Του Μιχάλη Ιγνατίου
Ενας από τους παλιούς πολύ καλούς διπλωμάτες, που δεν βρίσκεται στη ζωή, ο Ντίνος Μουσιούτας, μου έλεγε τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’80, ότι είναι σημαντικό «να μας βρίσκει συνέχεια η Τουρκία μπροστά της». Και μου εξηγούσε πως αν και είμαστε λίγοι και αδύναμοι, την ίδια στιγμή είμαστε μέλος του ΟΗΕ, άρα ισότιμοι με την Τουρκία. Αργότερα, όταν «έκλεισε» το θέμα της ένταξης στην Ε.Ε., πρόβλεψε πως οι Τούρκοι «θα δεινοπαθήσουν» εάν χρησιμοποιηθεί σωστά και επιθετικά το χαρτί της Ευρώπης.
Διαβάζοντας τις τελευταίες δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, για «εξάμηνο διάλειμμα» της χώρας του στις δραστηριότητες των ευρωπαϊκών οργάνων, όταν θα προεδρεύει η Κυπριακή Δημοκρατία, θυμήθηκα τον Ντίνο, τους αγώνες του στο Συμβούλιο Ασφαλείας, και όπου αλλού τον καλούσε το καθήκον. Ήταν δυνατός αλλά ευαίσθητος διπλωμάτης, με γνώσεις και δυναμισμό, και δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Απαντούσε με σφοδρότητα στους αντιπροσώπους των κατακτητών και τους προειδοποιούσε από τότε πως «θα γίνουν όμηροι των πράξεών τους» στην Κύπρο.
Η Τουρκία, που αυτή τη στιγμή αρέσκεται να παρουσιάζεται ως παγκόσμια δύναμη, να απειλεί, να εκβιάζει, να βρυχάται, όταν έχει απέναντι την κυπριακή πραγματικότητα της κατοχής, πάντα υποχωρεί. Διότι γνωρίζει πως το Κυπριακό μπορεί να ξεχάστηκε από τη διεθνή διπλωματία, όμως τα νέα δεδομένα στην ανατολική Μεσόγειο και μία μικρή, προς το παρόν, βοήθεια που προσφέρει το «Εβραϊκό Λόμπι», το επαναφέρουν στην επικαιρότητα και μάλιστα ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής.
Η Κύπρος τους κοστίζει εκατομμύρια δολάρια, αλλά πάνω απ’ όλα καταρρέει το οικοδόμημα που κτίζουν αθόρυβα και μεθοδικά για να πείσουν τους αφελείς, οι οποίοι δυστυχώς βρίθουν στην αμερικανική γραφειοκρατία. Η ίδια απαράδεκτη κατάσταση επικρατούσε και στις «δεξαμενές σκέψεις» της Ουάσιγκτον, αλλά η κρίση με το Ισραήλ και οι ύβρεις του κ. Ερντογάν στο εβραϊκό κράτος και τους ηγέτες του, αναγκάζει τους αναλυτές να σκεφθούν ξανά τη σχέση τους με την Τουρκία. Μία σχέση που είναι πολυσυζητημένη στην αμερικανική πρωτεύουσα, καθώς αρκετοί «βλέπουν» μία «μη ηθική συναλλαγή».
Παρακολουθώντας αυτό το θέατρο του παράλογου, με τον Αλέξανδρο Ντάουνερ να έχει αναδειχθεί σε «δήμιο» και να απειλεί με επίρριψη ευθυνών το θύμα και όχι την κατοχική δύναμη, αναρωτήθηκα γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν λαμβάνει τη μεγάλη απόφαση για ξαναθέσει το Κυπριακό στις σωστές του βάσεις και να ξεκινήσει τις συζητήσεις από μηδενική βάση, όπως ορθά εισηγείται ο καθηγητής Κουφουδάκης. Και έχει πολλές δικαιολογίες να το πράξει, αφού η ρατσιστική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που εισήγαγαν στο Κυπριακό ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Χένρι Κίσινγκερ, έχει εγκαταλειφθεί από την Τουρκία, η οποία οδηγεί τα πράγματα σε συνομοσπονδία. Γιατί η Λευκωσία επιμένει σε μία λύση, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ενώ έχει μία εξαιρετική δικαιολογία -την εγκατάλειψη του συμφωνημένου στόχου από την Τουρκία- για να ανατρέψει τους τουρκικούς σχεδιασμούς;
Οι Κύπριοι πολιτικοί έχουν εμμονές στο Κυπριακό και κακώς νομίζουν πως εάν διορθώσουν τις θέσεις τους, αυτό θα αποτελεί αποδοχή λάθους. Η διζωνική δικοινοτική είναι μέγα εθνικό ατόπημα, και ο λαός θα εκτιμήσει και θα επιβραβεύσει τους πολιτικούς που θα την απορρίψουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι:
Ο μεγάλος χαμός έγινε μεταξύ Λευκωσίας και Νέας Υόρκης για τη διαρροή σημαντικότατου εγγράφου, που αφορούσε προσωπικά τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν επιχαίρω... Όταν προειδοποίησα, με αφορμή τα έγγραφα για το Μαρί, οι αρμόδιοι της Λευκωσίας μίλησαν για υπερβολές. Τώρα τρέχουν και δεν προλαμβαίνουν. Εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αντιδράσει, κάποια άλλα έγγραφα που επίσης τον αφορούν, θα γίνουν... λαϊκό ανάγνωσμα. Σύντομα...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:
Μερικοί άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Δεν είχα την τύχη να τους γνωρίσω, αλλά ο Αθανάσιος Ορφανίδης και ο Μιχάλης Σαρρής, που βρέθηκαν στην Ουάσιγκτον για επαφές με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι αξιωματούχοι που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Και αυτό εύκολα το διαπίστωνε κανείς στους διαδρόμους του ΔΝΤ.
Πηγή : www.philenews.com
Ενας από τους παλιούς πολύ καλούς διπλωμάτες, που δεν βρίσκεται στη ζωή, ο Ντίνος Μουσιούτας, μου έλεγε τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’80, ότι είναι σημαντικό «να μας βρίσκει συνέχεια η Τουρκία μπροστά της». Και μου εξηγούσε πως αν και είμαστε λίγοι και αδύναμοι, την ίδια στιγμή είμαστε μέλος του ΟΗΕ, άρα ισότιμοι με την Τουρκία. Αργότερα, όταν «έκλεισε» το θέμα της ένταξης στην Ε.Ε., πρόβλεψε πως οι Τούρκοι «θα δεινοπαθήσουν» εάν χρησιμοποιηθεί σωστά και επιθετικά το χαρτί της Ευρώπης.
Διαβάζοντας τις τελευταίες δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, για «εξάμηνο διάλειμμα» της χώρας του στις δραστηριότητες των ευρωπαϊκών οργάνων, όταν θα προεδρεύει η Κυπριακή Δημοκρατία, θυμήθηκα τον Ντίνο, τους αγώνες του στο Συμβούλιο Ασφαλείας, και όπου αλλού τον καλούσε το καθήκον. Ήταν δυνατός αλλά ευαίσθητος διπλωμάτης, με γνώσεις και δυναμισμό, και δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Απαντούσε με σφοδρότητα στους αντιπροσώπους των κατακτητών και τους προειδοποιούσε από τότε πως «θα γίνουν όμηροι των πράξεών τους» στην Κύπρο.
Η Τουρκία, που αυτή τη στιγμή αρέσκεται να παρουσιάζεται ως παγκόσμια δύναμη, να απειλεί, να εκβιάζει, να βρυχάται, όταν έχει απέναντι την κυπριακή πραγματικότητα της κατοχής, πάντα υποχωρεί. Διότι γνωρίζει πως το Κυπριακό μπορεί να ξεχάστηκε από τη διεθνή διπλωματία, όμως τα νέα δεδομένα στην ανατολική Μεσόγειο και μία μικρή, προς το παρόν, βοήθεια που προσφέρει το «Εβραϊκό Λόμπι», το επαναφέρουν στην επικαιρότητα και μάλιστα ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής.
Η Κύπρος τους κοστίζει εκατομμύρια δολάρια, αλλά πάνω απ’ όλα καταρρέει το οικοδόμημα που κτίζουν αθόρυβα και μεθοδικά για να πείσουν τους αφελείς, οι οποίοι δυστυχώς βρίθουν στην αμερικανική γραφειοκρατία. Η ίδια απαράδεκτη κατάσταση επικρατούσε και στις «δεξαμενές σκέψεις» της Ουάσιγκτον, αλλά η κρίση με το Ισραήλ και οι ύβρεις του κ. Ερντογάν στο εβραϊκό κράτος και τους ηγέτες του, αναγκάζει τους αναλυτές να σκεφθούν ξανά τη σχέση τους με την Τουρκία. Μία σχέση που είναι πολυσυζητημένη στην αμερικανική πρωτεύουσα, καθώς αρκετοί «βλέπουν» μία «μη ηθική συναλλαγή».
Παρακολουθώντας αυτό το θέατρο του παράλογου, με τον Αλέξανδρο Ντάουνερ να έχει αναδειχθεί σε «δήμιο» και να απειλεί με επίρριψη ευθυνών το θύμα και όχι την κατοχική δύναμη, αναρωτήθηκα γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν λαμβάνει τη μεγάλη απόφαση για ξαναθέσει το Κυπριακό στις σωστές του βάσεις και να ξεκινήσει τις συζητήσεις από μηδενική βάση, όπως ορθά εισηγείται ο καθηγητής Κουφουδάκης. Και έχει πολλές δικαιολογίες να το πράξει, αφού η ρατσιστική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που εισήγαγαν στο Κυπριακό ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Χένρι Κίσινγκερ, έχει εγκαταλειφθεί από την Τουρκία, η οποία οδηγεί τα πράγματα σε συνομοσπονδία. Γιατί η Λευκωσία επιμένει σε μία λύση, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ενώ έχει μία εξαιρετική δικαιολογία -την εγκατάλειψη του συμφωνημένου στόχου από την Τουρκία- για να ανατρέψει τους τουρκικούς σχεδιασμούς;
Οι Κύπριοι πολιτικοί έχουν εμμονές στο Κυπριακό και κακώς νομίζουν πως εάν διορθώσουν τις θέσεις τους, αυτό θα αποτελεί αποδοχή λάθους. Η διζωνική δικοινοτική είναι μέγα εθνικό ατόπημα, και ο λαός θα εκτιμήσει και θα επιβραβεύσει τους πολιτικούς που θα την απορρίψουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι:
Ο μεγάλος χαμός έγινε μεταξύ Λευκωσίας και Νέας Υόρκης για τη διαρροή σημαντικότατου εγγράφου, που αφορούσε προσωπικά τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν επιχαίρω... Όταν προειδοποίησα, με αφορμή τα έγγραφα για το Μαρί, οι αρμόδιοι της Λευκωσίας μίλησαν για υπερβολές. Τώρα τρέχουν και δεν προλαμβαίνουν. Εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αντιδράσει, κάποια άλλα έγγραφα που επίσης τον αφορούν, θα γίνουν... λαϊκό ανάγνωσμα. Σύντομα...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:
Μερικοί άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Δεν είχα την τύχη να τους γνωρίσω, αλλά ο Αθανάσιος Ορφανίδης και ο Μιχάλης Σαρρής, που βρέθηκαν στην Ουάσιγκτον για επαφές με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι αξιωματούχοι που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Και αυτό εύκολα το διαπίστωνε κανείς στους διαδρόμους του ΔΝΤ.
Πηγή : www.philenews.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου