Δικαιοσύνη

γράφει ο Γ. Κουριαννίδης

Παρακολουθεί κανείς τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στην αγωνία των κομματικών

επιτελείων, αλλά και του πρόθυμου υπηρετικού προσωπικού τους στον χώρο της δημοσιογραφίας και δεν δυσκολεύεται να συμπεράνει πως το μόνο που ενδιαφέρει τους Έλληνες αυτή τη στιγμή είναι η απονομή δικαιοσύνης.

Δεν τους αγγίζουν πια οι κλάψες, τα μελάνια, τα προγράμματα, οι υποσχέσεις, οι σκληρές αντιπαραθέσεις, η λασπολογία, η φαιά προπαγάνδα, οι εκβιασμοί και τα ψευτοδιλήμματα. Το μόνο που απαιτούν είναι Δικαιοσύνη!

Έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα που τους επεφύλαξε ο κομματικός εσμός της Μεταπολίτευσης, οι προδοτικές κομματικές συμμορίες και η συμμορία των πολιτικών εκπροσώπων τους, αλλά και έχοντας συνειδητοποιήσει το μερίδιο των ευθυνών που τους ανήκει για την εξέλιξη αυτή, ελάχιστα τους ενδιαφέρει ο τρόπος απονομής της. Αρκεί να πάρουν την εκδίκησή τους!

Υπό διαφορετικές συνθήκες, η σφαλιάρα στην Κανέλλη θα ήταν καταδικαστέα από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Οι επικοινωνιολόγοι, όμως, σκίζουν πια τα πτυχία τους βλέποντας τις αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στο γεγονός αυτό.

Ακόμη και οι σπαραξικάρδιες συγνώμες δεν γίνονται αποδεκτές! Ίσως διότι δεν ζητήθηκαν όταν έπρεπε. Ίσως διότι όταν επισημάνθηκε η αναγκαιότητά τους, όσοι το πρότειναν λοιδωρήθηκαν και παραπέμφθηκαν προς διαγραφή.

Οι απειλές, οι εκβιασμοί, οι απροκάλυπτες και αυθάδεις παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα, η χρησιμοποίηση σε διαφημιστικά σπότ των αθώων προσώπων των παιδιών, που το μέλλον τους έχουν υποθηκεύσει οι ίδιοι οι προαγωγοί τους, όλα αυτά γυρίζουν σαν μπούμερανγκ στους άθλιους εμπνευστές τους.

Το μόνο που απαιτούν πια οι Έλληνες είναι η παντί τρόπω απονομή δικαιοσύνης. Κι επειδή «η μόνη δικαιοσύνη είναι το σπαθί», δεν λογιέται πια άλλος τρόπος για την απόδοσή της! Όποιος δεν το έχει καταλάβει ακόμη, πλανάται πλάνην οικτράν!

Ο πολιτικός πολιτισμός του σύντομα θα αποδειχθεί ανίκανος να προστατεύσει τόσο τον ίδιο όσο και τους δικούς του ανθρώπους και συνενόχους. Οι σπασμωδικές ενέργειες των εκπροσώπων του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος θυμίζουν εκείνον τον ανεκδιήγητο αξιωματικό του τσαρικού στρατού, στην ταινία «Δόκτωρ Ζιβάγκο », που προσπαθούσε πάνω από το άλογό του να επιβάλει την τάξη στον επαναστατημένο μπολσεβίκικο όχλο, στην αρχή με τα λόγια, μετά με το όπλο, μέχρι που ο όχλος κατάπιε και αυτόν και το άλογο και το όπλο του!

Ένα τέτοιο τέλος απαιτεί πια ο ελληνικός λαός για όλους αυτούς που τον άφησαν χωρίς όραμα, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς παιδεία και ελπίδα. Και, δυστυχώς, είναι πρόθυμος να αποδεχθεί οποιαδήποτε εκδοχή του πολιτικού φάσματος του υποσχεθεί υλοποίηση αυτής της επιθυμίας του. Διότι, όταν κάποιοι μπορούσαν να εξαργυρώσουν αυτή τη λαϊκή επιταγή και να οδηγήσουν την πατρίδα σε μία πατριωτική ανατροπή, φάνηκαν ανάξιοι των περιστάσεων. Τώρα πιά, αντί να καλούν άλλους να κάνουν την αυτοκριτική τους, ίσως είναι πιο σώφρον το να στρέψουν το βλέμμα τους στον μέσα καθρέφτη της συνείδησής τους...

www.elkosmos.gr