Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Διαβάζοντας τα «χειρόγραφα της μοναξιάς» του λογοτέχνη και στοχαστού Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου «έπεσα» πάνω σε τούτη τη φράση: «Ο προορισμός τους δεν είναι ν’ αρέσουν. Χρέος παρόμοιο τα’ αφήνω πρόθυμα στις γυναίκες» (Εκδόσεις των Φίλων», Αθήνα, 1991, σελ. 12).
Ιδού ο υπέροχος, ο αντρίκιος, ο αληθινά προοδευτικός λόγος.
Να, ο κρυστάλλινος λόγος που συντελεί στην πραγματική κοινωνική εξέλιξη.
Να, η ανθρώπινη παρρησία η οποία δικαιώνει την ιδιότητα του αληθινού πολίτη για το λόγο του οποίου η λογοτέχνις Ελευθερία Παπαγαρυφάλλου γράφει και τα εξής:
«Ο λόγος σου να ’ναι τσεκουράτος/σαν αστροπελέκι, φωτιά και φως γεμάτος/κόκαλα να τσακίζει/γερά θεμέλια να χτίζει» (ολόκληρο τον «Ύμνο του Πολίτη» βλ. στα «Πολιτικά Θέματα», της 5/3/1993, σελ. 41).
Πρόκειται για ένα χρέος το οποίο αποφεύγουν πλείστοι όσοι πολιτικοί –για να μην πω όλοι- οι δημοσιογράφοι και οι μάζες των ψηφοφόρων.
Καυστικότατος ο διανοητής Παναγιωτόπουλος λέει χωρίς περιστροφές ότι ο σωστός και αληθινός λόγος –γραπτός ή προφορικός- δεν είναι προορισμένος ν’ αρέσει γιατί αυτή η φυσική αδυναμία ανήκει στη γυναικεία φιλαρέσκεια.
Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των νεολλήνων αρέσκεται στο ν’ αρέσει ο λόγος στις άκριτες και αγελαίες μάζες.
Το φαινόμενο πήρε εκρηκτικές διαστάσεις με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ανήγαγε τον ξύλινο και διφορούμενο λόγο σε κανόνα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής (βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002).
Πρόκειται για ένα πρωτόφαντο ιστορικοκοινωνικοπολιτικό γεγονός που οδήγησε στο σημερινό ενταφιασμό και της Ελλάδας και της πλειοψηφίας των Ελλήνων που δεν έκλεψαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαλλάσσονται από τις χρόνιες αυτοκτονικές επιλογές τους.
Ο γράφων έχει βαθιά συναίσθηση των δυσκολιών που συνεπάγεται ο αληθινός και ο αντιπαθής λόγος, ο οποίος προσλαμβάνει διαστάσεις και χαρακτηριστικά ηρωισμού (βλ. το κείμενό μου: «Ο ηρωισμός της γνώμης», στο περιοδ. «Ηλιαία» τεύχ. Σεπτεμβρίου 2005, σελ. 27).
Πρόκειται για ένα κοινωνιολογικό γεγονός το οποίο παρακάμπτουν όλοι οι δημόσιοι παράγοντες της Ελλάδας αρχής γενομένης από τους δημοσιογράφους, τους κάθε λογής αναλυτές και τους πολιτικούς γιατί επιδιώκουν ν’ αρέσουν.
Είναι αυτό ακριβώς που καταδικάζει ο στοχαστής Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος.
Αμφιβάλλω πολύ αν η Ελλάδα ξεφύγει από τη μέγγενη αυτής της υποκρισίας, έστω και στο ελάχιστο. Οι Έλληνες εκπαιδεύθηκαν άριστα στο ψέμα και στον ασαφή λόγο, ο οποίος έχει ολέθριες συνέπειες στην πορεία μας προς την εξέλιξη αγνοώντας πλήρως τη σοφή υπόδειξη του Άγγλου φιλόσοφου Τ. Hobbs, ο οποίος εδώ και 400, σχεδόν, χρόνια, έγραφε:
"Για να τελειώνουμε: "Το φως του ανθρωπίνου πνεύματος είναι οι σαφείς λέξεις: …Ο λόγος είναι η πορεία τους, το μεγάλωμα της επιστήμης είναι ο δρόμος και το καλό της ανθρωπότητος η κατάληξη. Αντίθετα οι μεταφορές, οι διφορούμενες λέξεις που δεν θέλουν να πουν τίποτα, είναι σαν τους νυχτερινούς φωσφορισμούς στους τάφους και τα έλη" (βλ. το έργο του: "Λεβιάθαν", εκδ. "Αναγνωστίδη", χ.χ. σελ. 29 και 47).
Πρόκειται για λόγια κρυστάλλινα που ονομάζουν τα πράγματα με το ό νομά τους και προσδιορίζουν ακριβώς τις έννοιές τους. Είναι αυτό που προκαλεί τις αντιπάθειες των λαϊκών μαζών που κολακεύουν οι δημοκόλακες. Είναι αυτό ακριβώς που απορρίπτει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος που δηλώνει ευθαρσώς ότι "ο λόγος του δεν προορίζεται για να αρέσει".
Η στάση αυτή οδηγεί στη μοναξιά αλλά και στην εκπλήρωση του χρέους απέναντι στην κοινωνία
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Διαβάζοντας τα «χειρόγραφα της μοναξιάς» του λογοτέχνη και στοχαστού Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου «έπεσα» πάνω σε τούτη τη φράση: «Ο προορισμός τους δεν είναι ν’ αρέσουν. Χρέος παρόμοιο τα’ αφήνω πρόθυμα στις γυναίκες» (Εκδόσεις των Φίλων», Αθήνα, 1991, σελ. 12).
Ιδού ο υπέροχος, ο αντρίκιος, ο αληθινά προοδευτικός λόγος.
Να, ο κρυστάλλινος λόγος που συντελεί στην πραγματική κοινωνική εξέλιξη.
Να, η ανθρώπινη παρρησία η οποία δικαιώνει την ιδιότητα του αληθινού πολίτη για το λόγο του οποίου η λογοτέχνις Ελευθερία Παπαγαρυφάλλου γράφει και τα εξής:
«Ο λόγος σου να ’ναι τσεκουράτος/σαν αστροπελέκι, φωτιά και φως γεμάτος/κόκαλα να τσακίζει/γερά θεμέλια να χτίζει» (ολόκληρο τον «Ύμνο του Πολίτη» βλ. στα «Πολιτικά Θέματα», της 5/3/1993, σελ. 41).
Πρόκειται για ένα χρέος το οποίο αποφεύγουν πλείστοι όσοι πολιτικοί –για να μην πω όλοι- οι δημοσιογράφοι και οι μάζες των ψηφοφόρων.
Καυστικότατος ο διανοητής Παναγιωτόπουλος λέει χωρίς περιστροφές ότι ο σωστός και αληθινός λόγος –γραπτός ή προφορικός- δεν είναι προορισμένος ν’ αρέσει γιατί αυτή η φυσική αδυναμία ανήκει στη γυναικεία φιλαρέσκεια.
Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των νεολλήνων αρέσκεται στο ν’ αρέσει ο λόγος στις άκριτες και αγελαίες μάζες.
Το φαινόμενο πήρε εκρηκτικές διαστάσεις με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ανήγαγε τον ξύλινο και διφορούμενο λόγο σε κανόνα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής (βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002).
Πρόκειται για ένα πρωτόφαντο ιστορικοκοινωνικοπολιτικό γεγονός που οδήγησε στο σημερινό ενταφιασμό και της Ελλάδας και της πλειοψηφίας των Ελλήνων που δεν έκλεψαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαλλάσσονται από τις χρόνιες αυτοκτονικές επιλογές τους.
Ο γράφων έχει βαθιά συναίσθηση των δυσκολιών που συνεπάγεται ο αληθινός και ο αντιπαθής λόγος, ο οποίος προσλαμβάνει διαστάσεις και χαρακτηριστικά ηρωισμού (βλ. το κείμενό μου: «Ο ηρωισμός της γνώμης», στο περιοδ. «Ηλιαία» τεύχ. Σεπτεμβρίου 2005, σελ. 27).
Πρόκειται για ένα κοινωνιολογικό γεγονός το οποίο παρακάμπτουν όλοι οι δημόσιοι παράγοντες της Ελλάδας αρχής γενομένης από τους δημοσιογράφους, τους κάθε λογής αναλυτές και τους πολιτικούς γιατί επιδιώκουν ν’ αρέσουν.
Είναι αυτό ακριβώς που καταδικάζει ο στοχαστής Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος.
Αμφιβάλλω πολύ αν η Ελλάδα ξεφύγει από τη μέγγενη αυτής της υποκρισίας, έστω και στο ελάχιστο. Οι Έλληνες εκπαιδεύθηκαν άριστα στο ψέμα και στον ασαφή λόγο, ο οποίος έχει ολέθριες συνέπειες στην πορεία μας προς την εξέλιξη αγνοώντας πλήρως τη σοφή υπόδειξη του Άγγλου φιλόσοφου Τ. Hobbs, ο οποίος εδώ και 400, σχεδόν, χρόνια, έγραφε:
"Για να τελειώνουμε: "Το φως του ανθρωπίνου πνεύματος είναι οι σαφείς λέξεις: …Ο λόγος είναι η πορεία τους, το μεγάλωμα της επιστήμης είναι ο δρόμος και το καλό της ανθρωπότητος η κατάληξη. Αντίθετα οι μεταφορές, οι διφορούμενες λέξεις που δεν θέλουν να πουν τίποτα, είναι σαν τους νυχτερινούς φωσφορισμούς στους τάφους και τα έλη" (βλ. το έργο του: "Λεβιάθαν", εκδ. "Αναγνωστίδη", χ.χ. σελ. 29 και 47).
Πρόκειται για λόγια κρυστάλλινα που ονομάζουν τα πράγματα με το ό νομά τους και προσδιορίζουν ακριβώς τις έννοιές τους. Είναι αυτό που προκαλεί τις αντιπάθειες των λαϊκών μαζών που κολακεύουν οι δημοκόλακες. Είναι αυτό ακριβώς που απορρίπτει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος που δηλώνει ευθαρσώς ότι "ο λόγος του δεν προορίζεται για να αρέσει".
Η στάση αυτή οδηγεί στη μοναξιά αλλά και στην εκπλήρωση του χρέους απέναντι στην κοινωνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου