Αστειότητες του υπουργού Α-Παιδείας!

Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

«Χωρίς ανάκαμψη του εκπαιδευτικού συστήματος δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη στη χώρα» (σχετικό ρεπορτάζ στην «Καθημερινή» φ. της 5/9, σελ. 2)

Προφανώς ο υπουργός ζει στον Άρη και δεν διαπίστωσε ακόμη ότι και το κόμμα της Ν.Δ. έσκαψε το λάκκο της ελληνικής παιδείας και έριξε το χώμα πάνω του.

Από το λάκκο όμως δεν βγαίνεις εύκολα. Πρέπει να είσαι... Λάζαρος!

Τα κακοήθη αστεία κάνουν κακό και στην υγεία και στην παιδεία και μάλιστα όταν λέγονται ενώπιον του πανάσχετου Προέδρου της Δημοκρατίας! Ποιάς δημοκρατίας;

"Πραξικόπημα-γιαλαντζί"! Ο πρώην διευθυντής του Μπεγλίτη τινάζει τα σενάρια στον αέρα!

Επιστολή βόμβα του υποστράτηγου εα Νίκου Τόσκα, ο οποίος υπήρξε Διευθυντής του γραφείου του Πάνου Μπεγλίτη στο ΥΕΘΑ.

Ο Ν.Τόσκας έστειλε επιστολή στο Βήμα στην οποία επισημαίνει:
•από το 1974 ουδέποτε υπήρξε κίνδυνος πραξικοπήματος’’
•δεν πιστεύω σε τέτοια σενάρια ούτε για την περίοδο της αλλαγής της στρατιωτικής ηγεσίας τον Νοέμβριο του 2011
•Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά από το Μνημόνιο και από την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας στην Τρόικα, από την εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού


Όλη η επιστολή βόμβα του Νίκου Τόσκα:

Κύριε Καρακούση,
Το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας σας με τίτλο ΄΄το πραξικόπημα που δεν έγινε...΄΄, μου προκάλεσε κατάπληξη και οργή σε ο,τι με αφορά κυρίως για όσα γράφει ή δεν γράφει ο συντάκτης σας Π. Παπαδόπουλος.

Ο εν λόγω συντάκτης επικοινώνησε μαζί μου προκειμένου να ενημερωθεί σχετικά με την περίοδο των κρίσεων αξιωματικών τον Νοέμβριο του 2011.
Eξέφρασα την απορία μου λέγοντας ότι διευκρινήσεις θα έπρεπε να δώσει ο κ. Μπεγλίτης σαν ο μόνος αρμόδιος να μιλήσει, γιατί ήταν ο υπουργός Αμυνας στην περίοδο που αναφέρεται το δημοσίευμά σας, ενώ εγώ είχα ήδη παραιτηθεί από τη θέση του διευθυντή του γραφείου του πέντε (5) μήνες πριν την αλλαγή της στρατιωτικής ηγεσίας διαφωνώντας για χειρισμούς σε σειρά θεμάτων που αφορούσαν την λειτουργία του υπουργείου. Εξάλλου οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να αιτιολογούν τις αποφάσεις τους με πραγματικά δεδομένα και με θάρρος.

Σχετικά με το ενδεχόμενο πραξικοπήματος, απάντησα κατηγορηματικά αρνητικά ‘’από το 1974 ουδέποτε υπήρξε κίνδυνος πραξικοπήματος’’ και επόμενα ‘’δεν πιστεύω σε τέτοια σενάρια ούτε για την περίοδο της αλλαγής της στρατιωτικής ηγεσίας τον Νοέμβριο του 2011’’ (όπως από τότε είχα γράψει σε δημοσιεύματα), δήλωση που ο εν λόγω συντάκτης σας, συνειδητά δεν ενέταξε στο ρεπορτάζ του. 

Ουδέποτε απέφυγα να μιλήσω για οτιδήποτε, ούτε έθεσα κανένα θέμα αφοσίωσης για τον κ. Φράγκο. Αλλο πράγμα οι απόψεις μου για την διοίκηση του κ. Φράγκου ως αρχηγού του ΓΕΣ όσον αφορά θέματα όπως το κλείσιμο ή την συγχώνευση στρατοπέδων. Απέκρυψε ο συντάκτης σας δήλωσή μου ότι ‘’η αντιπαράθεση με τον κ. Φράγκο δεν ήταν ιδεολογικοπολιτικής φύσης αλλά αφορούσε υπηρεσιακά θέματα’’.

Ουδέποτε μέχρι τώρα υπήρξα μέλος κόμματος. Μάλιστα οι αναφορές για το Πολυτεχνείο είναι ψευδείς ακόμη και η χρονολογία γέννησής μου είναι λάθος. Ο συντάκτης σας δεν ανακαλύπτει μόνο φανταστικά πραξικοπήματα , αλλά και φανταστικά πολιτικά ΄΄φλέρτ΄΄.

Ως στρατιωτικός που πέρασα όλη μου τη ζωή υπηρετώντας την πατρίδα και γνωρίζοντας το πνεύμα που επικρατεί στις Ένοπλες Δυνάμεις, σας διαβεβαιώ ότι τέτοιου είδους δημοσιεύματα προσβάλουν το δημοκρατικό φρόνημα του στρατεύματος. Οι στρατιωτικοί παρότι έχουν χάσει το 40% του μισθού τους, συνεχίζουν να εργάζονται στις ακριτικές περιοχές, στη θάλασσα και τον αέρα, πιστοί στα καθήκοντά τους και αρνούνται να χρησιμοποιηθούν από οποιονδήποτε. Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά από το Μνημόνιο και από την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας στην Τρόικα, από την εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού. 

Οσον αφορά τον συντάκτη σας, πραγματικά εκφράζω τη θλίψη μου, γιατί χειρίζεται με ανεπίτρεπτο τρόπο και με παντελή έλλειψη σεβασμού στους κανόνες δεοντολογίας, ζητήματα που φέρνουν στη μνήμη μας τραγικές στιγμές της χώρας μας.

Και κάτι ακόμη για το συντάκτη σας. Ποιός του είπε ότι κάνω κριτική για τα ΄΄εθνικοπατριωτικά ιδεώδη΄΄ τα οποία άλλωστε υποστηρίζω, όταν αυτά συνδέονται με τα συμφέροντα της κοινωνίας και δεν υποκρύπτουν άλλες σκοπιμότητες ;
Ελπίζω στην δημοσίευση της επιστολής μου για την αποκατάσταση της αλήθειας.

Με εκτίμηση
Νίκος Τόσκας
Υποστράτηγος (ε.α.)

www,onalert.gr

Αειφόρος ανάπτυξη και τροχιά ραγδαίας υπανάπτυξης της Ελλάδας

Γράφει ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος

1. Ανάπτυξη ή θανατηφόρα τροχιά υπανάπτυξης;

Η Ελλάδα υποβαθμίζεται, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται, η φυσική κληρονομιά εκποιείται και η πολιτιστική κληρονομιά ροκανίζεται. Μπροστά στα μάτια μας και εν μέσω γενικής απάθειας προωθείται μια αναπτυξιακά διαστρεμμένη απόφαση.Συμβολίζει την εκμηδένιση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος και την επαπειλούμενη επερχόμενη εκμηδένιση του νεοελληνικού κράτους.

Απειλείται, μεταξύ άλλων, η κατάληψη και περιβαλλοντολογική καταστροφή νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που αποτελούν φυσική και πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων. Λαμβάνοντας υπόψη διεθνείς συμβάσεις και τις αποφάσεις της ΕΕ για την αειφόρο ανάπτυξη, μια τέτοια απόφαση μπορεί ενδεχομένως να υιοθετηθεί από το λικνιζόμενο πολιτικό προσωπικό και να δημιουργήσει «νομικά» και κυρίως μη

αντιστρέψιμα περιβαλλοντολογικά τετελεσμένα, πλην κατά βάση είναι άνομη, καταχρηστική και πολιτικά ανήθικη.

Καταστέλλει τις φυσικές ομορφιές και επιφέρει ανεπίστροφο πλήγμα κατά των φυσικών τοπίων του οικοσυστήματός μας τα οποία δεν έχουν μέχρι στιγμής πληγεί από αδηφάγες και άπληστες αυθαιρεσίες.Σε προγενέστερη παρέμβασή μας (http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm) εξηγήσαμε γιατί η «αξιοποίηση» με «ενοικίαση» για διάρκεια … μόνο 50 ή 100 χρόνων (έτσι μεταμφιέζεται το ξεπούλημα) νήσων, νησίδων και βραχονησίδων βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Είναι μια περιβαλλοντολογικά αξιοθρήνητη και από οικονομικής άποψης άσκοπη απόφαση.

Εδώ θα υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί, επίσης, μια απόφαση που παρακάμπτει επιδεικτικά την έννοια της αειφόρου ανάπτυξης.Έννοια η οποίααποτελεί μια ευρύτατα εμπεδωμένη οικουμενική παραδοχή. Εδώ και δεκαετίες θεωρείται οικουμενικό κεκτημένο στον ΟΗΕ, στις διεθνείς συνδιασκέψεις για το περιβάλλον, στους διεθνείς θεσμούς, στο διεθνές δίκαιο, στην ΕΕ και στην εσωτερική δικαιοταξία πολλών κρατών.

Σκανδαλωδώς παρακάμπτονται κεκτημένα του περιβαλλοντολογικού προβληματισμού για τη σχέση οικοσυστήματος, των πλουτοπαραγωγικών πόρων και οικονομικής ανάπτυξης. Υποθηκεύεται το δικαίωμα των μελλοντικών γενεών, επιπλέον,να απολαύσουν τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της πατρίδας τους. Αγαθά τα οποία θεωρούνται αναγκαία προϋπόθεση μιας ισόρροπης αειφόρου οικονομικής προόδου και μιας ευημερίας που δεν οδηγεί στην ανθρωπολογική εκμηδένιση.

Η δήθεν «αξιοποίηση» των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων, που μέχρι στιγμής γλίτωσαν από τα νύχια όσων επί δεκαετίες αυθαιρετούν και καταπατούν, συμβολίζει πολιτική υποκρισία, ανομία, επερχόμενες αρνητικές οικονομικές αποδόσεις, οικολογικό πλήγμα, αισθητικό πλήγμα, υποβάθμιση της νεοελληνικής κοινωνίας στις διεθνείς ιεραρχίες και περιφρόνηση του γεγονότος ότι το πλέγμα νήσων, νησίδων και βραχονησίδων σχετίζεται με την εθνική μας ασφάλεια και τους υποθαλάσσιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.

Κοντολογίς, σημαίνει ανεπανόρθωτη περιβαλλοντολογική βλάβη κατά φυσικών τοπίων που έμειναν ανέγγιχτα επί χιλιετίες, επέλαση της ιδιωτείας, κατάληψη και αισθητικό βιασμό φυσικών τοποθεσιών που δεν είναι μόνο απείρου κάλλους αλλά και αναγκαία προϋπόθεση μιας ανθρωπολογικά, οικονομικά και οικολογικά ισόρροπης ανάπτυξης και ευημερίας.

Ο κάθε ενδιαφερόμενος και ιδιαίτερα όποιος φέρει το βάρος της ευθύνης στη διαμόρφωση των αποφάσεων, είναι υποχρεωμένος να ενημερωθεί έγκυρα και αξιόπιστα για την κρατούσα σήμερα αντίληψη της σχέσης περιβάλλοντος και ανάπτυξης, την πολιτική της ΕΕ για το θέμα αυτό όπως αποτυπώνεται σε πάμπολλα κείμενα, τις αποφάσεις διεθνών διασκέψεων για το περιβάλλον και την οικουμενική πλέον αξίωση της πλειονότητας των ανθρώπων για ενσωμάτωση σε κάθε αναπτυξιακή απόφαση των κοινωνικών, πολιτισμικών και περιβαλλοντικών κριτηρίων και παραγόντων.

Ακόμη και η νήσος Φλέβα απέναντι από την Βουλιαγμένη, για παράδειγμα, τόπος απείρου κάλλους και μοναδικής χλωρίδας και πανίδας –όπου επιπλέον κάθε άνοιξη δεκάδες χιλιάδες πετούμενα γεννούν, επωάζουν και εκκολάπτουν τα θαύματα της φύσης– και έκτασης φυσικού τοπίου 1500 στρεμμάτων στην αυλή 5 εκατομμυρίων αστικοποιημένων πολιτών, χρησιμοποιείται ως «αναπτυξιακό δόλωμα», για να εκμαυλιστούν οι πολίτες συνειδησιακά.

Περίπου λένε στους έλληνες πολίτες: «Δεν πειράζει που θα διώξουμε τους γλάρους που επωάζουν. Δεν πειράζει που θα εκμηδενίσουμε μια από τις πλουσιότερες χλωρίδες και πανίδες της Μεσογείου. Δεν πειράζει που θα ρυπανθεί μια από τις πλουσιότερες υποθαλάσσιες περιοχές του Σαρωνικού. Αυτό που χρειάζεστε είλωτες έλληνες ιθαγενείς, είναι καζίνα να ξενυχτάτε, σκυλάδικα να αποχαυνώνεστε και κορδωμένους ξένους «αστέρες» του Σινεμά που θα καταλάβουν τις παραλίες και τα υψώματα τα οποία θα περιφρουρεί ιδιωτική αστυνομία. Αυτόν τον χυδαίο μεταμοντέρνο τόπο εσείς, ιθαγενείς, θα τον βλέπετε από μακριά ή θα είστε θυρωροί και ιδιωτικοί αστυνομικοί της βαρβαρότητας». Αυτή είναι η αειφόρος «ανάπτυξη» στην εποχή της τρόικας;

Την ίδια στιγμή που το ίδιο πολιτικό προσωπικό το οποίο με χονδροειδή «λάθη» ή παραλείψεις εξανεμίζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια, ασυνάρτητοι μεταπράτες ψεύτικων ονείρων οχλαγωγούν κραυγάζοντας χυδαία συνθήματα περί δήθεν οικονομικής ανάπτυξης που δήθεν θα φέρει η «αξιοποίηση» με μια κατά τα άλλα άνομη, καταχρηστική και οικολογικά καταστροφική εκποίηση της φυσικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Ένα αχρείαστο, άσκοπο και αξιοθρήνητο ξεπούλημα που υποθηκεύει πανέμορφες τοποθεσίες στη μαζική υποκουλτούρα. Η ιδέα για μια ισόρροπη και αειφόρο οικονομική ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την ανθρώπινη οντότητα, σαρώνεται κάτω από το χαλί εν μέσω απειλών, αβεβαιότητας και κίβδηλων υποσχέσεων. Αφήνουμε την πατρίδα μας να βεβηλωθεί ανεπίστροφα.

2. Αειφόρος ανάπτυξη, περιβάλλον, ανάπτυξη και οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής.

Η κρατούσα άποψη διεθνώς είναι ότι βιώσιμη ανάπτυξη μπορεί να σημαίνει μόνο αειφόρο ανάπτυξη:

α) διαφύλαξη ενός κρίσιμου φυσικού κεφαλαίου,

β) διασφάλιση αναπλήρωσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων που χρησιμοποιούνται για αναπτυξιακούς λόγους,

γ) διασφάλιση της βιοποικιλότητας και

δ) κανονιστικές ρυθμίσεις που διασφαλίζουν ότι η ευημερία μελλοντικά είναι ευθέως ανάλογη φιλικών με το περιβάλλον οικονομικών δραστηριοτήτων που διαφυλάττουν τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά.

Χωρίς ασφαλώς να εξαντλήσουμε αυτή τη μεγάλη υπόθεση θα εστιάσουμε την προσοχή στο οικονομικό σκέλος και τη σχέση του με τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά.

Παρά το γεγονός ότι επίκεινται αποφάσεις μεγάλης περιβαλλοντολογικής σημασίας,παρατηρείται ένας ανερμήνευτος εφησυχασμός στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, των μέσων ενημέρωσης, των οργανώσεων στο πεδίο της περιβαλλοντολογικής προστασίας και των επιστημονικά αρμόδιων. Εφησυχασμός ο οποίος θα οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου και ανεπίστροφη καταπάτηση εκείνων των κομματιών του ελληνικού θαλάσσιου οικοσυστήματος που μέχρι σήμερα έτυχε να μείνει άθικτο.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές έχω μπροστά μου ογκώδεις συλλογικούς τόμους για την «αειφόρο ανάπτυξη» γραμμένους από εκλεκτούς επιστήμονες. Για λόγους οικονομίας χώρου και για να καταδείξω το γεγονός ότι εδώ δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό αλλά λέμε μόνο το αυτονόητο, καταγράφω ενδεικτικούς τίτλους επιστημονικών παρεμβάσεων:

· «Δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών στον πολιτισμό και το περιβάλλον: Μια τελευταία ανάγνωση της διεθνούς πρακτικής και της νομολογίας».

· «Το δικαίωμα σ’ ένα υγιές και αρμονικό περιβάλλον ως συλλογικό ανθρώπινο δικαίωμα».

· «Η αειφορική ανάπτυξη στο πλαίσιο προστασίας και διαχείρισης της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».

· «Προστασία της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς, διεθνής και ευρωπαϊκή διάσταση».

· «Η οικονομική διάσταση στην προστασία της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».

· «Η αειφορία ως παράδειγμα προστασίας και διαχείρισης του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος».

· «Ο ρόλος του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στην τήρηση και εφαρμογή του Κοινοτικού δικαίου για το περιβάλλον».

· «Οργανωμένα συμφέροντα και ομάδες πίεσης στην Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική περιβάλλοντος».

· «Λειτουργική σχέση Ανθρώπου και Φύσης».

· «Ο ρόλος των ΜΜΕ στην παραγωγή κοινωνικής προβληματικής και της πολιτικής για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτισμικής κληρονομιάς».

· «Αειφορία και ανάπτυξη των θαλασσών και των ωκεανών». «Η επίτευξη της αειφόρου ανάπτυξης μέσα από τον χωροταξικό σχεδιασμό».

Συντομογραφικά συνοψίζουμε την ουσία αυτού του ζητήματος. Ήδη από τον 18ο αιώνα αλλά πολύ περισσότερο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα έγινε ευρέως αποδεκτό ότι η άκριτη ανάπτυξη εις βάρος του περιβάλλοντος σημαίνει υποβάθμιση του οικοσυστήματος και υποβάθμιση του ανθρώπου. Η μαζικοπαραγωγή και η μαζικοκατανάλωση δεν σημαίνει αυτόματα και πάντοτε πρόοδο, ιδιαίτερα όταν ανταγωνίζεται ευθέως το περιβάλλον και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ζωής. Μεταξύ άλλων, τους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής τους, την πολιτισμική τους κληρονομιά, τις κοινωνικές σχέσεις, την άκριτη αστικοποίηση, τις οικογενειακές σχέσεις, την ερωτική συμπεριφορά και τη δημοκρατία.

Ένας «πλαστικός» και μηχανοποιημένος τρόπος ζωής προκαλεί ανθρωπολογική υποβάθμιση κάθε είδους και σίγουρα διαφθορά της διατροφικής αλυσίδας.

Αειφόρος ανάπτυξη σημαίνει:

α) Διασφάλιση πόρων για το μέλλον με χρήση τους που είναι μικρότερη από την ανανέωσή τους,

β) μέριμνα ούτως ώστε να διαφυλαχθεί η χλωρίδα και πανίδα και

γ) μέριμνα ούτως ώστε να μην θίγεται η εν γένει φυσική και πολιτισμική κληρονομιά, της οποίας το δικαίωμα απόλαυσης των αγαθών ανήκει σε όλους.

«Αειφόρος ή συντηρούμενη ανάπτυξη (Sustainable Development)», επιπλέον, «είναι εκείνο το είδος της ανάπτυξης που αντιμετωπίζει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να αποστερεί από τις επόμενες γενιές τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ανάγκες» (Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών).

Κάποια πράγματα είναι τόσο αντικειμενικά και τόσο πασίδηλα ορθά, ούτως ώστε με λογικούς όρους δεν τίθεται καν ζήτημα αμφισβήτησής τους. Η ηθικολογία ή αντίστροφα η «αναπτυξιακή ρητορική» περιττεύει. Έτσι, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι οι αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας, όπως και κάθε άλλης χώρας η οποία (ευτυχώς για τους κατοίκους της) δεν διαθέτει βαριά και ρυπογόνο βιομηχανία, σχετίζεται με δύο βασικά αλληλένδετους παράγοντες:

Πρώτον, τη φιλική με το περιβάλλον και με τους υπάρχοντες πόρους τεχνολογία αιχμής που επιτυγχάνει οικονομική ανταγωνιστικότητα εκεί όπου η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (υπηρεσίες, ναυτιλία, τουρισμό υψηλής στάθμης –όχι μαζικό και όχι ενθαρρυντικό της χυδαίας υποκουλτούρας–, κατασκευαστικός τομέας, εκπαίδευση, γεωργία υψηλών προδιαγραφών βιολογικού προσανατολισμού, συμμετρικές ξένες επενδύσεις σε αυτούς και άλλους τομείς κ.τ.λ.

Δεύτερον, διαφύλαξη ως κόρη οφθαλμού των φυσικών πόρων, δηλαδή την ακεραιότητα όσων φυσικών τοπίων και πολιτισμικών αγαθών έμειναν άθικτα από την άκριτη αστικοποίηση, την άναρχη ανάπτυξη και την αυθαίρετη και χωρίς πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό δόμηση σε πλείστες περιοχές.

Βασικά, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι εξ αντικειμένου και αποφεύγοντας κάθε βαρβαρισμό, πιθηκισμό και υπανάπτυκτων νοοτροπιών (για παράδειγμα, τη βάρβαρη εκποίηση μερικών πανέμορφων παραλιών της Τουρκίας και την συνεπαγόμενη οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε), η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε οικονομικό θάνατο, εάν δεν κατανοήσει ότι το αειφόρο οικονομικό πλεονέκτημά της είναι εκείνα τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της που έτυχε να μην πληγούν τις τελευταίες δεκαετίες.

Κανένας «φιλοξενούμενός μας επισκέπτης» –έτσι θεωρεί όσους επισκέπτονται την Ελλάδα μια σωστή αναπτυξιακή πολιτική αυτού που συμβατικά ονομάζεται «τουρισμός»– δεν θα έλθει μελλοντικά στην Ελλάδα αν δεν έχουν μείνει ανέπαφα τα φυσικά τοπία που ακόμη δεν έχουν κατακλυστεί από μαζική υποκουλτούρα και αν δεν έχει διαφυλαχθεί ακέραια η πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων.

Δεν αντιλέγουμε ότι τα πιο πάνω δεν είναι άσχετα με το πώς βλέπουμε την πατρίδα μας και με το πόσο αγαπούμε το συλλογικό Είναι μας: Μεταξύ άλλων, πώς και πόσο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την αξιοπρέπειά μας και τον τρόπο ζωής μας στη μεταμοντέρνα βαρβαρότητα. Πώς και πόσες ξενοκρατικές λογικές θα εισρεύσουν στην επικράτειά μας. Πώς και πόσο ταυτιζόμαστε με την ιδιοσυστασία της κοινωνίας στην οποία ανήκουμε. Πως και πόσο σεβόμαστε την πολιτισμική μας κληρονομιά και το φυσικό περιβάλλον του τόπου μας. Πόσο θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι ή εάν αντίθετα έχουν ήδη κυριαρχήσει αξιοθρήνητα σύνδρομα ξενοκρατίας και υποτέλειας.

Για να συνδέσουμε αυτά τα ζητήματα με την ζώσα καθημερινότητα: ποιος από τους δύο δίσκους της πλάστιγγας βαραίνει όταν από τη μία πλευρά είναι το οικοσύστημα και ο πολιτισμός που κληρονομήσαμε και από την άλλη πλευρά αχρείαστα μωροφιλόδοξα σύνδρομα και συμπλέγματα. Αρχοντοχωριάτικα ντυσίματα, περιττά αυτοκίνητα «πολυτελείας» και κωμικοτραγικές επιδειξιομανείς συμπεριφορές κάθε είδους που υποβαστάζουν ελλειμματικές προσωπικότητες και ασθενείς ψυχές.

Εν κατακλείδι, πόσο αγαπάμε και σεβόμαστε την πατρίδα μας ή αντίστροφα πόσο θεωρούμε τους εαυτούς μας παροδικούς αχθοφόρους, άπληστους επιβήτορες των φυσικών και πολιτισμικών αγαθών και εφήμερους μεταπράτες ξεπουλήματός τους.

Καμιά αντίρρηση δεν μπορεί να υπάρξει ότι αμφίπλευρες επιλογές στα πιο πάνω «διλήμματα» προσδιορίζουν τις ποιοτικές βαθμίδες μιας οποιασδήποτε κοινωνίας: Ποια κοσμοθεωρητικά θέσφατα υποβόσκουν στα κοινωνικοπολιτικά της θεμέλια; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες της πολιτικής της ανθρωπολογίας και του κοινωνικοπολιτικού της συστήματος; Τι κυρίαρχα πολιτισμικά πρότυπα προσδιορίζουν την αισθητική των πολιτών; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής τους; Ποιες πολιτικές προσεγγίσεις υιοθετούνται εάν σκοπός είναι υψηλές ποιοτικές βαθμίδες ζωής;

Πολύ σωστά και πολλοί επισημαίνουν ότι αειφόρος ανάπτυξη, πολιτισμός και πολιτική είναι άρρηκτα αλληλένδετα. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρόσθετα ότι το πολιτισμικό και πολιτικό παράδειγμα που επιλέγεται είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης των ποιοτικών μας βαθμίδων και των πιθανοτήτων εθνοκρατικής επιβίωσης.

Επειδή επιπλέον παρά τις εξελίξεις στο πεδίο αυτό στους διεθνείς θεσμούς, όπως και για πολλά άλλα ζητήματα απουσιάζει κάποια παγκόσμια εξουσία για να υποδείξει και εφαρμόσει περιβαλλοντολογικά υγιείς αποφάσεις, αρμόδιο και υπεύθυνο για ότι συμβαίνει και ότι αποφασίζεται είναι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα κάθε κράτους. Ότι και να λέγεται και να πράττεται αλλού, σημασία έχει ότι θα πάθουμε αυτό που μας αξίζει ανάλογα και αντίστοιχα με τις αποφάσεις που υιοθετούνται και εφαρμόζονται τώρα.

3. Ο κατήφορος της μαζικής υποκουλτούρας, το ζήτημα της ανάπτυξης και τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά μιας κοινωνίας

Ο κατήφορος της αλόγιστης μαζικοπαραγωγής και των αχρείαστων μαζικοκαταναλωτικών συνδρόμων, η περιφρόνηση για την ποιότητα του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος και η συνεπαγόμενη έλευση της αντιαισθητικής μαζικής υποκουλτούρας που όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα συνοδεύεται από πτώχευση των Ελλήνων πολιτών και ξενοκρατικές δομές, οδηγεί σε μια ολοένα μεγαλύτερη υποβάθμιση της Ελληνικής κοινωνίας και του τρόπου ζωής των Ελλήνων πολιτών.

Είναι πλέον οικουμενικά κεκτημένη παραδοχή ότι η ποιότητα της ανθρώπινης ζωής και η διασφάλιση της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς τίθεται με ίσους όρους με την οικονομική ανάπτυξη. Καθιστά την όποια συμβατική ανθρώπινη ευημερία επισφαλή και η επαπειλούμενη περιβαλλοντολογικά επιβαρυντική οικονομική ανάπτυξη πλήττει τις μελλοντικές γενιές. Η ζωή σε ένα υγιές και αρμονικό περιβάλλον είναι παγίως πολιτικό δικαίωμα όλων των πολιτών ενώ τα «οφέλη» μιας οικολογικά επιβαρυντικής ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να είναι και αυτά αχρείαστα, εφήμερα και στο τέλος βλαπτικά για όλους.

Αν και η συζήτηση εξελίσσεται και οι διεθνείς συμβάσεις διαρκώς διαμορφώνονταιπρος την κατεύθυνση διαφύλαξης όποιων φυσικών και πολιτισμικών αγαθών δεν έχουν ακόμη πληγεί, είναι ευδιάκριτο ότι υπάρχει ήδη μια αξιοπρόσεκτη διεθνής και ενδοκρατική κανονιστική τάξη που ευνοεί τη διαφύλαξη της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς.

Το ζήτημα της σχέσης οικονομικής ανάπτυξης και βιωσιμότητας της ανάπτυξης αυτής με τρόπο που επιτρέπει την πρόοδο και ταυτόχρονα διαφυλάττει τους διαθέσιμους φυσικούς πόρους και την ακεραιότητα όσων φυσικών και πολιτισμικών αγαθών δεν πλήγηκαν, είναι πλέον εν πολλοίς ηθικά κατοχυρωμένο. Υπό την αίρεση της επισήμανσης που προηγήθηκε ότι εν πολλοίς το βάρος της ευθύνης φέρει κάθε κοινωνικοπολιτικό σύστημα, αξίζει να σημειωθεί ότι η κανονιστική αντιμετώπιση της προστασίας του περιβάλλοντος κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος.

Αναμφίβολα, τόσο διακρατικά όσο και εντός των κρατών το ζήτημα της σχέσης «περιβάλλον-ανάπτυξη» ήταν και θα συνεχίσει να είναι πολιτικό και το εκκρεμές των συζητήσεων θα αναζητεί μια σωστή πολιτική φιλοσοφία πάνω στην οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις. Παραμένει εν τούτοις γεγονός ότι κοινωνίες που πλήττονται από υπανάπτυξη ή κοινωνίες, όπως η ελληνική όπου οι ηγέτες της την οδήγησαν στον κατήφορο της ύφεσης, τείνουν να παραβλέπουν περιβαλλοντολογικά κριτήρια και παράγοντες που θεωρούνται πλέον, ηθικοκανονιστικά μιλώντας, θέσφατα.

Πολιτικά, πολιτισμικά και αισθητικά κριτήρια συμπλέκονται με φόβους και αβεβαιότητες με αποτέλεσμα να ευνοούνται αποφάσεις που υποβαθμίζουν τον τρόπο ζωής και που πλήττουν τις μελλοντικές γενιές. Αν και αναμφίβολα όπως με όλα τα ζητήματα η υπόθεση της αειφόρου ανάπτυξης ενδέχεται να θέτει αμφίπλευρα διλήμματα και προβλήματα, κάποια πράγματα αποτελούν, εν τούτοις, σταθερές κάθε αξιοπρεπούς και φυσιολογικής στάσης ζωής.

Πάνω στο εκκρεμές των θεωρήσεων στον ένα πόλο υπάρχει μια τεχνόσφαιρα μέσα στην οποία οι καθήμενοι «απολαμβάνουν» μια ολοένα και πιο αποχαυνομένη μηχανική ζωή. Δεν νοιάζονται αν τρέφονται με πλαστικές τροφές. Ηδονίζονται από τις Σειρήνες της μαζικής υποκουλτούρας και τα μεταμοντέρνα θέλγητρά της. Στον άλλο πόλο του ίδιου εκκρεμούςπροσκολλώνται όσοι θέλουν μεν ανάπτυξη αλλά περιβαλλοντολογικά ευαίσθητη και με ποιοτικά κριτήρια ζωής που διασφαλίζουν ισορροπία μεταξύ ποιότητας και ποσότητας.

Παραμένει το γεγονός ότι η μεταμοντέρνα μαζική υποκουλτούρα, τα σύνδρομα νεοπλουτισμού σε πνευματικά υπανάπτυχτες κοινωνίες και ο μωροφιλόδοξος καταναλωτικός πιθηκισμός λιγότερο αναπτυγμένων και εξαρτημένων κοινωνιών οδηγεί σε ιλαροτραγικές αν όχι κωμικές συμπεριφορές. Η επιδειξιομανία, η ματαιοδοξία, ο μηδενισμός και ο αρχοντοχωριατισμός ρίχνει ουκ λίγους στα χαμηλότερα ανθρωπολογικά σκαλοπάτια.

Επειδή ακριβώς αυτά πολλά άλλα ζητήματα είναι εξόχως «Πολιτικά» με την βαθύτερη και πλατύτερη έννοια του όρου, κατοπτρίζουν, εν τέλει, εναλλακτικές επιλογές πολιτικής φιλοσοφίας για τον άνθρωπο, το κράτος και τον κόσμο. Μηδενιστές, μωροφιλόδοξοι και ματαιόδοξοι αρχοντοχωριάτες καραγκιόζηδες με μηδενικές ποιοτικές αξιώσεις και καμιά σκέψη για τις μελλοντικές γενιές; Μηδενική ευαισθησία για το γεγονός ότι η κατάληψη όσων φυσικών τοπίων δεν καταστράφηκαν δεν αναπληρώνεται και δεν επανορθώνεται;

Καμιά αντίρρηση ότι ελέω δημοκρατίας υπάρχει ατομική ελευθερία αποχαύνωσης ή ακόμη και ατομικής διαστροφής, εάν ένας «ιδιώτης» το επιλέγει για την ατομική του ζωή.Το ίδιο και για να αναπτύσσει αυτοκτονικά σύνδρομα ή να υποβαθμίζει με κάθε δυνατό μεταμοντέρνο τρόπο τον εθελούσια μίζερο, συμπλεγματικό και μπερδεμένο επίγειο βίο του. Τι φταίει όμως το περιβάλλον; Τι φταίνε οι αιώνιας αξίας ισορροπίες του οικοσυστήματος;

Επειδή ακριβώς το οικοσύστημα δεν πρέπει να πλήττεται λόγω ατομικών ιδιοτροπιών ή εφήμερων οικονομικών κρίσεων, καμία απόφαση δεν πρέπει να είναι βιαστική και άκριτη. Επιβάλλεται, τουλάχιστον, να γίνει σεβαστό το πνεύμα και το γράμμα των διεθνών και κοινοτικών συμβάσεων καθώς και το μέχρι σήμερα δικαιακό κεκτημένο στην εσωτερική δικαιοταξία.

Μια περιστασιακή πλειοψηφία βουλευτών το 2012, για παράδειγμα, αν βεβηλώσουν με καζίνα και υψηλά ξενοδοχεία τη νήσο Φλέβα, όπως ήδη αναφέραμε φυσικό τοπίο έκτασης 1.500 στρεμμάτων μέσα στην αυλή πολλών εκατομμυρίων αστικοποιημένων πολιτών χωρίς άλλη αντίστοιχη διέξοδο, εγκληματούν πολιτικά και αναπτυξιακά. Εγκληματούν επίσης πολιτισμικά και βλάπτουν ανεπανόρθωτα τις μελλοντικές γενιές.

Τα οποιαδήποτε ψίχουλα της εκποίησης καταστρέφουν τη χλωρίδα και πανίδαεκδιώκουν δεκάδες χιλιάδες πτηνά που γεννούν και επωάζουν και στερούν τη δυνατότητα στους πολίτες να απολαύσουν τη φύση καθημερινά και απρόσκοπτα. Δεν είναι κάτι τέτοιο αναγκαίο για την εργασιακή τους απόδοση, για την ευημερία τους, για την απόλαυση ποιοτικών προϊόντων της φύσης, για τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής και για την απόλαυση των παραδοσιακών πολιτισμικών αγαθών; Είναι όλα αυτά αναλώσιμα στον βωμό μαζικοπαραγωγικά παραγόμενων πλαστικών απομιμήσεων και προτιμήσεων;

Εν τέλει, το προαναφερθέν εκκρεμές κάθε Πολιτείας έχει στη μια πλευρά ανθρωπολογικά εκμηδενισμένους πρωταθλητές τις ιδιωτείας και στην άλλη πλευρά πολιτειακά πολίτες που επιδίδονται στο άθλημα ενός ενάρετου πολιτικού βίου.

Στον ένα πόλο βρίσκουμε έσχατους ατομικιστές, φιλοτομαριστές, ηδονιστές, μηδενιστές, άπληστους διακατεχόμενους από εγωπάθεια και ωμές ορμές, ασύδοτους,πανέτοιμους για κατάχρηση εις βάρος της Πολιτείας και ελάχιστα ή καθόλου ευαίσθητους για το φυσικό τοπίο, την πολιτισμική κληρονομιά και τα βαθύτερα μακροχρόνια συμφέροντα της πολιτικής κοινότητας στην οποία ανήκουν.

Στον άλλο πόλο είναι πολίτες με την ενάρετη και κλασική έννοια του όρου, οι οποίοι θεωρούν τη δική τους ευημερία και επιτυχία συνάρτηση της πολιτισμικής και φυσικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της Πολιτείας στην οποία ανήκουν. Είναι γι’ αυτό φυσιολογικά ευαίσθητοι και θετικοί με τις οικουμενικές κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Μεταξύ αυτών των κατακτήσεων οικουμενικού χαρακτήρα είναι και η αειφόρος ανάπτυξη.

Ο Περικλής, πάντως, εδώ και δύο χιλιετίες προσδιόρισε τις πιο πάνω προϋποθέσεις του πολιτειακού βίου με ακρίβεια: Ιδιωτεία versus πολιτειακή συνείδηση και αίσθημα του συλλογικού συμφέροντος.

Μια τέτοια κλασική αντίληψη σίγουρα δεν είναι αποδεκτή από την επέλαση του μηδενισμού. Λογικό είναι κάθε γνήσιο πνευματικό τεκνό του Μαρκήσιου de Sade να ισχυρίζεται ότι η ιδιωτεία πρέπει να υπερισχύει των καλώς νοούμενων πολιτειακών συμφερόντων. Πνεύμα και πολιτισμός δεν υπάρχει, θα ισχυριζόταν ο de Sade και οι οπαδοί του: Υπάρχει μόνο ηδονισμός, ιδιωτεία που τον εκπληρώνει, φιλοτομαρισμός, εγωπάθεια και άπληστη απόλαυση των άνομων οφελών της ισχύος όποιος περιστασιακά την κατέχει.

Όσο και αν μέσα στην κρεπάλη της κρίσης και των εκφοβισμών κυριαρχούν τέτοιες μηδενιστικές τάσεις, παραμένει γεγονός ότι η Ελλάδα του 2012 θα επιβιώσει αν καταδειχθεί ότι παρά την κρίση υπάρχουν εν τούτοις ακόμη αντιστάσεις κατά της εκποίησης του δημόσιου πλούτου και των φυσικών και πολιτισμικών αγαθών που κληροδοτήσαμε. Όσων τουλάχιστον έμειναν ακόμη άθικτα.

http://www.ifestosedu.gr

Το υποκριτικό πρόσωπο της Τουρκίας…

     Κοιτάξτε πώς οι Τούρκοι καπηλεύονται για πολιτικούς λόγους στη Θράκη τους τεκέδες και γενικότερα την ιστορική παρουσία των Αλεβιτών, οι οποίοι όμως βεβαίως στην Τουρκία διώκονται ως αίρεση!

    Για το περίσσευμα πολιτικής υποκρισίας στη φασιστική μας γείτονα, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος ασφαλώς να σας πούμε πολλά. Και μόνο για ένα κράτος άλλωστε που τολμά να μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα την ώρα που συντηρεί ακόμη λευκά κελιά ή για μειονοτικά δικαιώματα την ώρα που έκανε ό, τι έκανε στην εκεί ελληνική μειονότητα και συμπεριφέρεται κατά τον γνωστό…δημοκρατικό τρόπο εδώ και δεκαετίες στους Κούρδους, ουκ έτι χρείαν έχομεν ούτε άλλων μαρτύρων, ούτε και άλλων τεκμηρίων. Το ζήτημα όμως που σας γνωστοποιούμε σήμερα έχει αναμφίβολα και αυτό τη σημασία του, καθώς καταδεικνύει κι από μια άλλη πλευρά τη διπρόσωπη συμπεριφορά της Τουρκίας, τη φορά αυτή σε σχέση με τους περίφημους Αλεβίτες, μια ιδιαίτερη θρησκευτική και πολιτιστική κοινότητα στην Τουρκία με εκατομμύρια μέλη. Ομάδα σιϊτικού προσανατολισμού (και με έντονη σχέση και με τους Μπεκτασήδες) οι Αλεβίτες δεν πάνε σε τζαμιά, δεν νηστεύουν και πίνουν οινοπνευματώδη, ενώ γενικότερα η πίστη τους εμφανίζει συμπτώματα συγκρητισμού και έχει ακόμη ως βασικά χαρακτηριστικά τον σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους, την ανεκτικότητα απέναντι στις άλλες θρησκείες και εθνικές ομάδες, τη μονογαμία και ισότητα ανδρών και γυναικών. Οι ιεροί τους χώροι είναι τα cemevi, τα οποία όμως δεν αναγνωρίζονται ως χώροι λατρείας από την τουρκική κυβέρνηση. Μάλιστα πάμπολλες είναι οι καταγγελίες συλλόγων Αλεβιτών για διακρίσεις σε βάρος τους και για πολιτική αφoμοίωσης εκ μέρους της Άγκυρας.

     Ενώ όμως στην Τουρκία συμβαίνουν αυτά, εδώ (θαύμα-θαύμα!) η στάση των γειτόνων μας είναι κάπως…διαφορετική! Και δείτε ως παράδειγμα μία επίσκεψη πολλαπλών αναγνώσεων(1η φωτογραφία) που πραγματοποιήθηκε προ ολίγων ημερών (9/9/2012) στον τεκέ του Σαγίντ Αλή Σουλτάν που βρίσκεται κοντά στο χωριό Ρούσα του Έβρου και θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους τεκέδες στον κόσμο. Ποιοι ήταν οι αξιότιμοι μουσαφίρηδες; Ο πρόξενος της Tουρκίας στην Κομοτηνή Ιλχάν Σενέρ, ο υποπρόξενος Αντνάν Οζτούρκ, ο ψευδομουφτής Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερήφ, ο διευθυντής της τουρκικής τράπεζας «Ζιραάτ» (Κομοτηνής) Τσαγρί Ιζμιρλίογλου και ο πρόεδρος του ιδρύματος Τζεμ (παράρτημα Αδριανούπολης) Μουσταφά Τσετίν, που επισκέφτηκαν τον τεκέ μετά από πρόσκληση του ιδρύματος διαφύλαξης του κτιρίου.

     Όπως μας ενημερώνει το τουρκοπεριοδικό της Κομοτηνής «Ρόντοπ Ρουζγκαρί»,  «ο πρόεδρος του ιδρύματος Αχμέτ Καραχουσεΐν, ο πρόεδρος του Μορφωτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Χίλια Αλή Πεντζάλ (σ.σ. άλλος σεσημασμένος λακές του προξενείου) και θρησκευτικοί ηγέτες υποδέχτηκαν τον πρόξενο και τους υπόλοιπους καλεσμένους στην Πύλη των Σαράντα». Που αν δεν το καταλάβατε, είναι οι υποτιθέμενοι 40 Οθωμανοί ήρωες που έπεσαν μαχόμενοι κατά την κατάκτηση της Θράκης τον 14^ο αι. – και των οποίων την…ηρωική θυσία γιορτάζουν κάθε χρόνο οι τουρκόφρονες με τελετές και γιορτές μες στα μούτρα μας (σ.σ. ασχέτως τώρα βέβαια που από τη συγκεκριμένη πύλη, όπως σας λέγαμε και προχτές, λείπει πια η…διακριτική πινακίδα της, ε;).«Ακολούθως» συνεχίζει το τουρκοπεριοδικό, «έγινε η επίσκεψη στον τάφο του Σαγίντ Αλή Σουλτάν, αναγνώστηκε το Κοράνιο και έγιναν προσευχές, ενώ αργότερα οι καλεσμένοι ξεκουράστηκαν για λίγο στην αυλή και παρατέθηκε γεύμα προς τιμήν τους (στο οποίο μετείχαν περίπου 60 άτομα)».

     Δεν έλειψαν όμως βεβαίως και οι προσφωνήσεις. Στη δική του, ο Αχμέτ Καραχουσεΐν, αφού ευχαρίστησε τους επισκέπτες, ανέφερε πως ο Αλή Σουλτάν ήταν αυτός που έφερε το Ισλάμ στα Βαλκάνια και ότι είναι πολύ σημαντικός για όλους τους…Τούρκους της Δυτικής Θράκης, ενώ ειδικά για τον τεκέ είπε:«Είναι ένας από τους τέσσερις τεκέδες στον κόσμο. Και είναι το κέντρο των Βαλκανίων. Στην Ελλάδα υπάρχουν 30 τεκέδες Αλεβιτών-Μπεκτασήδων. Αλλά μόνο στη Δυτική Θράκη παραμένει όρθιο ένα τμήμα από αυτούς. Αυτού του είδους τα μέρη πρέπει να τα στηρίξουμε. Αυτά αποτελούνε την ιστορία μας, το μέλλον μας. Όποιος δεν ξέρει το παρελθόν του, δεν μπορεί να ξέρει και το μέλλον του».

     Στη δική του προσφώνηση, ο Τούρκος πρόξενος Σενέρ είπε: «Ο Σαγίντ Αλή Σουλτάν και άλλοι είναι τα ευλογημένα άτομα που υπήρξαν ηγέτες στην διάδοση της θρησκείας μας στα Βαλκάνια. Ο Σαγίντ Αλή Σουλτάν είχε σημαντικά καθήκοντα στον εξισλαμισμό και στον εκτουρκισμό αυτής της περιοχής. Αισθάνομαι μεγάλη περηφάνια επισκεπτόμενος αυτόν τον ωραίο τεκέ». Στο ίδιο μήκος όμως φυσικά και ο ψευδομουφτής Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερήφ, που ανέφερε πως έρχεται επί πολλά χρόνια σε αυτή την περιοχή, πως έχει στηρίξει και υλικά και ηθικά τον τεκέ, κάτι που όπως τόνισε θα συνεχίσει να το κάνει.

     Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα άλλη μια πλευρά του βαθύτατα υποκριτικού ρόλου που παίζει σε όλα ανεξαιρέτως τα «γήπεδα» η Τουρκία. Ενώ στο εσωτερικό της διώκει τους Αλεβίτες και δεν αναγνωρίζει τη λατρεία τους, εδώ στην Θράκη, επειδή ακριβώς θέλει να τους έχει όλους στο «κόκκινο μαντρί», ενισχύει χρηματικά τον τεκέ στην Ρούσσα, ώστε να τους έχει και αυτούς «καπαρωμένους» και ελεγχόμενους. Αυτό το θέαμα που μόλις σας περιγράψαμε (και βλέπετε βεβαίως και στις φωτογραφίες) με τον αλεβίτη Καραχουσεΐν να υποδέχεται τον σουνίτη ψευδομουφτή Σερήφ και εκείνον να ενισχύει χρηματικά όχι ένα τζαμί, αλλά ένα…τεκέ, είναι παράλογο και φυσικά ανήκουστο για τα δεδομένα της Τουρκίας. Εδώ όμως, όπως καταλάβατε, πρυτανεύει η «κόκκινη» λογική…

    ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (προέρχονται από τις φυλλάδες «Τρακιανίν Σεσί» και «Ρόντοπ Ρουζγκαρί»)

    1. Παραταγμένοι σαν τα στρατιωτάκια περιμένουν για να χαιρετίσουν τον…διοικητή (ναι, τον Τούρκο πρόξενο Σενέρ εννοούμε)…

    2. Και να η περίφημη πινακίδα για την … “Πύλη των (κυριολεκτικά υποτιθέμενων) 40 παλικαριών” που σκοτώθηκαν κατά την οθωμανική κατάκτηση της Θράκης! Είδατε τι…ηρωικές επετείους εορτάζουν μες στα μούτρα μας οι κοπρίτες; Την πινακίδα αυτή την έβαλε πρόσφατα ο πρόεδρος του ιδρύματος του τεκέ, ο Καραχουσεΐν. Εμείς (ακόμη πιο πρόσφατα) την παραδώσαμε πεσκέσι στο…μαγαζί του εργοδότη του! Λέτε να την ξαναβάλουν; Ε, δεν πειράζει βρε! Το μήνυμα ούτως ή άλλως ελήφθη από εκεί που έπρεπε…

    3. Αριστερά ο πρόξενος Σενέρ μέσα στον τεκέ, δίπλα στον ψευδομουφτή Κομοτηνής Σερήφ, τον Καραχουσεΐν, τον Αμπντουλχαλήμ Ντεντέ κ.α.

    4. Και πάλι ο γνωστός δημοσιογράφος (λέμε τώρα) Ντεντέ (για τις υπόλοιπες…τρεις του ιδιότητες, δεν είναι της παρούσης)…

    5. Εδώ ο Ντεντέ αγκαλιά με τον Μουχαρέμ Τζαφέρογλου. Ο κύριος αυτός, όταν η Χαρά Νικοπούλου ήθελε να πάει τα παιδιά της χορωδίας του δημοτικού σχολείου του Δερείου στην Αθήνα, όπου θα τα τιμούσαν, πήγε στους γονείς και τους απείλησε λέγοντας πως «αν στείλετε τα παιδιά σας κάτω στην Αθήνα, δεν θα σας θάψουν στο Δέρειο, όταν πεθάνετε». Όταν ο κάθε κοπρίτης αισθάνεται ότι μπορεί να λέει ό, τι θέλει, ελλείψει κράτους και κάθε έννοιας δικαιοσύνης…

    6. Συνομιλία μέσα στο τζεμεβί.

    7. Και υπαλλήλους του προξενείου…είδαμε (Επίσημα διορισμένοι πάντως αυτοί, ε; Όχι δηλαδή σαν τους…άλλους)!

    8. Μια εντυπωσιακή φωτογραφία! Σουνίτες να προσεύχονται μαζί με υποτιθέμενους Αλεβίτες! Αυτά μόνο στο…Θρακιστάν μπορεί να τα δει κανείς!

    9. Ο πρόεδρος Καραχουσεΐν παραδίδει λεύκωμα στον πρόξενο.

    10. Σενέρ, Καραχουσεΐν και ψευδομουφτής Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερήφ.

 www.proxeneio-stop.org

Πόθεν έσχες τώρα

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Ηαποκάλυψη ότι ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο πολυεκατομμυριούχος Μιτ Ρόμνι, πληρώνει στο αμερικανικό κράτος μόνο το 11 με 13% των εσόδων του, αντιμετωπίστηκε με θυμό από τους Αμερικανούς πολίτες. Σοβαροί πολιτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι η παραδοχή του, όπως και η επιβεβαίωση ότι «στάθμευσε» τα εκατομμύριά του σε υπεράκτιες εταιρείες, ίσως του κοστίσει το προεδρικό αξίωμα. Δικαιολογημένα αντέδρασαν οι πολίτες, διότι οι ίδιοι εξαναγκάζονται να πληρώνουν το 35 με 45% των εσόδων τους στον «Θείο Σαμ». Στην Ελλάδα, τα δημοσιεύματα που φέρουν πολιτικούς να διαθέτουν εκατομμύρια χωρίς να δικαιολογείται αυτός ο πλουτισμός από τα εισοδήματά τους, συγκλόνισε την κοινή γνώμη. Η οργή του ελληνικού λαού απειλεί με κατάρρευση το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Είναι πλέον καθολική η απαίτηση για κάθαρση, για φυλάκιση των ενόχων πολιτικών και κρατικών λειτουργών και για δήμευση των περιουσιών τους, που αποκτήθηκαν με παράνομους τρόπους. Ο τόπος καίγεται και ουδείς μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια, ιδιαίτερα εάν οι εισαγγελείς αποδείξουν τις καταγγελίες. 
Την ίδια στιγμή, στο «Νησί των Αγίων» δεν συγκινείται κανείς, διότι η αλληλοκάλυψη αναδείχθηκε σε επιστήμη. Εσχάτως κυκλοφορούν φήμες ότι μερικοί Κύπριοι πολιτικοί δεν δηλώνουν καν τα εισοδήματά τους. Πληροφορήθηκα δε ότι εάν γίνει πραγματικός και ανεξάρτητος έλεγχος, αρκετοί πολιτικοί και ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι θα δυσκολευθούν να αποδείξουν ότι οι περιουσίες τους αποκτήθηκαν με νόμιμες διαδικασίες. Είμαι βέβαιος πως θα βρεθούν σε δυσάρεστη θέση αρκετοί. Πρέπει επειγόντως να ερευνηθούν όλοι, διότι είναι ένα σοβαρότατο θέμα εάν έχουν εισέλθει φτωχοί στη πολιτική, αλλά στη διάρκειά της καριέρας τους έγιναν... Ωνάσηδες. 
Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και στην Κύπρο και οι πολίτες πρέπει να έχουν απαιτήσεις από αυτούς που φιλοδοξούν να τους κυβερνήσουν. Οι πολιτικοί και ειδικά οι υποψήφιοι για την προεδρία πρέπει να δημοσιοποιήσουν τις φορολογικές τους δηλώσεις, τα περιουσιακά τους στοιχεία και όλες τις αποδείξεις που θα δικαιολογούν τα εισοδήματά τους. Δεν νοείται σε μία χώρα-μέλος της Ε.Ε., όπως η Κύπρος, να επικρατεί σκοτάδι για τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών. Προσωπικά με συγκλόνισε η πληροφορία, που φέρει συγκεκριμένο πολιτικό, να έχει κτίσει έπαυλη με πισίνες και «βασιλικούς» κήπους, πληρώνοντας ένα αστρονομικό ποσό, που δεν μπορεί να το μαζέψει ούτε σε τρεις ζωές με τον μισθό του ως βουλευτής. Και αυτός και όλοι οι άλλοι που ζητούν την ψήφο του λαού, πρέπει να επιτρέψουν τον έλεγχο των οικονομικών τους. Διαφορετικά θα ζήσουμε καταστάσεις όπως ζουν αυτές τις μέρες στην Ελλάδα. Όσο και να προσπαθούν οι πολιτικοί να κοιμίσουν τον λαό με τα κομματικά συνθήματα υποταγής, οι πολίτες πρέπει να βρουν το κουράγιο και να αντιδράσουν. Πρέπει να είναι καθολικό αίτημα του λαού η δημοσιοποίηση του πραγματικού «πόθεν έσχες» των πολιτικών. Οι υποψήφιοι για την προεδρία πρέπει να δείξουν πρώτοι τον δρόμο. Όποιος αρνηθεί, θα θεωρηθεί ένοχος στη συνείδηση του λαού... 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι:
Ο Μάριος Καρογιάν, από κοινού με την ηγετική ομάδα του κόμματός του, επέβαλε την απόφαση για συνεργασία με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, ο οποίος είχε υποστηρίξει σθεναρά το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, είχε καθυβρίσει τον κόσμο του ΔΗΚΟ και είχε καταγγείλει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Δεν έπρεπε να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό από ένα νεαρό πολιτικό, που υπηρέτησε μεν δίπλα στον Σπύρο Κυπριανού και τον Τάσσο, αλλά δεν πίστεψε ποτέ τις αρχές τους. Αυτό απέδειξαν οι πράξεις του. Δυστυχώς, η πολιτική πορεία του κ. Καρογιάν στην ηγεσία του ΔΗΚΟ δεν έχει καμία σχέση με τον Μάριο που γνωρίσαμε το 2004. 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:
Η εκδήλωση της Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής με την ευκαιρία της κυπριακής προεδρίας της Ε.Ε. θα μείνει στην Ιστορία. Πολλοί απλοί ομογενείς, ξένοι πολιτικοί και διπλωμάτες παραβρέθηκαν στο περίφημο Λίνκολν Σέντερ και έγιναν μάρτυρες μίας μουσικής βραδυάς, που θα μας μείνει αξέχαστη. Πολλά συγχαρητήρια στον Πανίκο Παπανικολάου και στους υπόλοιπους πρωτεργάτες της εκδήλωσης, που διέθεσαν προσωπικό χρόνο και χρήματα, εξασφαλίζοντας την επιτυχία της... 
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Με την ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ, ο Νικόλας Παπαδόπουλος θύμισε τον αείμνηστο πατέρα του. Επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της σύγκρουσης με τους συμφεροντολόγους του κόμματός του, οι οποίοι αποφάσισαν να γλείψουν εκεί που έφτυναν, έδειξε ηγετικές ικανότητες, μα πάνω απ’ όλα απέδειξε πως έχει αρχές, τις οποίες σέβεται και τιμά. Είμαι βέβαιος πως η οδός της δικαίωσης είναι ορθάνοικτη για τον κ. Παπαδόπουλο, ιδιαίτερα σε αυτή την εποχή που η Κύπρος οδεύει προς το Μνημόνιο, ως αποτέλεσμα των τραγικών λαθών των τραπεζιτών και των πολιτικών που τους στήριζαν και τους κάλυπταν... 

www.philenews.com

Κάθαρση ή κυνήγι μαγισσών;

Του Σταύρου Λυγερού

Οταν οι Αγανακτισμένοι φώναζαν προς τη Βουλή το ισοπεδωτικό «κλέφτες, κλέφτες», έθεταν με στρεβλό τρόπο το μείζον πρόβλημα της κλεπτοκρατίας. Διεφθαρμένοι πολιτικοί υπάρχουν και μάλλον δεν είναι η εξαίρεση. Εκτός αυτού, ως φορείς της λαϊκής εντολής για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, οι υπουργοί και οι βουλευτές έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη ευθύνη για την εδραίωση του κλεπτοκρατικού, σπάταλου, ανορθολογικού και παρασιτικού μοντέλου, που έριξε την Ελλάδα στον γκρεμό. Παρ' όλα αυτά, η εστίαση της λαϊκής οργής αποκλειστικά στους πολιτικούς είναι και ηθικά άδικη και πολιτικά λανθασμένη, επειδή αφήνει στη σκιά βαρόνους του χρήματος και των ΜΜΕ, οι οποίοι λειτούργησαν ως βασικοί πυλώνες του κλεπτοκρατικού μοντέλου και επωφελήθηκαν τα μέγιστα απ' αυτό. Ορισμένοι, μάλιστα, παριστάνουν σήμερα τους τιμητές.

Η βίαιη συρρίκνωση του εισοδήματος των μικρομεσαίων στρωμάτων έσπασε τη μακρόχρονη ανοχή τους στο καρκίνωμα της διαπλοκής/διαφθοράς. Τώρα, απαιτούν να μπουν επιτέλους οι διεφθαρμένοι πολιτικοί στη φυλακή. Μέχρι πρότινος, η κάθαρση εμποδιζόταν από το σύνδρομο αλληλεγγύης - συγκάλυψης, το οποίο κυριαρχούσε στα κόμματα - φυλές. Τώρα όμως, που το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα, δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Ούτε και η πρακτική «δίνω αίμα στον λαό» είναι σωστός τρόπος για να κατευνασθεί η λαϊκή οργή.

Η κάθαρση δεν πρέπει να χρησιμοποιείται επιλεκτικά και ως μέσο εκτόνωσης. Πρέπει να αποτελεί οργανική διαδικασία εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος.

Με άλλα λόγια, πρέπει να καταργηθούν αφενός τα θεσμικά εμπόδια και αφετέρου να καταστούν αδύνατες οι επιλεκτικές καθυστερήσεις και τα συναφή τεχνάσματα, στα οποία οι κυβερνήσεις καταφεύγουν όταν θέλουν να συγκαλύψουν σκάνδαλα.

Η καταγγελία εναντίον των Μεϊμαράκη, Λιάπη και Βουλγαράκη πρέπει να διερευνηθεί εξονυχιστικά, αλλά δεν συνιστά έστω και ένδειξη ενοχής. Οσο και αν είναι δικαιολογημένη η καχυποψία των πολιτών, έχει ζωτική σημασία να αντισταθούμε, να μη διολισθήσουμε στο ανθρωποφαγικό παιχνίδι εντυπώσεων. Οσοι απαιτούν τη δημοσιοποίηση της λίστας με τους πολιτικούς που ερευνώνται από το ΣΔΟΕ -συνειδητά ή όχι- παίζουν αυτό το θολό παιχνίδι. Στο μικροσκόπιο των αρμοδίων αρχών πρέπει να μπαίνουν όλοι και κατά προτεραιότητα τα δημόσια πρόσωπα, ώστε να λειτουργεί η αποτροπή. Ερευνα, όμως, δεν σημαίνει ενοχή. Εάν δεν κάνουμε ξεκάθαρο αυτόν τον διαχωρισμό η κάθαρση θα εκφυλισθεί σε λιντσάρισμα και μάλιστα όχι υποχρεωτικά ενόχων.

Η χώρα έχει ζωτική ανάγκη από κάθαρση που θα σπάσει αποστήματα, θα τιμωρήσει παραδειγματικά και θα αποτρέψει την επανάληψη νοσηρών φαινομένων. Θα είναι χειρότερα, όμως, εάν εκφυλιστεί σε ισοπεδωτικό κυνήγι μαγισσών. Ουδείς αναμάρτητος, αλλά δεν έχουν όλοι τις ίδιες αμαρτίες. Η εξίσωση πταισμάτων και κακουργημάτων στον δημόσιο βίο βολεύει πολύ τα μεγάλα λαμόγια, επειδή δημιουργεί σύγχυση και διαχέει τη λάθος εντύπωση ότι στον δημόσιο βίο είναι όλοι ίδιοι. Οσοι ελέγχουν προβολείς δημοσιότητας μπορούν να τους στρέψουν σε αμαρτήματα που επιλέγουν. Θα ήταν ολέθριο όμως εάν, παρασυρόμενες από το κλίμα, οι ελεγκτικές αρχές και η Δικαιοσύνη ασχολούνταν μόνο με αυτά. Η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς δεν πρέπει να τους ρίξει σ' αυτή την παγίδα.

www.kathimerini.gr

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν!

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Καινούρια φρούτα, σε κάθε τομέα φαίνεται ότι φέρνει η τρικομματική κυβέρνηση. Έτσι μετά την εμπλοκή του ονόματος του Προέδρου της Βουλής Μεϊμαράκη, σε υπόθεση - σκάνδαλο, οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων, εξέφρασαν επί της ουσίας την στήριξή τους, στον κ. Μεϊμαράκη.

Θα μπορούσε κανείς να αρκεστεί σε αυτό, να πούμε ότι άδικα κατηγορείται ο άνθρωπος. Ο ίδιος από ότι φαίνεται, έθεσε όμως θέμα παραίτησής του. Παραιτήσεις όμως ως γνωστόν στην χώρα αυτή δεν... γίνονται. Ο δε... συγκαταγγελλόμενός του Λιάπης, ζήτησε από την Βουλή, να στήσει μια “εξεταστική επιτροπή” για το ζήτημα. Τώρα θα μπορούσαμε επί μακρόν να αναφερθούμε στην “αξιοπιστία” και την πρακτική αξία των “εξεταστικών” επιτροπών της Βουλής και κατά πόσον αυτές εξετάζουν πραγματικά τις υποθέσεις τις οποίες θα έπρεπε να εξετάζουν ή εάν τελικά τις “καλύπτουν” και θυσιάζουν την αναζήτηση της αλήθειας στον βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ο ντόρος όμως – και μάλιστα σε ημέρα απεργίας των δημοσιογράφων – συνεχίστηκε, σχετικά με την εμπλοκή του “πολιτειακού” και όχι απλά κυβερνητικού παράγοντα Μεϊμαράκη, καθώς αυτός είναι ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Και προφανώς καθώς ο θόρυβος συνεχίστηκε, άρχισαν δεύτερες σκέψεις από πλευράς Βενιζέλου και Κουβέλη, σχετικά με το αν θα έπρεπε να “φορτωθούν” κομματικά την υπεράσπιση του στελέχους της ΝΔ. Έτσι, από ό,τι φαίνεται για να είναι όλοι καλυμμένοι, ο Μεϊμαράκης ανακοίνωσε ότι αναστέλλει την λειτουργία των καθηκόντων του. Ο Θεός και η ψυχή τους δηλαδή. Τερτίπια και τεχνικότητες, που σαν σκοπό έχουν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού.

Ο γράφων, δεν γνωρίζει και δεν έχει την δυνατότητα να γνωρίζει εάν ο Μεϊμαράκης εμπλέκεται σε αυτές τις υποθέσεις. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι εάν οι Σαμαράς-Κουβέλης-Βενιζέλος, πιστεύουν στην αθωότητά του, τον κρατάνε στην θέση του και βγαίνουν πανηγυρικά να τον καλύψουν και να του προσφέρουν την βοήθειά τους. Εάν όχι τον παραιτούν. Αυτά τα ενδιάμεσα τρίκ, όχι μόνο δεν ικανοποιούν κανέναν, αλλά αντιθέτως εξοργίζουν τον απλό πολίτη και περιπλέκουν την υπόθεση, αφήνοντας να αιωρούνται τέτοιου είδους κατηγορίες, σε μία πολύ κρίσιμη για την πατρίδα εποχή.

Παρέμβαση Ν. Νικολόπουλου

Και φυσικά δεν κάθισαν όλοι οι υπόλοιποι βουλευτές με το στόμα κλειστό. Η απαράδεκτη, μεσοβέζικη λύση της "αναστολής" της τέλεσης των καθηκόντων του, ως Προέδρου της Βουλής. Και χτες κιόλας ήλθαν οι πρώτες αντιδράσεις, με την ίδια ακριβώς λογική, μέσα μάλιστα από την Βουλή.

Και συγκεκριμένα από τον βουλευτή Αχαΐας, Ν. Νικολόπουλο, ο οποίος έστειλε ανοικτή επιστολή προς τον Ευ. Μεϊμαράκη με την οποία τον καλεί να παραιτηθεί από το αξίωμα του προέδρου της Βουλής.
Με αφορμή την εμπλοκή του ονόματος του προέδρου της Βουλής στην υπόθεση ξεπλύματος «μαύρου» χρήματος μέσω αγοραπωλησιών ακινήτων, ο πρώην υφυπουργός Εργασίας καλεί τον κ. Μεϊμαράκη να προστατέψει τον εαυτό του, τη Βουλή και τη Δημοκρατία.

Μεταξύ άλλων, στην ανοικτή επιστολή του ο κ. Νικολόπουλος εκφράζει απορία και έκπληξη για την απόφαση του κ. Μεϊμαράκη να ζητήσει την αναπλήρωσή του από τους αντιπροέδρους της Βουλής μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση, δεδομένου, όπως σημειώνει, ότι «δεν υπάρχει καμία συνταγματική, νομοθετική ή άλλου είδους (π.χ. Κανονισμός Βουλής), πρόβλεψη για κάτι τέτοιο».

«Αγαπητέ μου Πρόεδρε, το λέω ευθέως, ο Πρόεδρος της Βουλής δεν μπορεί να τελεί 'εν υπνώσει' ή να βρίσκεται σε 'αδράνεια'. Και αν αυτό συμβεί, άραγε πόσο διάστημα θα διαρκέσει; Δύο εβδομάδες, δύο μήνες ή δύο χρόνια; Επίσης, όμως, κατ' αυτό τον τρόπο δεν ικανοποιείται το παλλαϊκό αίτημα για καθαρές λύσεις και καθαρές κουβέντες από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Και εν πάση περιπτώσει, θέτοντας τον εαυτό σου σε αυτή την ιδιότυπη 'διαθεσιμότητα', αισθάνομαι πως υποβιβάζεις έντονα την προσωπικότητά σου και τον θεσμό που εκπροσωπείς.

Σε 'διαθεσιμότητα' μπορεί να τεθεί ένας υπάλληλος ή ο διορισμένος προϊστάμενος κάποιας υπηρεσίας, αλλά όχι ο Πρόεδρος της Βουλής, ο τρίτος τη τάξει θεσμικός παράγοντας της Ελλάδας, ο εκλεγμένος από τους 300 εκπροσώπους του λαού», τονίζει στην επιστολή του ο Αχαιός βουλευτής.

«....Όσα καταγγέλλονται ανεξάρτητα από το εάν ευσταθούν ή όχι  απειλούν να πλήξουν την θεσμική θέση που κατέχεις και κατά συνέπεια, το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας και την ίδια την Βουλή», υπογραμμίζει ο κ. Νικολόπουλος απευθυνόμενος στον κ. Μεϊμαράκη. «Γι' αυτό», προσθέτει, «και εμπιστευόμενος την αποδεδειγμένη ευθυκρισία σου, δήλωσα ότι η μόνη ευθεία 'απάντηση' πρέπει να είναι η προσφυγή στη Δικαιοσύνη, αλλά και η παραίτησή σου από το αξίωμα του Προέδρου, ώστε να αποσυνδεθεί η δύσοσμη αυτή υπόθεση από τον θεσμό και να μπορέσεις να διεκδικήσεις την αθωότητά σου χωρίς κανένας να πιστεύει ότι θέλεις να οχυρωθείς πίσω από την υψηλή θέση που κατέχεις, με την ψήφο της Βουλής».

Το σερί της Μεταπολίτευσης

Η υπόθεση του Άκη Τσοχατζόπουλου, δεν ήταν αυτή που κατέστρεψε το ΠΑΣΟΚ. Το “Κίνημα” άλλωστε του Ανδρέα Παπανδρέου, είχε καλλιεργήσει πολυειδείς δεσμούς (συνδιαλλαγής) με ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που θα του επέτρεπε να επιβιώσει ενός ακόμη οικονομικού σκανδάλου. Αυτό που τορπίλισε το ΠΑΣΟΚ ήταν ακριβώς αυτή η ρήξη των δεσμών συνδιαλλαγής.
Η Νέα Δημοκρατία, που πήρε την εξουσία καλλιεργώντας αρχικά αντιμνημονιακό λόγο και μετέπειτα τον μύθο της επαναδιαπραγμάτευσης, βαδίζει ταχύτατα στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ, ακολουθεί τον δικό του δρόμο.

Περιστατικά σκανδαλολογίας θα συνεχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια σχετικά με στελέχη της. Δρυός πεσούσης λέει η παροιμία, πας ανήρ ξυλεύετω. Όμως κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι ένα δένδρο έχει καταρρεύσει, όχι όταν πέσει αλλά όταν έχουν σαπίσει οι ρίζες του. Και αρχίζουν από τότε να το “ξυλεύουν”. Έχω την εντύπωση ότι ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτό που θέλει πάντα να τα έχει καλά με το “ντοβλέτι” θα αρχίζει να ανοίγει περιπτώσεις νεοδημοκρατών τσοχατζοπουλειών, προκειμένου να πουλήσει εκδουλεύσεις και να διασφαλίσει την επιβίωσή του, κατά τον τρόπο που έχει συνηθίσει. Έτσι ανοίγουν στόματα, έτσι έρχονται στο φώς σκάνδαλα.

Για εμάς, που δεν ήμασταν “μέτοχοι” της μεταπολίτευσης, λίγη σημασία έχει αν τα “πήρε” ή εάν τα “κονόμησε” προσωπικά ο Μεϊμαράκης, ο Βουλγαράκης, ο Λιάπης ή το κάθε μεγαλοστέλεχος. Πολύ πιο σημαντικό είναι το ότι υπήρξαν δομικά συστατικά ενός μορφώματος, που πήρε μέρος στην χρεωκοπία και ενδεχόμενη καταστροφή της χώρας μας.

www.elora.gr

Ο Νεκυαγωγός* Γιάννης Βρούτσης…

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...

Ο τρίτος κατά σειρά, μετά τους περιώνυμους Ανδρέα Λοβέρδο και τον «συνδικαλιστή» Γ. Κουτρουμάνη, Νεκυαγωγός των Εργατικών Δικαιωμάτων, ο εκ Νάξου υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, κ. Γιάννης Βρούτσης!

Η μέχρι τούδε πολιτεία του κ. Βρούτση αφήνει ευθέως να εννοηθεί ότι θάλπει παντός άλλου την τακτική του «ΝΑΙ» στην περιλάλητη Συντροφία Πολ Τόμσεν και των συν αυτώ και ωθεί τους εργαζομένους της Χώρας στη λιμοκτονία. Η από διετίας και πλέον ανθρωπιστική κρίση στη Χώρα μας με τα νέα εξοντωτικά μέτρα ολίγου δει και θα αντικαθρεπτίζεται στους στίχους του Εθνικού μας Ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού: «… λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι' η μάνα το ζηλεύει…». Κατακτήσεις ενός αιώνα εξαϋλώνονται  Κατακτήσεις στον χώρο της εργασίας ενός ακριβώς αιώνα με την τακτική της «τρόικας του Εσωτερικού» εξαϋλώνονται. Και το όραμα των πλέον φωτεινών πνευμάτων του Νεοελληνισμού για τη συνεχή οικοδόμηση προς τα βελτίω του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και της εμπέδωσης του αισθήματος Ασφάλειας του Πολίτη απέναντι στην αβεβαιότητα της αυριανής ημέρας και της απαλλαγής του από τον Φόβο της ανεργίας, της ασθένειας καθίσταται σήμερα ένα εφιαλτικό όνειρο! Παραλλήλως, ο κ. Βρούτσης εγκύπτει στην «καινοφανή» ή κενοφανή θεωρία περί των «Δύο άκρων» (Ναζιστική Χρυσή Αυγή = Κοινωνική Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ) του κ. Φ. Σαχινίδη. Και ο μεν εκ των αυτουργών του εγκλήματος πρόσδεσης της Χώρας στις μυλόπετρες του ΔΝΤ και των νεοϊμπεριαλιστικών βλέψεων της Γερμανίας, κ. Σαχινίδης, πάντα θα προσφεύγει σε ιστορικές ακρισίες (Θεωρία των «Δύο Άκρων»), προκειμένου να αποσείσει από πάνω του την ευθύνη για το «Κυλώνειο Άγος» που προκάλεσε στον ελληνικό Λαό. Η μικροπολιτική «θεωρητικολογία» του κ. Σαχινίδη και η αποδοχή της από τον νυν υπουργό Εργασίας και άλλους τινές, μάλιστα και από έγκυρα -υποτίθεται- Μέσα Ενημέρωσης, υπονομεύει τα θεμέλια της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας. Η Ιστορία υπενθυμίζει ότι καθίσταται έτι επικινδυνέστερη η «θεωρία» αυτή, αν εκπορεύεται από τον πολιτικό χώρο του Κέντρου και της Κεντροδεξιάς. Προφανώς, οι συγκεκριμένοι «Θεωρητικοί» αγνοούν το τι συνέβη στη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» μετά τη λήξη του πολυαίμακτου Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Οι ηγέτες του Κέντρου (Χριστιανοδημοκράτες και Φιλελεύθεροι, Χάινριχ Μπρίνινγκ, Κουρτ Φον Σλάιχερ, και εκείνος ο ανεκδιήγητος Φραντς Φον Πάπεν) προώθησαν τον Ναζισμό στην Εξουσία και τον Αδόλφο Χίτλερ στην Καγκελαρία. Το πολιτικό σύνθημα των Κεντρώων της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»: = «Πρώτα ο Χίτλερ, μετά εμείς…»! Και ήλθε ο Χίτλερ με τη γνωστή αιμοσταγή πολιτική του, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πενήντα εκατομμύρια των νεκρών, το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα, την καταστροφή του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, αλλά και με πρώτα θύματά του τους άκριτους Κεντροδεξιούς ηγέτες της Γερμανίας. Και η σημερινή «Κεντροδεξιά» και η ασύγγνωστη, κατ' επίφαση «Σοσιαλδημοκρατία» (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), από μικροπολιτικούς υπολογισμούς, αμνήμονες της Ιστορίας, «λάκκον ανορυγνύουν (Χρυσή Αυγή) και είναι απολύτως βέβαιον ότι θα εμπέσουν αυτώ»! «Σαχινίδεια Σχήματα»… Η Ιστορία, ευτυχώς, δεν είναι «Σαχινίδεια Σχήματα». Διδάσκει και καθοδηγεί τους Λαούς. Ειδικότερα, στη διαδρομή του Νεοελληνικού Βίου, η Ιστορία παρατηρεί και διδάσκει: Σε στιγμές διάσπασης του Εθνικού Μετώπου και βαθιάς διαίρεσης του Λαού (Θεωρία των «Δύο Άκρων») η Χώρα όχι μόνο γνώρισε Εθνικές Καταστροφές, αλλά επακολούθησε και γεωγραφική συρρίκνωση. Η σύγχρονη Δημοκρατία δεν νοείται χωρίς Ελευθερία Λόγου, Κοινωνική Δικαιοσύνη και απαλλαγή του Πολίτη από τον Φόβο με την ενεργό παρουσία του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας στη ζωή του. Ο νυν υπουργός Εργασίας, Ι. Βρούτσης, Νεκυαγωγός των εργατικών δικαιωμάτων, θα καταγραφεί στη σύγχρονη Πολιτική Ιστορία ως «Μέγας Ευεργέτης» του Γερμανικού Νεοαποικισμού στην Ελλάδα και στην Ιστορική Συνείδηση των Νεοελλήνων, ως ο σύγχρονος «Ρωμαιόφρων» Καλλικρατίδας, που οδήγησε τους τελευταίους χίλιους ηγέτες της Αχαϊκής Συμπολιτείας, προασπιστές της Ελληνικής Ελευθερίας, στα Ρωμαϊκά κάτεργα. Οι «ανθυποτίποτε»…  Η σημερινή «κυβερνώσα ελίτ» των «Ανθυποτίποτε» εκστασιάζεται από τις ενέργειες Νεκυαγωγών, της λογικής και πράξης του κ. Βρούτση, ο οποίος με ιδιαίτερο ζήλο επωάζει και προασπίζεται την εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μέσω της καταλήστευσης του εισοδήματος των εργαζομένων, την απόλυτη συμμόρφωση στις επιταγές εξωχώριων και ημέτερων Τροϊκανών και ασπάζεται «θεωρίες» περί των «Δύο Άκρων», που η Ιστορική Εμπειρία παραπέμπει στην κατάλυση των Δημοκρατικών Θεσμών και την κυριαρχία της «Φαιάς Πανούκλας» του Νεοναζισμού. Η σύγχρονη Πολιτική Σκέψη, που διακινείται στην παραδοχή του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, άνευ ουδεμιάς εξαίρεσης, παρατηρεί: = «Στόχος των αρχαίων ήταν η κατανομή της Κοινωνικής Δύναμης ανάμεσα στους πολίτες, με κοινό τόπο καταγωγής, αυτό το αποκαλούσαν Ελευθερία. Στόχος των σύγχρονων Κοινωνιών είναι η απόλαυση της Ελευθερίας στις ατομικές ηδονές. Και αποκαλούν Ελευθερία τις εγγυήσεις που κατοχυρώνονται από Θεσμούς για την επίτευξη αυτών των ηδονών…». Στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα στη Χώρα μας, ειδικώς στις «Κυβερνώσες Ελίτ», σε όλες τις διαβαθμίσεις, είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να εντοπίσεις πολιτικά αναστήματα να αντέχουν την προτροπή του μεγάλου Κοινωνικού Αναμορφωτή Ζαν Ζωρές: «Η Δημοκρατία είναι ένα έργο εμπιστοσύνης και μία πράξη τόλμης…». * Νεκυαγωγός = ο συνοδός των νεκρών στον Άδη.  www.paron.gr

Τα νεα μετρα και αφελεις ερωτήσεις.

Σχολιάζει ο Στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειρος

Σκεφτήκαμε πολύ αν έπρεπε να γράψουμε και κυρίως να στείλουμε στους κ.κ. Βουλευτές το παρακάτω κείμενο.

Η μέχρι τώρα εμπειρία μας, μας έχει πείσει ότι ελάχιστοι από τους βουλευτές διαβάζουν αυτά τα κείμενα και ελάχιστοι από αυτούς που τα διαβάζουν συγκινούνται...

Έχουμε δηλώσει ότι δεν έχουμε ιδέα από οικονομικά πλέον της κοινής γνώσης που έχει πλέον και ο πλέον αδαής πολίτης.

Διαβάσαμε λοιπόν και εμείς τα "μέτρα"  τα οποία διέταξε η τρόικα και μετά "σκληρή διαπραγμάτευση" υπέγραψε η τριτοκομματικη κυβέρνηση ενώ η πολυκομματική αντιπολίτευση απλα φωνάζει χωρίς να λέει τίποτα...

Και αυτά εν μέσω οχετού αποκαλύψεων για τις περίφημες "λίστες" ,αληθινές η πλασματικές, μερικών από τους "πατέρες του Έθνους" οπού και "θαυμάσαμε" σκηνές απείρου κάλους, όταν ο δεύτερος τη τάξει στην Πολιτειακή Ιεραρχία κάλεσε ανάδελφο του και πρώην Υπουργό του ιδίου κόμματος να "σταματήσει να γλύφει κάποιον δημοσιογράφο και να γλύψει κατι άλλο..."[αν το είχε πράξει αυτό μαθητής γυμνάσιου θα ειχε αποβληθεί από όλα τα γυμνασια τς χώρας..]

Διερωτωμέθα λοιπόν και ερωτούμε.

1. Πως και απο που προέκυψε αυτό το περίφημο "πακέτο των 11.5 δις" για το οποίο τόση καταστροφή;;;;

2. Σε κάθε απόφαση και ενος απλού σωματείου της γειτονιάς μαζυ με τα μέτρα θα είχαμε και την παράγραφο "Αποτέλεσμα και προοπτικές"

Θα είχαν λοιπόν την ευγενή καλοσύνη οι κυβερνώντες αλλά και οι αντιπολιτευόμενοι να μας συμπληρώσουν αυτή την παράγραφο;;;;

ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;;;;

Πως στην ευχή αυτή η χωρά θα βγει απο αυτό το αδιέξοδο το οποίο οι πολίτικοι εδω και χρόνια δημιούργησαν και έδωσε τη χαριστική εγκληματική βολή ο κ.Γ.Α.Παπανδρέου με την απο Καστελοριζου ένταξη μας στο στόμα των οικονομικών εγκληματιών χωρίς να πάρει κανένας είδηση και αν δεν ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης όπου μέσω του Καθηγητού Γ.Κασιματη απεκάλυψε το έγκλημα του μνημονίου [την 1η Δεκμβριου 2010 ]όχι μόνον για την οικονομική καταστροφή αλλά κυρίως για την απώλεια της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας , δεν θα είχαμε ιδέα τι συνέβη;;;

Θα βρεθεί κάποιος με στοιχειώδη εντιμότητα από τους πολικούς μας να απαντήσει;;