Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
«Η μάχη που κρίθηκε πριν ξεκινήσει»
Ο τίτλος σε εισαγωγικά είναι του συντάκτου της εφ. «Το Βήμα», όπως τον καταγράφει στην πρόσφατη έκδοσή του: «90 χρόνια. Τόμος Γ΄(1942-19510, σελ. 69).
Αντιγράφω: «Ο Στάλιν είχε τιμήσει στο ακέραιο τη συμφωνία του με τον Τσόρτσιλ. Τις ημέρες των Δεκεμβριανών, η Πράβντα και η Ισβέστια, οι κομματικές εφημερίδες του Κρεμλίνου δεν είδαν και δεν άκουσαν τι συνέβαινε στην Αθήνα εκείνο το Δεκέμβριο. Απλώς δεν έγραφαν γι’ αυτά. Ακόμη περισσότερο, ο Βούλγαρος ηγέτης Γ. Δημητρόφ
φέρεται λίγο πριν από τα Δεκεμβριανά να έχει ενημερώσει ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ ότι δεν μπορούσαν να βασίζονται στη βοήθεια του Κόκκινου στρατού, ο οποίος μετά τη συμφωνία των δύο ηγετών της Αγγλίας και της ΕΣΣΔ, δεν θα περνούσε τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Και δεν τα πέρασε. Αντίστοιχη στάση κράτησε και ο στρατάρχης Τίτο στη Γιουγκοσλαβία».
Εν όψει αυτών των δεδομένων και των νέων συσχετισμών των αντιπάλων δυνάμεων, οι ισορροπίες έγειραν υπέρ του εθνικού στρατού και «η μάχη είχε πλέον κριθεί προτού καν ξεκινήσει»
Όμως, αυτή την προδιαγεγραμμένη και προαποφασισμένη ήττα δεν την είχε πάρει χαμπάρι η ηγεσία του ΚΚΕ και φυσικά οι ανά την Ελλάδα κομμουνιστές, οι οποίοι έδιναν τις δικές τους μάχες, αγνοώντας τις σχετικές συμφωνίες, πάνω στις οποίες στηριζόμενος ο Τσώρτσιλ έδινε τούτη την εντολή στον εδώ Άγγλο στρατηγό Σκόμπι στις 5 Δεκεμβρίου 1944: «Μη διστάσετε να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση. Πρέπει να κρατήσουμε και να κυριαρχήσουμε στην Αθήνα... όχι ειρήνη χωρίς νίκη» (για τις συμφωνίες Τσώρτσιλ – Στάλιν, τη μεταξύ τους «μοιρασιά» των Βαλκανίων και του Λιβάνου και Καζέρτας βλ. το έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002, σελ. 49-55).
Εμείς, λοιπόν, τα αετόπουλα και οι επονίτες της Λάρισας, αγνοώντας τις συμφωνίες και το μάταιο του αγώνος αντιστεκόμασταν στην αγγλική αυτοκρατορία νηστικοί και τουρτουρίζοντες από το κρύο.
Να, λοιπόν, πως αγωνιζόμασταν τότε. Καβάλα στ’ όνειρο για μια άλλη ζωή.
Μεταφέρω εδώ τις σχετικές γραμμές που είχα χαράξει στο πιο πάνω έργο μου: «Κατά τη διάρκεια των μαχών του Δεκέμβρη στην Αθήνα, ο γράφων, ως αετόπουλο, και ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Άλκης, ως επονίτης, μεταδίδαμε καθημερινά το νυχτερινό «Δελτίο Ειδήσεων» για τα συμβαίνοντα στην Αθήνα.
Έπαιρνε ο Άλκης το χειρόγραφο ή δακτυλογραφημένο κείμενο από την οργάνωση και γύρω στις 8 το βράδυ ανεβαίναμε στην ταράτσα του ΣΤ΄ δημοτικού σχολείου που ήταν απέναντι από το σπίτι μας. Ο εκφωνητής κρατούσε το γνωστό τότε «χωνί» και διάβαζε το «Δελτίο», το οποίο διάβαζε με τη δική μου βοήθεια ως φωτοδότου μ’ ένα φανάρι ή λάμπα πετρελαίου. Χειμώνας και παγωνιά και η γειτονιά κουρνιασμένη άκουγε τους «δημοσιογράφους» να τους λένε τα δυσάρεστα μαντάτα και να κατακεραυνώνουν τους Άγγλους και τον στρατηγό Σκόμπι με πολλά κοσμητικά επίθετα. Η καθημερινή επωδός ήταν: «Η αντίδραση και οι Άγγλοι δεν θα περάσουν».
Το κείμενο, λοιπόν, αυτό, που γράφτηκε πριν από δώδεκα χρόνια, συνέχιζε σαρκαστικά:
«Η `σοφή` μας ηγεσία δεν μπορούσε να δει αυτό που έβλεπε η καθαρίστρια του σχολείου, η Κυραλένη, η οποία ήταν κομμουνίστρια – κάπνιζε και τσιγάρο -... Επειδή όμως κάθε βράδυ, ανεβαίνοντας με λασπωμένα παπούτσια τις εσωτερικές μαρμάρινες σκάλες μας κατσάδιαζε, για τι αναγκαζόταν να τις ξανακαθαρίζει. Πάνω λοιπόν στην οργή της, μας έλεγε: «Με το χωνί θα μείνετε»!
Μείναμε πραγματικά με το «χωνί» κι’ αργότερα η Κυραλένη ερχόταν στο σπίτι για να βρούμε απαντοχή στην προέλαση του Κόκκινου στρατού του Μάο στην Κίνα, ενώ ο... εκφωνητής αδελφός Άλκης «βρισκόταν κλεισμένος στο σύρμα της Μακρονήσου, απόδειξη ότι η αντίδραση και οι Εγγλέζοι πέρασαν ως νικητές» (βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 40-41).
Έτσι «τελείωσε» ο Δεκέμβρης, που άνοιξε τους δρόμους για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αυτή οδήγησε στον Εμφύλιο, ο Εμφύλιος στο μετεμφυλιακό κλίμα, αυτό στη φαυλότητα, η φαυλότητα στη δικτατορία του ’67, αυτή με την αυτοκατάρρευσή της μάς έφερε ξανά φρέσκους-φρέσκους στους φαύλους πολιτικούς, αυτοί μας οδήγησαν στη σήψη, η σήψη στην Τρόικα και τη χρεοκοπία.
Πρόκειται για πελώριο λάθος, του οποίου οι συνέπειες στην κοινωνία εξακολουθούν να επηρεάζουν ακόμη τη ζωή μας,όπως γράφει η λογοτέχνις Ελ.Παπαγαρυφαλλου στο ομότιτλο ποίημά της:
«Το λάθος το πολιτικό είναι έγκλημα τρανό
ξεστρατίζει τη ζωή κι’ ανοίγει εθνική πληγή
που για καιρό θα αιμορραγεί.
Το λάθος το πολιτικό, τη ζωή σφραγίζει
και την κοινωνία πισωγυρίζει...»
(Ολόκληρο δημοσιεύεται στο πιο πάνω έργο μου, σελ. 127).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου