Αν κατέβαζα «Χριστοπαναγίες»!

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

                                                           

Συνήθως δε βρίζω, γιατί ούτε την αισθητική μου εκφράζει ούτε και το πολιτιστικό μου επίπεδο, όπως προσωπικά πιστεύω.

Άντε να πω: «Στο διάβολο!». Αυτό είναι όλο.

Συνήθως, έτσι όπως καταντήσαμε, το πολιτιστικό μας επίπεδο είναι κάτω από τη ζώνη, δηλαδή ασχολείται κυρίως με σεξ και λοιπά. Έτσι χασκογελάνε οι Έλληνες. Γι’ αυτό είχε γεμίσει η Ελλάδα από σκυλάδικα, όταν ο Έλληνας ζούσε σε ευημερία με δανεικά και δεν τον ενδιέφερε τίποτε, ούτε το μέλλον των παιδιών του, ούτε το μέλλον γενικά αυτού του τόπου.

Δε θέλω να γενικεύω, γιατί πάντοτε η γενίκευση έχει αρνητικό πρόσημο. Αλλά η περίπτωση αφορά την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Όμως αυτά τα γράφω παρεμπιπτόντως γιατί δεν είναι το θέμα μου.

Το θέμα μου έχει να κάνει με τις τελευταίες ταραχές που εκδηλώθηκαν στην Αθήνα από τους Ισλαμιστές, που συγκρούστηκαν με την αστυνομία για το γνωστό θέμα της προσβολής του Μωάμεθ.

Αρκετοί Έλληνες από την ώρα που θα σηκωθούν από το κρεβάτι έως ότου «ξαναπέσουν» στο κρεβάτι, «ρίχνουν» έτσι για να ξεδώσουν από τη «τσαντίλα τους», είτε για κάποια αιτία είτε και όχι, μύριες όσες χριστοπαναγίες.

Αν τους ακούσει κανείς στο δρόμο, επί παραδείγματι στην Πλατεία Κοντζιά, θα πουν οι παρεβρισκόμενοι περίεργοι χασκογελώντας: Είτε τρελός είναι ο άνθρωπος, είτε θα έπαιρναν το δρόμο τους, μειδιώντας.

Φανταστείτε τώρα μια άλλη εικόνα. Αν κάποιος από αφέλεια ή άγνοια ή και προβοκάτορας (από την τουρκική ΜΙΤ ή τους Σαουδάραβες ή το Κατάρ και όλους τους Καταραμένους, (πώς αλλιώς λέγονται η κάτοικοι του Κατάρ;) ή τον Σόρος, που επιβουλεύονται την πατρίδα μας, έβριζε στην Πλατεία Κοντζιά τον Μωάμεθ ή ποδοπατούσε το κοράνι, μπορείτε να συλλάβετε τι θα γινόταν; Και πάλι χωρίς να γενικεύουμε.

Εγώ προσωπικά είμαι της γνώμης ότι το ολιγότερο που θα ακολουθούσε είναι να καεί η Αθήνα.

Θα μου πείτε: αστειότητες, θα μου πείτε υπερβολές, θα με στολίσετε ενδεχομένως και με άλλα κοσμητικά επίθετα. Θα έλεγα κι’ εγώ: Έχετε δίκαιο, τουλάχιστον λόγω βλακείας, αν μη τι άλλο!

Θα σας εξιστορήσω ένα προσωπικό μου συμβάν, που το είχα καταχωνιάσει στη μνήμη μου και το είχα ξεχάσει. Το θυμήθηκα με τα πρόσφατα γεγονότα των φανατικών Ισλαμιστών στην Αθήνα.

Έτος 1972 στο Μόναχο της Γερμανίας. Χούντα στην Ελλάδα.

Στο φοιτητικό οίκο που έμενα, είχα δύο καλούς φίλους. Έναν Ισπανό, τον Εμίλιο Φερνάντες Ρομέρα και έναν Αιγύπτιο, θρησκευόμενο, ονόματι Χασάν. Φιλικός ο Χασάν «μέχρι αηδίας». Βλέπετε είμαι και διεθνιστής.

Συνήθως καθόμασταν και τρώγαμε μαζί, όταν μαγειρεύαμε στην κοινή κουζίνα του «Χαϊμ», όπως λεγόταν ο φοιτητικός οίκος στα γερμανικά. Εκεί που, τρώγοντας νιώθαμε άνετα και είχαμε έρθει κάπως στο κέφι, πώς μου ήρθε και έκανα ένα «αστειάκι» για το κοράνι ή για τον Μωάμεθ, δε θυμάμαι ακριβώς. Όμως όχι μόνο θυμάμαι τι ακολούθησε, αλλά με πιάνει και τώρα ακόμη σύγκρυο και μόνο που το θυμάμαι.

Αστραπιαία ο Χασάν αλλάζει χρώμα στο πρόσωπό, σκοτεινιάζει απαίσια και αποκρουστικά και αρπάζοντας ένα χασαπομάχερο της κουζίνας ήταν έτοιμος να το μπήξει στην κοιλιά μου.

Παρενέβη ο Εμίλιο κατευναστικά και εγώ προσωπικά και απέφυγα το μοιραίο.

Βέβαια το δυσάρεστο σε όλη την υπόθεση είναι να με ανεχθείτε τώρα με αυτό το άρθρο. (Έτσι για να μη χάνουμε και το χιούμορ μας).

Πάντως τη γλύτωσα «φτηνά» που λέει και ο λαός.

Θα μου πείτε κάνοντας έναν λογικό συνειρμό. Και τι μας ενδιαφέρει η προσωπική σου ιστορία, «φίλε!». (Κανονικά η προσφώνηση θα ήταν: «Ρε, φίλε!», αλλά το «ρε» μου είναι επίσης αντιαισθητικό).

Σας απαντώ ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα. (Εξάλλου άλλο είναι θεωρητικά παραμυθάκια κι’ άλλο οι προσωπικές εμπειρίες. Βλέπε, περίπτωση Κούνδουρου).

Μάλιστα θα συνιστούσα στους λεγόμενους «διεθνιστές» ή τα μέλη των μη ΜΚΟ, που ισλαμοφέρνουν, να προσέξουν στις επαφές και «συναναστροφές τους», να μην κάνουν κανένα «αστειάκι» σαν το δικό μου, γιατί δεν ξέρω, αν θα τους μείνει πόδι, χέρι ή κεφάλι. Η Σαρία περιμένει στη γωνία!

Προσέξτε. Μπορείτε να «ρίχνετε» με άνεση όσες χριστοπαναγίες θέλετε και είτε να μπείτε στο βιβλίο Γκίνες, λόγω μοναδικής συχνότητας στις βρισιές είτε να πάρετε κανένα βραβείο από κάποια ΜΚΟ, αλλά, γιατί όχι, και από κάποια κυβερνητική, έτσι όπως καταντήσαμε.

Πάντως θεωρώ υποχρέωσή μου, λόγω αλληλεγγύης, έστω κι’ αν δε το αξίζετε, να σας προειδοποιήσω: Τέρμα τα «αστειάκια» με Ισλαμιστές.