Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Στην Ελλάδα των πολιτικών συμμοριών, που συγκροτούν την πιο χυδαία και την πιο διεφθαρμένη δημοκρατία της Οικουμένης, η οποία, όλως τυχαίως, διαθέτει και Δικαιοσύνη.
Στα πλαίσια αυτής της «δημοκρατίας» υποτίθεται πως λειτουργεί και ο θεσμός της Δικαιοσύνης, ο οποίος μάλιστα «κατοχυρώνεται» από το Σύνταγμα – κουρελού – το οποίο στο άρθρο 8 παρ. 2 ορίζει και τούτο: «Οι δικαστές, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα, στους νόμους και σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος».
Το θέμα μας:
Όπως είναι γνωστό, ο υπουργός Οικονομικών έδωσε εντολή στη ΔΕΗ να εισπράττει το τέλος (χαράτσι) μαζί με το λογαριασμό του ρεύματος.
Η εντολή αυτή είναι προδήλως παράνομη και αντισυνταγματική εν όψει της σχετικής απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το οποίο έκρινε αντισυνταγματική τη συνείσπραξη.
Εν προκειμένω, λοιπόν, έχουμε ευθεία αντισυνταγματική παρέμβαση του υπουργού οικονομικών στην εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης και στο σεβασμό των αποφάσεών της.
Πιο πέρα, αυτή η υπουργική παρέμβαση υποδηλώνει την απαίτηση της εκτελεστικής εξουσίας να λειτουργεί η Δικαιοσύνη ala cart, όπερ σημαίνει ουσιαστικό ανασκολοπισμό και της δημοκρατίας, και της Δικαιοσύνης και του περίφημου άρθρου 4, το οποίο υποτίθεται κατοχυρώνει την ψευδεπίγραφη ισότητα των Ελλήνων.
Η παράνομη αξίωση – παρέμβαση του υπουργού οικονομικών να καταργήσει τη Δικαιοσύνη, στο όνομα του «δημόσιου συμφέροντος» ισοδυναμεί με την αναγνώριση του νομικού παραλογισμού ότι στην κατεχόμενη Ελλάδα υπάρχου πιο ίσοι από τους ίσους», για να θυμηθούμε και τον Τ. Όργουελ.
Αυτό πέραν του γεγονότος ότι αυτή η διαβόητη επίκληση του «δημόσιου συμφέροντος» είναι έωλη, γιατί, όπως έγραφε ο αείμνηστος καθηγητής Φ. Βεγκερης, και αποφάσισε η νομολογία, αυτή «είναι φορτισμένη πολιτικά» δηλαδή «είναι έννοια πολιτική»(Αν θέλει ο υπουργός να του στείλω τη νομολογία).
Όμως, ο συνταγματικός νομοθέτης θέλοντας να διασφαλίσει περισσότερο την απονομή του δικαίου και την ανεξάρτητη και σύννομη λειτουργία της Δικαιοσύνης, επανέρχεται στο θέμα με τούτη τη διάταξη του άρθρου 93 παρ. 4, η οποία ορίζει: «Τα δικαστήρια υποχρεούνται να μην εφαρμόζουν νόμο που το περιεχόμενό του είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα».
Όμως, παρά τη νομική αυτή επιταγή, οι εν Ελλάδι φορείς της Δικαιοσύνης, λόγω άμεσου εξαρτήσεώς τους από τη Εκτελεστική εξουσία δολιχοδρομούν και αλληλοσυγκρούονται στο ζήτημα αυτό.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον ουσιαστικό και πραγματικό λόγο έχουμε αντικρουόμενες αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων, όπως του Συμβουλίου Επικρατείας, του Ελεγκτικού Συνεδρίου, του Αρείου Πάγου και των διαφόρων δικαστικών ενώσεων.
Βασική αιτία αυτού του φαινομένου, το οποίο ισοδυναμεί με την ανυπαρξία της συνιστά το γεγονός ότι οι κορυφές της διορίζονται από το Υπουργικό Συμβούλιο, μ’ ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ανεξάρτητη και αντικειμενική της λειτουργία.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο το οποίο ο γράφων καυτηρίασε ήδη από το 1977, στη μελέτη του για το άρθρο 102 του Συντάγματος του 1975 και ειδικότερα στη συγκρότηση των πειθαρχικών συλλογικών οργάνων των επιβαλλόντων ποινές κατά των αιρετών αρχόντων του θεσμού.
Εν όψει όλων αυτών ήρθε και το Τμήμα του Αρείου Πάγου, το οποίο μετά από προσφυγή του υπουργού οικονομικών κατά της πιο πάνω αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου πατώντας σε δυο βάρκες που έγερναν προς τα συμφέροντα της εκτελεστικής εξουσίας, εξέδωσε τούτη τη Μπερτόδουλη λύση:
Αποφάσισε την υποχρεωτική είσπραξη του χαρατσίου δια μέσου της ΔΕΗ αλλα, ως το Μάρτιο μήνα, που θα κρίνει οριστικά τηνπρόδηλη αντισυνταγματικότητα, απαγόρευσε τη διακοπή του ρεύματος. Ποιος όμως γδερνόμενος πολίτης θα έχει εμπιστοσύνη στις μελλοντικές αποφάσεις του Αρείου Πάγου για να τολμήσει ν’ αντισταθεί στην πρόδηλη παρανομία και να εφαρμόσει την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου;
Δικαιοσύνη επιλεκτική και ποτέ αδρανούσα, παρά το γεγονός ότι, εδώ και πολλά χρόνια, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διακήρυσσε ότι «Το ξίφος της Δικαιοσύνης θα φθάσει στο κόκαλο» και καλούσε τους δικαστικούς λειτουργούς «να μείνουν μακριά από τα εκδοτικά και οικονομικά συμφέροντα».
Ο γράφων κριτικάροντας τότε αυτές τις εισαγγελικές διακηρύξεις (βλ. «Απογευματινή» της 28/6/2003) έγραψε ένα άρθρο το οποίο είχε τον τίτλο: «Η Δικαιοσύνη, η εφ. «Τα Νέα» και ο τ. Εισαγγελέας του Α.Π.» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 4/7/2003). Πέρασαν από τότε δέκα χρόνια αλλά το ξίφος της Δικαιοσύνης σκούριασε στη θήκη της. (Αν υπάρχουν κάποιες πρόσφατες θετικές ενέργειές της, αυτές αποτελούν βάλσαμες εξαιρέσεις).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου