Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
H επανεκλογή του Ομπάμα στο προεδρικό αξίωμα επαναπροσδιορίζει και επεκτείνει τη στρατηγική αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την ηγεμονεύουσα της Ευρωζώνης Γερμανία. Η σύγκρουση Λαγκάρντ - Μέρκελ προσωποποιεί μια ευρύτερη στρατηγική αντιπαράθεση, που έχει αυτήν την περίοδο ως διακύβευμα τη «διαχείριση» του ελληνικού χρέους, όμως στην πράξη προσλαμβάνει ευρύτερα ιστορικά χαρακτηριστικά.
Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν κρίσιμα οικονομικά προβλήματα (τεράστιο εξωτερικό χρέος, οριακή ανάπτυξη, εκτεταμένη ανεργία) και δεν επιθυμούν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις μιας ανεξέλεγκτης κρίσης στην Ευρωζώνη. Η διαχείριση, συνεπώς, του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης θα οδηγούσε σε άμβλυνση των εντάσεων και στη δυνατότητα ελέγχου της κρίσης της οικονομίας των ΗΠΑ.
Η επιχείρηση προσέγγισης αφετέρου μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ, η απόλυτα θετική στάση του ρώσου Προέδρου Βλ. Πούτιν στην επανεκλογή του Ομπάμα, προάγγελος ίσως μιας ευρύτερης συνεργασίας, ακόμα και σε γεωστρατηγικό επίπεδο (Συρία, Ιράν, Παλαιστινιακό), διαμορφώνουν ένα πλαίσιο επιρροής των ΗΠΑ, μέσα στο οποίο προβάλλει ως εξαίρεση η Γερμανία.
Η γερμανική ηγεμονική αντίληψη, η εδραίωση μιας ευρύτερης σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο πεποίθησης ότι η Γερμανία δικαιούται ιστορικά να ασκήσει το δικό της Imperium στην ευρωπαϊκή ήπειρο, θεμελιώνεται στην οικονομική ισχύ της Γερμανίας και «επικυρώνεται» από την επικράτηση του προτύπου της δημοσιονομικής λιτότητας και της υποταγής, αυθεντικά προτάγματα ενός σύγχρονου, ηθικολογούντος, «οικονομικού προτεσταντισμού».
Το πρώτο «θύμα» του νέου αυτού Imperium δεν είναι, όπως συχνά θεωρούμε, η Ελλάδα ή οι χώρες του Νότου. Είναι η ετέρα μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, η Γαλλία. Η πλήρης εξουδετέρωση και υπαγωγή της Γαλλίας στο Imperium θα αναδείκνυε αναμφισβήτητα, de jure και de facto, την ηγεμονική θέση της Γερμανίας. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η στρατηγική της λιτότητας και της κοινωνικής αποδιοργάνωσης αποτελεί ΤΟΝ ΒΑΣΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ για την αναπαραγωγή, ενίσχυση και εδραίωση της γερμανικής ηγεμονίας. Το κύριο χαρακτηριστικό των προγραμμάτων λιτότητας και των Μνημονίων είναι ότι περιθωριοποιούν και διαλύουν τις κυβερνήσεις, τα κόμματα, τα πολιτικά συστήματα.
Η τυχόν «χαλάρωση» των προγραμμάτων αυτών και η δυνατότητα επέκτασης των δημοσίων επενδύσεων θα διαμόρφωναν όρους αυτονομίας των εθνικών κυβερνήσεων και θα διεύρυναν τον ρόλο τους.
Πρέπει, συνεπώς, να αντιληφθούμε ότι προγράμματα, Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις, ακόμα και οι εθνικοί προϋπολογισμοί που ψηφίζονται από το ελληνικό Κοινοβούλιο δεν οδηγούν μόνο στην οικονομική εξόντωση και εξαθλίωση της κοινωνίας. Η άλλη πλευρά του «νομίσματος» αφορά την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, την παραβίαση συνταγματικών διατάξεων, την υποβάθμιση της νομοθετικής εξουσίας, η οποία μέσω της λογικής της κομματικής πειθαρχίας και του άλλοθι της «σωτηρίας» της χώρας έχει μετατραπεί σε όργανο «νομιμοποίησης» μιας ακρωτηριασμένης δημοκρατίας. Η γερμανική ηγεμονική ελίτ, αντιδρώντας σφοδρά στην πρόταση του ΔΝΤ για ένα πραγματικό -αυτήν τη φορά- «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, υπόσχεται τώρα τη δόση των 31,3 δισ. ευρώ αλλά και τις επιπλέον δόσεις ως «αντίδωρο» στην πρόταση του ΔΝΤ και υπόσχεται, για το αόριστο μέλλον, τεχνική μείωση του χρέους μέσω ανταλλαγής ομολόγων…
Στην πράξη, όμως, ακόμα κι αυτή η ανεπαρκής προσφορά συνοδεύεται από ισχυρά ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ.
Η γερμανική εποπτεία και ο έλεγχος που ασκείται σήμερα πρέπει να αποκτήσουν μόνιμα, θεσμικά χαρακτηριστικά. Το γερμανικό Imperium θα πρέπει να ελέγχει και να καθορίζει κάθε πτυχή και λειτουργία της χώρας: Και σε οικονομικό και σε πολιτικό και σε πολιτισμικό και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Η Βουλή δεν θα αποφασίζει για τις αποκρατικοποιήσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Νέα μέτρα δεν θα έρθουν στη Βουλή, αφού θα επιβάλλονται αυτόματα, όπως αποφάσισαν οι 153 βουλευτές και οι κομματικές τους ηγεσίες. Ο κατώτατος μισθός δεν θα καθορίζεται από τη συλλογική διαπραγμάτευση, αλλά από την απόφαση ενός μνημονιακού υπουργού. Όσο για τα κόμματα της νέας γερμανικής «εποχής», για να γίνουν αποδεκτά από το νέο Imperium, για να νομιμοποιηθούν και να αναγνωρισθούν ως «ευρωπαϊκά», θα πρέπει να δώσουν όρκο πίστεως στα Μνημόνια, θα πρέπει να αναγνωρίσουν τη «θεσμική» ηγεμονία της Γερμανίας, αφού, όπως δήλωσε η κ. Μέρκελ, όταν το εξωτερικό χρέος μιας χώρας φθάνει στο 80% του ΑΕΠ, τότε η χώρα αυτή χάνει αυτόματα την εθνική της κυριαρχία. Όποιος δεν συμφωνεί με τους όρους αυτούς ανήκει «στα άκρα» και δεν έχει θέση στη νέα γερμανική Ευρώπη…
Όταν ο ίδιος ο βουλευτής Επικρατείας και τέως αρεοπαγίτης, ο καθ' όλα σεβαστός κ. Χ. Αθανασίου, προτείνει περιστολή της ψήφου κατά συνείδηση των ελλήνων βουλευτών και επικαλείται τις αρχές του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», τότε θα πρέπει να ανησυχούμε για την επιβίωση της Δημοκρατίας σ' αυτόν τον τόπο, αφού οι «λογικές» του Μνημονίου αναγορεύονται σε καταστατικό χάρτη μιας χώρας, ενός υπερήφανου, δημοκρατικού λαού.
www.paron.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου