Αυτή την διεισδυτική κοινωνιολογική διαπίστωση έκανε ο επιφανής ρήτωρ της αρχαιότητος Ισοκράτης (436-338 π.Χ.), η οποία στην εποχή μας επιβεβαιώνεται απόλυτα.
Το γεγονός της πολυεπίπεδης και πολύμορφης διαφθοράς, η οποία αρχίζει από τις κορυφές της εξουσίας, περνά στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια, οργιάζει μέσα στη Βουλή, διαχέεται στον αθλητισμό και στην Ανώτατη παιδεία, περνά στην τοπική αυτοδιοίκηση, οργιάζει στη Δημόσια Διοίκηση και στα εξοπλιστικά προγράμματα, κατατρώγει τα σωθικά της υγείας και οδηγεί τους Έλληνες να πνίγονται στα σκατά», αποδεικνύει περίτρανα ότι το εκφυλισμένο ήθος των αρχόντων λειτουργεί ως καρκίνωμα που κάνει διαρκείς μεταστάσεις στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εθίστηκε τόσο πολύ μαζί της ώστε να την επιβραβεύει.
Πρόκειται για ένα κοινωνιολογικό γεγονός το οποίο επισημάνθηκε από τον προηγηθέντα Πλάτωνα, που έλεγε στην «Πολιτεία» του ότι «Οι άνθρωποι τιμούν τους φαύλους και τους ισχυρούς έστω κι αν δεν το αξίζουν» (βλ. «Πολιτεία», βιβλίο Β΄).
Το τιθέμενο όμως ερώτημα είναι τούτο: Ως πότε ένας λαός, μια κοινωνία και οι θεσμοί τους μπορούν να συμπορεύονται μέσα στους βόθρους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου