«Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη» Η αποθέωση της πολιτικής απάτης

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄ Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα


Νόμος πανάρχαιος και οικουμενικός, τον οποίο διατύπωσε πρώτος ο Θουκυδίδης, ο οποίος διεισδύοντας στα βαθύτατα μύχια της ανθρώπινης ψυχής έκανε ετούτη τη βαρυσήμαντη κοινωνιολογική διαπίστωση: «Οι άνθρωποι κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα» προκειμένου να δικαιολογήσουν τις κάθε λογής ποταπές και κακουργηματικές πράξεις τους!» («Ιστορίαι», Βιβλίον Γ΄, 82).
Το ίδιο έκαναν και οι πολιτικάντηδες στα τέλη της δεκαετίας του ’90, οι οποίοι βάφτισαν τον «λαό» σε πολίτες.Ήταν τόσο μεγάλη η λαολατρεία των λαϊκιστών, μετά τη μεταπολίτευση, ώστε ο Πατριάρχης και ιδρυτής του «κινήματος» του ΠΑΣΟΚ να φθάσει να πει, στην προεκλογική περίοδο του 1989, ετούτο το αντιδημοκρατικό: «Σε ετούτο τον τόπο δεν υπάρχουν θεσμοί. Θεσμός είναι μόνον ο λαός». Ήταν τότε που έπρεπε να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για εκείνο το διαβόητο σκάνδαλο της «Τράπεζας Κρήτης» και τα πιτσικαρισμένα Pampers» (βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002).Σε λίγα χρόνια, το πολιτικό σύστημα επιχείρησε να δραπετεύσει από τη σαπίλα, εγκαταλείποντας τον όρο «λαός», κάνοντας κατάχρηση της νέας ψεύτικης ορολογίας: «Πολίτες».
Η νοθεία και το εξωπραγματικό, το εξωκοινωνικό και το εξωπολιτικό φαινόμενο ήταν τόσο κραυγαλέα, ώστε ο γράφων να πρωτοστατήσει στην δημιουργία της πρώτης «Κίνησης Ενεργών Πολιτών» στην Ελλάδα, η οποία μάλιστα ντύθηκε και με το κύρος της δικαστικής έγκρισης (Αρ. Απόφ. Πρωτοδικείου Αθηνών 498/1994).Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας και με σκοπό ν’ αναδειχθεί η τεράστια πολιτική και κοινωνιολογική σημασία του αληθινού πολίτη και τις διαφορές του από τις αγελαίες μάζες των ψηφοφόρων, ο γράφων δημοσίευσε μία σειρά άρθρων με γενικό τίτλο: «Η Ελλάδα χωρίς πολίτες», στα «Πολιτικά Θέματα», από 15 Μαΐου 1992 έως 19 Ιουνίου 1992), διατυπώνοντας παράλληλα και τον «Δεκάλογο του Πολίτη», (στα «Π.Θ.» της 26/6/1992).Επειδή όμως σκόπιμα νοθεύεται η πολιτική και κοινωνιολογική έννοια του όρου «Πολίτης», αναδημοσιεύω το ομότιτλο ποίημα της λογοτέχνιδος Ελευθερίας Λ. Παπαγαρυφάλλου, το οποίο είχε συνταχθεί για την πιο πάνω Κίνηση (Δημοσιεύθηκε στα «Πολιτικά Θέματα» της 5/3/1993):

Ύμνος του Πολίτη

Πολίτη, ψυχή της πολιτείας

και κινητήρια δύναμη της ιστορίας,

έξω απ’ τα δόντια τη γνώμη σου να λες

σε βασιλιάδες και κάθε λογής διαφεντευτές

Ο λόγος σου να ΄ναι τσεκουράτος

σαν αστροπελέκι, φωτιά και φως γεμάτος,

κόκκαλα να τσακίζει

γερά θεμέλια να χτίζει.

Ο θολός λαϊκισμός, τη σκέψη σου να μη νοθεύει

τον καθάριο λόγο η γλώσσα πάντα να γυρεύει

μη ξεχνάς πως ο λόγος ο αληθινός

μεταμορφώνει τον κόσμο και τον σπρώχνει εμπρός,

γίνεται οδηγός και φως.

Εσύ, πολίτη, σ’ όλους τους καιρούς

με την ενεργό συμμετοχή σου

υφαίνεις της πολιτείας τους ιστούς

και η προσφορά σου στα κοινά

ανοίγει της κοινωνίας τα φτερά.

Όταν με γνώση και ευθύνη αυτά τολμήσεις

τότε μπορείς να προχωρήσεις

και την πολιτεία μ’ αληθινά ιδανικά να ντύσεις.

Όπως αντιλαμβάνεται κάποιος, οι κραυγάζουσες και μετακινούμενες, με λεωφορεία μάζες, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, δεν διαθέτουν τα ουσιώδη στοιχεία που πρέπει να έχει ο αληθινός πολίτης, όπως τα προσδιόρισε ο Αριστοτέλης: κρίση-διαφωνία-συμμετοχή.Ένας ψηφοφόρος, ένας βουλευτής, ένας υπουργός που λέει ναι σε όλα δεν είναι πολίτης αλλά πολιτικός Αυστραλοπίθηκος
Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ποτέ και σε κανένα κράτος η αστυνομία δεν αποτελεί τον προστάτη των πολιτών. Εν όψει αυτού του διαχρονικού πολιτικού και κοινωνικού γεγονότος, το «μοντέρνο» υπουργείο συνιστά όχι μόνο παγκόσμια πρωτοτυπία αλλά και κραυγαλέα απάτη.