Για τον έρωτα της πατρίδος

Γράφει ο Νίκος Ορφανίδης

Όμως ο Ελληνισμός είναι τρόπος. Δεν είναι μόνο τόπος. Είναι τρόπος και αλήθεια ζωής, που ανάγεται και οδηγεί στον τόπο του ιερού

«Η ρωμηοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου»
Βασίλης Μιχαηλίδης

Παρακολουθώ, εσχάτως, κάποιους περισπούδαστους διανοουμένους και προοδευτικούς πολιτικούς, να διακηρύσσουν και να εξαγγέλλουν, σχεδόν θριαμβευτικώς, το τέλος της Ελλάδος. Το τέλος του Ελληνισμού. Τόσο πολύ έχουμε οδηγηθεί στην αυτοαναίρεση και αυτοματαίωσή μας, εμείς οι Νεοέλληνες των εσχάτων χρόνων της παρακμής και της αλλοτρίωσης και της εθελοδουλείας, που εξαγγέλλουμε οι ίδιοι το τέλος της πατρίδος μας. Έτσι, που να οδηγηθούμε ακόμα και στο σπαρακτικό, το λατινογενές εκείνο επιφώνημα Finis Graeciae, με όλες τις προεκτάσεις ή τις πικρές και επώδυνες διαστάσεις του. Και όλα αυτά, παρόλο που παγκοσμίως έχει ξεσηκωθεί ένα μεγάλο κύμα φιλελληνισμού και υπεράσπισης της διωκόμενης Ελλάδος από τους κερδοσκόπους και τοκογλύφους της Δύσεως, τους «Εμπόρους των Εθνών».

Όλος αυτός ο καταιγισμός των δηλώσεων και διαπιστώσεων και εξαγγελιών καμιά φορά υποκρύπτει κι έναν βαθύτατο σπαραγμό και μια επιμελώς κρυμμένη απελπισία και θλίψη, για όσα μας έχουν εσχάτως επισυμβεί. Είναι η απελπισία όλων εκείνων που πονούν αφόρητα για όσα μας επισυμβαίνουν. Που απαξιώνουν ορθώς την κενολογία και τη συνθηματολογία και τον παλαιό ρητορισμό. Που βλέπουν ή αισθάνονται πως πλέον έχουμε καταποντιστεί στη λήθη. Που έχουν την αίσθηση πως ως Ελληνισμός έχουμε εισέλθει ήδη στο τέλος της ιστορίας. Μόνο που δεν είναι όντως έτσι τα πράγματα. Το μόνο που λείπει από όλους αυτούς είναι εντέλει η ελπίδα και το φως. Κι η εν Χριστώ παραμυθία.

Άλλοτε, όμως, κι αυτό είναι το πλέον θλιβερό, δεν αποκρύβουν κάποιοι περισπούδαστοι διανοούμενοι και πολιτικοί της επελαύνουσας παγκοσμιοποίησης, καθώς και της προβαλλόμενης διαπολιτισμικότητος, τη θριαμβεύουσα αλαζονεία και χαρά και ικανοποίησή τους για όσα θλιβερά μας προέκυψαν. Την κρίση της οικονομίας, την απαξίωση της πολιτικής, την εξαθλίωση της ζωής μας. Είναι όλοι αυτοί οι εραστές της Νέας παγκοσμιοποιημένης Τάξης, που μεθόδευσε, στον τόπο της ιστορίας, τον αφανισμό και το τέλος του Ελληνισμού, τον αφανισμό και το τέλος κάθε ελληνικού. Το τέλος, δηλαδή, της Ορθοδοξίας και της πολιτισμικής παράδοσης της καθ’ ημάς Ανατολής. 
Εις το μέσον της επελαύνουσας Νέας Τάξης των ανιστόρητων ή των χωρίς ιστορία δανοουμένων, η αναφώνηση αυτή περί του τέλους της Ελλάδος και του Ελληνισμού συνιστά μια θλιβερή συγχορδία και ένα παράφωνο επινίκιο επιφώνημα μικρότητος, αθλιότητος και ανοησίας.

Όμως ο Ελληνισμός είναι τρόπος. Δεν είναι μόνο τόπος. Είναι τρόπος και αλήθεια ζωής, που ανάγεται και οδηγεί στον τόπο του ιερού. Του αγιασμού και της Χάριτος. Παρά τις πτώσεις και τις αμαρτίες μας στον τόπο της ιστορίας. Έτσι, λοιπόν, λάμπει και λαμπροφορεί μέσα στους αιώνες η Ρωμιοσύνη, που είναι «φυλή συνότζιαιρη του κόσμου». Έτσι μας υποδεικνύει, έτσι θυμίζει στους απανταχού Έλληνες, ο ποιητής του έθνους των Ελληνων, από τη μαρτυρική και την αιμάσσουσα Κύπρο, Βασίλης Μιχαηλίδης:

«...Η ρωμηοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν ευρέθηκεν για να την ιξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.
Η ρωμηοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη».
Αυτά, στο μαρτυρικό ποίημά του «Η 9η Ιουλίου του 1821, εν Λευκωσία (Κύπρου)». (Ποίηματα, Κύπρος 1911).

Εθνικιστικές ματαιότητες και υστερίες, θα πει κάποιος γι’ αυτόν τον έρωτα της πατρίδος. Γιατί αυτόν τον έρωτα φρόντισαν κάποιοι επιμελώς να υπονομεύσουν. Να μεθοδεύσουν τον αφανισμό του. Αυτόν τον έρωτα πατρίδος τον είπαν σοβινισμό, συνδέοντάς τον με τα πλέον νοσηρά του αιώνος, που διήλθαμε. Κι όμως, ο άνθρωπος, χωρίς πατρίδα, παραμένει γυμνός και ανέστιος. Περιφέρεται πένης και ρακένδυτος στους δρόμους του κόσμου. Γι’ αυτήν την πατρίδα οδηγηθήκαμε μέσα στους αιώνες, στη θυσία και στο μαρτύριο και στο αίμα, προκειμένου να την κρατήσουμε ελεύθερη. Και ελεύθερη να την παραδώσουμε. Παρά την κατοχή. Την οικονομική κρίση. Την πολιτική αθλιότητα.

Έτσι γράφουμε όλα αυτά, για να θυμούμαστε, όσα μας κράτησαν μέσα στην ιστορία. Όλα τα άλλα είναι αθλιότητες και μικρότητες των δειλών και ανιστόρητων. Και μεθοδεύσεις των νέων τυράννων της ιστορίας, αυτών που μας έρχονται από τη Δύση. 

www.simerini.com.cy