Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
| ΤΗΝ ΩΡΑ που η παθογενής εσωστρέφεια ταλανίζει τα πολιτικά κέντρα του Ελληνισμού- κι εδώ και στη Λευκωσία-, με την προσοχή να περισπάται από τα καταθλιπτικά οικονομικά μας αδιέξοδα, η Άγκυρα προάγει μεθοδικά τους έωλους σχεδιασμούς της σε όλα τα μέτωπα. | |
Κατά κύριο λόγο σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, που από πολλού έχει τελματωθεί, με αποτέλεσμα να παγιώνεται η γεωπολιτική κρεούργηση και να δημιουργούνται αμεσότεροι τώρα κίνδυνοι νομιμοποιήσεως των τετελεσμένων. Η Άγκυρα όμως ήδη προχωρεί προκλητικά ένα βήμα παραπέρα, διά των κατοχικών εγκαθέτων της, ο επικεφαλής των οποίων ήδη προαγγέλλει ενεργοποίηση μιας κατά φάσεις προσαρτήσεως των κυπριακών εδαφών στην Τουρκία! Ευρωπαϊκών κατ' ακρίβειαν εδαφών, δεδομένου ότι αυτά έχουν επίσης ενσωματωθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τη Συνθήκη Προσχωρήσεως, με βάση την οποία στην ΕΕ εντάχθηκε η σύνολη επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρόλο που μια τυπική προσάρτηση των Κατεχομένων δεν φαίνεται προς το παρόν υπό τις περιστάσεις εφικτή, εντούτοις «το τουρκικό καραβάνι προχωρεί». Και στρώνει τον δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση, που αποτελούσε άλλωστε ανέκαθεν την ύπατη τουρκική στοχοθεσία σ' αυτήν τη γεωγραφία. Κάτι που με τις προ ημερών δηλώσεις του ο κατοχικός τοποτηρητής Ντερβίς Έρογλου επανέφερε, δίνοντας νέα διάσταση στην επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. Και για λόγους εκβιασμού των εξελίξεων αλλά και για λόγους προετοιμασίας του εδάφους για το επόμενο βήμα. Κι άλλωστε, αν δεν θέλουμε να εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους, τα Κατεχόμενα λειτουργούν ως τι άλλο από άτυπο προτεκτοράτο της Άγκυρας; Και πόσο απέχουν από μια τυπική προσάρτηση σήμερα, όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, συνεργούντων αφενός του αδυσώπητου χρόνου και αφετέρου των γεωπολιτικών διαμορφώσεων που επέφερε η εισβολή και εμπέδωσε η επί τέσσερις δεκαετίες κατοχή; Συνεπικουρούμενη βεβαίως τόσο από την αδιανόητη διεθνή ανοχή όσο και από τη δική μας έως και ακατανόητη πρακτική των κατά καιρούς διολισθήσεων και αποδοχών. Φτάνοντας μέχρι σημείου σιωπηρών νομιμοποιήσεων. Με τα σούρτα-φέρτα στα Κατεχόμενα και με την ανάπτυξη συναλλαγών σε επίπεδα που μέχρι και προ μερικών ετών εθεωρούντο όχι απλώς ανεπίτρεπτα, αλλά και εθνικώς (και ορθώς) απολύτως επικίνδυνα. Μέρος -ή απότοκο -κι αυτά του εθισμού και του καμάτου που διαπερνά και παραλύει τους εθνικούς νευρώνες. Η ωμή αλήθεια. Κι αυτά να μη θεωρηθούν καθόλου εθνικιστικές προσεγγίσεις. Δεν είναι. Πολύ ποερισσότερο γιατί διαχρονικά ο γράφων πιστεύει ότι το ζητούμενο είναι σήμερα ένας γενναίος ιστορικός συμβιβασμός για λύση. Ακόμη και οδυνηρότατος. Ποτέ όμως απαράδεκτος, εφόσον δεν θα διασφαλίζει την ιστορική συνέχεια του Κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία. Γιατί εάν αυτή διασφαλισθεί, τα υπόλοιπα όλα μπορούμε να τα συζητήσουμε. Τόσο απλό. Ποτέ όμως -και το τονίζουμε- οτιδήποτε θα ενεργοποιούσε την ημερομηνία λήξεως αυτού του οδυνόμενου μέρους του Ελληνισμού. Βεβαίως το θέμα δεν αφορά μόνο την Κύπρο. Αφορά και την Αθήνα. Γιατί εάν όσα προαγγέλλουν οι κατοχικοί τοποτηρητές υλοποιηθούν, οι συνέπειες δεν θ' αφήσουν ανέπαφη την Ελλάδα. Θ' ανοίξει όχι απλώς ο ασκός του Αιόλου, αλλά και οι αιγαιωτικές πύλες! Εάν δηλαδή αφεθεί ν' αλωθεί οριστικά η Κύπρος, τα υπόλοιπα θα είναι θέμα χρόνου. Κι άλλωστε ήδη είναι αρκούντως αισθητά τα τουρκικά βήματα τόσο στη Θράκη όσο και στις νοτιοανατολικές παρυφές των εθνικών ορίων. Όπου η ακριτική Ρόδος, στην οποία η Άγκυρα εσχάτως επισημαίνει την ύπαρξη μειονοτικών ζητημάτων! Και όπου το Καστελλόριζο, γύρω από το οποίο η πολιτική των κανονιοφόρων ετοιμάζει την οριοθέτηση τουρκικής ΑΟΖ. Αυτά δεν αποτελούν κινδυνολογικές φαντασιώσεις. Όπως δεν αποτελούσαν ομοιότυπες προειδοποιητικές αναφορές του γράφοντος (και άλλων) από τη δεκαετία του '60 για όσα τελικά συνέβησαν μερικά χρόνια μετά τα έωλα γεγονότα του μοιραίου 1963. Τα οποία και εβιώσαμε από πρώτο χέρι. Και τους πικρούς καρπούς των οποίων εδοκιμάσαμε με τη γεωπολιτική κρεούργηση της Κύπρου εν συνεχεία. Οπόταν και αντί να παραβλέπουμε ή απλώς να υποτιμούμε αυτά τα σήματα κινδύνου, επιβάλλεται ως ενιαίος Ελληνισμός να επαγρυπνούμε. Να μην περισπώμεθα. Και αντιθέτως να είμεθα σε θέση να διαχειρισθούμε ακόμη και αδόκητα. Για να μη μας πιάσουν στον ύπνο. Για να μην αιφνιδιασθούμε, δηλαδή, από ήδη προαγγελλόμενα και προαγόμενα. Γιατί τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης. Και του νου μας βεβαίως... www.paron.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου