Αποθέωση της κωλοτούμπας και της πολιτικής χυδαιότητας!

Ο  πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Τους ακούς, τους διαβάζεις και τους παρακολουθείς αγανακτισμένος να λένε και να γράφου για γεγονότα και καταστάσεις που όχιμ όνο ανέχθηκαν αλλά και στήριξαν εκθύμως για τρεις δεκαετίες και πάνω.

«Πολιτικοί», πολιτικάντηδες κάθε λογής, «δημοσιογράφοι» και δημοσιογραφάκια, κομματάρχες και κομματαρχάκια, «συνδικαλιστές» και συνδικαλιστάκια, «καθηγητές» και καθηγητάκια, ξύπνησαν από την πολύχρονη χειμερία νάρκη, πολιτική και κοινωνική, και διαλαλούν: Πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά στην Ελλάδα, που έπρεπε ν’ αλλάξουν από καιρό!

Τι πολιτικοί και κοινωνικοί Αυστραλοπίθηκοι! Τόσα και τόσα χρόνια γιατί δεν τολμούσαν να μας πουν –πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων- τι και πως έπρεπε ν’ αλλάξει; Γιατί; Γιατί έτρωγαν και οικονομούσαν σιωπώντας και επαινώντας την προφανή στασιμότητα και την απύθμενη χυδαιότητα.

Τώρα μας υποδεικνύουν: Αλλαγή!

«Αλλαγή» και μάλιστα εδώ και τώρα την οποία επαγγέλθηκε ο Πατριάρχης της πολιτικής απάτης και του χυδαίου λαϊκισμού «χαρισματικός» ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, που περιφρόνησε ιταμώτατα την ελληνική δικαιοσύνη σ’ εκείνο το περίφημο σκάνδαλο των «πιτσικαρισμένων Pampers», το 1989.

Όμως, παρά την αντισυνταγματική του αυτή συμπεριφορά, «αθωώθηκε» με διαφορά μιας ψήφου: (Για το αντιδημοκρατικό αυτό φαινόμενο βλ. το σχετικό έργο του μέλους του Ειδικού Δικαστηρίου Σπ. Σπύρου με τίτλο: «Να γιατί αθωώθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου και χρεοκόπησε η Ελλάδα», εκδ. «Πελασγός», Αθήνα 2010).

Όμως  αυτή η διαβόητη παπανδρεϊκή «αλλαγή», την οποία, και με την οποία πήρε την εξουσία το 1981 διακήρυξε ο πατριάρχης του ελληνικούλαϊκισμού, δεν αποτελεί μία γενική θολή διακήρυξη αλλά μία καθαρή επιστημονική κατάσταση και έννοια που είναι  αναμφισβήτητη, σε αντίθεση με την πρόοδο η οποία είναι  έννοια ηθική, όπως έγραφε ο Άγγλος φιλόσοφος Μπ. Ράσσελ (βλ. το έργο του: «Αντιδημοφιλή Δοκίμια», Αθήνα, 1976, σελ. 15. Πρβλ. και Ε.Φρομ: «Ο φόβος μπροστά στην Ελευθερία», εκδ. 1971, σελ. 78).

Θα προσθέσω ότι αυτή η διακηρυσσόμενη «αλλαγή», ήταν τόσο επείγουσα ώστε να συνοδεύεται από το «εδώ και τώρα».

Όμως αυτό το «εδώ και τώρα», αποτελούσε –και αποτελεί- υπέρβαση του βασικού νόμου της διαλεκτικής λογικής, που διδάσκει «την ενότητα του λογικού και του ιστορικού είναι» και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο ακαδημαϊκός Γ. Βλάχος έγραφε ότι «το εδώ και τώρα μετατρέπεται σαν ένα αιώνιο παρόν», το οποίο «χαρακτηρίζει την πολιτική του καιρού μας (ως μία τραγωδία, η οποία  αγνοεί την ενότητα του χώρου και του χρόνου» (Περισσότερο γι’ αυτό το θεμελιώδες ζήτημα στη διαδικασία του κοινωνικού γίγνεσθαι βλ. το έργο μου: «Ο λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002, σελ. 55 επ. όπου το κεφάλαιο: Το σύνθημα «εδώ και τώρα» από φιλοσοφική και κοινωνιολογική άποψη).

Επειδή όμως όσοι συνωστίζονται στα κομματικά ταμεία και τους κομματικούς διαδρόμους κάνουν καριέρα πάσης φύσεως δεν τολμούν να ερευνήσουν αυτό το ζήτημα, το προσγειώνω λέγοντας: Τις απαραίτητες αλλαγές δεν τις ψελλίσατε, δεν τις τολμήσατε, δεν τις θέλατε, γιατί ήσασταν με τη στασιμότητα, της οποία αποτελούσατε συστατικό στοιχείο.