Βρισκόμαστε πιθανῶς ἐλάχιστες ἑβδομάδες πρίν τήν ἔξοδο τῆς χώρας ἀπό τήν εὐρωζώνη καί τήν συνακόλουθη κατάρρευσή της, ἄν πιστέψουμε τά ρεπορτάζ και τίς ἀναλύσεις στόν διεθνή Τῦπο, τούς ξένους κυβερνητικούς ἀξιωματούχους, τούς διεθνεῖς τραπεζίτες καί χρηματιστές. Ἄν λοιπόν δέν πέφτουν ἐξω ἐτοῦτοι, πού κάπως δύσκολα θά …μπλόφαραν ὅλοι μαζί, τίθεται τό ἐρώτημα τί κάνουμε ἐμεῖς πού προοριζόμαστε γιά θῦμα τῆς ἐπερχόμενης καταστροφῆς. Κι ὅταν λέμε “ἐμεῖς” ἐννοοῦμε σέ κάθε ἐπίπεδο: Κυβέρνηση, θεσμοί, κοινωνία, πολίτες.
Ἡ Κυβέρνηση, παρά τούς ὅρκους της στό Μνημόνιο καί στά συμφέροντα τῶν δανειστῶν, δείχνει ἀνίκανη νά ἀλλάξει τή φορά τῶν πραγμάτων. Ἀντίθετα δείχνει πλήρως ἀναίσθητη γιά τίς καταστροφές πού προκαλεῖ στόν ἑλληνικό λαό καί ἀπολύτως ἀνίκανη νά διαχειριστεῖ τά ζέοντα προβλήματά του. Νά προσδοκᾶ κάποιος ἀπό τά στουρνάρια της σχέδιο διάσωσης τῆς κοινωνίας μετά τό μοιραῖο, εἶναι σάν νά περιμένει τή σωτηρία μας ἀπό τούς “ΕΛ”…
Ἀπό τήν ἄλλη οἱ πολίτες πού εἶναι ὑποψιασμένοι γιά τήν κατάληξη αὐτῆς τῆς συλλογικῆς μας πορείας εἶναι ἀδύνατον νά κάνουν πολλά. Ἀρκετοί ἐπιχειροῦν νά ἐξασφαλίσουν τήν οἰκογενειακή τους ἐπιβίωση, εἴτε μειώνοντας τίς ἀνάγκες καί αὐξάνοντας τήν (διατροφική, ἐνεργειακή…) αὐτονομία τους εἴτε ἀκόμα ἀποθηκεύοντας τρόφιμα. Τά ὅρια μιᾶς τέτοιας προσπάθειας εἶναι πασίδηλα: σέ συνθῆκες ὁλικῆς ἀποσύνθεσης καμμία νησίδα δέν σώζεται ἀπό τήν πλημμυρίδα.
Τί ἄλλη ἀντίσταση μπορεῖ νά προβάλει ἡ κοινωνία; Εἰδικά γιά τίς μεγαλουπόλεις δέν βλέπουμε κανένα περιθώριο. Ἡ τοπική Αὐτοδιοίκηση στήν καλύτερη περίπτωση νά ἀντέξει λίγο παραπάνω ἀπό τόν κρατικό μηχανισμό. Μετά μένει ἡ αὐτοοργάνωση, ἐπιλογή πολύ δύσκολη γιά ἕνα κοινωνικό σῶμα ρημαγμένο ἀπό τά ἡδονιστικά καί ἀτομικιστικά πρότυπα ἀλλά καί ἀπό τήν μαζική λαθρομετανάστευση. Ἄ, καί γιά νά κάνουμε λίγο μαῦρο χιοῦμορ, ὑπάρχουν καί οἱ …Μή Κυβερνητικές Ὀργανώσεις, τόσες χιλιάδες ἔχει ἡ χώρα, ἄς μήν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας!
Οἱ θεσμοί πού διαθέτουν ρίζες στήν κοινωνία (Στρατός, Ἐκκλησία) δείχνουν δυστυχῶς νά βρίσκονται σέ ἐπίπεδο ἀντίστοιχο μέ ἐκεῖνο τοῦ κράτους. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἤδη πράξει πολλά μέ τά συσσίτιά της κι ὄχι μόνο, ἀγγίζοντας τά ὅριά της. Κι ἄν ἀκόμη διέθετε κάποιαν ὑποδομή ἤ καί σχέδιο ἀνάγκης, δέν θά εἶχε τήν αὐτονομία πού θά τῆς ἐπέτρεπε νά λειτουργήσει σέ ἔκτακτες συνθῆκες, στηρίζοντας τήν κοινωνία. Μόνον ὁ Στρατός μπορεῖ θεωρητικά νά μᾶς διασώσει ἀπό τό χάος: νά διαφυλάξει τήν τάξη, νά ἐξασφαλίσει τίς πλέον ἀπαραίτητες ποσότητες καυσίμων καί τροφίμων, νά προστατέψει τίς ὑποδομές καί τά σύνορα… Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι δέν ἔχει ἀποσυντεθεῖ τό πᾶν ἀπό τόν κομματισμό, τή διαφθορά καί τόν ὠχαδερφισμό κι ὅτι τήν κρίσιμη ὥρα θά βρεθεῖ ἕνας πραγματικός Ἕλληνας – ἔστω καί …Φράγκος! – πού ὡς ἄλλος Πλαστήρας θά μαζέψει τά συντρίμμια τῆς Μικροελλαδικῆς Καταστροφῆς.
Κ.Κ.
www.antifonitis.gr
Ἡ Κυβέρνηση, παρά τούς ὅρκους της στό Μνημόνιο καί στά συμφέροντα τῶν δανειστῶν, δείχνει ἀνίκανη νά ἀλλάξει τή φορά τῶν πραγμάτων. Ἀντίθετα δείχνει πλήρως ἀναίσθητη γιά τίς καταστροφές πού προκαλεῖ στόν ἑλληνικό λαό καί ἀπολύτως ἀνίκανη νά διαχειριστεῖ τά ζέοντα προβλήματά του. Νά προσδοκᾶ κάποιος ἀπό τά στουρνάρια της σχέδιο διάσωσης τῆς κοινωνίας μετά τό μοιραῖο, εἶναι σάν νά περιμένει τή σωτηρία μας ἀπό τούς “ΕΛ”…
Ἀπό τήν ἄλλη οἱ πολίτες πού εἶναι ὑποψιασμένοι γιά τήν κατάληξη αὐτῆς τῆς συλλογικῆς μας πορείας εἶναι ἀδύνατον νά κάνουν πολλά. Ἀρκετοί ἐπιχειροῦν νά ἐξασφαλίσουν τήν οἰκογενειακή τους ἐπιβίωση, εἴτε μειώνοντας τίς ἀνάγκες καί αὐξάνοντας τήν (διατροφική, ἐνεργειακή…) αὐτονομία τους εἴτε ἀκόμα ἀποθηκεύοντας τρόφιμα. Τά ὅρια μιᾶς τέτοιας προσπάθειας εἶναι πασίδηλα: σέ συνθῆκες ὁλικῆς ἀποσύνθεσης καμμία νησίδα δέν σώζεται ἀπό τήν πλημμυρίδα.
Τί ἄλλη ἀντίσταση μπορεῖ νά προβάλει ἡ κοινωνία; Εἰδικά γιά τίς μεγαλουπόλεις δέν βλέπουμε κανένα περιθώριο. Ἡ τοπική Αὐτοδιοίκηση στήν καλύτερη περίπτωση νά ἀντέξει λίγο παραπάνω ἀπό τόν κρατικό μηχανισμό. Μετά μένει ἡ αὐτοοργάνωση, ἐπιλογή πολύ δύσκολη γιά ἕνα κοινωνικό σῶμα ρημαγμένο ἀπό τά ἡδονιστικά καί ἀτομικιστικά πρότυπα ἀλλά καί ἀπό τήν μαζική λαθρομετανάστευση. Ἄ, καί γιά νά κάνουμε λίγο μαῦρο χιοῦμορ, ὑπάρχουν καί οἱ …Μή Κυβερνητικές Ὀργανώσεις, τόσες χιλιάδες ἔχει ἡ χώρα, ἄς μήν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας!
Οἱ θεσμοί πού διαθέτουν ρίζες στήν κοινωνία (Στρατός, Ἐκκλησία) δείχνουν δυστυχῶς νά βρίσκονται σέ ἐπίπεδο ἀντίστοιχο μέ ἐκεῖνο τοῦ κράτους. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἤδη πράξει πολλά μέ τά συσσίτιά της κι ὄχι μόνο, ἀγγίζοντας τά ὅριά της. Κι ἄν ἀκόμη διέθετε κάποιαν ὑποδομή ἤ καί σχέδιο ἀνάγκης, δέν θά εἶχε τήν αὐτονομία πού θά τῆς ἐπέτρεπε νά λειτουργήσει σέ ἔκτακτες συνθῆκες, στηρίζοντας τήν κοινωνία. Μόνον ὁ Στρατός μπορεῖ θεωρητικά νά μᾶς διασώσει ἀπό τό χάος: νά διαφυλάξει τήν τάξη, νά ἐξασφαλίσει τίς πλέον ἀπαραίτητες ποσότητες καυσίμων καί τροφίμων, νά προστατέψει τίς ὑποδομές καί τά σύνορα… Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι δέν ἔχει ἀποσυντεθεῖ τό πᾶν ἀπό τόν κομματισμό, τή διαφθορά καί τόν ὠχαδερφισμό κι ὅτι τήν κρίσιμη ὥρα θά βρεθεῖ ἕνας πραγματικός Ἕλληνας – ἔστω καί …Φράγκος! – πού ὡς ἄλλος Πλαστήρας θά μαζέψει τά συντρίμμια τῆς Μικροελλαδικῆς Καταστροφῆς.
Κ.Κ.
www.antifonitis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου