Τα θεόσταλτα και οι… θεόμαννοι !!!

Με τον Λάζαρο Μαύρο

Δ Ε Κ Α ΧΡΟΝΙΑ συμπληρώθηκαν χθες από τη Δευτέρα 11η Νοεμβρίου 2002, το βράδυ της οποίας, ο τότε ειδικός αντιπρόσωπος τού Γ.Γρ. των Η.Ε. Κόφι Ανάν στην Κύπρο, ο Άλβαρο ντε Σότο, στο προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας, επέδωσε στον τότε ΠτΔ Γλαύκο Κληρίδη έναν χοντρό κίτρινο φάκελο με το περιώνυμο Σχέδιο Ανάν, για τη μετατροπή της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο, ως «λύση» του Κυπριακού ονόματι «Διζωνικό Κκόμον Στέιτ Δύο Συνιστώντων Στέιτς». Το Σχέδιο Ανάν, που ο λαός απέρριψε με το 76% ΟΧΙ, στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, υπήρξε το προϊόν και το αποτέλεσμα της συνολικής πολιτικής που είχε ακολουθήσει η πολιτική μας ηγεσία από το 1977:

Π Ρ Ο Π Α Τ Ο Ρ Ι Κ Η θεμελιώδης και διαρκής υπήρξε η ελληνική ψευδαίσθηση, η αυταπάτη, ο αδαής ευσεβοποθισμός πως υπήρχε δήθεν πιθανότητα η Τουρκία - κατακτητής, είτε με τις «παραινέσεις» τής… διεθνούς κοινότητας, είτε… δελεαζόμενη από τα κατά καιρούς προσφερόμενα «κίνητρα», να συγκατανεύσει σε «αμοιβαίως αποδεκτή λύση», η οποία θα συνιστούσε απώλεια των κεκτημένων που η Άγκυρα εξασφάλισε με την πολεμική εισβολή τού 1974 στην Κύπρο, και έκτοτε μονιμοποίησε θωπευόμενη διεθνώς και ατιμώρητη εμπεδώνει, με τη συνεχιζόμενη στρατιωτική της κατοχή.

Ε Ν Ω ΟΜΩΣ με το Σχέδιο Ανάν αποδείχθηκε το 2004 η αποτυχία, η αναποτελεσματικότητα, η βλαβερότητα και η χρεοκοπία τής συνολικής πολιτικής μιας ολόκληρης τριακονταετίας (1974 - 2004) όλων συνολικά τών διαδοχικών κυβερνήσεων και κομματικών ηγεσιών που, με διαφορετικό βαθμό ταχυτήτων, η καθεμιά, τις στήριζαν ή συγκατένευαν, εντούτοις, οι ίδιες καταστροφικές ψευδαισθήσεις όχι μόνο επιβιώνουν, αλλά και κυριαρχούν ακόμα και σήμερα. Και, μάλιστα, ως η πιο επικίνδυνη νάρκη απώλειας των «θεόσταλτων» υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων τής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η ανακάλυψη των οποίων προσφέρει στον Ελληνισμό, για πρώτη φορά στην ιστορία, τεράστιες γεωστρατηγικές, γεωοικονομικές και γεωπολιτικές δυνατότητες, που - οϊμέ και αλίμονο - δεν χωράνε στο απελπιστικά και αυτοκτονικά στενόμυαλο τών πολιτικών-κομματικών μας ηγεσιών. Επιβεβαιώνεται ξανά, δυστυχώς - δυστυχέστατα, ότι: Δεν πρόκειται πλέον για την αφελέστατη πολιτική τού «καλού παιδιού»-καρπαζοσυλλέκτη, αλλά για την καταστροφικότατη πολιτική τού «θεόμαννου παιδιού», η οποία προσέφερε ήδη και εξακολουθεί να προσφέρει τα κοιτάσματα ως δέλεαρ και κίνητρο στην Τουρκία. Πού θα καταντήσουμε με τέτοιους ηγέτες και μάλιστα υπό Τροϊκοκρατία πλέον, θα πρέπει να τρέμουμε ακόμα και να το σκεφτούμε…

ΕΡΩΤΗΣΗ 
Εκείνη η 1η χθες ρήση τού Νίκου Κατσουρίδη στην Κατερίνα Ηλιάδη της «Αλήθειας» (σελ.6) ότι, «στο Κυπριακό δεν έχει σημασία εάν από τις 100 πρόνοιες [π.χ. τού Σχ. Ανάν] συμφωνείς στις 99. Μία είναι αρκετή για να ανατρέψει τα πάντα», αναδεικνύει, άραγε, τον Κατσουρίδη ως τον καλύτερο μαθητή τού πρώτου - πρώτου που χίλιες φορές το δίδαξε, απ’ την εποχή ακόμα τού «Κήρυκα», του μακαρίτη Τάσσου Παπαδόπουλου και… βγάζουν άραγε αφρούς «κάποιοι» άλλοι τινές σύντροφοί του;

www.simerini.com.cy