[5]

---

[1] Γκρέγκορυ Άλμπο, ό.π.

[2] Βλ.Ναόμι Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ , η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2007, σ. 446.

[3] Peter Katyenstein, Robert O. Keobane, Stephen D. Krasner,  International Organisasion and the Studz of World Politics, τόμ. 52,τ. 4 (Φθινόπωρο 1998), σ. 673.

[4] Βλ. Βασίλειος Μαρκεζίνης, Η Ελλάδα των κρίσεων. Ένα προσωπικό δοκίμιο, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα2011, σ. 153. Αυτό που επιδιώκουν οι ΗΠΑ το εφαρμόζουν συστηματικά και «οι φίλοι μας» από Ανατολάς.

[5] Βλ. Ναόμι Κλάιν, ό.π., σ 447.