Της Ζέζας Ζήκου
Το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης του τραπεζικού τομέα της Ισπανίας δεν θα είναι αποτελεσματικό, δήλωσε ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς. Επειδή το σχέδιο αυτό σημαίνει ότι «το ισπανικό κράτος διασώζει τις ισπανικές τράπεζες και οι ισπανικές τράπεζες διασώζουν το ισπανικό κράτος», εξήγησε και πρόσθεσε: «Πρόκειται για οικονομικά βουντού. Δεν θα έχει αποτελέσματα και θα αποτύχει», είπε
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς υποστήριξε ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να επιταχύνει τη συζήτηση για τη δημιουργία ενός κοινού τραπεζικού συστήματος. «Δεν υπάρχει τρόπος να μπορεί μια οικονομία, που κινείται καθοδικά, να διατηρήσει τις πολιτικές για την αποκατάσταση της ανάπτυξης χωρίς κάποια μορφή ευρωπαϊκού συστήματος. Το να έχεις αντιπυρικές ζώνες όταν ρίχνεις κηροζίνη στη φωτιά, δεν λειτουργεί. Πρέπει να αντιμετωπιστεί το βασικό πρόβλημα, που σημαίνει ότι πρέπει να προωθηθεί η ανάπτυξη», επισήμανε ο κ. Στίγκλιτς. Αναφερόμενος στη Γερμανία, είπε: «Η Γερμανία συνεχίζει να λέει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία είναι η ενίσχυση (της οικονομίας), αλλά αυτή είναι μια εντελώς λάθος διάγνωση». Αυτά...
Ευτυχώς ο κ. Στίγκλιτς προφανώς δεν είχε ουσιαστικό λόγο στην Ισπανία όπως στα καθ’ ημάς. Και ευτυχώς δεν διαβλέπει «σενάριο Αργεντινής» όπως για τη χώρα μας. Το «σενάριο Αργεντινής» ήταν πάντα προσφιλές στον Τζόζεφ Στίγκλιτς. Ηδη από το 2010 ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος έλεγε τα εξής «σπουδαία»: «Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Αφού υποτίμησε το νόμισμά της και αναδιάρθρωσε το χρέος της, πλήρωσε ένα υψηλό τίμημα. Γνώρισε, όμως, στη συνέχεια έξι χρόνια ανάπτυξης, που της επέτρεψαν να μειώσει το ποσοστό της φτώχειας από 40% σε 13%. Η ανεργία της είναι σήμερα μικρότερη από εκείνη που γνωρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί να μη λύθηκαν όλα τα προβλήματά της, αλλά η κατάσταση είναι σήμερα αντικειμενικά καλύτερη από ό,τι πριν. Βγαίνοντας από το ευρώ και αναδιαρθρώνοντας το χρέος τους, η Ελλάδα και η Ισπανία θα ανακτούσαν την ανταγωνιστικότητά τους. Δεν θα είχαν βέβαια πλέον πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, αλλά αυτό συμβαίνει ήδη με την Ελλάδα. Αυτό που τους συμβαίνει σήμερα είναι η χειρότερη δυνατή τιμωρία…».
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ είναι ένας από τους πλέον διάσημους, αλλά κυρίως από τους πλέον αμφιλεγόμενους Αμερικανούς οικονομολόγους. Λοιπόν, αυτός ο νομπελίστας (!) έπεισε τον Παπανδρέου να σύρει τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με το επιχείρημα πως «θα μπορούσε το Ταμείο να μας παράσχει προστασία έναντι των κερδοσκοπικών πιέσεων στα ελληνικά ομόλογα». Αντίθετα, όμως, τα ελληνικά ομόλογα μπήκαν στο στόμα του διαβόλου... ανοίγοντας την όρεξη για βίαιες επιθέσεις κατά των ομολόγων και των λοιπών ευάλωτων οικονομιών της Ευρωζώνης.
Ο Στίγκλιτς έχει υπηρετήσει τους σύγχρονους δεσμοφύλακες του χρέους, την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οταν έλαβε το βραβείο Νομπέλ για την Οικονομία, πριν από δέκα χρόνια, είχε αποκαλύψει στον δημοσιογράφο Γκρεγκ Πάλαστ της βρετανικής εφημερίδας Observer το πώς γεμίζουν σήμερα οι σύγχρονες φυλακές του χρέους με ολόκληρους λαούς. «Αναλύουμε ξεχωριστά την οικονομία κάθε χρεωμένης χώρας», έλεγε τότε ο Στίγκλιτς. «Και παραδίδουμε σε κάθε υπουργό ένα πανομοιότυπο πρόγραμμα που αποτελείται από τέσσερα στάδια».
Πρώτο στάδιο: οι ιδιωτικοποιήσεις. Ή, ακριβέστερα, το «λάδωμα». Γιατί οι ηγέτες αυτών των χωρών ξεπουλούσαν πρόθυμα τις δημόσιες υπηρεσίες των χωρών τους!
Δεύτερο στάδιο: Η απελευθέρωση στην κυκλοφορία του κεφαλαίου. Θεωρητικά, η απελευθέρωση επιτρέπει την εισροή και την εκροή κεφαλαίων. Στην πράξη, όμως, τα κεφάλαια έφευγαν μόνο έξω. Εμπαιναν για κερδοσκοπία στην αγορά ακινήτων και έφευγαν στον πρώτο κίνδυνο. Υστερα οι χώρες τα «καλόπιαναν» για να επιστρέψουν με αστρονομικά επιτόκια, που συνέτριβαν τις οικονομίες τους και τα δημόσια ταμεία τους.
Τρίτο στάδιο: Η προσαρμογή στις αγοραίες τιμές. Ενας ευφημισμός για αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, του νερού και του φυσικού αερίου. «Οι ταραχές που ακολουθούσαν ήταν μια επώδυνη φυσική συνέπεια», συνεχίζει ο Στίγκλιτς.
Τέταρτο στάδιο: Το «άνοιγμα» της οικονομίας. Ο Στίγκλιτς το παραλληλίζει με τους πολέμους του οπίου. Οι ισχυρές χώρες υποχρέωναν τις ασθενέστερες να ανοίξουν τα σύνορά τους στα προϊόντα τους, ενώ ταυτόχρονα προστάτευαν τις δικές τους αγορές από τα δικά τους.
WWW.KATHIMERINI.GR
Το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης του τραπεζικού τομέα της Ισπανίας δεν θα είναι αποτελεσματικό, δήλωσε ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς. Επειδή το σχέδιο αυτό σημαίνει ότι «το ισπανικό κράτος διασώζει τις ισπανικές τράπεζες και οι ισπανικές τράπεζες διασώζουν το ισπανικό κράτος», εξήγησε και πρόσθεσε: «Πρόκειται για οικονομικά βουντού. Δεν θα έχει αποτελέσματα και θα αποτύχει», είπε
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς υποστήριξε ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να επιταχύνει τη συζήτηση για τη δημιουργία ενός κοινού τραπεζικού συστήματος. «Δεν υπάρχει τρόπος να μπορεί μια οικονομία, που κινείται καθοδικά, να διατηρήσει τις πολιτικές για την αποκατάσταση της ανάπτυξης χωρίς κάποια μορφή ευρωπαϊκού συστήματος. Το να έχεις αντιπυρικές ζώνες όταν ρίχνεις κηροζίνη στη φωτιά, δεν λειτουργεί. Πρέπει να αντιμετωπιστεί το βασικό πρόβλημα, που σημαίνει ότι πρέπει να προωθηθεί η ανάπτυξη», επισήμανε ο κ. Στίγκλιτς. Αναφερόμενος στη Γερμανία, είπε: «Η Γερμανία συνεχίζει να λέει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία είναι η ενίσχυση (της οικονομίας), αλλά αυτή είναι μια εντελώς λάθος διάγνωση». Αυτά...
Ευτυχώς ο κ. Στίγκλιτς προφανώς δεν είχε ουσιαστικό λόγο στην Ισπανία όπως στα καθ’ ημάς. Και ευτυχώς δεν διαβλέπει «σενάριο Αργεντινής» όπως για τη χώρα μας. Το «σενάριο Αργεντινής» ήταν πάντα προσφιλές στον Τζόζεφ Στίγκλιτς. Ηδη από το 2010 ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος έλεγε τα εξής «σπουδαία»: «Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Αφού υποτίμησε το νόμισμά της και αναδιάρθρωσε το χρέος της, πλήρωσε ένα υψηλό τίμημα. Γνώρισε, όμως, στη συνέχεια έξι χρόνια ανάπτυξης, που της επέτρεψαν να μειώσει το ποσοστό της φτώχειας από 40% σε 13%. Η ανεργία της είναι σήμερα μικρότερη από εκείνη που γνωρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί να μη λύθηκαν όλα τα προβλήματά της, αλλά η κατάσταση είναι σήμερα αντικειμενικά καλύτερη από ό,τι πριν. Βγαίνοντας από το ευρώ και αναδιαρθρώνοντας το χρέος τους, η Ελλάδα και η Ισπανία θα ανακτούσαν την ανταγωνιστικότητά τους. Δεν θα είχαν βέβαια πλέον πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, αλλά αυτό συμβαίνει ήδη με την Ελλάδα. Αυτό που τους συμβαίνει σήμερα είναι η χειρότερη δυνατή τιμωρία…».
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ είναι ένας από τους πλέον διάσημους, αλλά κυρίως από τους πλέον αμφιλεγόμενους Αμερικανούς οικονομολόγους. Λοιπόν, αυτός ο νομπελίστας (!) έπεισε τον Παπανδρέου να σύρει τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με το επιχείρημα πως «θα μπορούσε το Ταμείο να μας παράσχει προστασία έναντι των κερδοσκοπικών πιέσεων στα ελληνικά ομόλογα». Αντίθετα, όμως, τα ελληνικά ομόλογα μπήκαν στο στόμα του διαβόλου... ανοίγοντας την όρεξη για βίαιες επιθέσεις κατά των ομολόγων και των λοιπών ευάλωτων οικονομιών της Ευρωζώνης.
Ο Στίγκλιτς έχει υπηρετήσει τους σύγχρονους δεσμοφύλακες του χρέους, την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οταν έλαβε το βραβείο Νομπέλ για την Οικονομία, πριν από δέκα χρόνια, είχε αποκαλύψει στον δημοσιογράφο Γκρεγκ Πάλαστ της βρετανικής εφημερίδας Observer το πώς γεμίζουν σήμερα οι σύγχρονες φυλακές του χρέους με ολόκληρους λαούς. «Αναλύουμε ξεχωριστά την οικονομία κάθε χρεωμένης χώρας», έλεγε τότε ο Στίγκλιτς. «Και παραδίδουμε σε κάθε υπουργό ένα πανομοιότυπο πρόγραμμα που αποτελείται από τέσσερα στάδια».
Πρώτο στάδιο: οι ιδιωτικοποιήσεις. Ή, ακριβέστερα, το «λάδωμα». Γιατί οι ηγέτες αυτών των χωρών ξεπουλούσαν πρόθυμα τις δημόσιες υπηρεσίες των χωρών τους!
Δεύτερο στάδιο: Η απελευθέρωση στην κυκλοφορία του κεφαλαίου. Θεωρητικά, η απελευθέρωση επιτρέπει την εισροή και την εκροή κεφαλαίων. Στην πράξη, όμως, τα κεφάλαια έφευγαν μόνο έξω. Εμπαιναν για κερδοσκοπία στην αγορά ακινήτων και έφευγαν στον πρώτο κίνδυνο. Υστερα οι χώρες τα «καλόπιαναν» για να επιστρέψουν με αστρονομικά επιτόκια, που συνέτριβαν τις οικονομίες τους και τα δημόσια ταμεία τους.
Τρίτο στάδιο: Η προσαρμογή στις αγοραίες τιμές. Ενας ευφημισμός για αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, του νερού και του φυσικού αερίου. «Οι ταραχές που ακολουθούσαν ήταν μια επώδυνη φυσική συνέπεια», συνεχίζει ο Στίγκλιτς.
Τέταρτο στάδιο: Το «άνοιγμα» της οικονομίας. Ο Στίγκλιτς το παραλληλίζει με τους πολέμους του οπίου. Οι ισχυρές χώρες υποχρέωναν τις ασθενέστερες να ανοίξουν τα σύνορά τους στα προϊόντα τους, ενώ ταυτόχρονα προστάτευαν τις δικές τους αγορές από τα δικά τους.
WWW.KATHIMERINI.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου