Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Είναι ο τίτλος, σε β’ έκδοση, του Χρίστου Κωνσταντόπουλου (από τις εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας) – με το οποίο αποπειράται να δώσει μια «λύση» στο περίπλοκο κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, το οποίο όλο και διαρκώς και όλο και περισσότερο γίνεται βραχνάς για την ελληνική κοινωνία.
Διαβάζοντας κανείς και το έργο αυτό του Χ. Κωνσταντόπουλου διαπιστώνει την έκδηλη αγωνία του για την καταστροφική πορεία της Ελλάδα, προτείνοντας ως ανάχωμα – λύση τη ριζική αλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος και την επιστροφή στη μάνα γη.
Γράφει: «Για να υπάρξει λύσις, για να υπάρξει ελπίς, απαιτείται επιστροφή, παλινόνστηση, στην επαρχία. Πίσω σημαίνει μπροστά. Επιστροφή στην επαρχία σημαίνει παραγωγή, ανάπτυξη, εξαγωγές, εμπορία, πλούτος, ασφάλεια, ηρεμία, ευτυχία. Εάν δεν επιστρέψουμε στη γη, στο χωριό, στις καλλιέργειες, στην κτηνοτροφία... στον λαχανόκηπο, στο αμπέλι, στα οικιακά ζώα... χωρίς αυτή την επιστροφή δεν θα υπάρξει ανάπτυξη» (σελ. 116).
Μετά τις προτροπές αυτές, ο σ. έρχεται στο θέμα του εκπαιδευτικού μας προβλήματος, θεωρώντας ένα από τα κύρια της κακοδαιμονίας μας γράφοντας: «Αν συνεχιστεί αυτό το σύστημα εκπαίδευση δεν θα έχουμε Έλληνες» (σελ. 143).
Ως προς το πρώτο σκέλος των προτάσεων, θα έλεγα ότι αυτές δεν αποτελούν πανάκεια για την αρρώστια της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας αλλά και πέρα απ’ αυτό προϋποθέτει και απαιτεί ταυτόχρονη ριζική αλλαγή κοινωνικών, διοικητικών και οικονομικών δομών, που δεν είναι τόσο απλές και εφικτές.
Ως προς το αιώνιο πρόβλημα της εκπαίδευσης, θα έλεγα επίσης ότι η «ορθή» του αντιμετώπιση δεν είναι τόσο απλή και τόσο μονοδιάστατημέσα σ’ ένα κόσμο που βιώνει τις γρήγορα εναλλασσόμενες τεχνολογικές επαναστάσεις.
Από την εποχή του Πλάτωνος έως σήμερα η παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί ένα από τα πιο ακανθώδη κοινωνικά προβλήματα.
Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ως προς την Ελλάδα η «λύση» αυτών των προβλημάτων – που συνιστούν ανοιχτά προβλήματα ζωής – συναρτάται άμεσα και με το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο δίνει τον τόνο των επιλογών, των κατευθύνσεων και των δομών.
Πρόκειται για ένα καθοριστικό ζήτημα στο οποίο ο σ. δεν δίνει την πρέπουσα σημασία. Γράφοντας αυτά, μου ήρθε στο νου η περίφημη φράση του Γερμανού διανοητή Γκαίτε, ο οποίος έγραφε στον «Φάουστ»: «Ήρθαμε εδώ κάτω, στη γη, για να θέσουμε προβλήματα και όχι για να λύσουμε προβλήματα».
Όσο για την «ευτυχία» που υπόσχεται ο σ. δια μέσου της επιστροφής στη γη, θα του απαντούσα πάλι με έναν Γερμανό φιλόσοφο, τον Χέγκελ, ο οποίος έγραφε: «Η ιστορία δεν έχει κρατήσει θέση για την ευτυχία. Οι περίοδοι ευτυχίας είναι λευκές σελίδες στο βιβλίο της Ιστορίας» (για το ζήτημα της ευτυχίας βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία» εκδ. «Κάδμος», 2010, σελ. 173 επ. όπου το κεφάλαιο: «Η σχετικότητα της ευτυχίας ως μεταβλητός παράγοντας της κομμουνιστικής κοινωνίας»).
Η φύση του ανθρώπου είναι πολύ πιο πολύπλοκος «μηχανισμός» και δεν «τελειοποιείται» μόνο με την παιδεία, την οποιαδήποτε παιδεία(βλ. στο πιο πάνω έργο μου το κεφάλαιο: «Η φύση του ανθρώπου κ.λπ. σελ. 100 επ.».
Με τα δεδομένα αυτά θα έλεγα ότι: Το αδιέξοδο αποτελεί σύμφυτο στοιχείο των ανθρώπινων κοινωνιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου