Προς την δύση της Δύσεως.

Του Ν.Α Καλογερόπουλου

ο βιβλίο του Noam Chomsky (Hegemony or Survival) που αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμα, είναι καθαρή εικόνα του εκφυλισμού της αγνής περιγραφής των πολιτιστικών αξιών της Πουριτανικής ηθικής που περιγράφει κατά την σύσταση της Αμερικανικής κοινωνίας περί το 1831 το περίφημο βιβλίο του Alexis de Tocqueville. Ένα βρώμικο πέπλο υποκρισίας («με το χέρι στην καρδιά»!) χαρακτηρίζει σήμερα (κυρίως μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο) ένα μικρό μέρος της ηγέτιδος τάξεως των ΗΠΑ. Υποκρισία που στρέφεται όχι μόνον εναντίον των λαών του Πλανήτη αλλά και εναντίον του ιδίου του Αμερικανικού λαού. Ως «βρυχηθμό κτηνών» (roar of beasts) θεωρούν τα αιτήματα του λαού των ΗΠΑ αλλά και των άλλων λαών που συγκεντρώνονται αγανακτισμένοι στις πλατείες των πόλεων. Ο μυστικός στρατός των «κουκουλοφόρων» και των ΜΑΤ εξαπολύονται από τους «ηγέτες» μελετητές των περιγραφών του Μακιαβέλλι και των διαφόρων δημοσιογράφων τύπου Walter Lippman, διαπρύσιου κήρυκος της «manufacture of consent» (βιομηχανίας κατανεύσεως). Δηλαδή, απλώς, της τέχνης της Προπαγάνδας για τον βιασμό των λαών. Η υποκριτική αρχή του Wilson, είναι η σημερινή νέα παραλλαγή του δόγματος του γνωστού «περιούσιου λαού über alles» με την απροκάλυπτη απάτη : «έχουμε ανώτερα ιδανικά που μας επιβάλλουν να είμαστε οι ισχυρότεροι της γης αφοσιωμένοι στην σταθερότητα και το δίκαιο»((sic!). Η κλίκα γύρω από έναν αμαυρωμένο Λευκό Οίκο εκπροσωπεί σήμερα την αφρόκρεμα του περιούσιου λαού. Τα ονόματα αυτών Lindon Johnson, George Bush, Bill Clinton, Wolfowitch, Brzezinski, Perle, Αllbright και ό,τι άλλο - με acolytes τα ακριβοπληρωνόμενα κνώδαλα του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ, πιστούς διεκπεραιωτές των αποφάσεων της κλίκας. Ο Καντ, το 1784, έγραψε ένα φυλλάδιο εξηγών το νόημα της νέας κινήσεως της εποχής του: «Διαφωτισμός, λέγει, είναι η ανάδυση του ατόμου από την αυτόβουλη ανωριμότητα». Ανωριμότης είναι η αδυναμία να χρησιμοποιείς την νόηση χωρίς την βοήθεια του άλλου. Είναι αυτόβουλη όταν αιτία της είναι η έλλειψη βουλήσεως ή θάρρους να σκέπτεσαι χωρίς αλλότρια βοήθεια. Γι’αυτό και ο Καντ θέτει ως έμβλημα της εποχής το sapere aude, τόλμα να γνωρίζεις. Και ο Πλάτων γράφει στην Πολιτεία: «δοκεί δ’ενίοτε τισίν ικανώς έχειν και ουδέν δειν περαιτέρω ζητείν και μάλα συχνοί πάσχουσιν αυτό δια ραθυμίαν» (504c). O Kant, που θεωρούσε το «πίστευε και μη ερεύνα» ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητος», γράφει: «όταν ερωτηθεί αν σήμερα ζούμε σε φωτισμένη εποχή, η απάντησις είναι Όχι, αλλά ζούμε σε εποχή διαφωτίσεως». Ασφαλώς την ίδιαν απάντηση θα έδινε και σήμερα, 227 χρόνια μετά, όταν το δόγμα του «φωτισμένου δεσποτισμού» (despotisme éclairé) έχει αντικατασταθεί από το ιδιοτελές συμφέρον των διαφόρων δεσποτών του Τύπου και των μικραρχηγών (micro-Führer) των πολιτικών κομμάτων - με επιδείνωση της ωριμότητος του πολίτου «δια ραθυμίαν»! Σε χειρότερο βαθμό από την εποχή του Kant, με την επέκταση και διαφθορά πολλών ΜΜΕ. Ο Orson Welles στο φιλμ Citizen Kane προβάλλει τον μεγιστάνα του Τύπου να απαντά με αυτοπεποίθηση στο ερώτημα «τι θα σκεφθεί ο λαός» -«Θα σκεφθεί ό,τι του πούμε εμείς να σκεφθεί». Ο Αμερικανός Alex Hamilton, θεωρεί τον λαό «μεγάλο κτήνος που πρέπει να τηρείται υπό χαλινό». Και ο πολύς George Bush εξακολουθεί να ρωτά με αφέλεια «Γιατί μας μισούν;» όταν φωτεινά πνεύματα στις ΗΠΑ, όπως ο Richard Falk θεωρούν τον πόλεμο του Ιράκ ως «έγκλημα κατά της ειρήνης» σαν αυτό για το οποίον το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης τιμώρησε με απαγχονισμό τους ηγέτες της Γερμανίας. Σκοπός της στρατηγικής είναι να εμποδίσει οτιδήποτε απειλεί «την δύναμη, θέση και γόητρο των ΗΠΑ, χωρίς να θέλει την έγκριση κανενός» διότι «μόνον οι ισχυροί έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν τους κανόνες συμπεριφοράς». Με την ευνόητη προσθήκη στο ολοκληρωτικό δόγμα ότι «όσοι δεν μας ακολουθούν πρέπει να τιμωρούνται σκληρά». Πόσο σκληρά; Ακόμη και με προληπτική (pre-emptive) δολοφονία ατόμων ή λαών, «για να μη διαταραχθεί», όπως δήλωσε ένας κάποιος Tony Blair, «η αξιοπιστία του ΝΑΤΟ» ή έδειξε η προγραμματισμένη απειλή δολοφονίας του Έλληνος πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή για να αποφευχθεί η σωτήρια για την Ελλάδα προσέγγιση στην Αγία Ρωσία!

Ο Αμερικανός καθηγητής Samuel Huntington παρατηρεί ότι η χώρα του έχει καταστεί διεθνώς το πλέον «αλήτικο κράτος» (rogue state) και αποτελεί την μεγαλύτερη εξωτερική απειλή για τις κοινωνίες. Αυτά, κάτω από την επιφανειακή υποκρισία του Δόγματος Wilson με τα …«ανώτερα ιδανικά, αφιερωμένα στην σταθερότητα και δικαιοσύνη, της Αμερικανικής αποστολής ως ηγέτιδος της παγκόσμιας Ιστορίας». Ή κάποιου «φωτισμένου» George Bush ο οποίος βλέπει εκστασιαζόμενος το μεγαλείον εαυτού ως «εκπροσώπου της Θείας Πρόνοιας για να μεταλλάξει την παγκόσμια τάξη και διατηρήσει την κυριαρχία που θα επεκταθεί παγκοσμίως» (Chomsky dixit). προφανώς υπό θείαν εντολήν και εις τους αιώνας των αιώνων! 

Όλα αυτά είναι ενδείξεις για μιαν ψυχαναλυτική διατριβή επί των εκτροπών της αλαζονείας εις ψυχικό νόσημα. Και όλα αυτά έχουν συντελέσει στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ, άλλοτε οικονομικό, κοινωνικό και ηθικό πρότυπο και σήμερα αντιπαθείς διεθνώς, έχουν καταστεί μια υπερχρεωμένη οικονομία όπου το μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους βρίσκεται στα θησαυροφυλάκια της Κίνας, της νέας αναδυομένης δυνάμεως. Όταν τεράστια ποσά ξοδεύονται για …προληπτικούς πολέμους και δολοφονίες «κατ’επιταγήν της Θείας Πρόνοιας», 46 εκατ, Αμερικανών πολιτών, δηλαδή το 20% του πληθυσμού, ζουν την καθημερινή ζωούλα τους με κουπόνια συσσιτίου περιμένοντας όρθιοι στην ουρά ενώ το 2005 3,5 εκατομμύρια ήταν ο αριθμός των αστέγων! Το Αμερικανικό δημόσιο χρέος είναι 5,5 φορές μεγαλύτερο από αυτό της Ιταλίας που είναι το σπουδαιότερο στην Ευρωζώνη. Αλλά το ψυχικό νόσημα εκτείνεται και μέχρις αυτών που διαλαλούν «we need a global government and we need it fast», το global government προφανώς με έδρα την Washington ως νέον «ομφαλόν της γης» υπό την κάλυψη της Θείας Προνοίας με την «φωνή του Θεού» να ευλογεί τον περιούσιο λαό με τα «ανώτερα ιδανικά»! Η συντάκτις του ελβετικού περιοδικού Le Bilan στο βιβλίο «Ο μεγαλύτερος πλανητικός κίνδυνος, Το χρέος του δολαρίου» αναγγέλλει το μεγάλο Κραχ του δολαρίου και το τέλος του ως διεθνούς νομίσματος. Sic transit gloria mundi. To μοναδικό στήριγμα του δολαρίου στην Federal Reserve δεν είναι πλέον ο χρυσός αλλά οι σιδηρές τυπωτικές μηχανές που τυπώνουν δολάρια πάνω στο χαρτί. Ως μοναδική λύση για την περιπόθητη «ανάκαμψη» μιάς καταδικασμένης οικονομίας από την ανικανότητα των πολιτικών ηγεσιών να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση που αυτές δημιούργησαν. Το δολάριο που κατά την δεκαετία του 50 αντιστοιχούσε προς 4,3 ελβετικά φράγκα έχει φθάσει σήμερα 0,70 με προοπτική που αναγγέλλει ο Διοικητής της Ελβετικής Τράπεζας να στερεωθεί στα 0,50. Τα Αμερικανικά ελλείμματα είναι αβάστακτα. Οι ΗΠΑ, τεχνικώς, βρίσκονται σε χρεοκοπία. Η δύσις της Δύσεως θα ακολουθήσει την ιστορική μοίρα όλων των μεγάλων «αυτοκρατοριών». «Είναι το δολάριο και όχι το Ευρώ που θέτει ένα κίνδυνο συστήματος σε πλανητική διάσταση» γράφει η Myret Zaki, αρχισυντάκτις του Le Bilan. Το μέλλον και η ζωή της Αμερικής κρέμεται από μια κλωστή που κρατά στο αριστερό της χέρι η Κίνα όταν, με το δεξιό, έχει έτοιμο ένα μεγάλο ψαλλίδι προς «χρήσιν εις εύθετον χρόνον»!