ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ Ο ΣΤΙΧΟΣ ΤΟΥ Δ. ΣΟΛΩΜΟΥ «Και διηγώντας τα, να κλαίς»

             Αφιερωμένο στους συνέλληνες και τους πολιτικούς μας

Αναλογιζόμενος όλα, όσα έπραξαν οι πολιτικοί «ταγοί» της χώρας μας, έχω την γνώμη, ότι ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, αν ζούσε τα σημερινά, γράφοντας τον Ύμνο προς την Ελευθερία, θα χρησι-μοποιούσε σε ορισμένους στίχους του παραλλαγή τους, την οποία θα αποτολμήσω παρακάτω.

          Και όλα αυτά επειδή, αρχίζοντας από εθνοπροδότες της εποχής της Εθνεγερσίας του 1821 –Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Ιωάννη Κωλέττη, Δη-μήτριο Βούλγαρη και Σία, περνώντας στους μετέπειτα, με πρώτον και καλλίτερο τον «Μέγα Εθνάρχη» Μπενύ Σελόν, ο οποίος έκρυβε την εβραϊ-κή καταγωγή του υπό το ελληνικό όνομα και επίθετο «Ελευθέριος Βενι-ζέλος», τους πανάθλιους «κουΐσλιγκ» της ναζιστικής κατοχής, καθώς επί-σης όσους ακολούθησαν, αλλά και αυτούς, οι οποίοι, δήθεν, αποκατέ-στησαν την «Δημοκρατία», μετά την πτώση της δικτατορίας των συντα-γματαρχών, με πρώτον και καλλίτερο τον θεμελιωτή της σημερινής τρα-γικής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδος, φυσικά, τον Ανδρέα Παπαν-δρέου, είχαν μοναδική φροντίδα τον εαυτούλη τους…  

          Και όμως, λεωφόροι, οδοί και πλατείες των πόλεων της Πατρίδας μας φέρουν τα ονόματά τους, όπως και ονόματα ξένων, δήθεν, «Φιλελλή-νων», δεν αναφέρομαι, βέβαια, στον Lord George Gordon Noel Byron, γνωστότερο στους Έλληνες με το εξελληνισμένο όνομά του Λόρδος Βύρων, ο οποίος μεταξύ άλλων, αφιέρωσε στην Ελλάδα και τους Έλληνες τους παρακάτω στίχους:    

«Πρέπει τάχα να κλαίμε μεγαλεία χαμένα
και ντροπή να μας βάφη αντίς αίμα, σαν πρώτα;
Βγάλε, ω γης δοξασμένη, απ' τα σπλάχνα σου
ένα ιερό απομεινάρι των παιδιών τον Ευρώτα.
Απ' εκεινούς τους Τρακόσιους τρείς αν έρθουνε, φτάνουν
άλλη μια Θεομοπύλα στα βουνά σου να κάνουν».

Στους στίχους αυτούς του Βύρωνα έδωσε ο Σολωμός την απάντηση:

Ω! τριακόσιοι! Σηκωθήτε
και ξανάλθετε σ' εμάς
τα παιδιά σας θελ' ιδήτε
πόσο μοιάζουνε με σας.

          Ξεκινώντας από την λέξη Φιλέλληνες, θα θεωρούσα απρέπειά μου, να μην επαναλάβω, όσα είχα πει σε μία από τις πολλές εκδηλώσεις, που πραγματοποιήθηκαν το 1999, που ανακηρύχθηκε από την ΟΥΝΕΣΚΟ «έτος Πούσκιν» και συγκεκριμένα στον Δήμο Καισαριανής, απαγγέλλοντας σε μετάφρασή μου στίχους του Πούσκιν, αφιερωμένους στην Ελλάδα, είχα εκφράσει την λύπη μου διότι, ενώ σε λεωφόρους, οδούς και πλατείες της Πατρίδας μας δίνονται ονόματα αμφισβητουμένων «Φιλελλήνων», κανείς  τοπικό άρχοντας δεν βρέθηκε να δώση το όνομα αυτού του αληθινά Μεγά-λου Φιλέλληνα, ούτε σε μια πάροδο… Αγαπητέ αναγνώστη, παραθέτω δύο χαρακτηριστικά ποιήματα του Εθνικού ποιητή της Ρωσίας:

ΠΙΣΤΗ  ΓΡΑΙΚΙΑ

Πιστή γραικιά, πάψε να κλαις τον ήρωά σου,

Που ’πεσε από σφαίρα εχθρική.

Μην κλαις, αφού με προτροπή κι ευχή δικιά σου

πήγε για δόξα και τιμή.

Νοιώθοντας τότε τον βαρύ σας χωρισμό,

σε σένα άπλωσε το χέρι το δεξιό,

στον γιόκα ευχές, το μάτι του δακρύζει…

Το λάβαρο της λευτεριάς αρπά, το μαύρο,

Αριστογείτων ίδιος, το σπαθί τροχίζει,

στη μάχη ρίχτηκε κι ο θάνατος σφραγίζει

έναν σκοπό τρανό και άγιο.

ΕΛΛΑΔΑ, ΣΗΚΩ! ΣΕ  ΚΑΛΟΥΝ

Ελλάδα, σήκω! Σε καλούν.

Στήσου ξανά μπροστά στις Πύλες,

άδικα δεν βροντολαλούν

Όλυμπος, Πίνδος, Θερμοπύλες.

Στην σκια αιώνιων βουνών

Ελευτεριά πήρες πνοή,

σε τάφους σαν του Περικλή,

στα μάρμαρα των Αθηνών.

Χώρα ηρώων και θεών,

στη δόξα τον λαό οδήγα,

στ’ άκουσμα φλογερών στροφών

Τυρταίου, Βύρωνα και Ρήγα.

          Ας επανέλθουμε όμως, στο κύριο θέμα του σημερινού σχολίου, που είναι οι παραλλαγές μερικών τετράστιχων του Ύμνου προς την Ελευθερία, όπως θα τις έγραφε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν ζούσε σήμερα, ο Δ. Σολωμός:

             Ύμνος                                         Παραλλαγή

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.

Δεν γνωρίζω πια την κόψη του σπαθιού την τρομερή, και δεν βλέπω πια την όψη να μετρά με βια τη γη.

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά.

Οι μισθοί σας, ξεπεσμένοι, με νομίσματα γερά, απ’ τα κόκκαλα βγαλμένοι, των Ελλήνων τα ιερά.

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σου έμεινε να λες, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Δυστυχής! Παρηγορία ας μην μείνη για να λες, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακαρτέρει και ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά, ένα εκτύπαε τα’ άλλο χέρι από την απελπισιά.

Μην σιγής και ακαρτέρης φιλελεύθερη λαλιά· να υψώνης την φωνή σου, ολοένα βροντερά!

Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου, με ορμή· που ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή.

Κανείς δεν αντιπαλεύει απ’ τα τέκνα σου, με ορμή· και κανένα δεν γυρεύει ή την νίκη ή την θανή!..

Ω! τρακόσιοι, σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας· τα παιδιά σας θελ’ ιδήτε πόσο μοιάζουνε σε σας.

Ω! τριακόσιοι, σηκωθείτε! Και ξανάρθετε σε μας· Γιατί της Βουλής τριακόσιοι Δεν λογιάζονται για μας…

          Στο άκουσμα της παραλλαγής του Ύμνου προς την Ελευθερία, σηκώνεται από τον τάφο του ένας αληθινός ηγέτης, ο Βασιλιάς της Αθήνας, 

Κόδρος:

Πετιέτ’ ο Κόδρος και βρυχάται:

                                Εσείς, των ξένων μαριονέτες,

                                δειλοί όντας, πώς τολμάτε,

                                να παριστάνετε ηγέτες;

          Μετά τις δηλώσεις που έγιναν από πλευράς υπουργού Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλου και Εθνικής Άμυνας Δ. Αβραμόπουλου ότι, «η Ελλάδα θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της» και «υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα», προεξοφλώντας μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία από ΗΠΑ-Βρετανία και λοιπές Συμμαχικές χώρες, η κυβέρνηση έμεινε στα κρύα του λουτρού. Η γύμνια της αποδείχθηκε όταν οι Βρετανοί βουλευτές έδωσαν ένα ηχηρό «χαστούκι» στον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, απορρίπτοντας την εμπλοκή της χώρας σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία και όταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί άρχισαν να τα… μαζεύουν. Κι όλα αυτά όταν η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε καν κρατήσει τα προσχήματα και είχε προσχωρήσει στην ομάδα των «προθύμων συμμάχων» για μία επιδρομή στη Συρία. Στο άκουσμα όλων αυτών, ο Λεωνίδας λέει:

Σπαρτιάτες μου και Πλαταιείς!

Τα πάτρια εδάφη κινδυνεύουν.

Καλείστε πάλι, όλοι εσείς,

μιας κι ο λαός βοά,

μα οι ηγέτες του κωφεύουν!

      

          Ενώνουν την φωνή τους σύσσωμοι και οι ήρωες της Εθνεγερσίας:

«Μάχου υπέρ Πατρίδος»

ο Υψηλάντης κράζει·

«Τσεκούρι και φωτιά»

ο Γέρος του Μωριά προστάζει!

Και ο Κανάρης πίσω τους

δαυλί πάλι αρπάζει.

Παρών ο Μάρκο Μπότσαρης,

παρών και ο Τζαβέλας,

η Μπουμπουλίνα πρόθυμη

μαζί κι η Μαντώ!

          Σηκώνονται από τους τάφους κι αυτοί που έγραψαν την εποποιΐα στα Μέτωπα της Αλβανίας:

«Εμπρός, της Ελλάδος παιδιά!»

στην μάχη· όπως πάντα. 

Ριχτείτε πάλι στην φωτιά,

δεν είν’ ηγέτες αυτοί,

που προτιμούν την μπάντα!

          Αυτά είχα να πω και ο νοών νοείτο!

Κώστας Μαυρόπουλος (ο Σαντέτες)                            3 Σεπτεμβρίου 2013

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας