Σελίδες μνήμης

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Σε ένα από τα προηγούμενα σημειώματά μου αναφέρθηκα στο βιβλίο των Μαρίας Καραγιώργη και Κατερίνας Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου για τον Κώστα Καραγιώργη.

Κάποιοι φίλοι μου έκαναν μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Εγραψα με αφορμή το βιβλίο και όχι για το ίδιο το βιβλίο. Η παρατήρηση ήταν σωστή. Αλλά αυτή είναι η δουλειά αυτής της στήλης. Δεν είναι στήλη βιβλίου ούτε κριτικής τέχνης ή θεάτρου. Αν συχνά-πυκνά καταπιάνομαι με τέτοια θέματα είναι γιατί μου δίνουν τη δυνατότητα να αναπτύξω ένα θέμα από μια άλλη αφετηρία. Π.χ. η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής από έναν άγνωστο ποιητή, που με αγγίζει με τη δύναμη της γραφής του, είναι σημαντικότερο πολιτικό γεγονός από όλες μαζί τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, που τις θεωρώ ασήμαντες και ανούσιες και μου είναι αδιάφορη η δημοσιότητα που απολαμβάνουν.

Τα σημειώματα αυτά έχουν περιορισμένο αριθμό λέξεων. Υποχρεωτικά λοιπόν πρέπει να βρεθεί ένα κέντρο βάρους που δεν είναι αναγκαστικά πάντα το σωστό. Ο Καραγιώργης, ο Ζωιτόπουλος, ο Μάξιμος και αρκετοί άλλοι, εξίσου σημαντικοί, ήταν κατά την άποψή μου από τους θεμελιωτές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Και σε άλλες συνθήκες, ίσως ο Καραγιώργης να ήταν ο φυσικός ηγέτης. Ολοι αυτοί αγνοούνται σήμερα. Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένα μέλος της σημερινής ΚΝΕ, που να τους έχει ακούσει έστω και εξ ονόματος. Χαρακτηριστικό είναι πως αυτό το βιβλίο είναι αυτοέκδοση και κυκλοφόρησε σε πεντακόσια αντίτυπα και διανέμεται δωρεάν σε φίλους και συντρόφους. Δηλαδή σαν παράνομη μπροσούρα, σε μια χώρα, που τουλάχιστον πριν από την κρίση, είχε μια παραγωγή τίτλων που ξεπερνούσε τους έξι χιλιάδες ετησίως.

Μαρτυρίες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο έχουμε σήμερα πολλές. Και είναι σημαντικό αυτό. Το πρόβλημα είναι η αξιοπιστία τους, γιατί εκτός εξαιρέσεων είναι βιογραφίες αυτοδικαίωσης. Εν τούτοις, βγαίνουν άγνωστες λεπτομέρειες που σοκάρουν. Οπως αυτές που μας δίνει η Καραγιώργη για τον γ.γ. του ΚΚΕ, Κ. Κολιγιάννη.

Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στη Θεσσαλία, όπου αρχιστράτηγος ήταν ο Καραγιώργης, ο Κολιγιάννης κλείνει τον τραυματισμένο Καραγιώργη σε μια σπηλιά και, με την απειλή περιστρόφου, του ζητάει να του παραδώσει την αρχηγία. Στις εκλογές του '46, το ΚΚΕ είχε αποφασίσει συμμετοχή στις εκλογές. Και ο Καραγιώργης με την ιδιότητα του διευθυντή του «Ριζοσπάστη» γράφει ένα πρωτοσέλιδο άρθρο για τη σημασία των εκλογών. Πριν από την εκτύπωση εμφανίζεται στο τυπογραφείο ο Ζαχαριάδης, αλλάζει τον τίτλο και τον κάνει «αποχή». Το κείμενο από κάτω δεν άλλαξε και υποστήριζε τις εκλογές. Ο «μεγάλος αρχηγός» από μόνος ήταν όλο το κόμμα. Τα όργανα έπαιζαν διακοσμητικό ρόλο.

Στο ίδιο βιβλίο, υπάρχει ένα παράρτημα της Καραγιώργη για το βιβλίο της Ελλης Παππά, που εκδόθηκε μετά το θάνατό της. Κατηγορεί τον Καραγιώργη για βαναυσότητες στην Πελοπόννησο στη διάρκεια της Κατοχής. Ομως ο κατηγορούμενος ουδέποτε σε αυτήν την περίοδο είχε πατήσει το ποδάρι του στην περιοχή. Μαρτυρίες γυναικών συγκρατουμένων τής Παππά, αναιρούν όλα όσα υποστηρίζει στο βιβλίο της και την κατηγορούν για διαστρέβλωση της Ιστορίας. Υπογράφουν όλες μαζί μια επιστολή που δημοσιεύθηκε στην «Αυγή».

Τελικά, πόσα ινδάλματα πρέπει να γκρεμίσουμε για να μάθουμε την αλήθεια; Γιατί η Παππά δεν ήταν τυχαίο όνομα. Προς το παρόν, ας αρκεστούμε σε αυτές τις πολύτιμες μαρτυρίες που γράφονται με σπαραγμό καρδιάς. Και ας είμαστε ευγνώμονες σε όλους αυτούς που φώτισαν σκοτεινές πτυχές της ιστορίας μας. Γαλουχηθήκαμε όλοι μας με μύθους και αυταπάτες που έγιναν η σιγουριά μας. Και η βεβαιότητα αποβλακώνει.

Πηγή : http://www.enet.gr/